Kort

[OVE Redactie]

Het is een rustige periode in de trein. Soms heb ik hele verhalen om uit te schrijven en soms ook niet. Deze keer zijn het kleine situaties die ik tegen ben gekomen. Maar ze zijn wel onderdeel van mijn werk en dus mijn dag.

Schoenen
Het is vrijdagavond laat, ik sta met een collega in Rotterdam om naar Utrecht te vertrekken. Onze trein is populair onder het uitgaanspubliek en de stoelen stromen redelijk vol. Het is vertrektijd en mijn collega staat op het perron om te fluiten, ik sta binnen om de deuren van de trein te laten sluiten. Mijn collega fluit en dat is ook het moment dat twee meisjes redelijk in paniek raken:
“Mag ik alstublieft nog even ruilen?” is wat ik hoor.
Mijn collega draait zich naar de dames om, die voorover gebukt op het perron staan. Ze prutsen aan hun schoenen en terwijl de andere deuren van de trein door mij gesloten worden, wisselen ze hun schoenen uit. Nu draagt de ene jongedame zwarte schoenen en de ander... zwarte schoenen. Het ene meisje blijft op het perron staan en loopt op haar ‘nieuwe’ schoenen weg, het andere meisje stapt in en bedankt ons.
Ik vraag haar wie er nu dan op de te kleine schoenen loopt, waarop ze zegt:
“Ik. Maar het kon even niet anders.”
Vrijdagavond...


Wangedrag
Ik vertrek met een Sprinter uit Amsterdam richting Amersfoort. Ik loop een rondje door de trein en kom bij een man die op een klapstoeltje zit en duidelijk iets wil vragen.
“Meneer,” begint hij, “weet u bij wie ik moet zijn om melding te maken van wangedrag?”
Hij is op zijn telefoon op zoek naar een foto en laat me die zien wanneer hij hem gevonden heeft.
“Deze klootzak liep voor me in de hal van Centraal en moest met een stift een pilaar bekladden, maar ik heb hem op foto!”
Op de foto staat een man die op een klapstoeltje op het balkon van een Intercity zit.
“Hij stapte in de Intercity, maar ik heb hem toch op de foto kunnen zetten.”
Ik geef de man een mailadres waar hij de foto naar toe kan sturen, zodat hij in ieder geval zijn verhaal kan en de lezende partij kan beslissen wat ze er verder mee doen. De man gaat druk bezig op zijn telefoon en bedankt me voor de informatie. En ik loop weer verder.

Kracht
Vanuit Groningen ben ik onderweg met een Intercity naar Zwolle. Ik loop een controleronde en heb al de nodige reisadviezen kunnen geven. Dan kom ik bij twee jongedames, die hun ingecheckte chipkaarten overhandigen. Terwijl ik de ene terug geef, vraagt de eigenaresse:
“Mag ik een rare vraag stellen?”
Rare vragen zijn altijd een beetje een buitencategorie; je weet nooit wat je kunt verwachten. Zeker niet omdat je niet weet wat iemand raar vindt. Dus ik ga er altijd onbevangen in; laat het maar op me afkomen.
“Ik krijg mijn flesje niet open, wilt u die voor me open maken?”
Met een glimlach draai ik het flesje frisdrank voor haar open. Daar had ze kennelijk al wel even aan zitten prutsen, want het koolzuur zorgt voor een kleine explosie wanneer de dop eenmaal open is. Ik geef het flesje terug en heb weer een ‘rare’ vraag overleefd.

Advies
Ik ben een controleronde aan het lopen in een Intercity en achter mij komt er een oudere mevrouw van het toilet, om vervolgens terug te keren naar haar stoel die een rijtuig voor mij staat. Dus ze passeert me op een geschikt moment en ik wandel langzaam achter haar aan. Net op dat moment passeren we een wisselstraat, waardoor de trein wat heen en weer schudt. Het kost de vrouw duidelijk moeite om rechtop te blijven staan, want ze leunt wat op de hoofdleuningen die in haar bereik liggen.
“Het gaat niet zo snel, hoor!” zegt ze tegen me. Ik heb geen haast. Ik geef haar wel het advies om haar voeten wat verder uit elkaar te zetten, zodat ze haar gewicht iets beter kan verdelen.
“U heeft zeker zeemansbenen!” zegt ze daarop, terwijl ze haar voeten inderdaad een centimeter verder uit elkaar neerzet. Het is een manier van lopen waar je aan went. Dus ik zeg dat ook zij dat kan.
“Och, ik ben veel te oud om dat nog te leren.”
Maar volgens mij ben je nooit te oud om te leren. Of het er aan ligt dat we verder geen wisselstraat meer tegenkwamen of omdat ze haar voeten verder uit elkaar zette weet ik niet, maar de rest van de wandeling naar haar stoel verliep een stuk soepeler.

Ding
Het is zaterdagavond en een niet nader te noemen voetbalclub heeft gespeeld en gewonnen. Dat levert de nodige drukte op, met bijbehorende geluiden. Ik vind het altijd wat sneu aandoen, zo’n groep volwassen mensen die in groepsverband hele hopen kabaal maakt en rotzooi schopt omdat ze denken dat ze alles mogen. Gelukkig zijn er ook voetbalsupporters die wel helder blijven nadenken en zich normaal gedragen. De collega met wie ik samen in de roostercommissie zit en ik hebben deze keer een mengeling van beide supporterssoorten in de trein zitten. We lopen een keer door de trein om ons gezicht te laten zien en te polsen hoe de sfeer in de trein is. De eerste coupé waar we binnenlopen zorgt bij één man voor een zucht van verlichting:
“Hè, hè!” zucht hij.
Mijn collega reageert door te vragen of het zó erg is, vanwege die diepe zucht. De man kijkt haar aan en vraagt dan:
“Wilt u mijn ding zien?” doelend op zijn treinkaartje. Maar ik haak meteen aan:
“Nou, mógen we overslaan?”
De reizigers er omheen vinden dat prachtig; de man zelf weet even niet zo goed wat hij daar nu weer op moet zeggen. Wij wachten er niet op; wij lopen maar vast door.

Kennismaking
Er rijdt weer een nieuwe trein op ons Nederlandse spoor. Het Spaanse CAF heeft het nieuwste type geïntroduceerd, de SNG: Sprinter Nieuwe Generatie. Met zo’n benaming vraag ik me altijd af hoe dat over 20 jaar overkomt, wanneer er alweer andere, nieuwere Sprinters zijn geïntroduceerd, maar het beestje moet natuurlijk een naampje hebben. Een nieuwe trein heeft ook nieuwe foefjes en daar moeten we als treinpersoneel natuurlijk even kennis mee maken. En zo sta ik op woensdagmiddag in Amersfoort met nog 11 collega’s om instructie te krijgen op het nieuwe spul van een oud-collega uit Zwolle met wie ik in het verleden vele ritten heb mogen maken. Tegenwoordig geeft hij instructie aan machinisten en conducteurs. Waar zitten de knopjes? Welke alarmen zijn er ingebouwd? Waar vind ik dit? Waar vind ik dat? Vooral niet vergeten om... De ideale gelegenheid om van alles uit te proberen. Het toilet is een balzaal, de groene lamp zoals de machinist die kent is vervangen door een witte en hoe we een deur af moeten sluiten is ons nu ook bekend. Na een rondje door de hele trein en het een en ander uitgeprobeerd te hebben, laten we het treinstel achter op het zijspoor. Natuurlijk wel met ‘Zwolle Stadshagen’ als eindbestemming op de koersdisplays. Want nu kan en mag het; er is geen reiziger in de buurt!

Conducteur Mike