Niet te filmen

[OVE Redactie]

Een hoop leuke reacties heb ik ontvangen op het filmpje dat ik de vorige keer in elkaar heb gedraaid. Het geeft een beeld van wat je als conducteur allemaal doet. Maar het blijven natuurlijk beelden die je op je gemak weet te maken als het kan. Er is namelijk zo veel dat je niet kunt filmen...

Ik sta met de Intercity naar Schiphol in Arnhem. Ik ben met twee treinstellen uit Nijmegen gekomen en het voorste stel blijft achter in Nijmegen. In Nijmegen hebben we iedereen in het achterste stel laten instappen, dus het treinstel hoeft alleen maar gesplitst te worden. Terwijl de rangeermachinist dat heeft gedaan en bezig is de koppeling van de trein te laten stoppen met sissen, komt er een meisje naast me staan. "Gaat deze trein ook naar Amsterdam Centraal?" vraagt ze me. Ik antwoord van niet, maar dat ze in Utrecht over kan stappen. Ze bedankt me netjes en stapt in. Het is vertrektijd en we rollen het station van Arnhem uit. Ik begin mijn controleronde en kom bij hetzelfde meisje terecht. Ietwat schamper vertelt ze me dat ze geen kaartje heeft. Ik vraag haar waarom niet en ze zegt: "Ja, dat vind ik eigenlijk een beetje persoonlijk, dus dat vertel ik liever niet." Als ik haar vraag waar ze naartoe wil, is het uiteindelijke antwoord Den Helder. Vervolgens vraag ik haar naar haar een identiteitsbewijs, waarop ze zegt: "Ik ben nog maar dertien en mag van mijn moeder geen paspoort meenemen." Al vanaf het eerste antwoord gaan bij mij alarmbellen af, maar ik laat niks doorschemeren. Ze mag haar gegevens opschrijven, die zal ik dan controleren en als het klopt, krijgt ze van mij een kaartje naar Den Helder. Zodoende.


"Ze is dertien?!" vraagt de centralist van onze Veiligheidscentrale. De gegevens die ze heeft opgegeven blijken juist, maar voor de zekerheid laat hij eerst nog even bij de politie navragen of het meisje niet gesignaleerd staat als weggelopen. In de tussentijd geef ik het meisje haar Uitstel van Betaling en vervolg mijn controleronde. Iets verderop kom ik een Syrische jongeman tegen die niet genoeg saldo op zijn chipkaart heeft staan en vriendelijk, doch licht vervelend, onder zijn boete uit probeert te komen. Als ik hem eenmaal heb uitgelegd dat een eerste keer zonder kaartje in de trein zitten niet het einde van de wereld is en hij contact op moet nemen met de Klantenservice, wordt hij al rustiger en wil hij wel meewerken. Maar dan belt de veiligheidscentrale terug. "Er komt in Utrecht politie bij jouw trein, want ze is inderdaad weggelopen uit de instelling waar ze zit." Zo'n vermoeden had ik al. Nadat ik mijn telefoon heb opgeborgen, ga ik verder met de Syrische jongen. Hij vertelt waar hij in Alphen aan den Rijn verblijft en legt het zo goed mogelijk uit. Dan gaat de telefoon weer; De Veiligheidscentrale weet me te vertellen dat de zaak wordt afgeblazen, want de instelling heeft het meisje toestemming gegeven om naar haar moeder te gaan. Dat vind ik apart, want tegen mij heeft ze gezegd dat ze naar een vriendin gaat. En ze woont ook helemaal niet in Den Helder. "Ik zal voor de zekerheid nog eens terugbellen," zegt de centralist. En ik kan weer verder met de jongen. Als ik daar eenmaal mee klaar ben, vervolg ik mijn controle door de trein, maar blijf wel in de buurt van het meisje. Net na Driebergen belt de centralist wederom; "Er komt in Utrecht toch politie bij, want haar moeder is het meisje al een paar dagen kwijt." Wat een beetje opletten wel niet kan brengen! In Utrecht staat er inderdaad politie met wat collega's van Veiligheid&Service klaar om het meisje op te vangen. Twee minuten na de geplande vertrektijd rijd ik verder richting Schiphol.

Later die avond kom ik de betreffende centralist tegen; hij zit wel vaker bij mij in de trein. Hij weet me te vertellen dat hij de moeder van het meisje heeft gesproken en dat ze heel erg blij was dat we haar hebben aangetroffen, want er schijnt een loverboy in het spel te zijn. Hij biedt zijn excuses aan dat hij me zo vaak heeft gebeld in korte tijd, maar er moest het een en ander duidelijk worden nagevraagd bij zowel de instelling waar het meisje zit, als bij haar moeder en daar gaat wat tijd overheen. Met verschillende verklaringen wordt het dan niet makkelijker, maar met wat puzzelen komt uiteindelijk de waarheid wel boven tafel. En zo hebben we weer een meisje uit de handen van een loverboy weten te houden. Voorlopig...

Ik sta op het station van Amsterdam Centraal, als de melding doorkomt dat er een aanrijding met persoon is geweest tussen Baarn en Amersfoort. Natuurlijk sta ik op het punt om met de Sprinter naar Amersfoort te gaan, dus voor vertrek roep ik nog even om dat reizigers voor Amersfoort beter via Utrecht kunnen reizen. Onderweg controleer ik de trein en na aankomst in Baarn roep ik nog een keer handmatig om dat er bussen aan de voorzijde van het station staan om de mensen naar Amersfoort te brengen. Ik loop langs de trein om te zien of iedereen eruit is, maar er zijn al nieuwe reizigers ingestapt, dus ik loop met een collega van V&S achter de laatste reizigers aan richting de bus, waarna de bus kan vertrekken. Ik praat wat met de collega's en de beveiligers die op het traject rondreizen en zorg dat ik voor vertrek weer bij de trein sta. Daar komt een jongen naar me toe om te zeggen dat hij geen kaartje kan kopen, omdat hij alleen briefgeld bij zich heeft. Ik leg hem het principe van een Uitstel van Betaling uit, waarna ik hem er een uitschrijf. Vervolgens vertrekken we en controleer ik de reizigers die zijn ingestapt. Ik kom bij een jongen uit die een retour van Hilversum Media Park naar Amersfoort heeft gekocht en me met grote ogen aankijkt: "Ja, we kwamen aan in Baarn, hebben daar een tijdje gestaan en nu gaat de trein ineens weer terug!" Ja, dat heb ik nog extra omgeroepen, de automaat heeft het omgeroepen én er heeft 'Uitstappen' in de schermen gestaan. Maar dan zie ik het al: Jij had zeker oordopjes in, hè? En inderdaad... Dus ik geef hem het advies om in Hilversum maar weer over te stappen, anders komt hij er nooit. In Hilversum stapt hij uit en vervolg ik mijn weg richting Amsterdam.

Deze week is de uitspraak van de rechter geweest over de zaak in Hoofddorp waarbij een Hoofddorpse conductrice behoorlijk gewond is geraakt. Dat laat ook iets zien wat niet te filmen valt. Soms loop je er tegenaan, de ene keer is het wat heftiger dan de andere keer. Een tijd geleden was ik bijvoorbeeld slachtoffer van een jongeman die met zijn vriendjes de trein op stelten zette, met een hoop geschreeuw en gevloek, voeten op de bank en na een spelletje waarbij hij vond dat hij zijn kaartje niet hoefde te laten zien zonder dat eerst zoveel mogelijk uit te melken, inclusief een grote mond in een poging mij te vernederen, was ik het wel zat kreeg hij van mij de aanwijzing de trein op het volgende station te verlaten. "Dat ga ik niet, want ik heb een geldig kaartje!" riep hij hardop. Onder het motto "Dat zullen we nog wel eens zien!" ben ik van de drie heren weggelopen. Het volgende station, dat van Schagen, was zeker niet zijn eindbestemming, maar hij voelde kennelijk wel dat het menens was, want hij stond ineens heel ergens anders, zo ver mogelijk bij mij vandaan, uit de deur te loeren of ik hem er echt uit zou gaan zetten. Toen ik hem duidelijk maakte dat dat inderdaad zo was, ging hij aan de wandel in de trein. Hij dacht dat ik wel achter hem aan zou komen, maar dat deed ik niet. In plaats daarvan begon ik te bellen om assistentie bij de trein te krijgen. Toen hij dat zag, schoof hij, samen met zijn twee maatjes, de trein uit. Ik sloot de deuren en stapte de trein in. Terwijl mijn deuren sloten, rende hij er naartoe en tufte er nog even tussendoor. De viespeuk. Wat hij niet doorhad, was dat het kaartje dat hij toonde, een Uitstel van Betaling was, dat niet lang daarvoor op dezelfde lijn was uitgeschreven. En na wat rondbellen wie dat kaartje had uitgeschreven, konden zijn gegevens zó aan de politie worden doorgegeven. Die hem in Den Helder, zijn eindbestemming, een uur later rustig wist aan te houden. De rechter veroordeelde hem tot het betalen van een vergoeding van 300 euro. Niet dat ik daar nou zo gelukkig van word (blijf lekker van mij af en gedraag je normaal, dat is onbetaalbaar!), maar het is een klein doekje voor het bloeden. Net als die 26.000 euro schadevergoeding voor de Hoofddorpse conductrice; daar heeft ze helemaal niks aan, hoe leuk dat bedrag ook klinkt, want de rest van haar leven houd ze er een trauma aan over, naast de lichamelijke beperkingen die ze nu heeft.

Maar, we blijven lachen! Ik ben benieuwd naar de eerste die me dit jaar zal gaan smeken geen boete uit te schrijven 'omdat het bijna Kerstmis is!'

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken (behalve in de zomer) verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!