Van alles wat

[OVE Redactie]

Ik ben onderweg met een Sprinter van Zwolle naar Amsterdam. Ik ben aan het controleren en ik kom in de eerste klas terecht. Daar zitten zes personen, van wie ik op het eerste gezicht inschat dat vier daarvan geen kaartje hebben voor de eerste klas. Het stel met de twee jonge kinderen geeft mij twee Railrunners en twee identiteitskaarten. "Ja, nou, we zijn hier maar gaan zitten, want in de tweede klas zitten ze allemaal met hun poten op de bank." Juist. Ik schrijf ze allebei een kaartje en terwijl ik daarmee bezig ben, gooit een van de kinderen een snoepje op de grond. "En je pakt het nu op!" schreeuwt de moeder naar het kind dat op nog geen halve meter afstand tegenover haar zit. Dat doet het kind natuurlijk niet, waarna moeder het zelf maar oppakt, mij aankijkt en zegt: "Ja meneer, die kinderen van tegenwoordig..."

Ik controleer een Sprinter van Amsterdam richting Rotterdam en kom uit bij een jongedame van Antilliaanse afkomst. Zij geeft me een OV-Chipkaart met een nogal aparte vorm. Sommige kaarten zijn gaan golven nadat ze in de was zijn geweest, maar deze heeft er een bocht van een graad of dertig in zitten. Als ik haar vragend aankijk, toch altijd benieuwd hoe je zoiets voor elkaar krijgt, zegt ze: "Ja, ik heb hem altijd in mijn achterzak, dat komt door mijn billen, die zijn zó groot!"

Naar aanleiding van mijn vorige column werd me gevraagd of ik achteraf nog wel eens iets hoor van bepaalde situaties, zoals met de onwel geworden jongen waarover ik de vorige keer schreef. Normaal niet...
Het is wederom maandag en ik sta weer in Den Haag om een Sprinter naar Breda te brengen. Ik stel mijn kniptang, waar ik nog altijd kaartjes mee stempel, in op het juiste treinnummer en zie in mijn ooghoek dat er iemand op me af komt gelopen. Ik kijk op en zie dat het dezelfde jongen is als die ik de week ervoor in Delft door het ambulancepersoneel heb op laten halen. Hij steekt zijn hand uit en zegt: "Mag ik u nog bedanken voor uw hulp vorige week?" Ik ben een beetje verbaasd en schud zijn hand. Ik hoor hem natuurlijk uitgebreid uit over wat het was en hoe het nu met hem is. Hij vertelt dat hij door het ambulancepersoneel is meegenomen naar het ziekenhuis, waar hij tot elf uur 's avonds moest blijven om allerlei onderzoeken uit te voeren. Vreemd genoeg hebben ze daar helemaal niets kunnen vinden en werd hij onverrichter zake weer naar huis gestuurd. Met veel pijn is hij naar huis gegaan, maar door die pijn kon hij niet slapen en is hij eerst met zijn ouders nog naar de dokterspost geweest om pijnstillers te halen. Vervolgens is hij drie dagen thuis gebleven, maar er is nooit iets gevonden en hij is ook gewoon weer aan het werk. En zodoende stond hij weer voor me. "Ik was al in de gaten aan het houden of dat u er weer zou zijn." Stom toeval, in dit geval. Maar ik vind het wel grappig en weet zijn bedankje te waarderen. Ik geef hem een Overgangskaartje, zodat hij de hele reis naar huis vandaag in de eerste klas kan zitten. Dat weet hij erg te waarderen en hij neemt plaats, nadat hij de belofte heeft gemaakt vandaag niet weer om een ambulance te vragen...

Ik sta in Wierden met de laatste Sprinter naar Zwolle. Aan de overkant vertrekt de trein naar Almelo en meteen nadat die vertrokken is, zie ik iemand het spoor instappen en de oversteek maken naar het perron waar ik sta. Ik spreek hem aan en merk meteen dat meneer vanavond iets gedronken heeft en het allemaal wel mee vindt vallen. Hij zegt dat hij het station niet kent en toch de laatste trein wil halen. Hij mag van mij kiezen: In Wierden blijven en het zelf maar uitzoeken hoe hij thuis komt, of bij mij instappen en dan krijgt hij van mij een bon voor het oversteken van het spoor op een plek waar dat niet hoort. Hij kiest voor het laatste en loopt netjes met me mee. Als ik hem de bon heb uitgeschreven, komt het gesprek een klein beetje op gang. Hij begint zelf ook in te zien dat het niet zo heel handig is en begrijpt dat ik hem de bon uitschrijf. Ik hoop vooral dat hij het de volgende ochtend realiseert en in zijn portemonnee voelt, want die Intercity die normaal een halve minuut later passeert had echt niet even voor hem gestopt. Sommige mensen...


Ik ben op weg met een Sprinter van Zwolle naar Amsterdam. Ik zit in de achterste cabine terwijl we door de Drontermeertunnel rijden tussen Kampen Zuid en Dronten. Terwijl we de tunnel uitrijden hoor ik een gigantische klap onder de trein. Ik zit bijna tegen het plafond en heb mijn hart in mijn keel zitten van de schrik. Ik kijk naar buiten, maar zie weinig dat daar niet hoort. De trein rijdt ook gewoon door, dus ik zoek contact met de machinist via de portofoon. Ik vraag hem waar hij overheen gereden is, maar zijn antwoord verontrust me: "Waar heb je het over?" Ik vertel hem over de klap en hij zegt, heel nuchter: "Dan kijken we zo in Dronten wel even, want ik krijg ook geen melding van een storing." Als we in Dronten aankomen, loopt de machinist via de spoorzijde door de ballast in mijn richting, terwijl een toevallig passagierende machinist uit Zwolle via het perron naar achteren komt. In de tussentijd loop ik aan de achterkant rond om te zien wat de klap kan hebben veroorzaakt. Maar ik vind niks wat opvallend is, alleen bij het eennalaatste draaistel hangt een aparte geur. De machinisten komen bij me op het perron staan en zeggen dat ze allebei aan de trein niks hebben kunnen zien. Maar, ze merken wel de aparte lucht op die er bij het eennalaatste draaistel hangt. Ik ben overtuigd dat er iets aan de hand is, want de klap die ik heb gehoord was niet te missen. Ik loop de trein in en vraag aan de reizigers die rondom dat draaistel zitten of ze iets hebben gehoord of gezien. Het meisje dat helemaal achterin zit kijkt me vragend aan en zegt niks gehoord te hebben, de jongen die boven het betreffende draaistel zit, zegt: "Ja, bij vertrek uit Kampen Zuid klonk het wel alsof er iets aanliep, maar dat hield op een bepaald moment ook weer op." En ik weet wel wanneer... De machinist belt met de Storingscentrale en in overleg wordt er besloten dat we met deze trein beter geen reizigers meer kunnen vervoeren, dus die laten we uitstappen, een kwartier later komt de volgende Sprinter al. Er wordt afgesproken dat wij dan met de lege trein achter die Sprinter aan naar Lelystad rijden, dan kan de trein daar aan de kant. Maar zover komt het niet...

Vanwege de enorme klap die ik heb gehoord, besluiten de passagierende machinist en ik boven het draaistel te gaan zitten dat een vreemde geur verspreidt. Als de Sprinter met onze reizigers is vertrokken, krijgen we groen sein en trekt onze machinist op. De passagierende machinist en ik kijken elkaar aan als we, zodra we eenmaal rollen, het geluid horen van iets dat enorm aanloopt. "Dat zijn de lagers, joh!" zegt de passagierende machinist, waarop we de rijdende machinist direct vragen de trein stil te zetten. We staan nog steeds langs het perron, dus we staan gelukkig niemand in de weg. We klimmen met z'n drieën het spoor in en bekijken het draaistel, terwijl de machinist opnieuw aan het bellen is. Er wordt besloten dat er een schade-expert vanuit Haarlem naar de trein moet komen om te kijken wat er precies aan de hand is. Op dat moment is het half zeven en staan we al drie kwartier langs het perron. De passagierende machinist wordt bijgestuurd en gevraagd om met de volgende Sprinter richting Lelystad te komen, mijn dienstkaartje wordt aangepast en ik hoef niet naar Amsterdam, maar naar Lelystad om daar de trein terug weer te rijden. Maar ik blijf nog even in Dronten, aangezien ik tijd zat heb om naar Lelystad te gaan. Ik praat wat met de Groningse machinist en we hebben een hoop lol. Om vijf voor half acht komt er een busje aangereden, waar de schade-expert uit stapt. Hij hoort ons verhaal aan en kruipt vervolgens onder de trein. Voor hem is het meteen zo klaar als een klontje; We hebben een vastgelopen as en de overbrenging is helemaal naar de knoppen. Er is iets losgeschoten en dat heeft olielekkage veroorzaakt. Hij wil dat we wat langs het perron heen en weer rijden met de SLT, zodat hij kan zien hoe het precies in elkaar zit. Zodoende. Hij besluit dat we wat technische handelingen moeten verrichten en dat we dan, met een snelheid van maximaal 40 kilometer per uur, naar Lelystad mogen rijden. Maar wel onder de voorwaarde dat ik dan weer boven de betreffende as ga zitten om de boel goed in de gaten te houden. Dat houdt wel in dat ik de Sprinter van Lelystad naar Zwolle niet ga halen, dus dat bel ik meteen door naar de Bijsturing, die daar een andere oplossing voor verzinnen. We vertrekken uit Dronten, met het slepende kabaal van de as die tegensputtert. Ter hoogte van Swifterbant moeten we nog aan de kant voor de passerende Intercity, waarna we de trein piepend en krakend naar Lelystad brengen. Daar wordt hij aan de kant gezet en gaat de schade-expert met een paar storingsmonteurs aan de gang om de situatie zo goed en zo kwaad als dat gaat op locatie te herstellen, waarna het treinstel 's nachts weer met 40 kilometer naar de werkplaats bij Leidschendam gebracht zal worden. Een leuk klusje...

Twee dagen later staat er iemand aan mijn voordeur met een bosje bloemen. Er hangt een kaartje aan, met de complimenten van het management voor mijn 'oplettendheid en handelen'; Op deze manier heb ik NS een defecte trein ergens midden in de weilanden gescheeld en ook meer schade aan het treinstel. Niet dat die klap te missen was, maar dat weet ik dan wel weer te waarderen. Achteraf blijkt dat de Groningse machinist er een voorzetje voor had gegeven, waarvoor ik hem natuurlijk heb bedankt.

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken (behalve in de zomer) verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!