Aftrap!
Van het voorjaar (mei/juni) in Engeland geweest. Engeland is een bijzonder land om met de trein (en metro) te reizen. Elke vorm van openbaar vervoer heeft zijn eigen disciplines. Bij de bus zie je iedereen netjes in een rijtje wachten (en als er geen rij is, weet iedereen wie er al het langste stond) en gaat op die manier de bus in. Daarbij gaan ouderen áltijd voor en wordt bijna altijd de buschauffeur begroet. Bijzonder om te zien, en bijna eng dat we in Nederland dusdanig asociaal zijn dat je je er in Engeland over moet verbazen...
Afijn, mijn vakantie stond volledig in het teken van zoveel mogelijk treinen. Bijzonder was dat er op veel stations dit soort borden stonden:
Je bent op tijd, of je hebt pech. Einde discussie. Er is geen conducteur die nog wacht op een aanstormende reiziger, jíj bent te laat op het station gearriveerd (om welke reden dan ook). Zuur (?), want op sommige plekken rijdt de trein maar 1 keer per 2 uur, of soms zelf met een lagere interval.
NS rijdt er ook treinen, in samenwerking met Serco, onder de noemer 'Northern'.
Oh! Ik bedoelde treinen:
Afijn. Lege treinen? Jawel!
Het bijzondere aan treinen in Engeland is dat in élke trein zitplaatsen te reserveren zijn. Ergens steekt er een kaartje uit de stoel (op bovenstaande foto, rechter rij, aan het gangpad, 2e stoel vanaf de fotograaf) waar het beginstation, eindstation en naam op staat. Je mag er plaats nemen, tot het beginstation van de persoon die de stoel(en) had gereserveerd, of nadat de persoon vertrokken is.
Het interieur is overigens van de vernieuwde 'HST125' treinen, welke (hoe verrassend) 125mph (200 km/u) rijden op het conventionele net: aangedreven door dieselmotoren. Hier zijn we onderweg vanaf Manchester Piccadilly naar Cheltenham Spa (eindbestemming van deze trein is Cardiff Central) om daar over te stappen op de trein naar Swindon.
Vanuit Swindon (ze hebben daar een klein spoorwegmuseum) door naar "Isle of Wight", op jacht naar de ex-tubetrains uit Londen. Vanuit Swindon ga je eerst met een nette intercity naar Bath Spa, om vanaf daar bijna 2,5 uur in dit materieel vervoerd te worden (meer bakken dan op de foto zichtbaar waren er niet...)
Twee bakken. Op een 'bumpy-ride' langs/door de heuvels richting het zuiden van Engeland, Portsmouth (Harbour). Een 'stoptrein', welke sommige stations overslaat. Praktisch de gehele rit heb ik op het balkon op mijn koffer gezeten, met zo af en toe een (dikke) reet van mijn medepassagiers in mijn neus...
Over stoptreinen gesproken: de eerder genoemde HST125 trains fungeren soms ook als 'stoptrein'. Er wordt één of ander gehucht aangedaan (maximaal aantal inwoners ongeveer 5000 man), waar een 'perron' ligt. Het enige probleem: dat perron is niet berekend op 8 bakken. Hoe lossen de Engelsen dat op? Heel simpel: ruim van te voren wordt er door de trein omgeroepen dat het volgende station 'Grubbekut' wordt aangedaan en dat reizigers die daar de trein willen verlaten, zich naar de coaches A, B of C moeten begeven, omdat alleen die rijtuigen langs het perron zullen stoppen. Oh ja, tijdens het halteren is wel de volledige trein ontgrendeld.
Afijn, ik was op jacht naar de tubetrains. Vanaf Portsmouth Harbour met de boot naar Ryde Pier Head (de boot staat gewoon in de reisplanner van de treinen (
http://www.nationalrail.co.uk)). Isle of Wight heeft al heel lang een eigen spoorlijn(tje) over het eiland. Vroeger reden daar al metroachtige treinen (op stoom nog), waardoor de infrastructuur zich heeft beperkt tot de hoogte van die treinen. Met het 'vernieuwen' van het materieel moet daar dus rekening mee gehouden worden. En wat krijg je dan: ex London metrostellen, die nog prima een tiental jaren kunnen rondtuffen op het eiland. Op Ryde Pier Head komt de 'trein' het station binnen:
Op de lijn (Ryde Head Pier - Shanklin) ligt één facultatief station: "Smallbrook Junction". Hier stopt de trein alleen als de stoomtrein Smallbrook Junction - Havenstreet (Isle of Wight Railwaymuseum) - Wootton rijdt.
We waren op Isle of Wight iets te vroeg uitgestapt ("Ja, Sandown heeft een station! En vanaf daar kunnen we lopen naar ons Bed&Breakfast. Het station heet 'Sandown', dus dat kan niet missen."), waardoor we nog een kilometer of 2 moesten lopen. Met bagage.
Bleek dat om de hoek van ons Bed&Breakfast ook een station 'Lake' was. Oeps
De stoomtrein vanaf Smallbrook Junction naar Wootton:
De 'Tubetrain' op het eindstation Shanklin:
Isle of Wight is een fantastisch eiland. Mooi landschap en een toeristentrekker 'The Needles':
Om bij 'the Needles' te komen, moesten we met de bus. Geen probleem, bussen genoeg op het eiland. Om ook meteen te 'sight-see'-en besloten we om vanaf Newport over het zuiden van Isle of Wight te reizen, om in Totland over te stappen op de bus uit Cowes (Spreek uit: Koows), die ons de laatste kilometers naar het uitzichtpunt zou brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Met een dubbeldekkersbus gingen wij onderweg. Over de meest smalle weggetjes die je je kan bedenken, met een windkracht 7 à 8, langs de kust. De bus maakte af en toe dusdanige zwiepers, dat we het gevoel hadden dat hij zou om slaan. Ondertussen zat de buschauffeur verveeld achter het stuur. 'Just another day at the office...' Aangekomen in Totland ("Yes! We hebben het gered!") wachten op de andere bus. We hadden ruim 15 minuten overstaptijd, dus niks aan het handje. Die 15 minuten werden 30 minuten, 45 minuten, 60 minuten... We begonnen ons toch een beetje zorgen te maken. Er hadden al 2 bussen langs moeten komen, maar er was er geen één geweest! Ja, van de lokale 'Sightseeing Isle of Wight'-toko, maar die nam geen 'gewone' reizigers mee. Zucht. Eerst wat eten, met het risico de enige (en laatste?) bus te missen, of toch maar wachten. Het werden 75 minuten wachten, toen we besloten om wat te gaan eten. Bij de lokale Fish&Chips gevraagd waarom er geen bussen reden. Hij had geen idee. Overigens ook niet wat we wilde bestellen, want een Turkse Fish&Chips verkoper die nauwelijks Engels spreekt (en verstaat?) tegen 4 toeristen, welke niet dagelijks Engels spreken. Afijn, we hadden Fish, we hadden Chips en... CHIPS!! Dáár ging de bus.
Uiteindelijk kwam er een Sightseeing bus langs de halte (wij hadden inmiddels lekker gegeten) die vroeg waar wij naartoe wilden. "The Needles, please!". En daar gingen we. Op de vraag waarom er geen bussen reden luidde het antwoord: In Cowes vaart maar 1 keer in het uur een boot, in tegenstelling tot de 3 boten per uur, i.v.m. het hoge water en de harde windstoten. Het lokale autoverkeer (en de auto's die op de boot wilden) liepen vast in heel Cowes, waardoor ook de bussen vast raakten in het verkeer. 'We're getting used to it,' sloot hij zijn betoog af.
Sightseeing-bus naar the Needles! Bleken we uiteindelijk binnen 5 minuten op de plaats van bestemming te zijn. 'We hadden ook kunnen gaan lopen...'
Afijn, Engeland (London, York, Manchester, Swindon en Isle of Wight) was een succes. Ik kijk nu al weer uit naar de volgende keer...