Coöperatief

[OVE Redactie]

De beveiliging rond het spoor is in de afgelopen jaren flink toegenomen. Regels en protocollen zijn aangescherpt, overpaden waar mogelijk gesloten en het aantal hekken is niet meer op één hand te tellen. Als personeel zijnde krijg je de beschikking over een aantal sleutels en pasjes om je een weg door deze vormen van beveiliging te werken. Om te beginnen tref je, als je met de auto van huis komt, voor de parkeerplaats een slagboom aan. Vervolgens zijn er twee hekwerken die je moet openen, als je af wilt rekenen of een nieuw boekje met Uitstellen van Betaling wilt halen moet je eerst nog door een sluis. Een derde hek verschaft toegang tot het perron, een gesloten deur is de laatste horde om het personeelsverblijf in te komen.

Het is al laat op de middag, wanneer ik met mijn auto ter hoogte van de slagboom kom. Ik grijp naar mijn pashouder en schrik: Die ligt nog thuis. Pasjes zijn heel handig bij elkaar te houden, maar dan moet je ze wel meenemen! Ik staar voor me uit; waar ga ik mijn auto nu parkeren? Alles is betaald parkeren in de stationsomgeving en dat is natuurlijk iets waar ik net niet op zit te wachten. Dan zie ik dat er een collega uit haar auto stapt; wat een geluk! Meestal beginnen er maar weinig collega’s op dit late tijdstip, dus dit is wel heel erg toevallig. Ze helpt me met de slagboom en wacht me vervolgens op, omdat ik anders nog het stationsgebied niet binnen kom. Ik peil heel voorzichtig tot hoe laat zij moet werken, want aan het einde van de dienst loop ik natuurlijk in omgekeerde volgorde tegen dezelfde problemen aan. We blijken ’s avonds samen met dezelfde trein terug te komen vanuit Groningen; dat scheelt een heleboel. Conducteurs; het zijn net mensen!


Het is een prachtige dag wanneer ik onderweg ben naar Zandvoort. Ik heb de trein gecontroleerd en loop na vertrek uit Overveen richting het conducteurshok om de bestemmingsaanduiding alvast op Amsterdam Centraal te zetten, zodat de honderden dagjesmensen op het perron bij het binnenrijden van de trein al kunnen zien dat het de juiste trein is waar ze instappen. Als ik daarvan terug kom, sta ik ineens oog in oog met een jongen die ik tijdens de controle eerder al van me weg heb zien lopen. Hij kijkt me met grote ogen aan; hij had kennelijk verwacht dat ik nog wel een rondje zou gaan lopen. Het antwoord op de vraag of hij een kaartje heeft weet ik al voor ik de vraag heb gesteld, maar ik stel hem toch. Als ik hem vervolgens naar zijn identiteitsbewijs vraag, zegt hij dat hij die niet bij zich heeft. Naar zijn naam gevraagd, krijg ik de standaard discussie met hem: “Ja maar, meneer, moet dat nou zo...” Ja, dat moet zo, wat is je naam? “Ja, maar...” Na drie keer heen en weer ben ik het wel zat en vertel ik hem dat hij nog één kans krijgt mij zijn naam te geven en anders vraag ik of de politie ook wel even bij de trein wil komen. Zijn antwoord? “Ja, maar...” Vervolgens neemt hij de benen en loopt de coupé in. Alsof je aan het einde van het rondje ineens de trein uit kunt lopen, ofzo. Terwijl ik achter hem aan wandel, bel ik alvast voor assistentie. Aan het einde van het riedeltje staat de politie op het perron en draag ik de wegwandelaar aan ze over. Daar begint de discussie opnieuw: De agente vraagt zijn naam, hij begint met “Ja, maar”. Vervolgens moet hij zijn tas afgeven, zodat de andere agente die kan doorzoeken. Er blijkt weinig in te zitten, de discussie gaat onverminderd verder. Als de jongen dan de fout maakt om naar de tas te grijpen, pakken de agentes hem vast en drukken hem direct tegen de trein aan. Hij spartelt tegen, dus ik help ze de tas uit zijn handen te pakken en ernaast neer te zetten. Het duurt niet lang voor er een derde agent aan komt fietsen, waarna meneer met armbandjes om in een auto wordt gezet en afgevoerd. Daar heeft de politie 6 uren de tijd om te achterhalen wie hij is. Gezien het tijdstip wordt dat dus een nachtje zitten, want na middernacht geldt de nachtrust tot de volgende ochtend 9 uur, waarin er in principe geen onderzoek wordt gedaan. En dat alles om een kaartje van een paar euro. Een proces-verbaal voor het niet tonen van een identiteitsbewijs krijgt hij er van de agenten achteraan. Mijn omroep voor vertrek uit Zandvoort met de mededeling dat diegenen die geen geldig vervoerbewijs hebben, hebben kunnen zien wat dat tot gevolg heeft leidt tot de nodige hilariteit in de trein; ze hebben allemaal braaf een kaartje en een lach rond hun mond; het spektakel op het drukke perron werd nog lang besproken tijdens de rit naar Amsterdam.

Het meisje dat ik tijdens controle in een Intercity tref, geeft meteen aan dat ze geen kaartje heeft, want ze heeft problemen met haar Chipkaart. Ze laat me een e-mail op haar telefoon zien, waar een heel verhaal in staat dat ze een nieuwe kaart moet halen en het product moet koppelen. Dat heeft voor mij weinig meerwaarde, dus ik vertel haar dat ze van mij een kaartje krijgt en dat dan achteraf maar met de klantenservice moet regelen. In plaats van vooraf met die informatie naar me toe te komen voor ze instapt, is ze domweg gaan zitten. Als ik vraag naar een identiteitsbewijs, beweert ze dat ze die niet heeft. Als ik haar een formulier geef om haar gegevens op te schrijven, krijg ik het terug met een heel andere naam dan die waar de e-mail aan verstuurd is. Als ik dat hardop zeg, komt ze met de volgende smoes: “Ja, maar het was ook niet mijn e-mail.” Aha. Ik controleer de gegevens telefonisch en tot niemands verbazing kloppen de gegevens van geen kant. Ik vraag meteen om assistentie in Arnhem, want ik ben wel klaar met deze leugenaar. Als we in Arnhem aankomen en Veiligheid&Service de boel overneemt, blijkt de jongedame toch wel een identiteitskaart bij zich te hebben. En de naam die ze heeft opgegeven is volledig uit haar duim gezogen. Dat weet ik dan wel weer te waarderen met een proces-verbaal voor het opgeven van valse gegevens. Kosten? 370 euro. En dat voor een kaartje van een paar euro. En waarom gaf ze die valse naam op? “Ja, ik vond het maar stom dat ik een boete kreeg.” En ik vind het maar stom dat mensen tegen me liegen.

Aangezien ik niet ’s ochtends werk, ben ik enigszins verbaasd dat de Bijsturing mij om een uur of 11 belt. Ik heb een reservedienst van 16 uur tot middernacht, waarbij ik als strategische reserve wordt ingezet, voor het geval er een calamiteit is of een collega ziek wordt. De bijstuurder verontschuldigt zich dat hij me nu al belt, maar hij heeft een probleem.
“Zou jij alsjeblieft een uur eerder willen beginnen? Ik heb om kwart over drie een slag Enschede en die raak ik absoluut niet kwijt.”
Ik schiet in de lach, het lef! Ik zeg dat ik dat goed vind, maar dat ik dan ook een uur eerder naar huis ga. Hij zegt te gaan kijken wat hij voor me kan doen.
Als ik vervolgens om 15 uur mijn dienstkaartje uitdraai, blijkt hij dat laatste wel heel letterlijk te hebben opgevat; mijn dienst is met een uur ingekort tot 22 uur. Euh, dat was de bedoeling eigenlijk niet... Als ik vervolgens om half acht door zijn collega wordt gebeld met de heel voorzichtig gestelde vraag tot hoe laat ik er vandaag ben, kan ik mijn lach niet onderdrukken. Ik zeg heel stellig dat ik er tot 22 uur ben. “ja, okay, euh, ja, dan moet ik even kijken of ik je nog weg kan sturen...” Hij blijkt in Groningen problemen te hebben en als ik dienst heb tot 22 uur ga ik dat niet meer redden. Als ik er vervolgens op reageer dat als hij me tot 23 uur nodig heeft, ik er gewoon tot 23 uur ben, dankt hij me bijna op zijn knietjes: “Ja? Zou je dat echt willen doen? Dat is perfect, want..” en zo ratelt het door. Uiteindelijk ben ik om 22.15 uur weer terug en mag ik alsnog naar huis. Iedereen blij!

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!