Kwijt

[OVE Redactie]

Soms raakt iets kwijt. Spullen, de kluts en zelfs de weg...

Met een Sprinter rijd ik van Zwolle naar Amsterdam. Ik controleer de reizigers en wanneer ik bijna klaar ben, wijst een mevrouw me op een telefoon die op een stoel is blijven liggen. “Ik denk dat ze in Dronten zijn uitgestapt,” krijg ik te horen. Ik neem de telefoon mee en maak mijn controleronde af. Ik ben nooit echt heel blij met spullen die achterblijven in de trein, want er moet voor gebeld worden om ze te registreren en vervolgens heb ik er de verantwoording over dat ik het niet kwijt raak en vooral dat ik niet vergeet om het af te geven. Maar ook ik heb wel eens tijdens mijn dienst iets in de trein laten liggen, waarvoor een collega werd ingeschakeld om het weer aan me terug te kunnen geven en het fijne gevoel dat je je verloren spullen uiteindelijk weer terug hebt gekregen is voor mij een extra motivatie om er dan toch maar zorg voor te dragen dat het gevonden goed weer bij de eigenaar terug komt.

Terwijl ik aan het doorbellen ben dat ik de telefoon heb gevonden, zodat deze geregistreerd kan worden, wordt er op de gevonden telefoon gebeld. Daar heb ik nu even geen tijd voor, dus ik laat het maar gaan. Ik vraag onze centrale of ze er voor kunnen zorgen dat er een collega te Amsterdam Centraal klaar staat om de telefoon van me aan te nemen, aangezien ik nog verder moet met de trein richting Den Haag en ik geen tijd heb om hem af te geven bij het loket gevonden goed. De collega gaat dat voor me navragen en belooft later terug te bellen. In de tussentijd wordt er weer op de gevonden telefoon gebeld, dus neem ik op. Het blijkt de zus van de eigenaresse te zijn. Ik leg uit dat de telefoon waarschijnlijk in Amsterdam of anders in Den Haag komt te liggen en dat het meisje 5 dagen de tijd heeft om het daar op te halen, waarna het naar het centrale punt in Utrecht zal worden gestuurd. Ze zal het doorgeven en bedankt me. Kort daarop belt de centrale terug om te vertellen dat hij geen contact kan krijgen met iemand te Amsterdam, maar dat hij zal blijven proberen. Ik opper nog een alternatief, dat er wellicht een collega in Almere naar me toe kan komen. Drie minuten later hangt de centrale alweer aan de lijn met de mededeling dat het geregeld is en er een collega in Almere op me zal staan te wachten. Omdat ik de eerste keer niet heb opgenomen toen er werd gebeld op de gevonden telefoon, kan ik zonder de pincode van de telefoon te weten zien vanaf welk nummer de zus heeft gebeld, zodat ik die met mijn eigen telefoon terug kan bellen om haar door te geven dat de telefoon in Almere komt te liggen en met welke gegevens ze de telefoon terug kan krijgen.
“Dat is al een stuk beter dan Amsterdam, ja,” zegt het meisje. Namens de eigenaresse bedankt ze me. Even later draag ik de telefoon over aan de collega van Tickets&Service die in Almere Centrum op het perron al staat te wachten.



Mijn schaft in Rotterdam is voorbij en ik loop richting de trein naar Groningen, die ik naar Utrecht moet brengen. Er komen de nodige reizigers van de trap afgewandeld, dus ik weet dat de trein net is binnengekomen. Ik hoor dat er een treinstel afgehaald wordt wanneer ik de trap op loop en zodra ik boven ben is het achterste treinstel afgesloten voor de reizigers. Ik controleer of de sluitseinen branden en zie dat er gesplitst wordt. Vervolgens loop ik de achteroplopende cabine in om de bestemmingsaanduiding aan te sturen en wanneer daar Groningen op staat, stap ik het perron weer op. Ik wandel naar de voorkant om een portofoontest met de machinist te doen en dan valt me iets op; het sein staat al veilig. Dat is raar; het is nog maar net 22.00 uur en we vertrekken pas over 5 minuten. Iets zegt me dat er iets niet klopt. Dus ik draai me om en loop naar de rangeerders en de procesleiders perron die er bij staan. Ook staat er een machinist bij die mijn trein niet hoeft te rijden. Ik wandel naar de PLP en vraag hem of hij zeker weet dat het allemaal klopt. Ik wijs hem op het sein dat veilig staat en de klok. Maar, hij verzekert me dat alles goed is. Ik vertrouw het echter niet en vraag hem nog een keer of hij zeker weet dat we niet op het rangeerterrein uitkomen.
“Dan had je geel knipper gehad om in de tuin uit te komen,” zo zegt hij. Het sein toont groen, dus dat zal het dan niet zijn. Zijn collega redeneert echter verder:
“Ja, of hij gaat naar de Binckhorst,” het rangeerterrein van Den Haag.
Ik kijk naar de treinstelnummers en denk terug aan het stelnummer dat ik eerder op de avond heb opgezocht. Het afgesloten stel heeft het nummer waarvan mijn informatie zegt dat ik dat stel mee zou nemen. Ik zoek dat snel nog eens op en toon het de PLP’s. De machinist die er bij staat, moet één stel naar de Binckhorst in Den Haag brengen. Dan ben ik er al van overtuigd; er is verkeerd om gesplitst. We moeten niet het voorste, maar het achterste treinstel hebben voor Utrecht. De PLP begint te bellen en ik roep via de portofoon mijn machinist op. Ik vraag hem of hij voor de zekerheid de treindienstleider wil bellen om te vragen welke rijweg
hij nu veilig heeft gezet, wat hij gaat doen. Terwijl dat allemaal gaande is, krijgt de PLP ook te horen dat we het achterste treinstel moeten hebben.
Ik roep om in het voorste stel dat de reizigers over moeten stappen op het andere treinstel, waarna het stel leegstroomt. De rangeerders zorgen ervoor dat het stel wordt leeggelopen, het andere stel wordt geopend, ik deel het mijn machinist mee die naar het juiste stel komt lopen en de tweede machinist maakt het voorste stel gereed om leeg mee te nemen naar Den Haag.
Zodra iedereen op de juiste plaats zit, is het voor ons nog even wachten tot het lege stel vertrekt, dus roep ik nog even om wat er gaande is en dat we nog heel even moeten wachten tot we kunnen vertrekken. Ik krijg een Eindhovense conductrice mee die naar Utrecht moet, die het lege stel ziet vertrekken. De PLP komt erbij staan en ik merk op dat ik blij ben dat ik het toch heb gevraagd. Ik krijg een warme hand en een knipoog van hem. Kort daarna krijgen wij ook een groen sein en kunnen we met 5 minuten vertraging vertrekken richting Utrecht. Met de conductrice controleer ik de reizigers, er valt geen onvertogen woord. In Gouda is de vertraging al beperkt tot 3 minuten en uiteindelijk komen we 30 seconden te laat in Utrecht aan. En zijn we niet halverwege Den Haag gestrand, waar toch al niemand in de trein naar toe wilde. Het blijft mensenwerk.

Sommige mensen raken de weg kwijt en belanden op de verkeerde plaats in de trein. Ook dat kan gebeuren. Ik ben aan het controleren in een Intercity richting Rotterdam tussen Zwolle en Amersfoort, wanneer ik in de eerste klas een jongen tegenkom die zijn telefoon aan de lader heeft hangen, die in het stopcontact hangt. Hij overhandigt me een enkele reis naar Rotterdam, maar dan wel tweede klas. Ik wijs hem daar op, waarna hij iets tegensputtert in de trant van ‘mijn telefoon opladen’. Maar hij betaalt niet voor de eerste klas om dat stopcontact te gebruiken, laat staan dat hij betaalt voor de eerste klas stoel waar hij in zit. Dus ik verwijs hem naar de tweede klas met de waarschuwing dat hij een duur kaartje van mij krijgt wanneer hij blijft zitten, wat ik nog een keer herhaal wanneer hij weer over zijn telefoon begint, waarna ik mijn controleronde vervolg.

Vervolgens kom ik op het balkon, waar twee meiden zitten. De ene laat me prompt haar telefoon zien, waarop een foto staat van haar chipkaart die ze voor een incheckpaaltje houdt die een rood scherm weergeeft met de tekst ‘In-/Uitchecken niet mogelijk’. Ze zegt erbij er niks van te snappen, dus vraag ik haar naar haar chipkaart, zodat ik wat verder kan kijken. Ik zie in een oogwenk dat haar kaart is geblokkeerd.
“Maar, ik heb gewoon een studentenkaart!” zegt ze met haar wenkbrauwen opgetrokken. Dat kan ik echter nergens vinden en na wat doorgevraagd te hebben kan ik ook laten zien dat de laatste reizen die ze heeft gemaakt allemaal op vol tarief waren; er is op deze kaart in ieder geval al een paar maanden geen sprake van een studentenkaart.
“Da’s mooi lullig,” reageert ze; “het saldo is gekoppeld aan mijn vaders rekening, dus die heeft die reizen waarvan ik dacht dat ze gratis waren betaald.”
Dat lijkt me een mooie zaak voor onze Klantenservice om uit te zoeken.
Het vriendinnetje overhandigt me ook een persoonlijke chipkaart, maar daar staat helemáál niks op. Geen reisproduct, geen saldo, niets.
“En ik heb nog wel met mijn huisgenootje erbij geld op die kaart gezet!”
Tijd om ze allebei een kaartje uit te schrijven, met verwijzing naar de Klantenservice om dat alles eens haarfijn voor ze uit te zoeken.
“En wanneer ik wel recht blijk te hebben op gratis reizen?” vraagt het ene meisje me. Dan betalen we het bedrag weer volledig terug.
“Dat is dan wel weer eerlijk,” besluiten ze. “Dan kun je misschien die te veel betaalde reizen ook wel terugkrijgen!” oppert het vriendinnetje.
Misschien was het dan uiteindelijk wel een heel stuk goedkoper dat ik langs ben gekomen; dat waren nogal dure reizen die ze de laatste maanden had gemaakt...

Wanneer we Utrecht uit rijden, loop ik nog eens door het treinstel. En wie kom ik tegen in dezelfde eerste klas stoel als waar ik hem eerder weg had gestuurd?
“Ja, maar ik moest mijn telefoon...”
Die smoes ken ik nu wel. Hij staat op en haalt zijn lader uit het stopcontact om weg te lopen, maar ik maak hem duidelijk dat hij die weer terug kan stoppen, want hij mag blijven zitten. Hij krijgt er wel het eerder beloofde kaartje bij. Hij sputtert opnieuw tegen, met originele argumenten als
“Normaal komt er iemand langs die van die opladers verkoopt,” alsof het aan de Railcatering ligt dat hij in de 1e klas is gaan zitten. Als ik na wat aandringen zijn identiteitsbewijs krijg, denkt hij nog een standpunt te kunnen maken door me voor mongool uit te maken. Dat ik daar niet van onder de indruk ben en mijn vermelding dat hij er nog altijd voor kan kiezen om in Gouda overgedragen te worden aan de collega’s van Veiligheid&Service om aangehouden te worden voor belediging van een ambtenaar in functie laat het kwartje vallen; hij stopt met mopperen en ondergaat zijn lot. Het gevolg van zijn eigen keuze. Voor vierenzestig euro en tachtig cent, het verschil van 14,80 euro voor de reis in de 1e klas en de wettelijke verhoging van 50 euro, mag hij nu de rest van de rit zijn telefoon opladen. Ik geloof dat die powerbanks in de winkel een héél stuk goedkoper zijn; Nu is hij er veel meer geld aan kwijt!

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!