Schipperen

[OVE Redactie]

Als conducteur probeer je zo dienstverlenend mogelijk te zijn. En dat is soms best schipperen, want we werken voor een bedrijf dat geld wil verdienen met onder andere het vervoeren van reizigers, maar we willen ook dat de reizigers tevreden uitstappen en de volgende keer weer met ons mee willen. Een kwestie van zo goed en zo kwaad als het gaat een compromis vinden tussen de regels op papier en de situatie in de werkelijkheid.

Met een late trein vertrek ik uit Enschede. Veiligheid&Service gaat met me mee en we beginnen de trein te controleren. Op Drienerlo stappen er vier jongens in, waarvan drie met een fiets. Mijn collega vraagt ze over het perron nog of ze een kaartje voor de fiets hebben, maar we krijgen geen enkele reactie. Ze stappen in en we vertrekken. We lopen op het viertal af, ze zijn de enigen die zijn ingestapt. Eenmaal bij ze aangekomen, krijgen we drie kaartjes te zien; een van hen is zonder kaartje ingestapt. Dat handelen mijn collega's af. Als ik vraag naar de kaartjes voor de fiets, krijgen we een aantal grote ogen te zien. Die hebben ze niet, ondanks dat we ze daar al naar hebben gevraagd op het perron. "Maar dat hebben we niet gehoord." Da's dan jammer. En zo wordt een kort ritje toch een dure avond.


Vanuit Alkmaar ben ik onderweg richting Amsterdam en ook daar gaan een paar collega's van Veiligheid&Service met mij mee. Het is altijd prettig als je met meerdere personen bent; naast dat het controleren van een trein sneller gaat, is het ook goed voor mijn eigen veiligheid. Terwijl we controleren zien we iemand weglopen. Iets verderop in de trein komen we zijn maatjes tegen. Die hebben geen kaartje. Mijn collega's handelen dat af en ik vervolg mijn weg als ik niet lang daarna de man tegenkom die voor ons weg liep. Een van de collega's komt hem ophalen om het allemaal af te handelen, ik vervolg mijn ronde door de trein.
In een verder lege coupé kom ik een meisje tegen. Ze geeft me een Meereiskaartje. Als ik haar vraag met wie ze dan meereist, kijk ik goed in de coupé rond of er niet iemand is die ik over het hoofd zie, maar er is echt niemand. Ze vertelt dat haar vrienden in Alkmaar al uit zijn gestapt, dus schrijf ik haar een kaartje. In Amsterdam moet er politie aan te pas komen voor de drie zwartrijders die mijn collega's hebben aangetroffen. Ik kan mijn weg vervolgen. Zo zie je maar; met meer personen op de trein is soms toch wel erg handig.

Ik ben onderweg met de Intercity van Nijmegen naar Zwolle. Mijn dienstkaartje is al een paar keer aangepast in verband met ziekte van collega's en een verstoring hier en daar. Met deze trein moet ik naar Zwolle, om daar over te stappen richting Amersfoort en daar de laatste trein naar Deventer te rijden. Net voor Zutphen zoek ik wat informatie op om om te roepen, waarbij ik zie dat wij niet verder zouden rijden dan Zutphen. Ook de reisinformatie in de trein is aangepast naar "Zutphen, eindpunt van deze trein". Als ik verder kijk, zie ik dat de trein naar Oldenzaal ook niet rijdt en ik trek al snel de conclusie dat we dan last moeten hebben van blikseminslag. Ik bel snel of dat dat klopt, maar ik krijg zo snel niemand aan de lijn. Ik roep om dat we in Zutphen aankomen en dat we door blikseminslag niet verder kunnen rijden en dat de reizigers op het perron de omroep in de gaten moeten houden. Kort daarna krijg ik te horen dat het inderdaad om blikseminslag gaat en dat er voorlopig geen treinen zullen rijden naar Deventer. Op het perron worden mijn collega en ik bestormd met vragen, waar we weinig antwoord op kunnen geven. We leggen uit dat er eerst iemand moet gaan kijken waar de inslag is geweest, welke gevolgen dat heeft en daarna kan er een beslissing genomen worden over wat er aan alternatieven ingezet zullen worden. De reizigers snappen onze uitleg en ik krijg een ander dienstkaartje. Via Arnhem en Utrecht moet ik naar Amersfoort om daar mijn eigen trein op te halen.

Onderweg richting Utrecht tref ik een laveloze jongeman in de eerste klas. Het duurt even voordat ik hem wakker heb gekregen en hij begrijpt dat ik voor zijn vervoerbewijs kom. Tussen het gebrabbel door begrijp ik dat hij die niet heeft, dus ik krijg uiteindelijk zijn paspoort. Met veel pijn en moeite krijg ik te horen dat hij naar Den Haag moet, dus schrijf ik hem een kaartje uit. Ik druk hem op het hart dat hij in Utrecht over moet stappen, maar of hij dat allemaal mee krijgt? Mijn collega en ik controleren de rest van de trein en besluiten net voor Utrecht om bij de jongen in de buurt te gaan zitten. Bij Bunnik zegt mijn collega dat hij niet op de jongen gaat wachten, dus besluiten we hem vast wakker te maken en te houden tot hij de trein uit is. In Utrecht helpen we hem de trein uit, waarna hij zelf zijn weg maar moet zoeken.

Het was sowieso de week van de lavelozen, heb ik het idee. Ik heb er diverse wakker moeten maken uit een heel, heel diepe slaap. Er zat er een naast een vriend van hem, die er 5 minuten over deed om überhaupt wakker te worden, waarna het twee minuten duurde voor hij begreep dat er om een kaartje werd gevraagd, waarna hij met veel pijn en moeite zijn telefoon tevoorschijn haalde, wat natuurlijk geen kaartje is en toen duurde het nog eens twee minuten voor meneer zijn OV-Chipkaart wist te tonen. Wat een geval... Toen ik wegliep hoorde ik zijn medereiziger zeggen: "Heb je daar nu echt al die tijd voor genomen?!"

Recent mocht ik met een Haagse collega mee, die een tijdje geleden bij Eindhoven buiten westen is geslagen. Ik kan goed met de man en we hadden eerder op de dag al gezien dat we samen op de trein zouden zitten. We vertrekken vanuit Amsterdam richting Dordrecht en we beginnen onze controleronde. Bij Sloterdijk wil er een jongen met alle mogelijke moeite in het andere treinstel instappen, maar hij is te laat, want de deuren sluiten al. Je ziet hem denken: 'Dan maar bij de conducteurs instappen'. En dan zo ver mogelijk van ons vandaan. Prima, wij controleren verder. Net voor Haarlem kom ik een eerste klas coupé binnen, waar ik de jongen zie opstaan en van me weglopen. Ik controleer verder en kom op hetzelfde moment het balkon op als dat hij van het toilet komt. Ik vraag hem naar zijn kaartje en heel amicaal vertelt hij me dat hij haast had, "Je zag me toch rennen?" en hij legt zelfs zijn hand op mijn schouder. Dat verandert weinig aan de zaak, want dan krijgt hij van mij wel een kaartje. Hij denkt er nog onderuit te komen door te vragen of ik hem niet kan matsen, maar zo werkt het niet. Als hij door heeft dat zijn pogingen geen uitwerking hebben, gooit hij het over een andere boeg. "Ik vind dat je discrimineert." Uiteraard. In Haarlem aangekomen houdt de machinist de deuren dicht en roept mijn collega Veiligheid&Service op, die toevallig in Haarlem zijn. Ze komen de jongen van ons overnemen, zodat wij verder kunnen. De jongen begint tegen mijn collega's meteen dat hij vindt dat ik discrimineer. Ook zij zijn daar niet van onder de indruk en bellen de politie als blijkt dat de jongen geen identiteitsbewijs bij zich heeft. Wij kunnen, met 8 minuten vertraging, verder.

Iets verderop tref ik een meisje dat haar OV-Chipkaart verkeerdom in haar portemonnee heeft en aan me toont. Als ik vraag om de kaart even om te draaien, zodat ik de foto kan zien, blijkt waarom hij verkeerdom in haar portemonnee zat; het is de kaart van een man. Ze probeert er aan alle kanten dingen bij te verzinnen waarom dat ze het zo doet, 'eerste keer' en dat soort onzin, maar ik trek de kaart in en schrijf haar een kaartje uit. Uiteindelijk komen we op tijd in Dordrecht aan.

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!