Vorig jaar ben ik in oktober met Jorick een weekje naar Duitsland geweest om het spoor daar te gebruiken. Een mooie week met veel spoorse kilometers, veel reiservaringen, veel wandelingen en een breed assortiment aan weersomstandigheden. Daarvan heb ik natuurlijk ook foto's gemaakt en die verwerk ik in deze reportage, die uit meerdere delen bestaat.
.
In dit tweede deel bezoeken we Cochem en Trier en gaan we vanuit Koblenz verder naar het zuiden.
In deel 1 eindigden we met een conducteur die Jorick het voordeel van de twijfel gaf toen hij zijn vrij vervoer vergeten was. Nadat we op de terugweg alsnog een kaartje voor hem hadden gekocht en ook weer werden gecontroleerd, nu door een andere conducteur, werd als eerste het vrij vervoer in Joricks tas gestopt in het hotel. Op de tweede dag stonden we redelijk vroeg op om om kwart over elf met de trein naar Cochem te reizen. We waren nog niet ingestapt of daar kwam de conducteur aan: Dezelfde man die Jorick de avond ervoor het voordeel van de twijfel had gegeven. Hij was blij dat we het nu wel allemaal voor elkaar hadden en liet daarna ook nog zien hoever zijn gastvrijheid ging: Een groep oudere dames had in een andere trein het station gemist (ze zeiden dat de deuren niet open waren gegaan) en reisde nu zonder geldig vervoerbewijs naar Cochem, een halte verder. Ik had er zo mijn twijfels bij, maar de beste man begeleidde ze hoogstpersoonlijk de trein uit en ging onverrichter zake verder. Vriendelijke man, wel.
We zijn na een uur reizen gearriveerd in Cochem.
Spoorzijde van station Cochem.
Cochem ligt precies op de helft van het prachtige baanvak Koblenz-Trier. Een lieflijk stadje aan de Moezel dat het heel erg moet hebben van zijn toerisme. Het ligt in de Moseleifel, deel van de Eifel, een gebied dat zowel in België als Duitsland ligt en grenst aan de Ardennen. Heuvels en toppen zijn dan ook kenmerkend voor het gebied. Vooral bij Nederlanders is Cochem erg populair, zo bleek tijdens ons bezoek. Veel auto's met Nederlands kenteken stonden her en der geparkeerd en ook het Nederlands was niet van de lucht.
Spoor, gekeken in de richting van Koblenz. De heuvels op de achtergrond maken het plaatje af.
Gekeken in de richting van Trier.
Terwijl ik bovenstaande foto maakte, was er achter mij iemand te horen die iets riep. Nadat ik me had omgedraaid, bleek het de schoonmaakster van het station te zijn. Ze maakte zich nogal zorgen om ons en gaf duidelijk te kennen dat we binnen de lijnen moesten blijven staan. Nu weet ik niet welke lijnen zij bedoelde, er waren alleen maar blindengeleidelijnen, want ik stond toch overal netjes binnen de lijnen. Zij kan natuurlijk ook niet weten dat wij als spoorpersoneel rondlopen, maar het begon ons wel te irriteren toen ze commando's bleef roepen. We zijn uiteindelijk maar vertrokken van het station en hebben de rest van de foto's later gemaakt, toen ze vertrokken was. Of koffie aan het drinken was. Ze was weg, daar ging het om.
De opvallend schone tunnel van het station van Cochem. De zwabber van de schoonmaakster staat de volgende klus af te wachten.
De hal van het stationsgebouw. Een ReiseZentrum, loket, is aanwezig, evenals een lokale kroeg.
Een prachtige entree als je het gebouw binnen komt lopen. De trap leidt linksaf naar spoor 1, rechtsaf loopt dood.
Het prachtige stationsgebouw van Cochem. Wat een plaatje! Architectonisch huzarenstukje, aldus mijn mening.
Op het station van Cochem stopt eens per uur de breedbekkikker (of Hamsterwang, zoals we van Fabian hebben mogen leren) in beide richtingen (Koblenz en Trier), er stopt een RegioExpress en tweemaal per dag stopt er ook nog een langeafstandstrein naar Norddeich-Mole.
De karakteristieke kerktoren van Cochem.
Een wandeling het centrum in zorgde ervoor dat we tussen busladingen Nederlanders terecht kwamen. Jong en oud, alles door elkaar heen. Op het Marktplein was het precies tijd om de klokken die bovenin één van de Fachwerkhäuser (Vakwerkhuizen) te horen luiden.
Een toeristische trekpleister: Oude klokken bovenin een van de huizen aan het Marktplein.
Na een korte rondwandeling door het centrum besloten we terug te keren naar het station. De winkels met geweldige woekerprijzen interesseerden ons maar weinig en de drukte maakte het er niet leuker op. Op het station zijn we even gaan zitten in de kroeg voor een kopje thee en koffie. Het eerste dat me daar opviel was dat er gewoon binnen gerookt mocht worden. Dat hoef je hier in Nederland niet meer te proberen. Gleis9, zoals het café heet, zat ook om 13.00 uur vol met stoïcijns drinkende lokale mannen, waarvan er een met zijn ene hand een bordje gebakken aardappelen naar binnen werkte en met de andere hand zijn sigaret vasthield, terwijl hij met diezelfde hand de gokkast bediende. Wat een gezicht...
We namen de RegioExpress, die ons naar Trier reed en daarbij gelukkig een flink aantal kleine stations voorbij reed zonder te stoppen. We hadden tot dan toe alleen maar in stoptreinen gezeten en hoe mooi het gebied ook is, het schiet niet echt op als je om de drie minuten stopt bij een door onkruid overwoekerd perron waar niemand in- of uitstapt. Op naar Trier!
Trier staat bekend om onder andere de Porta Nigra.
De Porta Nigra is een van de vele landmarks van Trier. Het is een poort in de stadsmuur van Trier (of wat daar van over is) en is gemaakt van zandsteen. De naam komt van de zwarte laag op de stenen die in de middeleeuwen door roetafzetting is ontstaan.
Het stadscentrum is een levendige plek, met veel winkels en warenhuizen.
Uiteraard mag een kerk niet ontbreken. In Trier staat deze imposante kerk: Links de Dom van Trier en rechts (donkerdere stenen) de Onze-Lieve-Vrouwekerk.
De Dom is gratis te bezichtigen en ondanks dat ik er al eens eerder ben geweest, maakt het me toch elke keer weer stil.
Na een wandeling door de stad en wat gegeten te hebben bij een viszaak, keerden we terug naar het station.
Het stationsgebouw van Trier. Duits modern.
De stationshal. Simpel, maar doeltreffend.
Een reclame-uiting van een biermerk, maar wel meteen een mooi overzicht van de verschillende plaatsen langs de Moezel tussen Trier en Koblenz. Ook de route van het spoor is aangegeven.
Aangezien we niet wisten dat er naast de Breedbekkikker ook RegioExpressen naar Koblenz rijden (wat op zich natuurlijk wel logisch is), misten we een sneltrein naar Koblenz. Het gaf ons wel de mogelijkheid wat rond te wandelen op het station.
Mijn favoriet rijdt hier ook: De BR628 rijdt vanuit Trier de grens over naar Luxemburg stad.
Het station van Trier bestaat uit een perron dat aan het stationsgebouw vastzit, een eilandperron en drie kopspoortjes.
De perrons doen niet heel modern aan, maar voldoen wel.
Daar waar wij met a- en b-sectoren werken, werken ze in Duitsland met Nord en Süd. Deze stoptrein bestaat uit 4 rijtuigen met 2 locs en stopt op spoor 11 Süd.
Daar is 'ie weer!
Twee stelletjes BR628 die de lange rit dwars door de Eifel hebben gemaakt vanuit Köln; de EifelMoselExpress. Opvallend dat het een Duits stelletje en een Luxemburgs stelletje zijn.
Die rit hadden we ook wel willen maken, maar door de planning die we al hadden, werd het erg moeilijk een volledige rondrit te maken vanuit Koblenz via Trier naar Köln en terug. Dat moet ook een prachtige rit zijn, zeker als je met BR628 reist, wat ik persoonlijk heel leuke treintjes vind. Ze hebben wel wat weg van onze Wadlopers (wat ook weer verband met elkaar heeft; De Wadlopers zijn destijds gekozen om gebouwd te worden, nadat er ook BR627 en BR628 in Nederland is geweest voor proefritten).
De vierdelige BR425 rijdt ook zijn ritjes in deze omgeving.
Uiteindelijk kwam ook onze trein; alsnog een RegioExpress naar Koblenz, omdat we de rit met de RB helemaal terug naar Koblenz niet echt zagen zitten. Het was ondertussen wel spitsuur geworden en het perron kwam dan ook behoorlijk vol te staan. Gelukkig worden deze ritten gereden met dubbeldeksmaterieel.
Het interieur van de RegioExpress.
Na een heerlijke rit, waarbij we ook nog even stopten in Cochem, komen we na anderhalf uur aan in Koblenz. Het verschil met de RB is maar een half uur, maar het lijkt toch een heel stuk te schelen. Tijdens de rit was me al opgevallen dat de displays bij elke stop niks in het Duits aangaven, maar alleen in het Frans. "Prochaine arrêt:" in plaats van "Nächster Halt:". Nadat we zijn uitgestapt blijkt waarom: Het gaat hier om Luxemburgs materieel.
De locomotief die ons naar Koblenz heeft gebracht. Strak wit met rood en de opschriften CFL.
En de bijbehorende rijtuigen. Luxe en comfortabel materieel op deze rit!
Nadat we in het centrum van Koblenz wat hebben gegeten en hebben rondgewandeld, gaan we terug naar het station. De trein naar Güls rijdt nog steeds maar één keer per uur en daar moet je wel rekening mee houden. Om het te wandelen is namelijk net iets te ver. We zijn mooi op tijd en verbaasd over het materieel dat klaar staat. Geen breedbekkikker of hamsterwang te vinden deze keer: Er staat een Dosto (Doppelstockwagen, dubbeldekker) zijn vertrektijd af te wachten. Dit is duidelijk ander materieel dan de dubbeldekker die ons eerder op de dag van Trier naar Koblenz heeft gebracht.
De Dosto die als RB81 naar Trier zal rijden.
Ruimte voor de fiets.
Dat is toch iets héél anders dan het interieur van vanmiddag. Dit ziet er een stuk afgeleefder uit...
Op de derde dag vertrekken we uit het hotel en zetten we onze reis voort richting het zuiden van Duitsland. In de planning heb ik gekeken naar de mogelijkheden die er zoal waren en heb ik speciaal een EuroCity uitgekozen, omdat ik weet dat die trein met Zwitserse rijtuigen rijdt. Enerzijds om eens met een EuroCity te hebben gereisd, anderzijds omdat ik wel weer wil reizen met de comfortabele rijtuigen van de SBB.
EuroCity-treinen zijn internationale treinen op lange afstanden. In dit geval gaat het om een trein vanuit het noorden van Duitsland, Hamburg, naar het zuidoosten van Zwitserland, Chur, niet geheel toevallig een van mijn eerdere reisbestemmingen. Daarover in een andere reportage meer. Het voordeel van deze treinen is dat je op belangrijke knooppunten een rechtstreekse trein naar een internationale bestemming kunt nemen. Het nadeel is dat ze daarmee niet de snelste treinen zijn (er wordt vaak gestopt) en juist op de lange afstand zijn ze erg vertragingsgevoelig. Zo ook vandaag: De trein wordt aangekondigd met 30 minuten vertraging. Dat geeft ons tijd om bij een niet nader te noemen fastfoodketen op het station van Koblenz een kop koffie en thee te gaan drinken, onder het genot van een veel te zware chocoladecake. Wel om half twaalf 's morgens, in ieder geval.
Als we eenmaal zijn vertrokken, is het uitzicht geweldig.
We rijden langs de Rijn en hebben uitzicht op dorpjes aan de andere kant van het water en de bijbehorende ruïnes, kastelen en burchten.
De Zwitserse rijtuigen op het station van Karlsruhe.
In Karlsruhe stappen we over. We komen een half uur te laat aan en missen de uitgekozen trein naar onze eindbestemming van vandaag. Plan B treedt in werking en we hebben een half uur in Karlsruhe om te wachten op de Intercity.
Karlsruhe. Een behoorlijk station met midden op de dag maar weinig bezigheid.
Het station wordt door EuroCity's bezocht, maar ook door een enkele Thalys naar Frankrijk (Strasbourg), ICE's naar Zwitserland, Intercity's, sneltreinen en stoptreinen. En door de echte S-Bahn van Karlsruhe. Wat je je daar bij voor moet stellen? Dit:
Echte trams rijden er op het S-Bahnnetwerk van Karlsruhe.
Het station van Karlsruhe Hauptbahnhof is overdag vrijwel uitgestorven.
De vele sporen impliceren dat er nogal wat treinverkeer komt.
Voor de hobbyist was er ook wat te beleven: Er stond een opvallende locomotief. Of althans, dat deed de spotter die het ding uitvoerig op de gevoelige plaat aan het zetten was ons vermoeden.
Ook hier een imposante perronoverkapping.
Niet oud, niet modern: Het station houdt het midden en is vooral functioneel. Dat kennen we ook wel anders...
Niet lang daarna rijdt onze Intercity het station binnen. Dit is één van de treinparen uit de Intercity-serie die ook op onze eindbestemming stopt, onder het motto van de Schwarzwald Express.
In Baden-Baden stopt deze trein volgens dienstregeling 5 minuten. Voor mij de mogelijkheid de benen even te strekken.
Het stuurrijtuig van deze Intercity. De cabine van de machinist is voorzien van een schuifdeur en een gordijn. Het doet wat amateuristisch aan.
Even spieken in de cabine.
Machinisten hebben in Duitsland een scherm voor zichzelf in de modernere treinen. Aangezien ze een trolley nodig hebben om alle regels om te rijden mee te nemen, is dit natuurlijk wel een uitkomst. Het scherm toont onder andere wat de volgende stop is, waar welk sein staat en wat de doorkomsttijden zijn. In Nederland hebben we een versimpelde variant hiervan op de Railpocket.
Deze trein brengt ons punctueel op onze eindbestemming: Triberg in het Schwarzwald. We stappen uit in ons T-shirt en korte broek en beginnen aan een wandeling met onze koffers. Te eigenwijs om een taxi te nemen, te onbekend om te weten wat voor wandeling dat zou worden. We merken het meteen: Triberg ligt in het Schwarzwald en dat is nogal heuvelig. We bereiken het hotel dan ook behoorlijk uitgeput. En dat had maar weinig met de treinreis te maken...
Tot zover het tweede deel van deze reportage over onze reiservaringen in Duitsland. In het derde deel laten we jullie wat van Triberg en Donaueschingen zien.
Deel 3 lees je .
