Hulpverlening

[OVE Redactie]

De laatste tijd gingen mijn columns erover dat het allemaal vrij rustig was. Van die periodes waarin er weinig mensen met de trein reizen en er vrij weinig aparte dingen gebeurden. Je kunt dan natuurlijk op je klompen aanvoelen dat er vanzelf weer wat gaat gebeuren, je weet alleen nooit wanneer.

Het is vrijdagavond, ik reis met een dubbeldekker van het type VIRM met de Intercity van Groningen richting Zwolle. Het is niet heel druk, dus ik maak op mijn gemak een controleronde door de trein. Er zitten twee hoogbejaarde mensen in de eerste klas met beide een OV-Chipkaart. Maar niet ingecheckt, aldus mijn Railpocket. Als ik verder kijk op de kaart, blijkt waarom: Ze zijn ingecheckt bij Arriva. Ik leg de situatie aan het echtpaar voor. Ze geven aan nooit geweten te hebben dat er rode en gele paaltjes in Groningen zijn en dat ze dachten dat ze het goed gedaan hadden. Aangezien ze nog verder reizen dan Zwolle en ik ze niet in staat acht om in Assen naar de paal te rennen, besluit ik bij wijze van uitzondering de kaarten voor ze in te gaan checken. Ik leg het ze uit en ze zijn me bij voorbaat dankbaar. Ik vervolg mijn controle.

Ik kom op een balkon met invalidentoilet uit. De deur is gesloten, even in de gaten houden, dus. Als ik een aantal minuten later bij de deur terugkom, zitten er twee personen op het toilet: Een behoorlijk aangeschoten jongeman en een meisje dat haar maaginhoud kennelijk niet binnen kan houden, want ze zit met haar hoofd boven de toiletopening. "Ja, ze heeft te veel gedronken." is de simpele verklaring van de jongen. Ik adviseer hem om haar mee de trein uit te nemen in Assen en daar even van de frisse lucht te gaan genieten. Ik vraag verder nergens naar, want we komen bijna in Assen aan en ik wil graag die chipkaarten van het oudere stel inchecken. Zo gezegd, zo gedaan, in Assen heb ik de kaarten ingecheckt en zodra we weer rijden geef ik de kaarten terug aan het dankbare echtpaar. Die hebben vandaag geleerd dat ze altijd bij de gele paaltjes in- en uit moeten checken om met NS te reizen, zo zeggen ze. Mooi zo.


In Assen heb ik het dronken stel alleen niet uit zien stappen. Als ik weer op het zelfde balkon met toilet kom, staat de jongen alleen op het balkon. De deur van de WC is gesloten. Het zal allemaal wel. Ik vraag hem naar zijn kaartje. Een niet te begrijpen antwoord is zijn reactie. Er zou namelijk een ander meisje zijn die naar het andere toilet is gelopen en zij heeft zijn kaart. Jaja. Ik spreek met hem af dat zodra ik terugkom hij die kaart dan in zijn bezit heeft, want anders krijgt hij van mij een kaartje. Dus vervolg ik mijn controleronde. Onderweg kom ik inderdaad een meisje bij het eerstvolgende toilet tegen, maar die zit met een jongen te praten. Als ik haar om haar kaartje vraag, zegt ze die 'boven' in haar tas te hebben zitten in de richting waar ik net vandaan kom. Ze gaat de kaart halen en ik spreek ook met haar af dat ik die straks te zien krijg. Ik controleer de rest van de trein en zodra ik net de laatste reizigers aan het controleren ben, komt er een meisje in paniek naar me toe. "Conducteur, onze vriendin zit op de wc en ze is heel erg slecht geworden, maar nu zit de deur van het toilet op slot en kunnen we niet meer naar binnen!" Het wordt met de minuut gezelliger in de trein...

Aangekomen bij het toilet blijkt er veel meer aan de hand. Mijn machinist roept me via de portofoon op om me te melden dat de nooddeurbediening bij deur 9 is gebruikt en of ik dat wil onderzoeken. En inderdaad, de glaasjes voor de noodhendels zijn gebroken en er ligt allemaal glas op de vloer. Omdat er aan die hendels is getrokken gaat het deurenalarm af. Het piept enorm in je oor. Maar niet alleen die aan de rechterkant piept, ook die aan de linkerkant, want ook daarvan is het glas gebroken en aan de hendel getrokken. Nu gaan de deuren echt niet zomaar open, dus kan de trein gewoon doorrijden, het alarm gaat echter wel constant af. Maar dat is niet het belangrijkst; het gaat om het meisje op het toilet. De toiletdeur is op de een of andere manier in de tussentijd weer geopend en er is de nodige paniek. De dronken jongen die zijn kaartje niet kon laten zien zorgt voor onrust, samen met de aangeschoten jongen die openlijk toegeeft dat hij de nooddeurbediening heeft gebruikt, omdat hij dacht dat hij daarmee de trein kon laten stoppen. In de tussentijd is er een reizigster bij de jongedame op het toilet gekropen om haar aanspreekbaar te houden. En dan zijn er nog de nodige vrienden van het zieke meisje die zich duidelijk overal zorgen om maken en hinderlijk in de weg lopen en constant de naam van het meisje roepen. En dan ook nog dat deurenalarm...

Ik stuur om te beginnen de vriendengroep terug de coupé in, dat ze daar maar herrie en paniek gaan lopen schoppen. Wij handelen het hier wel af, geef ik ze mee. De dronken jongen wil zich graag om het meisje bekommeren, maar loopt ondanks zijn goede bedoelingen enorm in de weg. Het duurt even, maar na drie keer tegen hem gezegd te hebben dat hij de coupé in moet gaan gaat hij uiteindelijk toch. Dan heb ik de mogelijkheid om de toegeschoten reizigster te spreken. Ze heeft het redelijk onder controle en heeft contact met het meisje dat nog steeds boven de wc hangt. Die is met veel moeite bezig haar maag te legen en dat gaat gepaard met de nodige hoestbuien. Ik bel de Veiligheidscentrale om te vragen of er assistentie voor het meisje kan komen. We zijn er, met behulp van de vriendengroep, achtergekomen dat het meisje in korte tijd heel veel gedronken heeft. En op deze manier gaat het niet goed komen. In Zwolle kan er assistentie bij de trein komen, zo wordt me gemeld. Dat duurt nog even, want we zijn nog maar net in Hoogeveen. Aangezien de reizigster de situatie redelijk onder controle heeft en ik verder weinig kan doen, besluit ik iets te gaan doen aan het deurenalarm dat nog altijd loeit en de situatie er niet prettiger op maakt. Terwijl ik daar mee bezig ben, krijg ik te horen dat het er niet beter op wordt op het toilet en dat de toegeschoten reizigster de grootste moeite heeft het meisje aanspreekbaar te houden. "Ze valt steeds weg." Ik heb genoeg gehoord: Ik bel nogmaals de Veiligheidscentrale om mee te delen dat we niet kunnen wachten tot Zwolle, maar dat de ambulance in Meppel al nodig is. Daar zal voor worden gezorgd, dus neem ik contact op met de machinist om hem te vertellen dat ik wil dat hij de trein in Meppel langs het perron tot stilstand brengt. Het deurenalarm heb ik ondertussen stil gekregen, maar nu gaat om de haverklap mijn telefoon. De alarmcentrale belt om te vragen naar medicijngebruik, leeftijd en geeft tips om de situatie houdbaar te houden. Met z'n tweeën proberen we het dronken meisje bij kennis te houden. Met regelmaat moet er iets uit haar maag, dus verplaatsen we haar van de muur naar de wc en terug, zodat ze gewoon kan zitten in plaats van constant op haar knieën.

Net voor Meppel roep ik voor de zekerheid nog even om dat we een extra stop in Meppel gaan maken voor een noodsituatie en dat de deuren gesloten blijven. Dan word ik gebeld door een agent van de politie: "Nou, we staan klaar in Zwolle, hoor!" Heel fijn, beetje jammer dat wij in Meppel staan. "Oh..." Gelukkig wist de alarmcentrale al wel dat we in Meppel zouden staan, want die vroeg naar het spoornummer in Meppel. In de tussentijd komt de aangeschoten jongen met zijn OV-Chipkaart aanzetten, die wilde hij toch graag nog even laten zien. Ik vind het allemaal prima en schenk aan de kaart geen aandacht. En dan is er nog de jongen die de glaasjes gebroken heeft om de trein te laten stoppen. Hij komt wat zenuwachtig over, want hij wil absoluut geen problemen. "Ik wil er heus voor betalen, hoor! Zeg maar wat het kost!" Ik moet er om lachen, die jongen heeft in paniek gehandeld, dus ik laat hem nog even zien aan welke hendel hij de volgende keer wél moet trekken om de trein te laten stoppen in een noodgeval. Ondertussen blijf ik het toilet ook in de gaten houden en slepen we het meisje nog een paar keer van de muur naar het toilet en terug. Ze blijft nu wel bij, dus de situatie is beter onder controle dan vijf minuten daarvoor.

Het duurt dan nog een kleine vijf minuten, waarna de ambulancebroeders op het perron aankomen. Ze overzien de situatie, een kan het niet nalaten te zeggen: "Leuke baan!", terwijl hij naar het toilet kijkt waar we de afgelopen twintig minuten in hebben gebivakkeerd. Ze slepen de jongedame van het toilet af en nemen haar mee naar het ziekenhuis. Wij vertrekken vervolgens weer. Ik neem even de tijd om de toegeschoten reizigster te bedanken voor haar inzet en ik schrijf haar gegevens op om door te geven. Een speciale afdeling neemt dan achteraf contact met haar op. Omdat het balkon bezaaid ligt met glas, adviseer ik de reizigers in de coupé aan de andere kant straks uit te stappen.

Dan kom ik in de achterste cabine. Heel even tijd voor mezelf. Héél even, want er moet gemeld worden dat de glaasjes van de nooddeurbediening gebroken zijn en er glas op het balkon ligt. En ik moet navragen of de trein met deze vertraging, ondertussen toch een kwartier, nog doorrijdt richting Amsterdam. En dan vraagt de Bijsturing of ik opgevangen wil worden. Dus de telefoon staat voorlopig niet stil. De trein rijdt gewoon door, er zal naar een schoonmaker gevraagd worden die onderweg het glas op wil ruimen en voor ik het weet zijn we in Zwolle. Wat een rit...

Ik vertrek vanuit Zwolle met een trein naar Leeuwarden. Bij vertrek staat naast mij een mevrouw wat in zichzelf te mompelen en ik besteed er geen aandacht aan. Ze loopt in de dubbeldekker naar beneden, ik loop naar boven om te gaan controleren. Als ik de eerste coupé gecontroleerd heb kom ik uit op het volgende balkon. Daar heeft de vrouw plaatsgenomen op een klapzitting. Ik vraag haar naar haar vervoerbewijs. Ze pakt de tas die ze onder haar klapzitting heeft staan, zet hem op haar schoot en begint te zoeken. Na tien seconden rommelen heeft ze haar mobiele telefoon in de hand, bekijkt hem, stopt hem terug en zet vervolgens de tas weer onder haar klapzitting. 'Wat wilt u verder nog?', vraagt ze me daarna. Even heb ik het idee dat de vrouw me in de zeik neemt. Maar voordat ik kan antwoorden, babbelt ze verder over een of andere familiedag en haar dochters. Zodra ze eindelijk een stilte laat vallen, vraag ik haar wat nu precies het probleem is. "Hoezo?" vraagt ze me. Nou, ik vroeg om uw kaartje en die heb ik nog steeds niet gezien. "Ohja." Dus ze pakt haar tas weer en begint weer te graven. Van alles komt er voorbij, maar geen portemonnee of vervoerbewijs. Na een halve minuut zoeken zet ze de tas weer op de grond en zegt: "Ik weet het ook allemaal niet meer." Ik onderhand ook niet...

Ik krijg het vermoeden dat er meer aan de hand is met deze mevrouw en dus ruim ik mijn controlespullen op. Ik vraag haar waar ze naartoe wil. "Zaandam" is haar antwoord resoluut. Maar we gaan nu richting Leeuwarden... "Oh, maar dan slaap ik wel bij mijn zus." Okay... Maar bent u verkeerd ingestapt dan? Een of ander vaag antwoord over de kleur groen is haar reactie. Het wordt er al met al niet duidelijker op. Haar antwoorden zijn ontwijkend en ik heb ook niet het idee dat de vrouw weet waar ze überhaupt is. Ik weet dat er toevallig een collega van Veiligheid&Service meereist naar Steenwijk om naar huis te gaan, hij heeft zich vooraf gemeld en heeft beloofd zijn portofoon aan te houden voor het geval dat. Dus roep ik hem op met het verzoek even naar me toe te komen. Op een balkon verderop licht ik hem in en vraag hem eens een praatje met de vrouw te maken. Misschien stel ik wel de verkeerde vragen en heeft hij binnen een minuut wel een vervoerbewijs te pakken en komen we dan wel verder.

Ik zie het geheel twee minuten van een afstandje aan en besluit dan bij te springen. Net op het moment dat ik erbij kom, hoor ik mijn collega zeggen: "Maar, ik volg u niet helemaal..." Dat vermoeden had ik al, dus ik ga bellen met de Veiligheidscentrale. Deze mevrouw gaat niet in de richting waar ze heen wil en ze kan ook niet duidelijk maken wat ze nu eigenlijk wil. Ik vraag om politieassistentie op Steenwijk, die me wordt toegezegd. Maar we zijn nog maar in Meppel, dus ik ga erbij zitten op het balkon en met z'n drieën maken we een verder totaal onsamenhangend praatje. Wederom komt het verhaal van de familiedag voorbij en nu de scherpe opmerking "Het was heel gezellig, maar jullie verpesten het nu wel heel erg, hoor!" We vragen voorzichtig waar de vrouw precies woont, maar na vijf woorden daarover gaat het al over het werk dat ze heeft gedaan in een 'speciaal huis'. "Met allemaal mensen met, tsja.." Duidelijk, ze verklapt het eigenlijk zelf al waar ze daadwerkelijk vandaan komt. In Steenwijk stappen we alle drie uit en komen de agenten net het perron opgewandeld. We dragen de vrouw over en lichten de agenten in. In de vijf seconden die ik van het gesprek tussen de mannelijke agent en de vrouw meekrijg, wordt me duidelijk dat ze aan de agent net zulke warrige antwoorden geeft.

De dag erop krijg ik wat meer informatie over de vrouw te horen. Ze is door de agenten meegenomen naar het bureau, waar ze uiteindelijk de gegevens van haar arts hebben weten te ontfutselen. Via-via zijn ze in contact gekomen met de dochter van de vrouw, die ze kon vertellen dat de vrouw Alzheimer heeft. Zo'n vermoeden had ik al. De vrouw is door haar dochter opgehaald en teruggebracht naar huis. Dat geeft me dan toch weer een goed gevoel over het geheel. Ik ben blij dat ik de vrouw aan de politie heb overgedragen!

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdrage kan in dit topic.