In maart en april ben ik opnieuw naar de andere kant van de wereld gereisd, nadat ik vorig jaar Australië heb bezocht. Dit jaar vlieg ik nog 3 uur verder om Nieuw-Zeeland te bezoeken. Nieuw-Zeeland bestaat uit 2 eilanden: Het en het Zuidereiland. Ik maak van de voor jullie interessante foto's 2 verslagen, verdeeld per eiland, omdat het anders wel heel erg veel foto's tegelijk worden.
Vanuit Wellington vlieg ik met een spotgoedkope vlucht van Air New Zealand naar het Zuidereiland. Zo ondervertegenwoordigd als treinen in het land zijn, zo oververtegenwoordigd zijn de vliegverbindingen. Ze kosten bovendien praktisch niks; voor de reis van Wellington naar Christchurch én van Christchurch naar Auckland was ik in totaal 100 euro kwijt, inclusief bagage. Bijna iedere uithoek van de eilanden heeft ergens een vliegveldje met diverse verbindingen binnen het land, die ook nog eens behoorlijk frequent zijn: Van Wellington naar Christchurch kan ieder uur. Nu moet dat ook wel; het vliegveld van Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, heeft een te korte startbaan om grotere toestellen kwijt te kunnen, dus wordt er nauwelijks internationaal op gevlogen.
Met dit type toestel, de ATR72-600, vlieg ik in een uur naar Christchurch.
Christchurch is de hoofdstad van het Zuidereiland. Een van de redenen dat het wereldberoemd is, zijn de aardbevingen die er in het verleden hebben plaatsgevonden. Hoewel men aardbevingen daar wel gewoon is (de eilanden liggen op een breuklijn), richten ze vooral veel materiële schade aan. Op dinsdagmiddag 22 februari 2011 was er opnieuw een aardbeving in en om Christchurch. Deze beving had een kracht van 6,3 op de schaal van Richter. Hoewel de kracht minder was dan de beving van 2010 vielen er 185 doden en was de schade veel groter dan in september 2010. Zeker 800 historische gebouwen werden verwoest. De meeste slachtoffers vielen in een gebouw van een lokale Tv-zender die niet weg konden komen.
Tot op de dag van vandaag is men bezig om het centrum van de stad opnieuw op te bouwen. Om dat te kunnen doen, moet er eerst nog het nodige worden afgebroken. Dat het zo ontzettend veel tijd in beslag neemt, zint ook de inwoners niet. Er wordt veel gesteggeld over wat nu wel en wat niet opnieuw opgebouwd moet worden en vooral waar al het geld vandaan moet komen om dat te kunnen doen.
De kathedraal van Christchurch, nog altijd deels ingestort.
Persoonlijk vond ik het geen pretje om in de stad te zijn. Het was druilerig weer gedurende 3 dagen en dat zal vast niet meegeholpen hebben, maar omdat het centrum één grote bouwplaats is, blijven de lokale bewoners massaal weg. Je loopt constant tussen de toeristen. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar is iets wat ik juist probeer te vermijden. Op een bepaald moment waren er mensen bezig met een speurtocht waarbij ze opdrachten uit moesten voeren. Een van die opdrachten was met een toerist op de foto gaan, dus ze spraken de eerste persoon aan die voorbij kwam wandelen: Dat was ik. Ik speelde nog even dat ik verbaasd was dat ze mij er uit pikten, maar de kans was 100% dat ze een toerist aanspraken.
Omdat ook de winkels getroffen werden, werd de hele binnenstad platgelegd. Het was zo'n puinhoop dat het niet veilig was om in de oude gebouwen te blijven draaien. Maar de Kiwi's zijn niet gek; binnen een week hadden ze zeecontainers geregeld, waarin de winkels door konden blijven gaan. Die containers staan er nog steeds en zijn ook nog in gebruik en ik vermoed zo dat het ook nog wel een tijdje zo zal blijven.
Na drie dagen vertrek ik met mijn huurauto uit de stad om het nabijgelegen schiereiland Banks te bezoeken, waar het stadje Akaroa ligt. Dat is bekend omdat het door de Fransen is geannexeerd toen zij per boot richting Nieuw-Zeeland kwamen varen. In een bar sprak een van de Fransen zijn mond voorbij, waardoor de Britten die reeds in Nieuw-Zeeland gearriveerd waren er lucht van kregen dat de Fransen de opdracht hadden gekregen een kolonie te stichten. Tegen de tijd dat de Fransen in Akaroa voet aan wal zetten, was de Union Jack al door de Britten gehesen. De Fransen zijn echter nooit vertrokken.
Onderweg naar Akaroa kom ik door een hobby, Geocaching, terecht op andere plaatsen dan de gemiddelde reisgids. Zo ook hier; in Motukorara. Ooit heeft hier een uitgebreid spoornetwerk gelegen waar volop gebruik van werd gemaakt. Tegenwoordig is het meeste spoor wat je nog tegenkomt historisch en wordt al vele decennia niet meer gebruikt. De Kiwi's weten de boel echter op waarde te schatten en laten veel liggen of brengen zaken terug in historische stijl. En het mooie van Nieuw-Zeeland is; je kunt hier de boel gewoon geopend achterlaten, want het wordt niet door de eerste, de beste onverlaat die langskomt gesloopt.
Ik verblijf één nacht in Akaroa, waar de straten nog echt "Rue de..." heten, waar de Franse vlag gehesen wordt en waar het aantal Franstaligen opvallend hoog ligt, zo ondervind ik wanneer ik met mijn auto vast kom te zitten op een kiezelstrand en drie Franse jongens me te hulp schieten. Het uitzicht is hier al fenomenaal.
De vuurtoren van Akaroa.
Na die nacht rijd ik terug naar Christchurch. Er is maar één manier om op het schiereiland te komen en dat is van en naar Christchurch. Het komt me echter ook goed uit, want ik heb een kaartje voor een evenement in Christchurch. Ik ben op tijd terug in de stad en heb nog tijd genoeg om het lokale station te bezoeken.
Vanaf dit station vertrekken maar liefst twee treinen per dag, en het is het enige station in de stad. Momenteel vertrekt er zelfs slechts één trein per dag. Er zijn twee langeafstandroutes op het Zuidereiland voor reizigers: Die via het binnenland naar Greymouth en die via de kust naar Kaikoura. Die laatste verbinding is momenteel gesloten, na een aardbeving waardoor er een aantal kilometer spoorweg én weg verdwenen zijn. Kaikoura is zogezegd van het zuiden afgesneden en kan alleen via een gigantische omweg bereikt worden. Er wordt hard aan het herstel gewerkt, maar tot die tijd is de stad in ieder geval via het spoor onbereikbaar.
's Avonds bezoek ik een rugbywedstrijd van de lokale rugbyvereniging. In tegenstelling tot het voetbal waarbij iedereen strak in de gaten gehouden moet worden, zit je hier bovenop het veld en wordt het publiek van het veld gescheiden door een... touw. De gemiddelde leeftijd ligt aardig hoog en het publiek scandeert vrij constant leuzen als "Let's go, Crusaders, let's go!" De bezoekers uit het Australische Perth, dat ik vorig jaar bezocht heb, worden aardig ingemaakt door de Crusaders, waarna iedereen tevreden huiswaarts keert.
Dan Fast Forwarden we een behoorlijk stuk. Ik rijd vanuit Christchurch via het binnenland richting het noorden, omdat de route via Kaikoura geblokkeerd is. In het noorden vind ik de zon eindelijk, die is een paar dagen achter een grijs wolkendek weggebleven.
Via allerlei dorpjes en zelfs een spookstadje rijd ik richting het noorden.
Abel Tasman National Park
Ik wandel een stuk in het Abel Tasman National Park, wat een icoon voor het land is. Het is een mooie route, die deels af te snijden is door de boot heen of terug te nemen. Ik loop echter hetzelfde stuk heen als terug.
Na een aantal dagen genoten te hebben van de zon en de omgeving, trek ik via de Westkust weer naar het zuiden. Voor het OV hoef je niet in het westen te zijn; alleen Greymouth heeft een spoorverbinding richting Christchurch. Er ligt nog een spoorlijn vanuit Greymouth richting het noorden, maar die wordt enkel en alleen door goederentreinen gebruikt.
Ook hier is er her en der de spoorse geschiedenis te vinden.
De Westkust is een aparte; er zijn maar heel weinig steden (twee), de afstanden zijn groot en op een groot deel van de reis is er geen enkele telefoonontvangst. Ergens wel prettig; even helemaal alleen. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken hier ergens te stranden met de auto.
Lake Matheson. Dit is het mooiste meer van het land om te fotograferen, vanwege de gletsjers op de achtergrond die weerspiegelen in het stille water. Maar alleen met mooi en windstil weer. Nouja...
Wanneer ik in het nabijgelegen café ga lunchen en geniet van het uitzicht (voor zover dat er is met al die bewolking), klinkt er ineens bekende muziek. Wel heel erg bekende muziek... BLØF wordt over de speakers gedraaid; Hou vol, hou vast. Ik moet enorm lachen en kan het niet laten naar de medewerkers te lopen en te vragen welke Nederlander hier Bløf draait. De jongen die voorzichtig zijn hand opsteekt, haalt zijn schouders op: "Ja, mag ik? Ik zit hier nu een hele tijd zonder Nederlandse muziek, het is mijn laatste dag en er is toch haast niemand." Een kort praatje is snel gemaakt. Omdat ik het wel weet te waarderen, laat hij daarna nog 3 nummers van Bløf horen. Dat is raar; terwijl ik naar buiten kijk en geniet van het bewolkte uitzicht over de gletsjers van Nieuw-Zeeland, wordt er Bløf gedraaid. Ben ik toch weer even thuis... En de Chinezen die een kopje koffie drinken? Die denken dat het Maori is. Ze verstaan het toch niet. Ik heb hardop gelachen.
Is dat water echt zo blauw? Ja. Het komt rechtstreeks vanaf de gletsjers.
De gletsjer bij Fox Glacier.
Na honderden kilometers gereden te hebben vind ik de zon gelukkig weer terug.
Ik ben in Wanaka aangekomen, een dorpje dat overspoeld wordt met jonge toeristen die allerlei waaghalzerij uithalen en 's avonds het nachtleven aanvullen. Van dat laatste ben ik niet zo gecharmeerd, maar ik moet stiekem toegeven dat het eerste toch ook door mij wordt uitgevoerd. Maar eerst bezoek ik nog de verzamelwoede van een man. Hij noemt het een museum for transport.
De beste man heeft drie hallen vol met speelgoedpoppen, brandweerauto's, 'oldtimers' en in deze hal staat zelfs een Fokker Friendship.
Daarna is het tijd voor de waaghalzerij. Ik heb, voor ik naar Nieuw-Zeeland ging, met mezelf afgesproken dat ik zou gaan skydiven. In Australië heb ik mijn duikbrevet gehaald, dit jaar wilde ik weer iets behalen. Zelf doe ik aan paragliden, maar aangezien ik lichtelijk hoogtevrees heb en ik in het verleden medevliegers capriolen uit heb zien halen in de lucht waar ik kippenvel van kreeg, wilde ik zelf ook een keer ervaren hoe het is om naar beneden te vallen. Gecontroleerd. Zodoende ben ik in Wanaka aan de beurt om naar een hoogte van 15.000 voet te vliegen en naar beneden te gaan in een vrije val van ruim 60 seconden.
Dit toestel brengt me naar boven...
... om zelf zo weer naar beneden te komen.
Een dure, maar mooie ervaring. Nu eens zien of het me van mijn hoogtevrees af geholpen heeft voor het paragliden. Het uitzicht was geweldig; de zon scheen en wanneer je in Nieuw-Zeeland bent en wilt gaan skydiven, doe het dan in Wanaka, want dat heeft het mooiste uitzicht van het land.
Via het nog schreeuweriger Queenstown rijd ik richting het zuidwesten; de Fiordlands.
Ook hier weer spoorhistorie.
Vanuit Te Anau maak ik 2 dagtochten; eerst naar de Milford Sounds. Per boot maak ik een tocht door het vrije water dat omgeven wordt door de fjorden. De dag erna maak ik een dagtocht door het minder bezochte Doubtful Sound dat nog veel groter en ruimer is.
Vanuit Fiordlands rijd ik verder richting het zuiden, naar het stadje Invercargill. Van de steden verwachtte ik hier nogal wat, maar ook dit is weer een nietszeggend industrieel stadje dat krap 50.000 inwoners heeft.
Na twee overnachtingen rijd ik verder richting het zuiden en kom ik op het zuidelijkste punt van Nieuw-Zeeland: Slope Point.
Via de Catlins rijd ik dan richting het oosten.
... alwaar ik nieuwe vrienden maak op het strand.
En dan kom ik aan in Dunedin, de tweede grootste stad van het Zuidereiland. De regen heeft me weer gevonden en trekt een grauwe sluier over de toch best mooie stad.
In Dunedin staat het absoluut mooiste station van het land en wellicht zelfs van het zuidelijk halfrond.
En aangezien het niet zo kan zijn dat ik in Nieuw-Zeeland nergens in een trein kom te zitten, heb ik natuurlijk een kaartje gekocht voor een retourtje met de Dunedin Railways. Die neemt een klein stuk over de hoofdlijn (goederen), om dan een privélijn op te gaan die hobbelend de bergen invoert.
Hindon is een tussenstop voor de trein, waar iedereen even de benen kan strekken.
En na een rit van 2 uur wordt er op het eindstation, in The Middle of Nowhere, door de loc omgelopen om de treinrit terug aan te vangen. Op een aantal dagen rijdt de trein nog een eind verder het spoor op, richting Middlemarch. Vroeger was de spoorlijn een heel stuk langer en liep via een omtrekkende beweging door naar Alexandra. Nu de spoorlijn niet meer in gebruik is, is alles weggehaald vanaf Middlemarch en vervangen door een fietspad, zodat liefhebbers de Otago Rail Trail kunnen fietsen. Een zeer populaire route die je in 4 of 5 dagen helemaal kunt fietsen. Dat had ik ook wel gewild, maar door het Paasweekend dat er aan zat te komen zou ik anders elders in de knel komen, dus heb ik dat op mijn wensenlijstje voor de volgende keer dat ik naar Nieuw-Zeeland ga gezet.
Maar dat wil niet zeggen dat ik niet al in de buurt kan kijken, dus per auto gaat de rit naar Alexandra. Ik volg een stukje van de Rail Trail per auto en rijd dan weer richting de oostkust.
Een oude spoorbrug, tegenwoordig in gebruik bij het verkeer.
Onderweg op de Rail Trail.
De weg brengt me naar Oamaru, waar ik vanwege het Paasweekend op zoek moet naar een restaurant om te eten. Ik kom uit bij het station, waar een Chinees restaurant is gevestigd.
In Nieuw-Zeeland is er altijd wel ergens een winkel open, ongeacht de dag. Ook op zondag kun je hier overal je boodschappen doen. Er zijn een handvol uitzonderingen en één daarvan is Eerste Paasdag. Dan is werkelijk alles gesloten en moet je zelf maar zien hoe je je redt. Een enkele uitbater ruikt dan mogelijkheden en gaat toch open, dus mijn ontbijt komt bij de Subway vandaan. Ik wandel Oamaru in, om op mijn gemak wat geocaches te vinden. Wanneer ik in de haven van het stadje aankom, is er toch een gezellige boel te vinden. De rest van het stadje is uitgestorven, maar er wordt een lokale boerenmarkt georganiseerd waar iedereen die anders ook geen idee heeft wat te gaan doen op een dag als deze naar toe is getrokken.
Dan klinkt plotseling de bel van de overweg. En wordt achter mij een lokaal treintje het station binnengeschoven, dat trekt uiteraard mijn aandacht en voor ik er erg in heb, heb ik een retourtje gekocht. Geen idee waar de trein naar toe gaat, maar ik ga mee, bij gebrek aan iets anders.
Het treintje brengt ons met een slakkengang naar de echte haven van Oamaru...
... waar de lokale kolonie blauwe pinguïns te bekijken is. Tien minuten later brengt de trein me de volle 500 meter weer terug naar het beginpunt om daar de volgende lading toeristen op te pikken.
Vervolgens trek ik richting het binnenland voor het mooiste gedeelte van heel Nieuw-Zeeland; de bergen. Ik maak mooie wandelingen en heb geweldig uitzicht.
Mount Cook, in het Maori Aoraki, is met 3724 meter de hoogste en meteen ook de belangrijkste berg van Nieuw-Zeeland. Na een geweldige wandeling kom ik uit bij het uitzichtpunt over Hooker Lake, met op de achtergrond Mount Cook.
Twee dagen erna is het beduidend mooi weer en kan ik nog even volop genieten van het mooie uitzicht over de bergen. Het wordt echter tijd om er afscheid van te nemen en terug te trekken richting Christchurch.
Maar voor ik dat doe is er nog een 'verplicht nummertje'. In Nieuw-Zeeland zijn de films van The Lord of the Rings opgenomen. Ik heb ooit de eerste film gezien, ik heb het eerste boek gelezen en het tweede voor de helft, maar eerlijk gezegd zit ik er niet zo in. Maar ik had nog een dag over om in te vullen, dus heb ik een verplichte tour geboekt. Er wordt het een en ander verteld over waar de films zijn opgenomen en ook de locatie van Edoras wordt bezocht. Zoals gezegd heb ik er weinig kaas van gegeten, dus het meeste ontging me een beetje, maar de omgeving was wel mooi. En dat vind ik vele malen belangrijker.
Rechtsvoor de heuvel waar Edoras op gebouwd werd voor de tweede film. Direct na de opnames is alles weer weggehaald, want het is heilige grond voor de Maori.
\De dag daarna heb ik mezelf nog een berg van 1200 meter op laten wandelen om te genieten van het laatste uitzicht dat ik deze vakantie zou hebben.
Om vervolgens per vliegtuig vanuit Christchurch terug te keren naar Auckland op het Noordereiland.
Brittomart Station onder de grond.
En met het uitzicht op Downtown Auckland beëindig ik deze reisreportage. Het waren 8 fantastische weken, waarin ik veel heb gezien en gedaan. Je hebt die tijd ook wel nodig om heel Nieuw-Zeeland een beetje fatsoenlijk te kunnen bekijken. 5 weken voor het Zuidereiland is precies genoeg om het rustig aan te kunnen doen, in 3 weken heb ik van het Noordereiland misschien een kwart gezien, maar dat was ook de opzet; het Zuidereiland is qua natuur vele malen mooier en daar ging ik voor.
Ik hoop dat jullie je een weg hebben weten te banen door de vele foto's die ik heb geplaatst. Ik heb er honderden gemaakt en er is nog zo veel meer om te laten zien en over te vertellen, maar dan komt de reportage nooit tot een eind!
