Verhalen van een conducteur

[OVE Redactie]

Soms weten de reizigers het zelf ook niet meer. Zo had ik er recent twee op het balkon staan van de laatste Sprinter uit Groningen naar Zwolle. Die waren behoorlijk de weg kwijt. De bodem van het glas dat ze kennelijk tig keer hadden laten hervullen hebben ze in ieder geval wel gezien, want het niveau was bedroevend. Ze gaven aan naar Eindhoven te willen, maar toen ik vertelde dat ze niet verder zouden komen dan Zwolle was het einde zoek. "Waarom houden jullie geen rekening met mij? Ik moet morgen weer op school zijn! Ik moet naar Eindhoven!" Toen ik vroeg om een vervoerbewijs, gaf de ene jongen me te kennen dat hij het zo niet kon vinden. De ander keek me alleen meewarig aan en deed of zei niks. Ik heb ze maar wat tijd gegeven om te zoeken, om ze niet op te jagen, want dat was de ene jongen al.


Toen ik vijf minuten later terugkwam, gaf de ene jongen aan dat hij het gevonden had. Maar toen ik hem er tot vier keer toe naar vroeg, kreeg ik niks te zien en alleen maar te horen dat het allemaal zo ontzettend oneerlijk was. Daarop besloot ik maar om assistentie in Zwolle te vragen, want dit ging helemaal nergens heen. En al helemaal niet naar Eindhoven... In Zwolle kwamen de dames van Veiligheid&Service me te hulp schieten. Na twintig minuten heen en weer met herhaling van zetten en hulp van de politie hebben we één van de jongens een uitstel van betaling uitgeschreven, de ander bleek gewoon een kaartje op zak te hebben, maar vooral bij het woord politie ineens heel snel weg te willen en gewoon mee te werken. Waarom dan niet gewoon in één keer meewerken?

Met de Intercity richting Roosendaal vertrek ik uit Nijmegen. Er staat een meisje met haar knieën tegen elkaar voor het toilet. Ze staat netjes te wachten tot de trein vertrekt, want tijdens het stationnement mag je geen gebruik maken van het toilet, omdat alles wat je doortrekt op het spoor valt en dat rondom het station gevaarlijk kan zijn, omdat een aankomende trein door kan glibberen met alle gevolgen van dien. Er is alleen een probleem met het slot, heeft ze geconstateerd; die schijnt niet dicht te kunnen. Ik beloof haar voor de deur te blijven staan en zodra ze van het toilet komt en de coupé inloopt, begin ik mijn controle bij haar. Ze geeft me een persoonlijke OV-Chipkaart, maar die is duidelijk niet van haar. "Oh, dan geef ik de verkeerde." zegt ze. En ze geeft me haar eigen kaart. Inderdaad, die foto klopt wel, maar hier staat geen enkel reisrecht op. Na wat uitzoeken kom ik erachter dat er een verlopen studentenreisproduct op staat, al sinds maart 2012. De situatie klopt dus niet, want ze zegt gewoon netjes te hebben ingecheckt. En dat heeft ze ook, maar dan wel met de chipkaart van haar broertje, want haar eigen kaart is al minstens twee jaar niet meer bruikbaar. Ik leg haar uit hoe het zit en ze doet net alsof haar neus bloedt. Dus trek ik de kaart van haar broertje in en schrijf ik haar uitstel van betaling uit.

En zo denderen we weer vrolijk voort...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdrage kan in dit topic.