Paasgedachte

[OVE Redactie]

Ik kom aan bij mijn eerste trein van de dag; de sprinter naar Amsterdam. Met de machinist test ik of de portofoon werkt en delen we met elkaar wie tot waar gaat. Vervolgens loop ik naar de achterkant van de trein om mijn tas weg te zetten. Als ik achteraan de trein kom, staan daar twee jeugdigen met hun fiets op het balkon. Ten eerste al niet op de juiste plaats, want daar hebben we een ander balkon voor, ten tweede is het middagspits en mogen er geen fietsen meegenomen worden. Als ik ze dat kenbaar maak, is de standaard reactie: "Maar we hoeven maar twee stations mee!" en "We staan toch niemand in de weg?" Dat zal best, maar op de kaartjes en de automaat staan heel duidelijk de tijden dat je geen fiets mee mag nemen. Ze stappen uit, maar met veel gemor. "Zeker geen opleiding gehad" en meer van dat soort flauwekul. Nog geen meter gereden en nu al de eerste scheldpartij gehad. Dat belooft!

Na vertrek begin ik mijn controleronde. Op een bepaald moment kom ik bij een jongen die me een OV-Chipkaart geeft die ik niet uit kan lezen. Gelukkig kan ik dan telefonisch nog wat informatie opvragen, maar daaruit blijkt dat de laatste handeling met de betreffende kaart dateert van bijna een maand ervoor. Dus schrijf ik de jongen een kaartje uit naar zijn bestemming. De rest van de reizigers heeft gelukkig allemaal een geldig vervoerbewijs. Ik heb de tijd om het geschreven uitstel in de computer in te voeren. In Almere stapt er een groep van Veiligheid&Service op de trein die de trein samen met mij nog eens controleren. Iedereen heeft een geldig vervoerbewijs en de rit naar Amsterdam verloopt verder soepel.


In Amsterdam stap ik over op de Intercity naar Den Helder. De trein komt mooi op tijd binnen en ik zoek de collega die al op de trein zit en meegaat tot Alkmaar op. Ze heeft vandaag een manager mee die voor het eerst het proces komt bekijken zoals wij dat uitvoeren. Ze vindt het allemaal machtig interessant en hoort enthousiast onze ervaringen aan. De collega's geven aan dat de bovenkant van de dubbeldekker nog gecontroleerd moet worden en dus gaan we met z'n drieën door de trein heen. Het tempo ligt hoog en de reizigers kijken ons lichtelijk verbaasd aan dat we met drie personen door de trein lopen. In Alkmaar roep ik om dat het achterste treinstel achterblijft, we splitsen de trein met de rangeerder en perronopzichter en ik zorg ervoor dat we op tijd weg kunnen door het kastje op het perron te bedienen dat de overweg richting Alkmaar Noord laat sluiten. Na Alkmaar Noord begin ik mijn controleronde door de dubbeldekker. Dat verloopt voorspoedig, tot het moment dat ik me bedenk dat het wel lekker gaat. Ik kom voor twee Roemeense mannen te staan, waarvan de een netjes een kaartje heeft. De ander niet. Ze proberen er samen onderuit te komen, maar ik schrijf de man toch een kaartje. Zijn Nederlands is heel gebrekkig, maar als ik hem het Uitstel geef, begroet hij me met "Vrolijk Pasen". Toch een glimlach om mijn mond.

Ik controleer het voorste rijtuig en als ik een station later op dezelfde plek terugkom als waar de Roemenen net daarvoor hebben gezeten, staat daar een behoorlijk drukke mevrouw. Uit haar spraakwaterval moet ik opmaken dat ze geen kaartje heeft, dat ik haar bewindvoerder moet bellen en dat het allemaal wel goed komt. Maar ik ga helemaal niemand bellen, ik zal een kaartje naar Den Helder voor je maken. Met hangen en wurgen weet ik haar gegevens los te krijgen en op te schrijven, terwijl ze me ronduit verteld hoe het vroeger ging met haar moeder, dat ze te vondeling was gelegd, nu even geen geld van haar bewindvoerder had gekregen en... Het doet me bijna zeer aan mijn oren en het kost me de grootste moeite om de administratie op orde te maken, maar het lukt me. Met pijn en moeite weet ik me van de vrouw los te maken, want als het aan haar lag stond ze nu nog tegen me te praten.

Iets verderop kom ik net het balkon op, wanneer de deur van het toilet opent en er een man uit komt. "Ja, nou, ik heb dus geen kaartje..." Zucht. Dus ook deze meneer schrijf ik een kaartje. Ik leg hem de procedure uit, voor zover hij die niet al kent, want ik kan me herinneren deze meneer als eens eerder een kaartje te hebben geschreven. Hij stapt uit en daarna heeft het handjevol reizigers dat ik nog controleer gelukkig allemaal een kaartje. Bij het uitstappen op Den Helder klampt de spraakwaterval me nog even aan om me te laten weten dat ik het allemaal goed en positief doe. Prima, maar het gaat van mijn pauze af. Bedankt, hè!

Met hernieuwde energie loop ik richting de trein naar Nijmegen. Dezelfde machinist gaat met me mee tot Arnhem. We vertrekken mooi op tijd en mijn eerste controleronde levert gelukkig geen problemen op. Als we in Alkmaar aankomen, meldt een conductrice zich bij me, ze gaat mee naar Amsterdam. Dat is mooi, dan kunnen we de trein samen nog eens controleren. Dan verschijnt een team van Veiligheid&Service op het perron, ze willen een stukje mee en vragen wat ze kunnen doen. We besluiten dat zij vooraan beginnen, dan beginnen wij achteraan. Zo gezegd, zo gedaan. Maar als wij drie van de vier bakken hebben geknipt, nog geen enkel spoor van het team. Wel van een jongen die net voor Heiloo nog de trein uit denkt te komen zonder kaartje. Daar denk ik anders over, dus ook hij gaat met een geldig vervoerbewijs de trein uit. Als de conductrice en ik na vertrek uit Heiloo in de voorste bak komen, blijkt waar het team is gebleven; ze staan samen drie uitstellen te schrijven voor een groepje jongens. Tsja...

Dan roept de machinist me via de portofoon op. Omdat ik zo goed als achter hem sta, besluit ik naar hem toe te lopen om te vragen wat er is. Hij laat op het beeldscherm in de cabine zien dat er een technisch probleem is: De luchtcompressor heeft problemen en hij meldt dat we in Castricum daar naar moeten kijken, want anders gaan we Nijmegen zeker niet halen. Terwijl de collega's van V&S druk doende zijn de juiste gegevens voor de drie jongens naar boven te halen, loop ik samen met de conductrice en de machinist naar de kast waar de schakelaars voor onder andere de compressor zitten. De stoppen van de compressor zijn gesprongen, dus die doet het niet meer. De machinist, toevallig vroeger elektricien geweest, bekijkt de zaak en besluit de boel weer in te zetten. Wat volgt is een flinke vonk en de stoppen springen weer. Maar de machinist is niet voor één gat te vangen, want als hij de schakelaar opnieuw bedient, springt de compressor weer gewoon aan. We spreken af dat wij de kast zolang in de gaten houden en dat hij het beeldscherm in de cabine onderweg in de gaten houdt. Het team is in de tussentijd klaar met het groepje jongens en blijft achter in Castricum. Wij vervolgen onze weg. Meteen na vertrek komt er een jongen naar me toe om aan te geven dat hij geen kaartje heeft kunnen kopen omdat hij alleen briefgeld bij zich heeft en hij wel met deze trein mee moet. Dus ook hij krijgt van mij een kaartje en ik leg hem uit hoe hij dat achteraf met de Klantenservice kan regelen. De compressor geeft gelukkig verder geen problemen meer, zoals ik even later ook op het scherm in de cabine te zien krijg van de machinist. De vertraging die we door het gedoe hebben opgelopen, hebben we in Amsterdam alweer weten te beperken tot een kleine minuut.

Na Utrecht pak ik mijn spullen om de trein nog een keer te controleren. Dat gaat voortvarend, tot ik bijna helemaal voorin kom, waar een jongen aan de ene kant op het balkon zit en een meisje aan de andere kant. Hij heeft geen kaartje en geeft me meteen zijn paspoort. Terwijl ik het kaartje uit sta te schrijven, is hij overduidelijk bezig het meisje te versieren. Natuurlijk luister ik tijdens het schrijven mee, dus ik ben weer helemaal op de hoogte van de nieuwste versiertrucs. Het is alleen niet echt mijn stijl... Ik geef het kaartje af en vervolg mijn controleronde. De rest van de rit geeft geen problemen en voor ik het weet ben ik in Nijmegen. Ik kan even bijkomen en de administratie verder bijwerken, want op deze manier zit ik al op 7 uitstellen. Dat is toch eigenlijk veel te veel.

Met de Zwolse conductrice die op de trein naar huis tref controleer ik de trein, maar daar zit gelukkig weinig spannends meer in. Op naar huis!

De dag erna ben ik onderweg met de Intercity naar Den Haag. Ik kom helemaal achterin de dubbeldekker in de benedencoupé, waar vijf jongens van een jaar of 18 zitten. Flesjes bier, gelaten sfeer. "Hij heeft de kaartjes, meneer!" Mooi, alles bij elkaar. De reisleider geeft me een print. Dat is zijn kaartje om naar de Arena en terug te kunnen reizen. Als ik hem vraag waar de andere vier kaartjes zijn, zegt hij: "Het is een groepsretour, meneer." Ja mooi, maar dan heeft nog wel iedereen zijn eigen e-ticket nodig. Het wordt ineens heel stil in de coupé. "Dat meent u niet." Jawel. De jongen schiet overduidelijk in de stress. Zijn maatjes vallen hem niet echt bij; hij zou alles regelen. Maar hij heeft écht betaald, hoor! Hij wil me het mailtje wel laten zien waar in staat dat hij voor vijf man heeft betaald. Nou, vooruit, laat maar zien dan. Terwijl hij met zijn mobiele telefoon aan de slag gaat, onderschep ik de rest van de papieren die ze bij zich hebben. Ik heb zo het vermoeden dat er wel eens meer niet helemaal op orde kan zijn. Ik zie dat de papieren de toegangskaartjes voor de Arena zijn, want ze gaan naar de voetbalwedstrijd Oranje-Spanje. Maar terwijl de jongen druk bezig is het mailtje te zoeken, tel ik maar vier toegangskaartjes voor de wedstrijd. Dus zeg ik hem dat: 'Ik hoop voor jou dat dit niet alle kaartjes zijn.' "Euh, jawel?" Ik laat zien dat het er maar vier zijn en dat er dus nog een mist. Vanaf dat moment slaat de sfeer om; de jongen gooit uit frustratie zijn tas in de stoel tegenover hem en begint te vloeken. Zijn maatjes vallen hem nu ook af; "Dat check je toch van tevoren?!" De jongen wringt zich in allerlei bochten, dat hij dat wel gecontroleerd heeft, maar het mag niet baten. Hij belt in allerijl zijn moeder, die niet opneemt, om de kaartjes alsnog te printen. Vervolgens komt de mail naar boven waarin inderdaad staat dat hij voor vijf personen kaartjes heeft betaald, middels het systeem van het Groepsretour.

Maar omdat de stress hem bijna te veel wordt, besluit ik ze uit hun lijden te verlossen. Ze mogen met mij mee naar Duivendrecht, om daar of bij de Arena op zoek te gaan naar een internetcafé, waar ze de vier andere e-tickets voor de reis mogen uitprinten en dan ook meteen dat vijfde kaartje voor de Arena, wat hij inderdaad ook wel heeft maar niet uitgeprint, zodat ze in ieder geval naar de wedstrijd kunnen en ze niet achteraf in bezopen staat dikke problemen in de trein naar huis krijgen. De groep kalmeert weer een beetje. Ze bedanken me zelfs: "Als u niet langs was geweest, hadden we vanavond bij de Arena en in de trein grote problemen gehad. U heeft het uitje gered, meneer! Bedankt!" Fijne avond, jongens. Ik weet wie voortaan de reisleider niet meer mag spelen...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!