Bijzondere ontmoetingen

[OVE Redactie]

Onderweg richting Roosendaal ben ik met een Zutphense conductrice aan het controleren. Ik ben bezig op de benedenverdieping als zij van boven komt, omdat ze daar eerder klaar was dan ik beneden. Ze komt me tegemoet en treft als eerste een blondine van buitenlandse komaf. Ze geeft een enkele reis van Breda naar Zwolle aan mijn collega. Mijn collega vraagt haar hoe dat zit en dat is ook het moment dat ik binnen gehoorafstand kom en meekrijg wat er gaande is. De jongedame geeft aan dat ze het station van Zwolle dan gemist moet hebben. Dat laat onze wenkbrauwen optrekken, want dan moet je wel heel erg afwezig zijn geweest. Ik krijg het kaartje van mijn collega en ik ga na met de gegevens die ik heb of het verhaal zou kunnen kloppen. Maar als het is gegaan zoals de jongedame zegt, dan had ze niet in deze trein gezeten, maar een aantal eerder. Als we haar daarmee confronteren, komt er een onsamenhangend verhaal uit, waarop mijn collega besluit dat ze in Dieren de trein uit moet om een nieuw kaartje te kopen. Zo gezegd, zo gedaan.

Maar nog voor we vertrekken, valt het mijn collega op dat de wc bezet is. Toen ik de coupé binnenkwam, stonden er twee jongens om de blondine heen, die nu verdwenen zijn. Dat lijkt me een simpel optelsommetje. Mijn collega vraagt of ik buitenom wil kijken of die twee in het laatste rijtuig zitten, waar we nog niet zijn geweest, maar terwijl ik daar naartoe loop, verschijnen de twee ineens van het toilet en mijn collega wijst ze de deur. En daar gaan ze. Wij vertrekken en vervolgen onze controleronde.

Als we helemaal achteraan komen, kom ik van boven en is mijn collega opnieuw eerder dan ik. Ze treft de derde jongen die bij het groepje hoort, ook hij heeft geen kaartje. Met de nodige moeite krijgen we een papier te zien waarop van alles staat, behalve zijn naam of adres. Na drie keer aandringen verschijnt er nog niets met zijn naam erop, dus vragen we in Arnhem om assistentie. We dragen de jongen over aan de collega’s van Veiligheid&Service en wij rijden verder.


Later die avond kom ik vanuit de richting van Roosendaal terug. In Deventer stapt er een team van Veiligheid&Service op en een conductrice die met ons mee naar Zwolle gaat. We controleren de trein en wie kom ik tegen? De blondine. Helemaal zonder kaartje deze keer, want dat enkeltje van vanochtend had mijn collega al weggemaakt. Het duurt een seconde of drie en dat valt het kwartje bij de licht benevelde jongedame; ze herkent me van eerder op de dag. Zonder slag of stoot geeft ze haar paspoort, waarna ik haar een kaartje naar Zwolle uitschrijf. Kennelijk heeft ze niet de moeite genomen om alsnog een kaartje te kopen.

Ik heb eerder al eens geschreven over de verschillende types mensen die je in de trein tegenkomt. Ze zijn onmogelijk allemaal in een hokje te stoppen; ze hebben allemaal wel iets. En het een spreekt je meer aan dan het ander. En soms zit je ergens even niet op te wachten en kun je een bepaald type even wat minder hebben. Maar er zijn ook momenten dat iets me juist wel interesseert.

Met de Sprinter van Utrecht naar Zwolle ben ik laat op de avond onderweg. Ik doe mijn controleronde en helemaal vooraan zit er nog een jongen op het balkon. Ik open met ‘Goedenavond!’ en hij kijkt me zuchtend aan. “En het was al zo’n geweldige dag...” zegt hij. Hij zoekt in zijn zak en overhandigt me zijn paspoort. Zonder dat ik iets hoef te zeggen, begint hij te praten. In de paar minuten die ik bij hem sta, vertelt hij zijn halve levensverhaal van de laatste jaren en hoe hij zijn toekomst inziet. Hij is namelijk boos, heel erg boos. Niet op mij, maar wel op de wereld. “Vanaf het moment dat ze mijn rijbewijs hebben afgepakt, is het allemaal slecht.” Met de nodige scheldwoorden. Hij is net vrij uit de gevangenis, wil alles weer op touw zetten en loopt daarbij tegen de nodige problemen aan. Financiële problemen, dus de bank wil hem geen geld meer geven, zijn rekening is daardoor geblokkeerd en nu zit hij dus in de trein zonder kaartje. “Dat wordt de vijfde deze week,” zegt hij. Dan gaat hij over op zijn toekomst: Volgens hem is het totaal niet rooskleurig. Hij ziet het allemaal niet meer zo zitten. Hij verklaart en passant ook nog even waarom hij op het balkon zit (“Niet omdat ik bang ben voor een conducteur, of voor u, hoor, maar ik heb gewoon geen zin om met mensen te praten”) en dan heb ik zijn Uitstel van Betaling klaar. Hij begint nog dat hij het beste ergens in de jungle kan gaan zitten, want hij wil geen Nederlander meer zijn. Maar hij mag van de gemeente zijn paspoort niet inleveren. Hoe hij ooit in die jungle terecht wil komen zonder paspoort was me een raadsel, maar ook daarvoor heeft deze behoorlijke pessimist een oplossing: “Ik ga wel zwemmen.” Aan de ene kant vind ik hem wel aandoenlijk, hij zit heel erg met zichzelf in de knoop, aan de andere kant zit hij zonder kaartje in de trein en als ik heel zorgvuldig zijn verhaal filter, dan komen de problemen die er zijn toch echt bij hem zelf vandaan. Hij geeft me een hand om me te bedanken om naar hem te luisteren en hij stapt uit. Ik geef hem een schouderklopje en wens hem succes toe met alles.

Ik ben aan het controleren in de laatste trein van Groningen naar Zwolle. Op het balkon kom ik een beetje een smoezelig type man tegen. Hij is vriendelijk en geeft zijn chipkaart. Die niet is ingecheckt. Als ik hem vraag hoe dat zit, kijkt hij me met een vriendelijke blik aan en zegt dat hij problemen had met het paaltje, dat wilde de kaart maar niet accepteren. Als ik hem uitleg dat het komt omdat de man te weinig saldo op zijn kaart heeft staan, geeft hij aan dat hij nog naar de automaat was gelopen om saldo bij te laden, maar dat het niet is gelukt. Ik vertel de man dat ik hem dan een kaartje ga schrijven. De man ondergaat het allemaal gewillig; hij werkt netjes mee. Terwijl ik hem een kaartje sta te schrijven, praat hij er op los. In een paar minuten tijd vertelt ook hij alles wat er in zijn leven voorbij komt. Hij heeft een prepaid bankpas en normaal kocht de begeleiding een kaartje voor hem. Als ik hem vraag waarom zij dat dan niet meer doen, zegt hij vol trots: “Ik woon nu zelfstandig!” Ik kan een glimlach niet onderdrukken, hij is er zo enthousiast over. En ondertussen ratelt hij maar door. Over de computeronderdelen die hij voor 5 euro in Groningen heeft gekocht bij de tweedehands winkel. Als ik hem om zijn adres vraag, geeft hij een huisnummer op met toevoeging H. “Dat is heel grappig, want ernaast staat er alleen een bordje met een I, er is verder geen huis.” Hij voegt er aan toe dat het betalen van de boete geen probleem zal zijn, want zijn bewindvoerder zal al het geld overmaken. Hij bedankt me voor het kaartje.

Met een Sprinter ben ik onderweg van Eindhoven naar Den Bosch. Voorin de trein kom ik een man tegen die me een chipkaart geeft waar te weinig saldo op staat om in te kunnen checken. Ik besluit de man een kaartje te schrijven om naar Den Bosch te kunnen. Daar is hij overduidelijk niet van gediend. Hij geeft zijn identiteitskaart af, maar vervolgt zijn protest op persoonlijke toer. Hij vertelt dat hij mensen coacht en dat hij mensen kan ‘uitlezen’. Hij analyseert mij ter plekke, terwijl ik een uitstel voor hem sta te schrijven, en zegt dat ik een ‘gevoelige’ man ben, dat ik meer kan voelen dan anderen en dat ik me meer zou moeten laten leiden door dat gevoel. Hij probeert zichzelf daarmee de trein nog uit te kletsen, door te opperen dat hij op het volgende station alsnog kan gaan opladen. Hij motiveert dat door te zeggen dat de hele wereld niet alleen om geld draait. Ik vraag hem op dat moment maar niet of hij dat coachen dan ook gratis doet, dat zal hij vast niet weten te waarderen. Dat hij probeert te reizen op de persoonlijke chipkaart van zijn vader wuift hij ook weg door te zeggen dat er dan toch voor het kaartje is betaald. Hij is niet blij met het kaartje dat ik voor hem schrijf en hij wenst mij geen fijne avond. Maar ja, dat had ik natuurlijk al gevoeld...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!