Terug op de trein

[OVE Redactie]

Mijn reis zit er op en ik moet weer de trein op. Mijn portofoon en Railpocket zijn opgeladen, de tang weer uit het vet gehaald en ik zorg ervoor dat ik de juiste passen en sleutels bij me heb om mijn werk te kunnen doen.

De eerste rit is een korte; naar Kampen. Als het vertrektijd is, blijft het sein rood. Ik ga naar de machinist, die net ophangt. Volgens de treindienstleider lopen er kinderen langs het spoor en moeten we voorzichtig rijden. Als we op het genoemde punt komen, staan er inderdaad vijf jonge kinderen net naast het spoor op een voormalig goederenperron te dansen. Zich van geen gevaar bewust vertellen we ze dat ze moeten vertrekken, wat ze meteen doen. Het is vakantie, dan zoeken ze altijd weer wat nieuws op. We komen een minuut te laat aan in Kampen.


Onderweg naar Leeuwarden kom ik in de eerste klas, waar twee mannen apart van elkaar zitten. Nadat ik ze heb gecontroleerd, loop ik door naar de tweede klas, waar een van de mannen achter me aan komt. Hij geeft aan dat hij zijn telefoon niet kan vinden en denkt dat hij die in de trein vanuit Den Bosch heeft laten liggen. Ik loop met de man terug naar zijn stoel en stel hem een aantal vragen, zodat de conducteur in de trein waarin de telefoon is blijven liggen zo gericht mogelijk kan zoeken. Ik geef alles door aan onze centrale, die de collega zal instrueren. Ik schrijf ook het nummer van de huistelefoon van de man op, voor het geval ik pas terugkoppeling krijg als de man al is uitgestapt. En inderdaad, net voor Leeuwarden krijg ik telefoon: De mobiele telefoon is gevonden. Ik bel meteen het nummer van de man, maar die heeft het in tien minuten tijd nog niet gered van het station naar zijn huis. Twee minuten later belt hij me terug en kan ik hem verblijden met de mededeling dat zijn telefoon gevonden is en dat hij hem in Nijmegen op kan halen. De man is blij en geeft aan dat hij nu een reden heeft om zijn laatste Keuzedag op te maken die hij als oudere heeft. Weer een tevreden reiziger.

Ik begin mijn dienst met een ritje naar Amsterdam. Ik krijg een collega mee die me onderweg instructie gaat geven. Voor de komende jaren is het plan om treinen niet meer op de minuut, maar tot op de seconde nauwkeurig te gaan rijden. Daar zitten nogal wat haken en ogen aan, zeker met de diverse storingen die optreden aan de infrastructuur maar ook aan het materieel, maar het is dan ook iets om naartoe te werken. Er zit een achterliggend verhaal achter, waarvoor een korte instructie nodig is. Nadat ik alles heb gehoord wat ik moet horen, kunnen we het ook meteen in praktijk brengen. Voortaan vertrekken mijn treinen niet op alle stations op de hele minuut, maar vooral ook op seconden. Dat in combinatie met een reclamecampagne die over twee weken van start gaat om de reiziger er op te wijzen dat ze na het fluitsignaal niet meer in mogen starten, moet ervoor zorgen dat de treinen waar mogelijk meer volgens het plan gaan rijden en op die manier zo min mogelijk andere treinen in de weg zitten. Een en ander heeft natuurlijk zijn tijd en bijschaving nodig, maar proberen kan geen kwaad.

Na de instructie controleren we de trein. Ik tref een jongedame die geen geldig vervoerbewijs heeft en zodra ik haar een kaartje heb uitgeschreven, staat mijn collega helemaal vooraan in de trein een man een kaartje te schrijven. De rest van de rit focussen we ons op het project en komen we op tijd aan in Amsterdam.

De collega was er van uitgegaan dat hij de hele rit op en neer naar Amsterdam nodig zou hebben om alles uit te leggen, maar het meeste wist ik al, dus kan hij vanuit Amsterdam met de Intercity terug naar Zwolle. We halen wat te drinken en nemen afscheid; ik ga weer met de Sprinter terug. Drie minuten voor vertrek wordt er nog een treinstel aan de voorkant bijgeplaatst, omdat we midden in de spits terug gaan en de ruimte nodig is. Nadat de treinstellen zijn gecombineerd en onze machinist de remproeven heeft genomen, vergrendel ik de deuren en begin ik mijn controle. Maar als ik drie reizigers heb gecontroleerd en we nog geen vijf meter hebben gereden, komt de trein met een schok tot stilstand. Ik loop naar de machinist, die wijst op de boordcomputer: Volgens de computer zijn de treinstellen onbedoeld gesplitst en kunnen we nu niet verder. We gaan kijken bij de koppeling van de stellen, maar zien niets afwijkends. De machinist belt de treindienstleider om dat door te geven en we spreken af dat we de deuren ontgrendelen, zodat reizigers eventueel naar een alternatieve trein kunnen lopen. Dat roep ik om, waarna de deuren van het voorste stel open gaan. Ik kijk langs de trein en merk op dat die van het achterste stel allemaal dicht blijven. Kennelijk zijn de stellen daadwerkelijk gesplitst en komen de instructies van de machinist uit het voorste stel niet door in het achterste. Daarom loop ik naar het achterste treinstel, waar ik binnenkom via de cabine, om daar nog eens om te roepen wat er aan de hand is en dat ik alleen de voorste deur kan openen. Nadat ik dat heb gedaan, stroomt ook dat treinstel leeg. Een mevrouw komt op hoge poten en op een agressieve toon aan mij vragen waarom ik dat niet eerder heb omgeroepen, want dan had ze een andere trein kunnen halen. Als ik haar vertel waarom dat niet kon (of meer waarom ze mijn omroep niet heeft kunnen horen), begint ze erover dat het dan dus niet veilig was, ‘want wat als er nu brand uitbreekt’. Ja hoor, volgens mij is dat ook de reden dat we nu niet zijn vertrokken...

Uiteindelijk maak ik samen met de procesleiders perron de trein leeg, want onze vertraging is al te hoog opgelopen en de trein opgeheven. Daarna kost het nog de nodige moeite om de twee treinstellen uit elkaar te halen, maar ook dat is gelukt. Ik word bijgestuurd en mag met de Intercity alsnog richting Lelystad. Dan belt de collega die mij instructie heeft gegeven: Hij is stiekem blij dat hij de Intercity heeft genomen...

Het grote smoezenboek is ook weer uitgebreid in de tussentijd: Er zijn werkzaamheden, waardoor er tussen Almere Oostvaarders en Weesp geen treinen maar bussen rijden. Daardoor is er op Weesp en Oostvaarders een poortje geopend, omdat doorgaande reizigers niet uit- of in hoeven te checken. Als ik vanuit Oostvaarders vertrek en begin met controleren, zit er een jongedame die me aankijkt als ik haar vraag om haar kaart. “Ja, ik heb niet ingecheckt, hoor...” En waarom dan niet? “Ja nou, het poortje stond open, dus ik dacht dat niet hoefde.” Uiteraard.

Maar ook de geijkte verhalen zijn er nog steeds. Ik controleer een trein richting Leeuwarden en kom bij een jongen die me een persoonlijke OV-Chipkaart geeft met een foto van een vrouw. “Och stom, dan heb ik de kaart van mijn zusje gepakt.” Spijtig. De kaart trek ik in en met een Uitstel van Betaling vervolgt hij zijn reis.

Het is goed om weer terug te zijn!

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!