OV-Ervaringen.nl

door **OVE Redactie** » Ma 03 Aug 2015 10:31

Ik heb al eens een gestolen Dvd-speler mogen vinden in de trein, waarmee getracht werd dat ding door het toilet te spoelen, maar daarvoor bleek het ding te groot. Je komt ook wel eens vreemde snuiters tegen, waarvan je het idee krijgt dat ze van alles uit aan het spoken zijn. Maar waar je ze nooit op kunt betrappen. Of die op weg zijn naar de volgende 'klus'. Zolang ze zich gedragen en een kaartje hebben vind ik het allemaal prima. Maar soms...

Er wordt flink gewandeld in Nijmegen vanwege de Vierdaagse. Ik ben onderweg met de Intercity richting Roosendaal en kom samen met een Roosendaalse conductrice in Nijmegen aan. De trein is populair, want er gaan een hoop reizigers mee. Als we vlak voor Oss rijden, komt er een vrouw naar ons toe. "Ja, wat we nu hebben...," zegt ze. Dan kun je van alles verwachten. "Een van de kinderen is naar de wc geweest, heeft daar haar iPhone neergelegd en is die vervolgens vergeten. Toen ze terugging, kwam er een man van de wc en die zou hem in zijn zak hebben gehad." De conductrice en ik kijken elkaar aan; wat moeten we hier nu weer mee? We stellen de vrouw nog wat vragen, overleggen even en besluiten met haar mee te lopen naar de kinderen en de 'verdachten'. Ik spreek de verdachte aan en vraag hem of hij ergens van weet. De man ontkent. We vragen waar ze naartoe moeten, ze willen naar Breda. We laten de trein vertrekken en nemen de kinderen apart. Ik vraag om assistentie in Den Bosch. In principe kunnen zij weinig, net zo veel als wij. Maar dan zijn we wel in staat om te bemiddelen met meerdere personen.

Als we in Den Bosch aankomen staan onze collega's ons al op te wachten. De dames met hun kinderen stappen uit, wij wijzen de verdachte en zijn vriendin nog even aan. Als het gesprek gaande is, stap ik de trein nog even in om te kijken op het toilet en in de prullenbak, je weet immers maar nooit. Maar ik vind niks. Buiten gaat het gesprek heen en weer, maar er komt weinig uit. Totdat een van de moeders naar de klapzitting van de verdachte gaat en met veel bombarie de trein uitkomt. Met de iPhone in haar handen. "Hij had hem helemaal onderin de stoel gedrukt!" Dan zal er nog een woordenwisseling ontstaan, maar de collega's van Veiligheid&Service gaan er tussen staan en sussen de boel. De telefoon is gevonden en ze dirigeren iedereen nu het station uit. Ook het verdachte duo. Die moesten dus helemaal niet naar Breda. En zoals mijn collega conductrice zei: "En of ze nou een kaartje hadden..?" Maar eind goed, al goed. De telefoon is terecht, de kinderen zijn blij en dat zonder slag of stoot. En meteen een mooi leermoment: Houd je spullen goed in de gaten!

Soms heb je geluk, soms heb je wat minder geluk. Samen met een conductrice vertrek ik uit Zwolle richting Roosendaal. We besluiten te gaan controleren, het meisje van de Railcatering gaat voor ons uit. De conductrice loopt de trap op naar boven, ik begin bij de man die op het balkon zit. Een alcoholwalm waaiert me tegemoet. Het vinden van het kaartje wil ook niet zo erg lukken. Tegen de tijd dat het meisje van de Railcatering zowel boven als beneden is geweest, weet de man mij te verklappen dat hij zijn kaartje niet kan vinden en dat dat best kan komen omdat hij een bakkie heeft gedronken. Tsja... Dus schrijf ik hem een kaartje. Zodra ik bij de man weg ben, ben ik licht aangeschoten door de alcoholwalm. Maar we kunnen verder met het controleren van de trein. In Nijmegen wissel ik de conductrice in voor een andere conductrice en we besluiten de trein nog een keer te controleren. De eerste die ik aanspreek, is een jonge reiziger zonder kaartje. "Ik heb problemen thuis en moet nu naar mijn tante." Ik zucht. Alsof ze me moeten hebben vandaag. Als we de trein helemaal hebben gecontroleerd, vertel ik de conductrice dat het me niet mee zit met het schrijven van kaartjes vandaag. Op dat moment lachen we er om. Als we de trein wat verderop nog een keer controleren, wordt mijn lachen al minder, want ik tref wederom een reiziger zonder kaartje. Met drie uitgeschreven kaartjes stap ik de trein uit. Ik heb wel even nodig om de administratie bij te werken. De conductrice zit er met een brede glimlach naar te kijken. Fijne collega's...

Wist je dat het Overgangskaartje van de 2e naar de 1e klas geen vrije reisdag is? Die oudere mevrouw die ik tussen Leeuwarden en Zwolle trof overduidelijk niet. Die gaf me het papieren kaartje, netjes ingevuld. Toen ik haar vroeg naar haar vervoerbewijs, zei ze nog: "Oh, gaat het zo precies?" Ze geeft me een OV-Chipkaart met Dal Voordeel, maar ze is niet ingecheckt. Als ik haar vraag hoe dat zo komt, kijkt ze me aan en vraagt wat het probleem is. Ik leg haar uit dat ze met een geldig tweede klas kaartje in de eerste klas mag zitten, maar dat ze geen geldig tweede klas kaartje heeft. "Is het geen vrije reisdag dan?" Nee, staat dat er ergens op dan? Ik besluit om de kaart dan maar voor haar in te checken op het volgende station. Als ik haar de kaart, ingecheckt en wel, teruggeef, kan er nog geen bedankje van af. Ze is nog altijd in de veronderstelling dat het een vrije reisdag is. Ja hoor...

Ik kom in Akkrum. Daar loopt een jongen recht op me af, vaak een teken dat ze iets van je willen. "Meneer, mijn broer staat in Heerenveen en heeft zijn sleutel hier vergeten. Zou u die voor hem mee willen nemen?" Euh, ik ben geen koeriersdienst... Maar, geef dan maar. "Hij komt naar u toe in Heerenveen!" zegt hij nog, terwijl hij zwaaiend wegloopt. En daar sta ik dan, in Akkrum. Met een sleutel. Zeven minuten later, in Heerenveen, loopt er inderdaad een jongen die verdacht veel op de jongen in Akkrum lijkt naar me toe. Ik geef hem de sleutel. "Bedankt, he!" Graag gedaan...!

Er zijn werkzaamheden bij Harderwijk, dus rijden er alleen Sprinters tussen Zwolle en Nunspeet. Er wordt voor de verandering SLT ingezet, wat erg handig is voor mij tijdens controlerondes, want ik hoef geen trappen te lopen en dat scheelt reizigers zoeken in een veel te grote trein. Maar op deze twee ritten hoef ik geen mensen te zoeken... Ik vertrek uit Zwolle, loop de eerste klas in om de vrouw die daar zit te controleren en ik ruik meteen een sterke rooklucht. Ik zie nog net hoe de vrouw een brandende sigaret uit haar mond haalt. Heel even knipper ik met mijn ogen, maar ik zie het toch echt: De vrouw zit te roken. Als ik naast haar kom staan en haar om haar kaartje vraag, komt het niet eens in haar op om de brandende peuk uit te maken. Ik peil haar een beetje en kom tot de conclusie dat deze vrouw niet helemaal in orde is. Of op zijn minst te diep in het glaasje heeft gekeken. Ze tovert een kaartje naar Ermelo tevoorschijn. Als ik haar vervolgens vraag of dat ze misschien de peuk uit wil maken, kijkt ze me aan alsof ik haar iets heel aparts vraag. En als ik vraag of ze ook wel weet dat je al sinds 2004 niet meer in de trein mag roken, zegt ze: "Nee, dat wist ik niet." Ik besluit mevrouw te trakteren op een proces-verbaal voor het roken in de trein. Ze krijgt er ook nog een preek bij, omdat ik het echt niet normaal vind, maar of dat er ook iets van doorgedrongen is...?

Op de terugweg zit er dan een man in de trein die me een OV-dagkaart geeft. Het ding is niet ingecheckt en overduidelijk de dag ervoor al gebruikt, te zien aan de stempels die er op staan. Maar daar wil meneer helemaal niks van weten. "Die heb ik zo gekregen van de PI (Penitentiaire Inrichting)." Ja, vast. Na wat heen en weer, vraag ik hem of hij naar Zwolle gaat, waarop hij bevestigend antwoord. Ik besluit om Veiligheid&Service erbij te laten komen, omdat de man beweert geen vorm van identificatie bij zich te hebben. Ik laat hem zitten en controleer de rest van de trein. In de tussentijd kan ik de administratie van de rokende vrouw af maken en die van zijn Uitstel van Betaling voorbereiden. Net voor we in Zwolle aankomen, loop ik terug naar de man en leg ik hem uit wat de bedoeling is. Daar is hij helemaal niet van gecharmeerd en hij geeft me voor het gemak nog even wat dreigende waarschuwingen mee, dat ik de verkeerde voor me heb, dat we elkaar nog wel tegenkomen en nog een paar gratis ziektes. Als mijn collega's de zaak overnemen, weet de man nog altijd niet dat als hij netjes blijft hij uit de problemen blijft en niet terug hoeft naar de PI. Maar als na een minuut praten mijn collega ook al zegt: "Ik ben er al wel klaar mee" weet ik zeker dat het niet aan mij ligt. Ik draag de administratie over en kan naar huis. Wel hoofdschuddend. Wat een type...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken (behalve in de zomer) verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!