Vorig jaar ben ik in oktober met Jorick een weekje naar Duitsland geweest om het spoor daar te gebruiken. Een mooie week met veel spoorse kilometers, veel reiservaringen, veel wandelingen en een breed assortiment aan weersomstandigheden. Daarvan heb ik natuurlijk ook foto's gemaakt en die verwerk ik in deze reportage, die uit meerdere delen bestaat. In het eerste deel gaan we vanuit Nederland met de ICE naar Köln, waar we overstappen op een RB (Regional Bahn, of stoptrein) om langs de Rijn naar Koblenz te reizen, waar we voor twee nachten een hotel hebben geboekt.
We zijn met ICE aangekomen in Köln Hbf, een station dat ik nog eens zal bezoeken voor een uitgebreidere reportage.
"Wat die Hollanders kunnen, kunnen wij ook!" De actuele vertrektijden zijn in een zuil verwerkt.
Goed, genoeg gezien van Köln Hauptbahnhof; daar zal ik op een later moment nog een keer een uitgebreidere reportage over maken.
Met een BR425, die zowel van binnen als van buiten duidelijk familie is van onze SLT (die een kopie is van de BR426), zijn we langs de Rijn gereden richting Koblenz. Via de luchthaven van Köln/Bonn, via Königswinter en allerhande dorpjes die daar liggen. Opvallend daarbij is het moderne gebruik van de perrons. Bij ons in Nederland zijn ze bezig met een om de reizigers beter te verspreiden over het perron, in Duitsland bezuinigen ze gewoon op het bijhouden van de perrons, waardoor vanzelf duidelijk te zien is waar er wel een trein stopt en waar niet. Daar waar nooit iemand uitstapt bedekt een behoorlijke laag onkruid het perron, dus daar hoef je in ieder geval niet te gaan staan wachten op de trein.
Een van de vele stations onderweg.
Het interieur van de BR425. Opvallend is de gelijkenis met de SLT, maar dit materieel heeft wel een toilet aan boord. En een groot gat bij de deur voor de stations waar het perron niet op gelijke hoogte ligt met de deuren, waar je nog best voor op moet passen bij het in- en uitstappen.
Dan komen we aan op onze tussenbestemming: Koblenz. Met ruim 100.000 inwoners een behoorlijke stad op een belangrijk punt: Hier komen namelijk de rivieren de Rijn en de Moezel samen. De Moezel stroomt vanuit het westen binnen en gaat samen met de Rijn, die uit het zuiden komt, verder als de Rijn richting Nederland. Dat punt heet ook wel het Deutsches Eck, waar een mooi monument staat, ter ere van keizer Wilhelm I. Ook dat hebben we bezocht, maar komt verder niet in deze reportage voor.
De BR425 waarmee we zijn aangekomen vanuit Köln.
In Koblenz rijdt onder andere de Mittelrheinbahn (MRB) met deze apparaten. Daar hadden ze best wat dakplaten op kunnen zetten voor de afwerking.
Een overzichtsfoto van een van de drie eilandperrons van het station. Zowel lokale stoptreinen (RB's), als sneltreinen (RE's) en Intercity-treinen (IC's) stoppen in Koblenz.
Waar reizigers in Nijmegen al opkijken van het het kopspoortje met het hoge nummer 35, kunnen ze hier helemaal hun lol op. Spoor 105, dames en heren.
Typisch Duits seinenstelsel.
De reizigerstunnel onder het station. Niet heel breed, maar voldoende voor de reizigersstromen die er zijn.
Ook spoor 104 is aanwezig.
Nog een overzichtsfoto. Het station is niet enorm modern, maar doet ook niet aftands aan.
Het stationsgebouw van Koblenz. Een mooi, ruim gebouw. Echt een stationsgebouw, zoals ze dat nog veel kennen in Duitsland.
Het stuurstandrijtuig van een van de Intercity's die eindigt in Koblenz.
De Mittelrheinbahn komt binnengereden.
Speciale aandacht voor dit monsterlijk ogende apparaat. Ja, het is een sein, met zo te zien veel mogelijkheden aan signalen die het ding af kan geven. Je zou er ook een modern apparaat in kunnen zien op een of andere planeet. Maar misschien ligt dat aan mijn fantasie...
Maak kennis met de Breedbekkikker die rijdt op de lijn die langs ons stationnetje in een buitenwijk van Koblenz komt. Het ding is van het type BR442 en heeft een wat vreemde kop, doordat de trein in het midden erg bol is, om meer ruimte te creëren aan de binnenzijde van de trein.
De BR442 van dichtbij. Hij komt wat log over, maar ligt verder vrij soepel op de baan. En dat telt natuurlijk.
Het interieur van de BR442. Veel blauw, zoals de Duitsers dat graag mogen gebruiken in hun treinen.
Een overzicht van het interieur. Op bepaalde plaatsen hangt duidelijk dit scherm aan het plafond dat aangeeft waar de trein naartoe gaat, welke datum het vandaag is, hoe laat het is en bij nadering van een station wat de stationsnaam is. Valt niet te missen.
We verlaten het station van Koblenz voor een wandeling door de stad en ook om iets te gaan eten. We komen al snel aan de oever langs de Rijn terecht. Eerder op de dag reden we nog met de trein aan de andere kant van het water.
Tijdens de wandeling komen we langs het voormalige Pruisische regeringsgebouw.
Pruisen was sinds 1866 de belangrijkste staat van Duitsland en bedekte een groot deel van Duitsland en Polen. In 1947 werd het door de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog opgeheven. Koblenz was de hoofdstad van de provincie Groothertogdom Beneden-Rijn (Großherzogtum Niederrhein) en het gebouw op de foto was het regeringsgebouw. Een prachtig gebouw aan de oever van de Rijn.
Het uitzicht vanaf het voormalige regeringsgebouw: De Vesting Ehrenbreitstein.
Ons hotel lag in een buitenwijk van Koblenz: Koblenz Güls. Een dorpje dat in 1970 bij Koblenz werd getrokken en sindsdien met zijn ruim 5500 inwoners een stadsdeel van Koblenz is. Het dorpje ligt aan de Moezel, waar maar één brug overheen ligt, en dat is de spoorbrug. Naast de spoorbrug is een fiets- en wandelpad aangelegd, zodat je er lopend of met de fiets ook overheen kunt. Dat maakt de rit naar het centrum van Koblenz een heel stuk korter. Met de auto moet je een flink eind omrijden. Het dorpje heeft zijn eigen activiteiten en die worden genoemd in het eigen weekblad, waaruit heel erg blijkt dat Güls toch nog graag zelfstandig is.
Het hotel ligt op 150 meter afstand van het spoor, wat voornamelijk 's avonds erg goed te horen is. Tussen Koblenz en Trier rijden duidelijk veel goederentreinen, die zo hun eigen geluid produceren. De bocht om de spoorbrug op te komen helpt daarbij natuurlijk ook niet echt. Maar het geeft het geheel wel een speciaal tintje; alsof je in een of andere achterafwijk van New York woont, waar iedere drie minuten een metro voorbij komt denderen...
Een wandeling zorgde ervoor dat we langs het station van Koblenz Güls kwamen, waar ik wat foto's heb gemaakt.
Koblenz Güls, een klein station van de buitenwijk.
Op dit station stopt, tot onze schrik, één keer per uur een trein in beide richtingen. De treinen van de RB81 rijden tussen Koblenz en Trier, een rit van bijna 2 uur en alle ritten worden uitgevoerd met de treinstellen van het type BR442. Alleen tijdens de ochtend- en middagspits rijden er een aantal extra treinen van/tot aan Cochem en ontstaat er een soort van halfuursdienst, uitgevoerd met ander materieel. Het aantal in- en uitstappers op het station van Güls is tijdens onze bezoeken aan het station nooit hoger dan 8 geweest.
De opgang naar het perron.
Het stelt niks voor, maar je kunt droog zitten wachten op de trein op beide perrons. Hier heeft ooit ook nog kaartverkoop plaatsgevonden, te zien aan de afgesloten loketruimte.
Ook op perron 1 valt er droog te wachten op de trein.
De achtergrond van het station wordt afgemaakt door de prachtige kerktorens van de parochiekerk St. Servatius.
Het spoor, gekeken in de richting van Trier.
Het spoor, gekeken in de richting van Koblenz. Zelfs hier mag je het spoor niet betreden.
En prompt komt daar een spitstreintje de hoek om; een tweetje naar Cochem in de middagspits.
De breedbekkikker naar Koblenz Hbf, vanuit Trier. Nog 9 minuten, dan is de trein op zijn bestemming.
In deze treinen wordt ook gecontroleerd; er is een conducteur aanwezig. Deze heeft echter niets te maken met het vertrekproces, wat gedaan wordt door de machinist. Om vanuit Güls naar Koblenz te gaan, nemen we de trein, waarin we prompt gecontroleerd worden. En blijkt dat Jorick zijn vrij reizen in het hotel heeft laten liggen. De dienstdoende conducteur hoort het verhaal aan en vraagt of hij hetzelfde vervoerbewijs heeft als ik. Als we hem daar bevestigend op antwoorden, vindt hij het goed en loopt hij door. Deze man zouden we op een ander moment nog eens treffen...
Tot zover het eerste deel van deze reportageserie van OV-Ervaringen in Duitsland. Het was een behoorlijke reis om in Koblenz-Güls aan te komen, maar hij was het waard. Het hotel is schoon, netjes en comfortabel, de wandeling door Koblenz is mooi en het eten is goed. In het tweede deel maken we een uitstapje naar Cochem en Trier. Hopelijk weten jullie de foto's te waarderen; ik lees jullie reacties graag!
Deel 2 van deze reportage lees je .
