Hoe later op de avond...

[OVE Redactie]

Per dagsoort zijn de reizigers verschillend; 's morgens vroeg de spitsreiziger die nog net niet helemaal uitgeslapen naar zijn werk reist, daarna komen de dagjesreizigers die de trein bezetten, om vervolgens te mengen met de avondspitsreiziger die een stuk opgewekter, of uitgeblust, naar huis gaat. Daarna gaat de regel 'Hoe later op de avond, hoe schoner het volk' op.

Ik rijd met de laatste Sprinter op vrijdagavond tussen Lelystad en Zwolle. Ik ben aan het controleren in de vrij rustige trein en tref een slapende man. Naast het feit dat ik hem wil controleren, wil ik ook dat hij wakker wordt om te voorkomen dat hij zijn station voorbij reist en met de gebakken peren zit. Eenvoudig is dat echter niet, want ondanks dat ik hem aanspreek en aanschud, wordt hij niet wakker. In zijn linkerhand zie ik dat hij zijn telefoon en OV-Chipkaart voor zich vasthoudt. Als je een dronkenlap wakker wilt maken moet je hem zijn bier afpakken is het credo, dus ik doe alsof ik de spullen in zijn hand weg wil nemen. Het werkt meteen; de man schrikt wakker en ik laat de spullen in zijn hand weer los. Ik vraag hem waar hij naartoe moet. Nog half slaapdronken mompelt hij "Almere Haven". Gefeliciteerd, daar zijn we allang voorbij. Ik ben verder niet meer geïnteresseerd in zijn kaartje, want ik wil kijken of hij dan nog wel thuiskomt. De Railpocket weet me te vertellen dat als hij in Dronten, het volgende station, overstapt en een half uur wacht nog met de allerlaatste trein naar Almere Centrum kan komen. De man begint echt wakker te worden en realiseert zich hoe de situatie is. "Waar zijn we nu dan?" Tussen Lelystad en Dronten. Hij bedankt me voor de informatie. Prima. Ik vervolg mijn controleronde.


Als we vervolgens in Dronten aankomen, let ik speciaal of hij uitstapt. En zowaar, hij stapt de trein uit. Maar in plaats van op zijn gemakje naar de uitgang en het andere perron te lopen, komt hij naar me toe gerend. "Ik ben mijn telefoon kwijt." Inmiddels is hij klaarwakker en kennelijk zijn telefoon kwijt. Dat is apart, want hij heeft zijn OV-Chipkaart nog wel. En in diezelfde hand hield hij nog geen tien minuten geleden ook nog zijn telefoon. Ik loop met hem mee de trein in en rondom zijn stoel zoeken we samen even. Aangezien het inmiddels ook vertrektijd is geworden, spreek ik met hem af dat we vertrekken en hij meegaat naar Kampen Zuid. Dan heeft hij tien minuten extra tijd om te zoeken en ook daar kan hij nog overstappen op de laatste trein naar Almere. Alles wordt omgekeerd; van zijn broekzakken en jaszakken tot aan de prullenbakken. Ik weet honderd procent zeker dat hij de telefoon, een zilverkleurig model, in zijn handen heeft gehad. Hij weet dat eigenlijk ook wel zeker, maar waar hij dat ding dan heeft gelaten? Ik toets zijn nummer op mijn telefoon in en bel het nummer. "Dit nummer is momenteel niet bereikbaar", krijg ik te horen. "Dat is héél raar, want ik heb mijn telefoon altijd aanstaan." zegt de man. We gaan alle stappen van de voorgaande tien minuten nog een keer voorbij, waaronder dat ik hem wakker heb gemaakt. Ik heb zijn telefoon en OV-Chipkaart vastgepakt om hem wakker te krijgen, maar zijn hand heeft die nooit losgelaten. Nadat ik hem wakker heb gemaakt, heeft hij echter wel weer zijn ogen dichtgedaan. Misschien dat er in een onbewaakt ogenblik iemand de telefoon heeft gestolen, maar ook dat lijkt me stug, want er zat niemand in zijn directe omgeving. Als we op Kampen Zuid aankomen hebben we de telefoon nog altijd niet. Ik adviseer hem alles nog eens goed te overdenken en als hij er van overtuigd is dat het ding dan gestolen moet zijn, dat hij dan aangifte moet gaan doen. Behoorlijk in de war bedankt de man me voor mijn geboden hulp. Ik krijg zelfs nog een hand. Zijn linker, die waar hij zijn telefoon ook in vast had gehouden...

In de trein richting Groningen ben ik aan het controleren en ik tref een jongedame aan die mij een Kruidvat Dagkaart geeft. Ze zijn weer te koop en populair, want het is zeker niet de eerste die ik die dag in handen krijg. Met deze is echter wel wat aan de hand, want mijn Railpocket geeft aan "Geldigheid verstreken." En inderdaad, zowaar een keer geen kaartje dat alleen in het weekend geldig is en doordeweeks gebruikt wordt, maar gewoon echt een Dagkaart "geldig tot en met 19 januari 2014." Daar kan ik dus echt helemaal niks mee, want het is al half februari. Omdat het ding niet ingecheckt kon worden, had ze de kaart maar netjes afgestempeld. Tsja...

Ik mag met een Sprinter naar Hoorn Kersenboogerd. En ook weer terug. Meteen vanaf Kersenboogerd ben ik van plan te gaan controleren en dus loop ik naar de achterkant van de trein. Net voor vertrek komen daar twee meisjes angelopen die instappen. Als ik vervolgens het handjevol reizigers dat in de trein zit ga controleren, kom ik de meiden pas helemaal vooraan in de trein tegen. Dat is vaak een signaal. En zo ook deze keer want 'we hebben eigenlijk geen kaartje.' Zo'n vermoeden had ik al. "Maar we moeten eigenlijk met de Intercity naar Amsterdam." weet de ene er nog aan toe te voegen. Ze hopen zo mee te mogen naar Hoorn, maar die truc gaat niet op. Ik vraag ze of ze dus naar Amsterdam moeten, zodra ik een identiteitskaart in mijn handen heb. "Nee, we moeten er eigenlijk hier uit..." klinkt het beteuterd. In de korte tijd die ik heb, kan ik geen twee kaartjes uitschrijven, dus deel ik ze mee dat ze die ene die ze wel van me krijgen maar moeten delen. Dan is achttien euro om van Kersenboogerd naar Hoorn te komen toch nog een heel stuk duurder dan de twee euro die ze er anders aan uit hadden gegeven.

Aan sommige reizigers zit een geurtje. Aan de een prettig, aan de ander een stuk minder prettig. Tussen Arnhem en Dieren zijn mijn collega en ik aan de ene kant aan het controleren, Veiligheid&Service komt van de andere kant controleren. Mijn collega treft een Spaanse jongen met een Uitstel van Betaling en een onaangename lucht om zich heen. De jongen moet naar Amsterdam en is om de een of andere reden bij ons ingestapt. Mijn collega wil hem in eerste instantie via Apeldoorn laten reizen, maar naar mijn idee is het een stuk makkelijker om hem in Dieren uit te laten stappen en terug te laten reizen naar Arnhem, dan heeft hij een rechtstreekse trein naar Amsterdam. En dus leg ik hem dat uit, met medeweten van mijn collega. De jongen bedankt me voor de informatie en stapt in Dieren uit. Hij kijkt nog een beetje beduusd van de twee conducteurs die hem gewoon in het Spaans te woord weten te staan. Daar kunnen we achteraf smakelijk om lachen. En we zijn de stinkende jongen uit de trein kwijt. Allemaal blije mensen!

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdrage kan in dit topic.