Venijn in de staart

[OVE Redactie]

Aan het einde van de dienst wil je graag naar huis. De vaak vele kilometers die je achter de rug hebt zijn ongemerkt vermoeiend, het contact met de reiziger is psychisch vermoeiend en op een bepaald moment ben je gewoon door je energie heen. Ik heb er een complete dienst op zitten, ik heb het halve land doorkruist en met mijn machinist en tweede conducteur ben ik op weg naar huis met de Intercity naar Zwolle. We mogen op tijd Amersfoort uit, wat op zich al bijzonder is, omdat de hele avond het treinverkeer stil heeft gelegen tussen Putten en Nunspeet vanwege een aanrijding met persoon. De eindtijd werd iedere keer bijgesteld naar een half uur later, maar alles is opgeruimd en we kunnen gelukkig verder. Ter hoogte van Putten lopen we echter voor een rood sein, waarna onze machinist contact opneemt met de treindienstleider. Die verklaart dat nog niet alles in de systemen is verwerkt en dat hij ons even over het hoofd heeft gezien, dat hij een rijweg voor ons in gaat leggen en dat hij meteen met Zwolle gaat bellen om te vragen of hij toestemming krijgt om ons door te laten gaan. Dat zal vast niet zo’n probleem zijn, denk ik nog.



Kort daarop wordt het sein groen en rijden we weer verder. Bij Harderwijk ligt de grens van het bediengebied van de treindienstleider. Richting het zuiden kom je dan terecht bij de treindienstleider in Amersfoort, richting het noorden bij de treindienstleider in Zwolle. We hebben kennelijk toestemming om door te rijden, want het sein staat op groen en zo rollen we keurig op tijd verder richting Zwolle.

Tot ’t Harde; daar staat het sein weer op rood. Mijn collega en ik zijn ondertussen naar de machinist gelopen om te zien wat er aan de hand is.
“Nou,” zegt de treindienstleider wanneer onze machinist hem belt, “de boel ligt plat in Zwolle vanwege de politie, dus het druppelt heel langzaam binnen. Er staat nog een trein voor jullie voor de brug en zodra die het blok uit is en ik zeker weet dat ik jullie binnen kan nemen, zet ik jullie weer door. Dus ik houd jullie nog even tegen in ’t Harde.”
Er blijken voetbalsupporters uit Deventer naar een wedstrijd in Emmen te zijn geweest, die bij het overstappen in Zwolle voor de nodige problemen hebben gezorgd, waarna de ME charges heeft uitgevoerd en het treinverkeer plat heeft laten leggen toen de supporters het spoor in liepen.

Dat roep ik om voor de reizigers, zodat ze weten waar ze aan toe zijn. Na een vijftal minuten te hebben gewacht, wordt het sein groen en rijden we verder. Uit de reisinformatie maken we op dat die 5 minuten nog een geluk zijn; de trein die voor ons stond was de Intercity naar Groningen van een half uur eerder die al die tijd voor de nieuwe IJsselbrug heeft stil gestaan voordat ze Zwolle binnen mochten komen. Ik zoek ook alvast op hoe het zit met de trein naar Groningen waar wij aansluiting op geven, die blijkt bij Dronten een tijdje tegengehouden te zijn. Mijn collega conducteur wandelt naar de achterkant van de trein om zijn tas op te halen, zodat hij meteen in Zwolle naar de trein richting Emmen kan lopen, omdat hij langs de lijn woont.
“Houden jullie de laatste naar Emmen in de gaten?” vraagt hij nog. Dat willen we wel doen. Wanneer we de IJsselbrug over rijden, zie ik dat de aansluiting naar Groningen nog niet in Zwolle is, dus die gaan de reizigers wel halen. Voor de laatste trein naar Emmen belt de machinist de treindienstleider, om te vragen of die onze komst nog afwacht. Normaliter is dat vastgelegd in het treinafhandelingsdocument, echter wil in situaties als deze dat nog wel eens ondergesneeuwd raken. En dat blijkt ook.
De treindienstleider die opneemt heeft het overduidelijk erg moeilijk met de ontstane situatie, want naar eigen zeggen is hij druk bezig alles om het afgezette perron heen te krijgen en ligt zijn prioriteit daar. Nadat de telefoon is opgehangen kijken de machinist en ik elkaar aan: Ze zijn de weg kwijt.

Alleen het laatste sein voor het perron verhindert dat we binnen mogen komen, maar dan zie ik al in de reisinformatie verschijnen dat ons belletje goed heeft gedaan: De trein naar Emmen krijgt een vertraging bij vertrek van 10 minuten. Ik licht de collega conducteur in, die erg blij is. Meteen daarna roep ik dat ook nog om voor alle reizigers en prompt mogen we het station binnenrijden. Iedereen zoekt zijn weg, de trein naar Groningen rijdt op de achtergrond het station ook binnen.

Wanneer ik mijn administratie heb afgerond is het voor mij ook tijd om naar huis te gaan. Er is echter nog één obstakel, in de vorm van de politie. In de tunnel staan een handvol agenten en zitten er tientallen knaapjes in een breed scala aan leeftijden met hun handen op de rug met armbandjes erom. Hoofdschuddend passeer ik de poortjes, waar twee agenten achter staan met elk een hond die op zijn hoede op de grond ligt. Uiteindelijk blijken er 46 personen aangehouden te zijn. Die gaan vanavond niet naar huis, ik wel.

Op een andere dag is mijn dienst vlekkeloos verlopen. Ik sta in Amersfoort om met de laatste Sprinter naar huis te gaan. De trein komt op tijd aan langs het perron, maar de TBP, het bord boven het perron, geeft aan dat we 10 minuten vertraging hebben. De machinist stapt uit de locomotief en komt aan me vragen wat dat te betekenen heeft. Ik heb ondertussen al uitgezocht dat de Intercity uit Amsterdam een kwartier te laat is. En aangezien wij de laatste trein zijn voor de stations tussen Amersfoort en Zwolle, moeten we wachten tot die trein binnen is om de reizigers de mogelijkheid te geven nog op ons over te stappen. Dat levert op een goed moment nog een tiental reizigers op die de trap af komen rennen en bij ons in te stappen.
“Mwoh, op tijd in Zwolle,” zegt de machinist knipogend. Dát is de uitdaging!
Vol goede moed vertrekken we vanuit Amersfoort. We hebben drie bakken DD-AR met een loc voorop en dat spul wil wel. Die uitdaging moeten we dus kunnen halen. Onderweg gaat het goed, we lopen zo een handvol minuten vertraging in.

Tot we Harderwijk uit zijn. Dan remt de machinist ineens af en gaat langzaam rijden. Na een minuut roept hij ons op via de portofoon:
“Er zit een videoschouwtrein voor ons, die gaat niet harder dan 80, maar momenteel haalt hij de 40 nog niet eens. De treindienstleider gaat hem bellen, als het niet goed genoeg opschiet, gaan we er in ’t Harde aan voorbij.”
Daar gaat onze uitdaging. Na Nunspeet komen we nog een keer achter de traag rijdende trein vast te zitten, waarop deze in ’t Harde alsnog aan de kant wordt genomen en wij er aan voorbij kunnen rijden. Uiteindelijk komen we vier minuten te laat in Zwolle aan.
“Ja, sorry, jongens,” zegt de machinist schouderophalend wanneer we op het perron lopen. Alsof hij er iets aan kan doen.

Iets heel anders waar ook het venijn vaak in de staart zit, is alcohol. Samen met een collega conductrice controleer ik een Intercity tussen Zwolle en Amersfoort. De trein is behoorlijk druk, maar iedereen heeft het voor elkaar. Nouja, op twee na die de weg een beetje kwijt zijn. Mijn collega stuurt ze uit de eerste klas weg, waar ze geen kaartje voor hebben. Wanneer de mannen daar weg lopen, ziet ze dat een van de twee zijn geopende blik bier over het hoofd van andere reizigers tilt, waarop ze de man aanspreekt dat dat de bedoeling niet kan zijn. Ze stribbelen nog wat tegen, maar vertrekken uiteindelijk. Wij controleren de rest van de trein, waarna ze mij inlicht over wat er daar is voorgevallen.
“Ik houd ze even in de gaten,” zegt ze. Waarna we teruglopen. In de eerste klas is de rust teruggekeerd, in de tweede klas erna zijn de gevolgen van de twee heerschappen te zien.
“Pas op hoor, er ligt hier allemaal bier in de coupé,” waarschuwt een reiziger op het balkon ons. En inderdaad, hetzelfde blik bier dat de ene man daarnet nog in de hand had, ligt nu op de vloer van de coupé met een grote plas stinkend bier er omheen. We werken ons er een weg omheen en komen op het laatste balkon de twee mannen tegen. Mijn collega spreekt de man aan van wie het blik was en vertelt hem dat hij de rotzooi die hij heeft gemaakt zelf op mag ruimen. Hij is de weg echter al zo ver kwijt dat hij compleet beneveld naar zijn maat kijkt, dan naar mijn collega en dan naar mij en mompelt:
“Heb ik dat gedaan dan? Dat kan ik me niet eens herinneren.”
Mijn collega stelt hem voor de keuze: Of de boel zelf schoon gaan maken, of Amersfoort is voor hem de eindbestemming. Dat komt niet helemaal aan, want hij begint te mompelen waarom hij dat schoon moet maken. Wanneer wij dan reageren met het antwoord dat hij de rotzooi heeft gemaakt en dat de reizigers in de coupé daar last van hebben, zegt hij:
“Waarom ruimen die reizigers dat dan zelf niet op?”
Mijn collega stelt hem nogmaals voor de keuze, daarop maakt hij de fout om te zeggen:
“Laat de reizigers allemaal een ziekte krijgen.”
Toen was de maat vol en hebben we het gesprek afgebroken, waarop mijn collega de Veiligheidscentrale heeft gebeld om de man op te laten halen in Amersfoort.

Wanneer we aankomen in Amersfoort staan de collega’s van V&S al klaar om de man over te nemen. Onvast stapt hij de trein uit, waarna hij een compleet zinloze discussie aangaat met de collega’s. Ik houd me op de achtergrond, maar ik sta wel klaar om in te grijpen als het moet. De collega’s hebben het echter redelijk onder controle en wanneer de man begint te scanderen dat “dat meisje fout zit” en hij een advocaat heeft en gevaarlijk dicht bij de collega’s in de buurt komt met zijn gebalde vuist, wordt het besluit genomen dat meneer het station mag verlaten nadat hij zijn gegevens heeft opgegeven om een boete te ontvangen voor het verkeren in kennelijke staat van dronkenschap. Drie minuten te laat vertrekken we uit Amersfoort, waarna mijn collega haar administratie bijwerkt en we een schoonmaker regelen die in Utrecht de coupé en het balkon schoonmaakt voordat de trein terug richting Leeuwarden gaat.

Zo zie je maar: Het kan de hele dag compleet vlekkeloos verlopen, het venijn zit hem vaak in de staart!

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!