Oververhit

[OVE Redactie]

Het zal niemand zijn ontgaan: Het is de afgelopen week erg warm geweest. Mensen trokken volop naar het strand, terrassen zaten vol en tijdens het wachten op de trein werd veelal het einde van het perron opgezocht om daar wat van de zon mee te pakken.

In de treinen was het aangenaam koel of verrassend warm. Het aantal verstoringen werd omhoog geholpen omdat er door ProRail en NS voor werd gekozen vooral in de Randstad minder Sprinters te laten rijden, om bij eventuele verstoringen meer lucht te hebben vertraging te kunnen verwerken. Dat levert altijd het nodige commentaar op, maar als vervoersbedrijf doe je het sowieso niet snel goed: Als er niet vooraf een plan wordt gemaakt, krijg je achteraf klachten dat je niet voorbereid was. Als je vooraf een plan maakt dat uiteindelijk niet nodig is gebleken, krijg je klachten dat je te rigoureus hebt ingegrepen. Uiteindelijk is de intentie goed, de uitwerking wordt vaak minder gewaardeerd.

Maar ondanks zorgvuldige voorbereiding van het bedrijf en het personeel kan er altijd nog iets fout gaan. Dingen die op een 'normale' dag ook kunnen gebeuren, maar op bijzondere dagen altijd net wat erger gevonden worden.

Ik sta in Zwolle klaar met de Sprinter om naar Amsterdam te gaan. De trein is van binnen heerlijk koel en de reizigers zijn opvallend goed geluimd. Als het vertrektijd is, kunnen we weg en dus sluit ik de deuren. Ik loop richting de cabine en voel dat de trein optrekt. Nog geen meter erna staan we alweer stil. In de cabine hoor ik een alarmsignaal. De boordcomputer vertelt mij hetzelfde als de machinist: Er is een rem die niet wil lossen. Ik heb via de portofoon contact met de machinist en zij besluit de handelingen uit te voeren die ze kent om het probleem te kunnen oplossen. Het alarm blijft ook aan mijn hoofd zeuren, dus loop ik buiten de trein om naar de voorkant om te kijken of ik iets kan betekenen. Ik heb naar de reizigers al omgeroepen dat het treinstel er nog weinig zin in heeft en dat we gaan proberen het probleem op te lossen. We slaan druk aan het bellen om het probleem te vinden en de oplossing uit te voeren, maar het haalt weinig uit, zelfs het compleet nieuw opstarten van de trein. Dan komt de perronopzichter ons vertellen dat we vanwege onze vertraging zijn opgeheven. Er klopt iemand op de deur om te vragen of ze de inmiddels donker geworden trein mogen verlaten. Ik vertel hem dat dat wel mag, maar dat de centrale computer nog even moet opstarten voor iedereen er bij alle deuren uit kan. Een halve minuut later kunnen de deuren open en roep ik om dat we helaas niet kunnen vertrekken. Zodra de reizigers allemaal naar de volgende trein zijn gelopen, komen er twee storingsmonteurs aan die de trein onder handen zullen nemen. De machinist en ik geven alles door wat we ze kunnen vertellen, waarna zij de zaak van ons overnemen. Alles zag er voorspoedig uit, toch hebben we niet meer dan een meter gereden.


Het was wat dat betreft sowieso niet echt een gelukkige week voor mij. Een paar dagen later sta ik in Rotterdam. Mijn hele dienst verliep volgens dienstkaartje, wat gezien de storingen her en der op het spoor toch al een gelukje was. Met de laatste trein richting het noorden is het de bedoeling dat ik richting huis ga. Als ik het verblijf uit loop, hoor ik dat de sprinter naar Gouda en Amsterdam niet verder rijdt dan Nieuwerkerk vanwege een stroomstoring. Ik bereid me voor op problemen en in de hal kom ik al een reiziger tegen die licht verhit aan mij vraagt hoe hij nu in Deventer moet komen. Ik neem hem mee naar het perron en vertel hem dat hij daar heel even af moet wachten, omdat ik verder nog niks kan vertellen. Ik voeg me bij de Groningse machiniste, die met wat andere collega's de reizigers zo goed en zo kwaad als het gaat probeert te informeren. Ik begin vast rond te bellen om te kijken wat ik uit kan zoeken. De informatie is echter summier, want er schijnt in Utrecht een groot probleem te zijn geweest dat nu net voorbij zou moeten zijn en van een stroomstoring in Gouda is nog weinig bekend.
De meeste reizigers die we vertellen dat er nog weinig te melden valt, pikken het goed op. "U kunt er ook niks aan doen dat de treinen niet rijden," horen we veel. En inderdaad. Maar er zijn ook een aantal verhitte reizigers die daar geen genoegen mee nemen. "Ik kom uit Den Haag, ik ben hierheen gestuurd en nu rijdt er hier ook niks." Helaas, een ongelukkige samenloop van omstandigheden, want tussen Den Haag en Gouda heeft er een aanrijding plaats gevonden, waardoor er daar ook niets rijdt. En als dan het alternatief, via Rotterdam, ook uitvalt, dan kunnen we nog maar weinig, zeker op een later tijdstip waarop de laatste treinen al weg zijn voor de reizigers daar zouden kunnen aankomen.

Ik regel dat er servicepersoneel bij komt op het perron om de reizigers te woord te staan, want voor de machinist en mij is er in de tussentijd een taxi geregeld om ons naar het noorden te brengen. Als we bij de taxistandplaats aankomen is er voor een aantal reizigers die ook richting het noorden en het oosten moeten al een taxi geregeld, zodat ook zij redelijk snel naar hun bestemming kunnen komen.

Als ik na diensttijd in Zwolle aan kom en mijn administratieve zaken afhandel, komen er twee reizigers naar me toe. Ze zijn gestrand en willen nog naar Deventer en Almelo. Dat valt gelukkig goed te combineren met één taxi, want ik heb al begrepen dat er nog een tweetal treinen binnen moet komen, ver na aankomsttijd, met reizigers die ook nog alle kanten op moeten. Terwijl ik in de wacht sta om die taxi te bestellen, komt er nog een derde reiziger aan, zij moet naar Holten. Drie reizigers in één taxi die bijna geen omweg hoeft te maken en toch iedereen in één keer af kan zetten op de bestemming; wat een geluk. Het duurt even voor ik aan de beurt ben, het is erg druk bij onze centrale met taxi's die alle kanten op worden gestuurd, maar ik krijg een taxi voor ze geregeld en nog geen twintig minuten later zijn ook zij op weg naar huis en kan ik ook eindelijk richting huis.

Ik sta op het opstelterrein van Hoofddorp. Met de Hengelose machiniste met wie ik ben binnen gekomen zal ik weer terug gaan naar Amersfoort. Maar tegen vertrektijd blijft het sein rood. Ik kijk in mijn Railpocket en zie dat er door een overwegstoring geen treinen rijden bij Naarden-Bussum. Als ik dat aan de machiniste doorgeef, reageert ze dat ze net daarvoor te horen heeft gekregen dat wij daardoor zijn opgeheven. We sluiten de trein af en gaan richting het verblijf. Ik krijg te horen dat ik een uur later een trein naar Utrecht moet brengen. In het verblijf raak ik aan de praat met de machiniste en haar mentor. Ik vraag ze of ze meer weten over het voorval van de avond ervoor, waarbij er een machinist gewond is geraakt na blikseminslag. Op dat moment weten ze nog weinig, maar ze kunnen me wel vertellen wie het is. Ik schrik ervan als ik zijn naam hoor, want ik ken de betreffende machinist redelijk goed; ik ben vaak met hem op pad geweest in het afgelopen jaar.

Als een uur later mijn trein binnenkomt, blijkt er een conductrice op te zitten die met me mee naar Utrecht gaat en dan naar huis. We besluiten de trein meteen vanaf Schiphol te controleren. De trein loopt redelijk vol, aangezien er tussen Schiphol en Amersfoort nog steeds geen treinen rijden door de overwegstoring, die is veroorzaakt doordat iemand een complete overwegboom eruit heeft gereden. Hoe krijg je het voor elkaar...

Ter hoogte van Amsterdam Bijlmer Arena hebben we de helft van de trein gecontroleerd en raakt de trein compleet zitvol. Hier en daar moeten er wat mensen door de trein lopen om nog een vrij plekje te vinden en dat in combinatie met de warmte buiten zorgt voor de nodige frustratie. Mijn collega en ik staan geanimeerd toe te kijken hoe twee reizigers mondeling de confrontatie met elkaar opzoeken, omdat de een vindt dat er geduwd wordt en de ander vindt dat degene voor hem niet doorloopt. We proberen het een beetje te sussen, maar dat haalt weinig uit. Tot de een gaat zitten en de ander doorloopt. Oververhitte mensen, altijd gezellig.

Ook met warm weer moet je trouwens een kaartje hebben. Ik ben aan het controleren in een Intercity tussen Delft en Rotterdam en kom in de eerste klas een man tegen met een tweede klas kaartje van Rotterdam naar Schiedam. Als ik hem daar naar vraag, zegt hij: "Ja, ik ben verkeerd ingestapt." Aha. Nu dan dus weer, want we stoppen niet in Schiedam. Als ik verder kijk, zie ik dat het kaartje al zes uur eerder gekocht is. Dus van dat foutje geloof ik maar weinig. Als ik hem vertel dat we dat simpel op kunnen lossen door hem een nieuw kaartje te schrijven, begint hij vervelend te doen. "Ik vind je kinderachtig." Ja, natuurlijk. Gelukkig geeft hij zijn identiteitskaart wanneer ik hem daar om vraag en kan ik het geheel zonder verdere problemen oplossen. De man blijft bij zijn statement dat hij me maar een kinderachtig mannetje vindt, waarna ik hem zijn nieuwe kaartje, eerste klas, overhandig. Ik wens hem nog een fijne avond toe, hij mij niet, en ik ga verder. Als ik iets verder ben, hoor ik een andere reiziger zeggen: "Alles goed gegaan daar? Anders dan wil ik wel helpen, hoor..." Gelukkig, toch nog mensen die wel willen bijspringen als het nodig is, maar dat was het in dit geval niet.

En voor wat betreft die machinist die gewond geraakt is: Na blikseminslag is er iets door de frontruit van de trein gegaan, wat de betreffende machinist geraakt heeft. Hij ligt in het ziekenhuis met een schedelbasisfractuur, een gebroken oogkas en hij moet een oog missen. Intern leven we allemaal met hem mee en hebben een aantal acties voor hem opgestart.

Blijf koel mensen, ook tegen het personeel dat probeert je naar je bestemming te brengen!

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!