Vorig jaar ben ik in oktober met Jorick een weekje naar Duitsland geweest om het spoor daar te gebruiken. Een mooie week met veel spoorse kilometers, veel reiservaringen, veel wandelingen en een breed assortiment aan weersomstandigheden. Daarvan heb ik natuurlijk ook foto's gemaakt en die verwerk ik in deze reportage, die uit meerdere delen bestaat.
.
.
In dit derde en voorlaatste deel zijn we aangekomen op onze laatste bestemming: Triberg. Daar reizen we wat rond in de omgeving.
In deel 2 eindigden we met de reis vanuit Koblenz naar Triberg, waar we na een vermoeiende wandeling aankwamen in het hotel. Triberg ligt in het Schwarzwald, een van de mooiste gebieden van Duitsland. Het Schwarzwald staat bekend om zijn mooie heuvels, bergen en bossen. Daar waren we snel achter: Het station ligt een kleine 200 meter lager dan het hotel waar we gereserveerd hadden en ondanks dat we het grootste gedeelte van de reis zorgvuldig hadden voorbereid bleek dit nogal een opgave met allebei een rolkoffer. Maar, we hebben het overleefd en er snel van geleerd dat we de wandeling naar het station zoveel mogelijk op een andere manier moesten zien te maken dan met de benenwagen...
Het uitzicht vanaf het balkon van onze hotelkamer. Het geeft een voorzichtig beeld van het hoogteverschil in het dorp.
We kwamen aan met een iets frissere temperatuur dan dat het de rest van de week in Koblenz was geweest. We waren er op voorbereid, maar het viel toch een beetje tegen.
's Avonds heb ik nog een foto gemaakt van het dorp onder het maanlicht. Toen was de temperatuur nog wel lekker.
De ochtend erop was het al totaal ander weer. Nagenoeg dezelfde foto, een krappe 10 uur later.
Op de dag van aankomst in Triberg kregen we als gasten van het Schwarzwald een kaartje waarmee we allebei gratis gebruik mochten maken van de bussen en treinen die in het gebied rijden. Voor de trein hadden we ons eigen vrij vervoer al, maar voor de bussen was dit wel erg handig. We waren er dan ook al snel achter waar de bus zou vertrekken naar het station; die wandeling hebben we daarna nooit meer gemaakt. Nadat we bijna de bus hadden gemist omdat iemand vergeten was de accu in zijn fototoestel te stoppen (ik noem geen namen, Mikos
), kwamen we snel aan op het station. De bussen rijden ongeveer elk uur en sluiten redelijk aan op de treinen die ook elk uur rijden. De bus kwam uit een naastgelegen dorpje en zat vol met jongeren die van een of ander kamp afkwamen.
De bushalte voor station Triberg, met in de achtergrond de bus die ons vanuit het dorp heeft gebracht.
Voor het stationsgebouw van Triberg staat een armsein, beeld van hoe de spoorsituatie hier nog niet zo heel gek lang geleden was...
... met ertegenover een locomotief om te laten zien waarmee er gereden werd. Het doet allemaal behoorlijk historisch aan.
In het stationsgebouw is een kleine expositieruimte waar een expositie is over de Schwarzwaldbahn en de geschiedenis ervan. Leuk als begin van de wandeling langs 14 punten met uitzicht op de Schwarzwaldbahn en historische plaatsen. Die wandeling hebben wij niet gemaakt, maar we zijn wel even in de expositieruimte geweest. Als manier om de wachttijd te doden ideaal. Daarnaast is er in het stationsgebouw een kleine bakker aanwezig. Koffie, thee en gebak verkopen ze er. Ook dat is ideaal om de wachttijd door te komen. Met opvallend ruime openingstijden (ook op de zondag zijn de dames aanwezig) een ongekend populair; praktisch iedere reiziger koopt er iets voor ze de trein instappen. Ook wij hebben hier meermaals wat besteld en opgepeuzeld aan een van de tafeltjes die in de stationshal staan.
De spoorzijde van station Triberg. Een perron aan het stationsgebouw en een eilandperron.
In Triberg stopt ieder uur een RE in beide richtingen: Een naar Karslruhe en een naar Singen. Tijdens ons verblijf waren er werkzaamheden tussen Immendingen en Singen, waardoor er tussen die stations bussen werden ingezet. Daarnaast zijn er twee Intercity's per dag die stoppen in Triberg. Onder de noemer "Schwarzwald Express" stoppen die IC's op een aantal toeristische stations in het Schwarzwald. De treinen komen uit Hannover en rijden naar Radolfzell en andersom. Tussen de RE's zijn er een aantal die doorrijden naar Konstanz als IRE.
Hier de vroege Intercity richting Karlsruhe en Hannover. De late Intercity rijdt de andere kant op richting Radolzell.
We nemen de eerste trein richting het zuiden. We komen langs plaatsen als St. Georgen en Villingen en komen uit in Donaueschingen, waar we uitstappen.
Het station van Donaueschingen, ook langs de Schwarzwaldbahn, bestaat uit twee eilandperrons en een hoofdperron waar het stationsgebouw op staat.
Er staat een 232'er, een Ludmilla zoals die hier in Nederland ook jarenlang hebben gereden voor het goederenvervoer, die ik op de gevoelige plaat vastleg.
Een overzicht van het station. Opvallend is de hoogte van de perrons, of eerder het gebrek daaraan...
Er zijn twee tunnels op het station, die beide uitkomen aan de voorzijde. Er staat een iets te grote overkapping op het stationsplein.
Het stationsgebouw van Donaueschingen.
Naast het spoor staat een voormalig seinhuis. De bediening van seinen en wissels wordt gedaan door de treindienstleider die in het stationsgebouw van Donaueschingen zit. Vanaf het perron kijk je zo bij ze naar binnen. Het oude seinhuis is tegenwoordig in gebruik bij de lokale modelspoorvereniging. Dat verkondigen ze dan ook groot op de muur van het gebouw. Ik vond het een mooie bestemming voor zo'n gebouw.
Een foto vanuit de verte, waarop een typisch Duitse setting te zien is: Groen met op de achtergrond industrie.
De andere tunnel bij het station.
Een van de dieseltreinen die hier komen. Type BR611, op de een of andere manier toch een neefje van de 628 die we eerder hebben gezien in deze reportageserie.
In Donaueschingen komt dezelfde RE (en dus ook tweemaal per dag een IC) als in Triberg. De RE's worden gereden met DoSto's met locomotief die voor de tractie zorgt.
Maar ook deze dingen rijden er. Eentjes, zoals wij bij het spoor zouden zeggen.
Ze rijden op de 'Ringzug', die elk half uur rijdt en stopt bij werkelijk iedere stoeptegel die langs het spoor ligt. Wel volgens het 'Halt bei Verlangen'-principe: Alleen als iemand in de trein op het stopknopje drukt of als er iemand op het perron staat en zwaait stopt de trein. De treinen zijn van de Hohenzollerische Landesbahn AG die de Ringzuge exploiteert. Vooral populair bij de vele scholieren die er tijdens ons bezoek waren en net uit school kwamen. Daar moet natuurlijk een ritje mee gemaakt worden!
[i]De cabine van deze hokken. Het geheel doet nogal bussig aan, met een cabine die voorzien is van een achteruitkijkspiegel voor binnen en een 'machinist' die de 'trein' bediende alsof het een bus was: Beetje gas geven, beetje laten rollen, beetje meer gas geven. Daarnaast klonk de trein ook heel erg als een bus.
Geen onaardig interieur, maar zeker niet bedoeld voor lange ritten.
Met deze bus op wielen komen we aan in Villingen, een lieflijk dorpje met een mooi station. Dit station was ons op de heenreis al opgevallen vanwege de opvallende seinbediening...
Station Villingen. Niet meer dan een groot stationsgebouw en een eilandperron waar ieder uur een RE komt, dagelijks twee IC's en voor de rest rijden de Ringzuge hier. En de diesel naar Rottweil.
De RE naar Immendingen.
Spoor 5 en op de achtergrond waar we voor kwamen: De klassieke armseinen.
In Nederland langs het gewone spoor al nergens meer te vinden, hier nog gewoon in gebruik. Horizontaal betekent 'rood' of stoppen, diagonaal betekent 'veilig', met natuurlijk de nodige afwijkingen voor rangeerbeelden.
Terwijl we deze foto's staan te maken, worden we aangesproken door een machinist die zich afvraagt wat we aan het doen zijn. "Waar willen jullie naartoe?" was zijn vraag terwijl we naar spoor 5 liepen. Onze uitleg maakt dat hij op zijn telefoon wat foto's zoekt van de vorige sneeuwperiode en aan ons laat zien: Foto's waar zijn collega's sneeuw aan het scheppen zijn die tot boven hun hoofd reikt. De man begint enthousiast te vertellen en nodigt ons uit voor een ritje naar Rottweil. We pakken snel de kaart erbij om te zien waar we dan helemaal uitkomen en besluiten mee te gaan.
De trein is een BR611, zoals ik in Donaueschingen al op de foto heb gezet. Deze dieselstellen komen wat lomp over als je ze aan de buitenkant bekijkt, maar zijn van binnen opvallend comfortabel.
We rijden langs een van de stations langs het spoor tussen Villingen en Rottweil. We stoppen lang niet overal; vooral de kleine perrons passeren we. Die zijn bedoeld voor de Ringzug. Op dit stations halteren we wel kort.
De man vertelt ons ronduit over zijn ervaringen als machinist: Hij rijdt al ruim twintig jaar rond en in Duitsland maakt men diensten die tot 12 uur mogen duren. En ook echt zo lang duren. We delen onze ervaringen als treinpersoneel uit Nederland en komen opvallend veel gelijkenissen tegen. Er zijn echter ook de nodige verschillen. Voor we het weten, zijn we in Rottweil aangekomen. Hier keert de trein in ongeveer 20 minuten.
De cabine van de 611.
Station Rottweil. Een groot gebouw in een mooie omgeving. Allemaal overgebleven uit vervlogen tijden...
De Ringzug komt hier ook en is ideaal voor de kleinere stations onderweg.
De machinist wijst ons op de 'Dampfzug' die op het rangeerterrein opgestookt wordt. 'Morgen rijdt er weer een stoomtrein door het gebied.' zo vertelt hij.
Het rangeerterrein staat vol met rijtuigen die bij de stoomlocomotief horen.
Het eerste klasse interieur van de BR611.
Op de terugweg maak ik een foto van de bediening van het klassieke seinenstelsel dat hier nog in gebruik is: Dat gaat gewoon met draden langs het spoor, die bediend worden vanuit de seinzaal.
Net voor Villingen komen we tot stilstand voor een klassiek sein: De Ringzug uit Donaueschingen is iets te laat en mag voorlangs.
In Villingen nemen we afscheid van de machinist. De man heeft ons heel veel verteld over de regio en het werken als machinist. Men doet hier op de kleinere treinen, zoals de Ringzug, maar ook deze RB's aan eenmansbediening. De machinist zorgt dus voor het sluiten van de deuren, het omroepen en de veiligheid rondom het vertrekproces. Controle gebeurt hier door controleploegen die op ieder gewenst moment van de dag in kunnen stappen. Tijdens ons verblijf zijn we ze echter niet tegengekomen. Op de RE's werkt men wel met conducteurs, die we iedere rit ook hebben gezien tijdens een controleronde.
Vanuit Villingen reizen we terug naar Triberg, waar we nog een wandeling door het bos maken richting het hotel, omdat het nog wel even duurt voor onze bus vanaf het station vertrekt. Daarmee zijn we ook aan het einde gekomen van dit derde deel over onze OV-Ervaringen in Duitsland. Tot nu toe was het nog steeds lekker weer. In het vierde en laatste deel van deze reportageserie ziet de wereld er ineens heel anders uit... Dan bezoeken we Villingen nog eens, een ander eindpunt in de buurt en reizen we weer terug naar Nederland. Deel 4 lees je .
