2016

[OVE Redactie]

Het einde van het jaar komt in zicht, tijd voor alle traditionele lijstjes met jaaroverzichten. Normaal ben ik daar allemaal niet zo van, maar het is misschien een keer een idee om het toch te doen.

In een heel jaar heb je als conducteur miljoenen, misschien wel miljarden contactmomenten met reizigers. Reizigers die al in de trein zitten, reizigers op het perron, reizigers die gecontroleerd worden, reizigers die een vraag hebben, reizigers met een kaartje, reizigers zonder kaartje, blije reizigers, boze reizigers, neutrale reizigers, van alles wat. En de een kun je wat blijer maken dan de ander. Sommige mensen zijn al snel tevreden met een korte uitleg hoe iets komt of zit. Anderen zijn überhaupt niet meer tevreden te stellen, al zou je ze hoogstpersoonlijk naar huis brengen.


Neem bijvoorbeeld die man in Breda. Er is een aanrijding met persoon, waardoor er geen treinen kunnen rijden tussen Tilburg en Breda. De beste man heeft als alternatief een gewone buslijn genomen, maar komt in Breda op het perron op het moment dat de Intercity naar Den Haag net wegrijdt. Terwijl de trein vertrekt, stapt hij op mijn collega en mij af. Op luide toon roept hij naar me, terwijl hij op me af komt lopen: “En dat is nu typisch NS!” Natuurlijk weten mijn collega en ik niet waar het over gaat, maar wel dat meneer zwaar geïrriteerd is. Hij roept dat hij met een lijnbus hierheen is gekomen en dat ‘NS niet eens even kan wachten op zijn reizigers’ en meer van zulks. Mijn collega en ik kijken elkaar aan en proberen de man uit te leggen dat we nu eenmaal niet kunnen weten dat hij in die bus is gestapt en wanneer hij in Breda op het perron zal komen, maar meneer is niet voor rede vatbaar, wil absoluut niet luisteren naar wat we te zeggen hebben en zelfs wanneer hij wegloopt en blijft mopperen en ik hem vraag om terug te komen zodat we een fatsoenlijk gesprek met elkaar kunnen voeren, wuift hij dat weg en loopt mopperend van ons vandaan. Twee minuten later staat er een reizigster bij ons die heel lief bedoeld opmerkt:
“Van zo’n man moeten jullie je niks aantrekken, hoor...”
Ik kan er wel om lachen. Die meneer moet even zijn frustratie kwijt en roept een en ander naar mijn uniform. Het lost niks op, de trein komt er niet door terug en hij moet nog steeds even lang wachten op de volgende. Maar het zal vast opluchten.

Door diezelfde aanrijding zit ik echter wel vast aan wat wij de verkeerde kant noemen: Vanaf Breda is het niet makkelijk om weer terug naar mijn standplaats te komen. In eerste instantie wordt me door de Bijsturing gevraagd of ik nog een keer naar Breda wil, maar dan kan ik daarna via Rotterdam terug naar Zwolle. Dat betekent wel dat ik een half uur later terug ben, maar soms moet je wel eens wat. Ik ga er mee akkoord, zelfs met het feit dat ik in mijn eentje op de dubbeldekker kom te zitten. Maar nog voor ik terug in Roosendaal ben, krijg ik alweer een nieuw dienstkaartje. Er is iemand anders gevonden om heen en weer naar Breda te gaan en ik mag via Rotterdam naar huis. Op die manier ben ik zelfs een half uur eerder terug, dat is dan wel weer mooi meegenomen. Maar dan moet de trein natuurlijk wel op tijd zijn. De trein uit Vlissingen komt door gladheid 10 minuten later aan in Roosendaal en nadat ik me gemeld heb bij de chef trein, blijkt de internationale trein naar Amsterdam nog voor ons uitgestuurd te worden. Daar hobbelen wij dan weer achteraan en wanneer we in Rotterdam aankomen, waar ik over moet stappen op de trein via Utrecht naar Zwolle, heb ik nog maar drie minuten om over te stappen. Het alternatief is om te blijven zitten, dan brengt deze trein me ook naar Zwolle, maar via Utrecht is een half uur sneller. Mits ik de overstap haal. Dat lukt gelukkig en zo ben ik een half uur eerder in Zwolle. Achteraf maar goed ook; de rechtstreekse trein via Amsterdam blijkt uiteindelijk 50 minuten vertraging opgelopen te hebben door dieren op het spoor bij Delft. Daar had ik dus ook nog tegenaan kunnen lopen.

Terugkijkend op het afgelopen jaar, komen vooral twee Poolse vrienden bovendrijven in mijn herinneringen. Tijdens ingangscontrole in Utrecht kwamen een jongen en een meisje naar me toe, ze hadden allebei een Uitstel van Betaling en zij een Turkse pizza. Maar hij had ook een fiets en daarvoor had hij geen kaartje. In plaats van er een te gaan halen besloot hij de fiets op het perron onbeheerd achter te laten nadat ik hem mededeelde dat hij ook voor de fiets een kaartje nodig had. Dat leverde me onderweg nog het een en ander aan scheldpartijen op, maar uiteindelijk besloot hij zelf om de fiets te laten staan. Die overigens netjes door Veiligheid&Service achter slot en grendel is gezet nadat we waren vertrokken. Het schijnt dat de politie wel interesse in die fiets had. Maar dat is nog niet eens het mooiste.
Drie dagen later ben ik onderweg met de Sprinter richting Zwolle en net voor Putten kom ik in een coupé waar twee reizigers zitten. De man zegt, terwijl hij zich omdraait en me aankijkt:
“We don’t have... oh no, you again...”
Ha, mijn Poolse vrienden! Wederom zonder kaartje. Nadat ze uitstapten hadden ze er overigens wel een. Daarna ben ik ze nooit meer tegen gekomen.

Maar dit jaar kwam ik ook . Die viel reizigers lastig en nadat ik hem de ene kant in de trein had opgestuurd en de lastig gevallen reizigers de andere kant op, besloot hij op het laatste moment uit te stappen. Terwijl de trein zich in beweging zette, gooide hij een steen door het raam dat daardoor in duizend brokken uit elkaar viel. Snel handelen zorgde ervoor dat de collega’s van Veiligheid&Service de dader wisten te pakken, die vervolgens door de politie meegenomen is en twee dagen later voor de rechter mocht verschijnen.

Of die man die niet was ingecheckt en om zijn onvrede over de boete die ik hem stond te schrijven probeerde te uiten door te vertellen dat hij mensen coacht en mensen kan ‘lezen’. Ik zou een ‘gevoelige’ man zijn, omdat ik meer kan voelen dan anderen en ik zou me meer moeten laten leiden door dat gevoel. Die man spookt nog wel eens door mijn achterhoofd; hoofdschuddend kan ik er dan om lachen. Je komt zo ontzettend veel verschillende figuren tegen.

Zoals dat dronken dropje dat in Nijmegen instapte om met ons mee naar Arnhem te gaan en van daaruit verder te reizen richting Amsterdam. Tot aan Elst ben ik met hem bezig geweest om hem uit te leggen dat hij in Arnhem over moest stappen. Mijn collega was de trein al gaan controleren en kwam op een gegeven moment vragen:
“Heeft papa het nu vaak genoeg uitgelegd?”
Als ik met haar dienst heb, kijken we daar nog met glimmende ogen op terug. Soms kan het zo ontzettend leuk zijn om samen te werken met iemand waar je het goed mee kunt vinden.

En zo was het weer een jaar vol verrassende, spannende, leuke, minder leuke, maar vooral interessante ervaringen. Keer op keer kom ik situaties terecht die ik niet aan had kunnen zien komen en waarop ik heel snel moet schakelen om er op in te kunnen spelen. De ene keer gaat dat wat beter dan de andere keer, soms zet ik te hoog in (zoals met die Britse jongen die heel erg geïrriteerd op mij reageerde, totdat ik het anders aanpakte en hem vroeg naar het achterliggende verhaal. De dag erna kwam ik hem op het perron tegen, waar hij me alsnog bedankt voor mijn interesse.), soms te laag. Ik zit er ook wel eens naast als een situatie ingeschat moet worden. Maar dat geeft ook maar aan dat ik een mens ben; dit werk is toch echt mensenwerk.

Tot volgend jaar!

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!