Herinstructie

[OVE Redactie]

Ieder jaar zijn er een aantal zaken die je verplicht bent te doen of aan deel te nemen om je bevoegdheid als conducteur te behouden. Eens in de vijf jaar moet je een complete hercertificering voor de BOA (Buitengewoon Opsporingsambtenaar) volgen om boetes te mogen schrijven, maar er is ook de jaarlijkse herinstructie. Die bestaat uit twee dagen op een van de drie servicepunten in Nederland, waar een keur aan onderwerpen wordt behandeld.

Een van die onderwerpen is het jaarlijks terugkerende fenomeen EHBO. Iets waarvan je hoopt dat je het op de trein nooit nodig zult hebben, maar je kunt de basis maar op orde hebben. Er wordt geoefend op reanimatie en het herkennen van bepaalde afwijkingen en wat je er vervolgens mee kunt doen. Ook het ter plekke vinden van een oplossing aan de hand van de aanwezige EHBO-doos is een onderdeel, want je zult maar tegen een botbreuk aanlopen.

Om het jaar is er brandpreventie: Er wordt uitgebreid gesproken over wat te doen in geval van brand, er is een onderdeel om je meer bewust te maken van de voorkoming van brand en er is de veldproef. Tijdens mijn opleiding bestond die nog uit een in de hens gestoken bak die je met water moest blussen, tegenwoordig komt er een vrachtwagentje voor gereden, waar een toiletbrand en een prullenbakbrand in gesimuleerd kunnen worden. Met echt vuur en echte blussers. Ondanks dat je weet dat het allemaal in scène is gezet en er vrijwel niets fout kan gaan, stap ik daar toch iedere keer met een beetje spanning naar binnen. Ook dat is zoiets wat je nooit hoopt tegen te komen. Ik heb al wel eens een beginnend brandje in een prullenbak op het balkon uitgemaakt en een smeulende biels, maar dat is toch ander werk dan een ruimte die al vol met rook staat of waar het vuur flink brandt. Dat mag wat mij betreft allemaal bij die herinstructie blijven. Niks mis mee.

Dan is er nog een dag waarbij iedereen geïnstrueerd wordt volgens de laatst geldende regels en er nieuwe onderwerpen en acties onder de aandacht worden gebracht. Altijd genoeg voer voor discussies om iedereen zoveel mogelijk op dezelfde lijn te krijgen. Ook de nieuwe campagne ‘Fluiten = Niet meer instappen’ wordt onder de aandacht gebracht. Daarnaast is er de jaarlijkse oefensessie met de deurensimulator. Een volledig geautomatiseerde simulator met twee soorten treindeuren die volgens diverse scenario’s ingezet kunnen worden. Met deuren die niet sluiten, niet open gaan en de mogelijkheid ze compleet af te sluiten. Toen ik net bij het spoor was, werd dat nog gedaan met complete treinstellen die apart gehouden moesten worden om zo’n zelfde scenario te kunnen oefenen. Tegenwoordig hebben we daar de simulator voor.



Na twee lange dagen binnen zitten, worden we weer los gelaten om de trein op te gaan. Ik voldoe weer aan de regels van de EHBO, mijn certificaat voor brandpreventie is verlengd en ben weer helemaal op de hoogte van nieuwe acties, regels en voorwaarden. Volgend jaar begin ik weer van voren af aan.

Met de laatste trein reis ik van Amsterdam naar Zwolle. Ik heb de trein al een keer helemaal gecontroleerd, maar begin weer opnieuw. Het duurt niet lang voor ik bij een man sta, die me een chipkaart geeft die niet is ingecheckt. Hijzelf is er nogal rustig onder; ik moet het maar even oplossen. Nadat ik hem een kaartje heb geschreven, vervolg ik mijn ronde. Ik kom bij drie jongens terecht die nogal stoer tegen elkaar zitten te doen. Dat van de eerste het kaartje niet goed is, is natuurlijk kaf op hun koren, want nu kunnen ze flink op mij afgeven.
‘Ik heb toch een kaartje?’
Ja, je hebt van mijn collega een Uitstel van Betaling gekregen van Almere naar Amsterdam, een enkele reis.
‘Nee man, ik heb een retourtje gevraagd!’
Maar je hebt hier een enkele reis, dus dat is niet goed.
‘Dan heeft je collega het verkeerd gedaan! Ik ga niet nog een boete pakken!’
Dat denk ik toch wel... Na de nodige overreding die ik nodig heb om hem te overtuigen toch zijn identiteitsbewijs te geven, gaat het gesprek uiteraard over om mij persoonlijk te kakken te zetten. Dat hij het te moeilijk vindt om een kaartje te kopen en daarom twee keer een boete krijgt, is volledig aan mij te danken.
‘Je zult vast lekker slapen vannacht.’
Dat mag ik toch hopen. Met een hoop gemor en gedram laat ik het drietal achter. Om vervolgens op het balkon bij twee heren uit te komen die vreemd genoeg geen kaartje kunnen laten zien...
Zodra ik het vierde Uitstel van Betaling heb uitgeschreven, staan we al in Almere Centrum. Alsof er geen einde aan die trein komt...

Onderweg van Zwolle naar Groningen controleer ik met een collega de trein. Iedereen is in opperbest humeur, want ze mogen weer naar huis en ze hebben ook allemaal een kaartje. Ook de laatste mevrouw die ik controleer. Beetje jammer dat ze een Meereiskaartje laat zien, maar helemaal alleen zit. Haar vriendin was volgens haar net het vorige station uitgestapt. Heel vervelend. Wordt dat ritje toch ineens 50 euro duurder...

Ik mag al dieselend naar Enschede. Daarbij kom ik een jongen tegen net na vertrek uit Zwolle, die me een kaartje van Almelo naar Wierden geeft. Hij begint uit zichzelf al uit te leggen:
‘Ik heb het verkeerde kaartje, want het regende en ik kon het scherm niet goed zien’
Kunt u zich voorstellen dat ik op zo’n moment heel erg mijn best moet doen om mijn lach in te houden? Die smoes had ik werkelijk waar nog niet eerder gehoord, dus dat weet ik te belonen. Ik vraag hem waar hij heen moet, zijn antwoord is Wierden. Ik schrijf hem een kaartje naar Wierden, vanaf Heino voor de originaliteit, en controleer verder. Maar als ik vervolgens tussen Almelo en Hengelo nog een keer door de trein loop, staat dezelfde jongen op hetzelfde balkon. Als ik hem vraag waar hij daadwerkelijk naartoe moet, is zijn antwoord:
‘Ja, ik stap het volgende station uit.’
Maar natuurlijk. Ik meld hem dat hij dan ook een nieuw kaartje van me krijgt.
‘Als je mijn gegevens nog hebt, moet je dat vooral doen.’
Hij krijgt binnenkort twee brieven op de deurmat. Eerlijkheid duurt het langst!

Ik ben onderweg naar Groningen met de Sprinter. Eerder op de dag dan normaal, omdat ik de volgende dag voor instructie vroeg uit de veren moet. Mensen denken vaak dat je de meeste problemen ’s avonds laat in de trein hebt, maar ik kan je vertellen dat het iets gecompliceerder in elkaar zit...
Ik controleer de trein en ik kom een asielzoeker tegen die naar Hoogeveen wil, want daar zit een asielzoekerscentrum. Hij heeft geen kaartje, dus schrijf ik er een voor hem. Wat verder op de lijn kom ik bij een man die doodleuk meldt geen kaartje te hebben. Als ik hem een kaartje heb geschreven (“Bedankt, he!”), zie ik iemand voor me weg lopen. Hij heeft echter pech, want tegen de tijd dat ik bij hem ben op het achterste balkon, zijn we nog niet op het volgende station. Het blijkt een Roemeen te zijn, die zijn schouders ophaalt als ik hem vraag naar zijn kaartje. Zijn identiteitskaart heeft hij gelukkig wel bij zich, dus krijgt hij van mij een kaartje. Die neemt hij aan, om vervolgens het perron af te lopen. Hij was niet blij.
In diezelfde trein zat ook nog een man met een anonieme kaart met een Railrunner erop. Niet ingecheckt. Ik vraag hem hoe dat zit en hij geeft een beetje een onnavolgbaar antwoord. Als ik vervolgens zie dat hij een persoonlijke chipkaart in zijn portemonnee heeft zitten met te weinig saldo, zegt de man spontaan:
“Ik woon begeleid, u weet wel, op dit adres.”
Ah, dat verklaart een hoop; daar heb ik al eens vaker klanten van in de trein gehad. De man had dus te weinig saldo op zijn kaart en heeft met de beste bedoelingen een nieuwe chipkaart gekocht. Wat dus helemaal niet nodig was. Ik schrijf hem een retourtje uit naar Groningen, zodat hij vandaag niets meer met de chipkaart hoeft te doen en zodat onze Klantenservice de man nog eens op het gemak uit kan leggen hoe de chipkaart werkt door contact met hem op te nemen. De man is mij reuze dankbaar en ik maak een notitie voor de Klantenservice, zodat het allemaal geregeld wordt. Ergens sneu voor zo’n man, met de allerbeste bedoelingen stapt hij de trein in, maar hij heeft geen idee hoe het werkt, laat staan wat hij beter had kunnen doen. Ik heb er echter geen tijd voor om hem dat uitgebreid uit te leggen; dat kan zijn leiding beter doen.

Op de terugweg naar Zwolle gaat er een bevriende machinist mee, die naar huis reist. Het lijkt hem wel leuk om een stukje met me door de trein te lopen om te zien wat ik allemaal voor mijn kiezen krijg.
Prompt komen we de man tegen die ik eind vorig jaar heb aangehouden, nadat hij me bespuugde. Hij is er intussen voor terechtgesteld door de rechter, maar ik was toch licht verbaasd hem weer tegen te komen. In de eerste klas. Zonder kaartje. Of ik hem wel even een retourtje naar Eindhoven wilde schrijven. Maar compleet anders dan de vorige keer, toen hij ontzettend opgefokt was en probeerde het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Wat hem overigens niet is gelukt. Deze keer vroeg hij alles poeslief en aardig en gaf zowaar antwoord op de vragen die ik hem stelde. Ook zo’n figuur waarvan het er maar net afhangt hoe zijn pet staat...

De machinist die met me mee loopt, weet na een aantal coupés op te merken dat mensen maar weinig iets terug zeggen als je ze komt controleren. De coupé erna hebben ze hem dat kennelijk horen zeggen, want ze zeggen allemaal netjes ‘goedemiddag’, ‘alstublieft’ en ‘dankuwel’. Zodra hij de trein uitstapt om naar huis te gaan, zegt hij:
‘Je moet er wel enorm geduld mee hebben, zeker met zo’n man in de eerste klas.’
Laat dat nou een goede eigenschap van mij zijn. Ahum...

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!