Vorig jaar ben ik in oktober met Jorick een weekje naar Duitsland geweest om het spoor daar te gebruiken. Een mooie week met veel spoorse kilometers, veel reiservaringen, veel wandelingen en een breed assortiment aan weersomstandigheden. Daarvan heb ik natuurlijk ook foto's gemaakt en die verwerk ik in deze reportage, die uit meerdere delen bestaat.
.
.
.
In dit vierde en laatste deel reizen we nog een stuk door het Schwarzwald en vervolgens ook weer terug naar Nederland.
In het vorige deel liepen we al niet meer rond in T-shirt en korte broek, zoals in deel 1 en 2. Op het eind liepen we al met onze winterjas aan vanwege de temperatuur die daalde, op de een na laatste dag lag er echt een laag sneeuw. Muts op en sjaal om en gaan!
We besluiten om Triberg eerst eens beter te bekijken. We horen het constant sinds we in Triberg zijn: Er loopt water naar beneden. In Triberg zijn dan ook één van de hoogste watervallen van Duitsland te vinden. En die moeten we toch even gezien hebben.
Een foto, gemaakt tijdens een wandeling door het bos, de dag voor het begon te sneeuwen.
Dan is zo wakker worden in oktober toch even een verrassing...
Aan de voet van de watervallen van Triberg, waar we met hetzelfde papier waarmee we gratis met bus en trein kunnen reizen voor niks naar binnen mogen.
De besneeuwde watervallen, met ontzettend gladde bruggetjes. Levensgevaarlijk, maar toch overheen wandelen, he...
Een stukje verderop maak ik deze foto, waarop goed te zien is dat het flink is begonnen te sneeuwen. Jammer dat het restaurant achter ons op dat moment gesloten is.
Maar daardoor halen we wel de eerstvolgende bus naar het station. Een foto van de stationshal.
De in een eerder deel al beloofde foto van de expositieruimte over de Schwarzwalder Bahn.
Bij vertrek vanuit Triberg is het nog niet zo heel erg wit.
Er hangt veel sneeuw in de lucht.
Stationsnaambordje.
We reizen wederom naar Villingen, om daar met de BR611 naar Neustadt te reizen via een prachtig besneeuwd landschap.
Station Villingen, een dag eerder.
Het stationsgebouw is behoorlijk groot en huisvest ook een warme bakker. Slecht voor de lijn en voor de portemonnee, maar wel heerlijk om iets te eten en te drinken.
We reizen met de BR611 door de sneeuw naar Neustadt. Het verschil van een nacht sneeuwen is goed te zien.
We reizen erg luxe, zoals te zien is op deze interieurfoto van de BR611.
En voor wie graag mag klagen over bagagerekken en gebrek aan ruimte om je troep kwijt te kunnen; daar hebben ze dit op bedacht...
Wat hier precies de bedoeling van is, kan Fabian ons misschien wel uitleggen. Ik vond het in ieder geval erg apart.
Via Löffingen, wat slechts 800 meter boven zeeniveau ligt, ...
... en waar de dienstdoend treindienstleider een praatje maakt met het halterend personeel...
... komen we op het eindpunt van de rit met de diesel: Neustadt. Ook hier sneeuwt het.
De diesel richting Donaueschingen, Villingen en Rottweil rijdt maar eens per uur. De sneeuw nodigde ook niet echt uit om door Neustadt te gaan wandelen of om met de Intercity verder het Schwarzwald uit te reizen, dus zijn we met de BR611 in slechts 10 minuten weer gekeerd en teruggereisd naar Villingen.
De Intercity komt ietwat vertraagd binnen. Deze bestaat uit dubbeldeksrijtuigen en een enkeldeksrijtuig dat nogal wat weg heeft van een Silberling.
In Villingen staat ook de Ringzug weer klaar om een ritje te maken door de sneeuw.
Aangezien we in Villingen nog even moeten wachten tot onze RE naar Triberg er is, wandelen we het stationsgebouw binnen. In de hal staan veel verkleumde reizigers te wachten op hun trein. We bezoeken ook hier de warme bakker en bestellen thee, koffie en een broodje erbij. Voor de prijs hoef je het niet te laten; voor een paar euro sta je hier verwarmd de tijd te doden tot je trein er is.
Met een gereviseerde (?) DoSto reizen we terug naar Triberg, waar we met een heerlijk verwarmde bus terugreizen naar het dorp.
We eten nog wat bij een lokaal restaurant aan de voet van de watervallen en daarmee sluiten we de vakantie in Triberg af. De dag erna moeten we het hotel verlaten en reizen we terug naar Nederland. Omdat de dienstregeling van de bus precies niet uitkomt met wat wij willen en we de wandeling te voet met de trolley's niet zien zitten, bestellen we alvast een taxi. Die staat de volgende ochtend keurig op tijd op ons te wachten en rijdt ons veilig en snel door de sneeuw naar het station van Triberg, waar we voor de laatste keer nog iets te eten halen bij de warme bakker in de stationshal.
Het laatste beeld van een besneeuwd station Triberg.
Als we het Schwarzwald eenmaal uit zijn gereden en we alleen nog uitzicht hebben op de heuvels en bergen, valt op hoe groen het buiten het Schwarzwald is. Alleen de bomen op de bergen zijn besneeuwd, in de rest van Duitsland ligt nergens sneeuw. Heel typisch. Met de vroege Intercity vanuit Triberg reizen we rechtstreeks naar Frankfurt, waar we anderhalf uur hebben voor onze ICE naar Nederland vertrekt. Onderweg worden we nog stilgezet om een ICE via het linkerspoor voorbij te laten gaan, waardoor we 5 minuten te laat in Frankfurt aankomen.
Station Frankfurt am Main Hauptbahnhof. Hier schijnt de zon volop, maar dat doet weinig aan de frisse temperatuur.
Frankfurt, dé internationale beursstad. Je moet iets verzinnen, niet?
Ook hier weer mooie bogen.
Op een groot station als dit is constant wat te zien.
Verschillende treintypes zijn hier te zien. Rechts een S-bahn, met heel erg metro-uiterlijk.
Het ding staat zijn vertrektijd af te wachten.
Over tijd gesproken: Op de dag dat wij in Frankfurt waren, was net de wintertijd ingegaan. Als ik dan toch ergens over moet klagen, dan was het wel dat in Frankfurt geen enkele klok was verzet en alle klokken een uur voor liepen. Daarover werd gelukkig wel omgeroepen op het station en ook op de schermen met vertrekoverzichten werd het gemeld. Maar het was wel frappant...
Vier verschillende treinen op een rij.
Onder de kap.
De ICE die ons via Keulen naar Nederland terug zal rijden.
De Nederlandse machinist die vanaf Keulen rijdt, wij zitten er precies achter. Leuk uitzicht als de machinist het scherm op doorzichtig laat staan, maar als hij dat niet doet zit je de hele weg tegen een melkwit scherm te kijken. En beenruimte hebt je er ook niet. Voor geen meter.
Mooi op tijd rijden we Arnhem binnen, waar ik afscheid neem van Jorick en met de trein terug naar huis reis. Het is het einde van een lange, maar mooie reis. Veel afwisseling: Prachtige vergezichten, mooie wandelingen, bijzondere plaatsen, punctuele treinen en verschillende temperaturen. Ik hoop dat jullie de serie interessant hebben gevonden en een beeld hebben gekregen van de reis die we gemaakt hebben. Natuurlijk hebben we nog veel meer foto's gemaakt en is dit een heel kleine selectie, maar daarvoor is simpelweg geen ruimte.
Ik wil Fabian nog danken voor de tips die hij vooraf gegeven heeft voor de bezienswaardigheden in de buurt. We hebben prachtige plekken gezien; een goede aanrader voor wie niet weet waar hij of zij naartoe op vakantie wil. Dank voor het kijken!
