Toekomst

[OVE Redactie]

Afgelopen week heb ik afscheid genomen van de Railpocket. De Railpocket was het apparaat waarmee conducteurs zichzelf in dienst kunnen melden, reisadviezen op kunnen vragen, boetes kunnen verwerken, tellingen van het aantal reizigers in een trein door kunnen geven en verstoringsinformatie ontvangen. Daarnaast zat er een kaartlezer op waarmee we de verschillende soorten vervoerbewijzen kunnen controleren. Maar zoals dat gaat in een wereld waarin apparaten niet langer dan een aantal jaar meegaan (denk aan je mobiele telefoon), werd er al een hele tijd gewerkt aan de opvolger van de Railpocket. Omdat er heel veel in dat ene apparaat zat en er op een bepaald moment meer aandacht werd geschonken aan de opvolger, ging de Railpocket zienderogen achteruit. De batterij hield het met heel veel moeite een hele dienst vol en ook de kaartlezer die er in verwerkt zat werd met de dag trager. Een trein controleren duurde langer en bij sommige kaarten duurde het zo lang voordat de kaart uiteindelijk gelezen was, dat de reizigers soms aan zichzelf gingen twijfelen of ze wel hadden ingecheckt, want anders had ik de kaart al wel terug gegeven. Maar in plaats van te onderzoeken wat er mis was gegaan, stond ik gewoon te wachten tot de kaartgegevens ingeladen werden.

Die tijd is voor mij voorbij; met een nieuwe telefoon en een nieuwe kaartlezer ben ik weer helemaal bij de tijd. De kaartlezer gaat met gemak vier diensten mee zonder opgeladen te hoeven worden en het lezen van een kaart gaat bijna sneller dan het aannemen en teruggeven ervan. Het is allemaal even wennen nu we allerlei apps hebben gekregen om mee te werken en het is nog flink zoeken naar wat ze waar in hebben gestopt, maar dat is vaak met nieuwe snufjes. Voorlopig ben ik weer helemaal voorbereid op de toekomst!


Ik sta in Zwolle naast de Intercity richting Rotterdam, waar een deel aan de voorzijde wordt bijgeplaatst voor de avondspits. Nadat dat is gedaan en de remproeven zijn goedgekeurd is het tijd voor vertrek. Maar terwijl ik de deuren sluit voor vertrek, staat er ineens een dame naast me op het perron. De rangeermachinist vraagt haar of ze ook mee wil, waarna ze aan mij begint te vragen:
“Meneer?”
Maar op het moment dat ik met het vertrekproces bezig ben, ben ik bezig met veiligheid en heb ik even geen tijd voor allerhande vragen. Ik negeer de vrouw, mijn collega adviseert haar om in te stappen, waarna we vertrekken en ik haar de gevraagde aandacht geef. Ik leg haar eerst uit dat ik geen tijd heb om vragen te beantwoorden wanneer we bezig zijn met de vertrekprocedure, daarna vertelt ze dat ze is weggelopen uit een situatie met huiselijk geweld en nu onderweg is naar een Blijfvanmijnlijf-huis aan de andere kant van het land. Maar haar vriend heeft alles van haar afgepakt, dus ze heeft ook geen geld of een telefoon en ze wil graag naar de plaats van bestemming bellen om te zeggen dat ze wat later gaat zijn door een seinstoring bij Gouda. Ik geef haar mijn telefoon, waarmee ze gaat bellen. Wanneer ik aan mijn controleronde begin krijg ik die weer terug en neemt ze plaats in de coupé. Zodra ik bij haar kom, begint ze nog eens te vertellen dat ze dan ook geen kaartje heeft, maar dat wist ik al. En dus schrijf ik er een voor haar. Om te voorkomen dat haar partner er achter kan komen welke bestemming ze vandaag heeft is het met dit soort dingen altijd even opletten geblazen dat de rekening niet naar haar eigen adres wordt gestuurd, maar naar het tijdelijke adres. En zo reist ze haar toekomst tegemoet.

Wie kennelijk ook weggelopen zijn, waren de twee meisjes die ik samen met een collega aantrof onderweg vanuit Baarn naar Utrecht.
“Ja, nou, we hebben geen kaartje...”
Want?
“We werden achtervolgd door een jongen, dus we zijn zomaar de trein in gerend om weg te komen.”
Wanneer ik vraag waar ze dan naar toe willen, is het antwoord Bilthoven. Wat een toeval dat de trein die kant op gaat! Maar er zit een bepaalde nonchalance in dit meisje, dat duidelijk haar vriendinnetje op sleeptouw heeft genomen. Die zit er allemaal een heel stuk minder op te wachten. We vragen om identiteitsbewijzen, zodat we een kaartje voor de dames kunnen schrijven. Die krijgen we, waarna we een kaartje voor ze maken. Het meisje probeert het verhaal nog wat te verduidelijken en is vooral zichzelf aan het overtuigen dat ze het zo op de juiste manier hebben gedaan, want dat gaat haar bij mij niet lukken.
We handelen het verder af en controleren de rest van de trein. We nemen ergens plaats in de tweede klas en beginnen met onze administratie. Maar omdat we om en om de trein laten vertrekken, ben ik er even niet bij waar we nu precies zijn. Op het moment dat mijn collega even later de trein doorkijkt en vertelt dat het vriendinnetje duidelijk boos is op het meisje, omdat ze nu een zonnebril heeft opgezet zodat ze elkaar niet meer aan hoeven te kijken, moet ik heel even nadenken. Zitten ze nog in de trein, dan? Mijn collega wijst in de richting achter me en zegt van wel. Dan moeten we de kaartjes ook nog even aanpassen, want dan zijn ze helemaal niet in Bilthoven uitgestapt, maar gaan ze dat doen te Utrecht Centraal. En zo vallen de dames met hun flinterdunne verhaaltje nog verder door de mand. De rekening wordt thuisgestuurd.

Met twee collega’s ben ik onderweg richting Roosendaal vanuit Nijmegen. We zijn gezamenlijk de trein aan het controleren en op die ene mevrouw die verkeerd had ingecheckt na, was iedereen voorzien van een geldig kaartje. Een ander was ook voorzien, maar nu niet meer, omdat iemand in de coupé mijn collega een chipkaart heeft gevonden. Wanneer we helemaal vooraan in de trein op het balkon staan, tovert mijn collega de kaart tevoorschijn om die eens nader te bestuderen.
“Hmm, om vijf over zeven ingecheckt in Nijmegen. Dan kon hij nog wel eens in deze trein zitten,” zegt ze, terwijl ze de kaart uitleest. “Of is hij misschien net uitgestapt in Oss?”
En dan reageert een jonge jongen die tegen de deur naast haar staat ineens vanuit het niets:
“Oh, die is van mij!”
Ze verifiëren of de kaart echt van hem is en het klopt nog ook.
“Dat is toeval! Nou, dan mag je die mevrouw die hem gevonden heeft wel even gaan bedanken, anders was je de kaart nu kwijt geweest.”
En zo lopen ze achter elkaar aan de coupé in om de vrouw die de kaart afgegeven heeft daadwerkelijk te gaan bedanken. Hij met een knalrode kop. Daarna gaat hij tegenover de vrouw zitten en vervolgen wij onze weg.
Ook hij is weer klaar voor de toekomst.

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!