Rust

[OVE Redactie]

Ik hoor wel eens dat ik vaak schrijf over dat ik boetes uitdeel. Dat is ook zo; dat hoort bij mijn functie. De ene keer wat meer dan de andere keer, de ene keer is het ook grappiger dan de andere keer. Soms valt er iets te schrijven over wat anders, soms ook niet.

Momenteel is het rustig in en rond de trein. Er gebeuren weinig gekke dingen en soms is dat maar goed ook. Er zijn reeksen van diensten dat er constant maar aparte dingen voorbij komen en dat vreet energie. De laatste weken is dat anders; ik kan redelijk normaal mijn werk doen en dat is ook wel eens fijn.

Met de Intercity van Enschede naar Den Haag sta ik in Almelo langs het perron. Een meisje komt naar me toe en meld me dat ze in de vorige trein een vuilniszak heeft laten staan met haar spullen erin.
“Niet dat ze gaan denken dat daar een bom in zit, ofzo,” grapt ze.
Ik schrijf op wat ze weet en bel dat even later door. Onze centrale belt met de conducteur op die trein om een zoekactie op touw te zetten. Ik heb het meisje beloofd de uitkomst te laten weten. Ik schat in dat ik nog wel iets te horen krijg voordat ik nog een keer bij haar langs kom. En zo geschiedde: Onze centrale belt me terug dat de vuilniszak gevonden is en waar die af te halen valt. Als ik vervolgens de trein nog eens controleer, passeer ik het meisje dat ik het nummer geef dat ze nodig heeft om de vuilniszak terug te krijgen. Ze bedankt me hartelijk. Weer een tevreden klant!



Het is weekend en er zijn werkzaamheden rondom Utrecht. Daardoor rijdt mijn Intercity naar Rotterdam niet verder dan Utrecht. Reizigers die verder willen reizen, moeten in Utrecht overstappen. Het is voor mij een kleine moeite en voor de reiziger een groot gemak om vooraf even op te zoeken hoe laat ze op welk perron moeten zijn voor hun aansluitende trein. Dat heb ik omgeroepen, waarna we voor het laatste sein voor Utrecht Centraal tot stilstand komen. De machinist meldt dat het sein waar we voor stil staan last heeft van een storing: Net voordat we er langs zouden rijden viel het af van groen naar rood. De treindienstleider moet dan eerst nagaan wat er gebeurt kan zijn en of het wel veilig voor ons is om door te rijden. Er zou namelijk een andere trein ons pad hebben kunnen kruisen terwijl het niet de bedoeling is. Terwijl dat onderzocht wordt, klopt er iemand op mijn cabinedeur. Als ik die open, staat er een typische jongen. Hij vraagt met luide stem of dat we niet door kunnen rijden, want dan kan hij de niet bestaande aansluiting van een kwartier eerder halen. Als ik hem antwoord dat dat niet kan vanwege de seinstoring, moet hij dat duidelijk verwerken. Het is dan ook een grote teleurstelling voor hem, waar ik helaas niets aan kan veranderen. Met tien minuten vertraging komen we langs het perron in Utrecht aan, genoeg tijd voor iedereen om alsnog de volgende trein richting Gouda en Rotterdam te nemen.

Meer mensen laten hun spullen achter in de trein: Ik ben een Sprinter naar Amsterdam aan het controleren, als ik word gebeld door onze centrale. Er zou een rugzak zijn blijven staan, die ik nog geen tien meter verderop aantref. Die neem ik mee naar Amsterdam, om hem daar af te geven.

Tijdens mijn dienst wordt me gevraagd of ik als extra conducteur mee wil op de laatste trein van Leeuwarden naar Zwolle. Er is een of ander festival geweest voor jongeren en die moeten ook allemaal weer naar huis. Als ik in Leeuwarden aankom, staan de Friese collega’s van Veiligheid&Service de eersten al te controleren bij de deur van de trein. Ik loop snel naar het verblijf, althans, dat is de bedoeling. Als ik het tunneltje door loop en de trap op kom, zitten er twee jongens pontificaal midden op de bovenste traptrede te roken. Ik vraag de jongens om aan de kant te gaan, maar dat maakt kennelijk geen indruk. De man die met zijn fiets in de fietsgoot naar boven probeert te komen vraagt het ook nog een keer vriendelijk, want anders kan hij er niet langs. De jongens geven geen krimp. De man wurmt zich erlangs. Ik loop ook om de jongens heen en geef ze de aanwijzing om aan de kant te gaan. De ene doet dat uiteindelijk, de ander blijft zitten. Ik besluit om door te lopen en er op de terugweg nog eens naar te kijken. Als ik vervolgens terugkom, zit de jongen er nog steeds. Hij vraagt er om, dus zeg ik hem een proces-verbaal aan. Hij geeft netjes zijn identiteitskaart, en zodra ik hem die terug geef staat hij alsnog op. Wat zo’n jongen dan bezielt? Baldadigheid, maar dat wordt wel een duur grapje. De reiziger die met fiets de trap af wil, knikt goedkeurend naar me; hij kon er ook niet langs.
Bij de trein help ik met de ingangscontrole, waarna we op tijd met iedereen aan boord vertrekken. Veiligheid&Service wil met ons een rondje door de trein lopen, wat de aandacht trekt van een aantal jonge meiden. Die vinden het maar machtig interessant en willen graag met ons meelopen. Als we bijna vooraan in de trein zijn, vraagt een van hen hardop:
“Waarom lopen we eigenlijk mee?”
En voor we het doorhebben, zijn ze ook weer verdwenen. De collega’s van V&S betrappen nog een jongen op het roken in de trein, waarvoor hij een proces-verbaal krijgt. We vinden nog wat lampenkappen die van het plafond zijn getrokken en een informatiescherm dat ingeslagen is, maar verder verloopt de rit rustig.

Met de Intercity naar Venlo ben ik onderweg vanaf Den Haag. Ik loop mijn controleronde en iedereen heeft een kaartje. Dan komen we in Rotterdam aan, waar het hele perron vol staat: Intercity Direct is uitgevallen en iedereen wil nu met ons mee naar Breda. Ik verwijs wat reizigers naar een ander, rustiger treinstel en we krijgen iedereen mee. Tot aan Breda kan ik er niet door; daar gaat het meeste eruit. Maar er stapt ook genoeg weer in. Ik ga verder met controleren en kom een hoop opgetogen reizigers tegen die op weg zijn naar een van de twee evenementen die die avond zijn of beginnen. Er gaat een groepje met rugzakken en slaapmatjes op weg naar Landgraaf voor Pinkpop en het grootste gedeelte draagt felle kleuren en is op weg naar Guus Meeuwis in Eindhoven. Iedereen is voorzien van een kaartje en de sfeer is opgetogen; in Eindhoven verlaat ik, net als de vele concertgangers, de trein.

Met een collega met wie ik laatst Herinstructie had ben ik op weg richting Nijmegen. We komen op een balkon, waar een reiziger ons tipt dat er drie reizigers op het toilet zitten verstopt. Gezellig! Ik controleer verder, terwijl mijn collega bij het toilet blijft in een poging de drie reizigers eruit te krijgen. Als ik terug kom, is de deur open en staan er drie jongeren met schichtige blik ons aan te kijken. Ze hebben inderdaad geen kaartje. Wat voor in ieder geval één van de drie raar is, want ze heeft gewoon een OV-Chipkaart met automatisch opwaarderen, dus dat is het probleem niet. Na veel vijven en zessen komen er langs het perron in Deventer ook ineens identiteitsbewijzen tevoorschijn. Als de drie kaartjes naar Deventer geschreven zijn, zegt de jongen ineens:
“I want to go to Amsterdam, can I get a ticket to Amsterdam?”
Het lef. Nee, hier heb je een kaartje naar Deventer, ga beneden maar een kaartje halen. Nadat ze zijn uitgestapt, vervolgen wij onze weg.

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!