OV-Ervaringen.nl

Als conducteur kom je nogal eens terecht in situaties waarvan je je af kunt vragen hoe je daar ooit weer uit gaat komen. Iedere reiziger is een potentiële manier om van je gemaakte plan af te kunnen wijken en ook de omstandigheden kunnen van de een op de andere minuut volledig anders zijn.

Ik sta op Utrecht Centraal te wachten op de Sprinter die ik naar Breukelen moet brengen. Voordat de trein langs het perron rijdt, word ik gebeld. Het is de bijsturing die me vraagt of ik de trein naar Breukelen en terug alleen mee wil nemen, want de trein is langer dan normaal en volgens het boekje zou er een tweede conducteur op de trein moeten zitten, maar die hebben ze pas op de terugweg in Utrecht voor me. Ik ga akkoord, vooral omdat de perrons onderweg kaarsrecht zijn en ik inschat de trein wel volledig te kunnen overzien. Ik ga op pad en controleer de beide treinstellen SLT en zorg dat ik in Breukelen in het midden ben om de trein volledig te kunnen zien en de deuren te kunnen sluiten. Door de bocht in het perron is in het midden staan niet voldoende, ik moet ook een paar stappen het perron opzetten om echt alle deuren te zien. Iedereen is uitgestapt en ik sluit de deuren. De trein trekt op naar een keerspoortje wat verderop, waar we niemand in de weg staan. Ik zorg dat de koersdisplays op Rhenen komen te staan, de nieuwe bestemming van de trein, en stem wat zaken met de machinist af. Hij loopt naar de andere kant van de trein om die gereed te maken en op een bepaald moment zoekt hij contact met me op via de portofoon: Er is iemand in het achterste stel blijven zitten. Ik kan er weinig mee, vooral omdat ik op het andere treinstel zit, maar ook omdat we midden in het weiland staan. De man moet maar wachten tot we terug zijn in Breukelen, vijf minuten later. Daar stapt hij inderdaad uit. Wij gaan op weg naar Rhenen. Nog voor Utrecht tref ik een man zonder geldig vervoerbewijs. Hij wil naar Ede-Wageningen en hangt een verhaal op waarom hij geen kaartje heeft. Ik schrijf hem een kaartje en voor ik het weet staan we op Utrecht Centraal. Daar is mijn tweede conducteur inderdaad en we controleren samen het andere treinstel. Alles gaat goed, tot we ergens halverwege zijn. Het valt me op dat de achterste deur niet langs het perron staat. Voor de zekerheid loop ik even het achterste treinstel in, maar ik zie dat er niemand meer achterin zit. De machinist zal wel iets te vroeg gestopt zijn, denk ik nog.

Van die gedachte blijft weinig over als we in Rhenen aankomen. Rhenen is een enkelsporig kopstation en heeft een automatisch sein aan het einde van het perron. Die controleert of de trein helemaal binnen is en wordt automatisch groen als er verder geen trein tussen Rhenen en Veenendaal Centrum rijdt. Maar vandaag blijft het ding rood: Er is dus iets aanwezig tussen de beide stations. Ik weet ook al wel wat; de trein is te lang voor het perron en dus is de sectie niet vrij. Ik loop naar de machinist en deel het hem mee. "Verrek, je hebt gelijk!" zegt hij nog. Ik vraag hem of hij de trein nog een stukje verder op kan trekken, in de hoop dat we dan wel helemaal langs het perron staan. Er staat alleen een stootjuk op het spoor om te voorkomen dat de trein per ongeluk van het spoor afrijdt. De machinist trekt de trein nog een stukje op, maar als de ruimte echt op is, zeg ik hem dat hij de trein stil moet zetten. Nog steeds blijft het sein rood. Nu hebben we echt een probleem.



Er komt een man aan mij vragen hoe het precies zit met zijn OV-Chipkaart. Ik zeg hem dat hij maar even naar de automaat moet lopen en ik hem zo meteen kom helpen. Ik spreek met de machinist af dat hij gaat bellen om te kijken wat we met de trein kunnen doen en dat ik van hem hoor hoe we dat gaan afhandelen. Terwijl hij naar de voorkant van de trein gaat, loop ik naar de man met de OV-Chipkaart. Hij heeft alles voor elkaar en stelt wat vragen. Nadat ik hem geholpen heb ("Bedankt, conducteur!"), roept de machinist mij op. Twaalf bakken SLT is voor Rhenen inderdaad te lang en dat hadden ze ons niet mee mogen geven, zo vertelt hij. Dat resulteert wel in problemen: Het sein zal rood blijven, we mogen maar met 40 kilometer per uur naar Veenendaal Centrum rijden en alle overwegen die we daarbij onderweg tegen zullen komen moeten 'aangereden' worden. Dat houdt in dat de overweg niet weet dat er een trein aankomt en dat de bomen naar beneden moeten. De machinist zal de trein net voor de overweg moeten stoppen, waarna de overweg alsnog zal sluiten. Ik krijg van de machinist de opdracht om op vertrektijd de deuren te sluiten, ondanks dat het sein niet veilig (groen) zal zijn. Dat druist volledig tegen mijn gevoel in: Door rood sleutelen moet je namelijk altijd voorkomen. Nu moet het juist.

Aangekomen op Veenendaal Centrum hebben we 9 minuten vertraging. Mijn collega heeft met me afgesproken dat hij op het achterste stel bij de achterste deuren de wacht zal houden om te voorkomen dat mensen uit de trein vallen. De trein is immers op de terugweg ook te lang voor de perrons in Veenendaal. Op de heenweg zat er gelukkig niemand achterin, nu juist wel. Vanaf Maarn zijn de perrons wel weer lang genoeg; er is niemand uit de trein gevallen, er zijn geen ongelukken gebeurd. We hebben wel 11 minuten vertraging, maar veiligheid gaat voorop. De reizigers onderweg mopperen niet, maar voor de zekerheid roep ik nog wel een keer om waarom we te laat zijn.

Ieder jaar krijgen we als conducteur een opfrisdag EHBO. We moeten eerste hulp kunnen bieden bij ongelukken. Je hebt nu eenmaal te maken met heel veel reizigers die allemaal iets op kunnen lopen voor of tijdens de reis en ook met aanrijdingen moet je eerste hulp kunnen verlenen. Bij mij blijft de eerste hulp over het algemeen op een laag niveau en kan ik het vaak met een pleister wel af. Ik sta in Bodegraven te wachten op de trein uit Leiden, als er een jongen naar me toekomt. "Heeft u ook iets van pleisters?" vraagt hij me. Ik zeg dat hij maar even op het balkon moet gaan zitten en ik zo bij hem kom; de tegentrein komt eraan en ik zorg er eerst voor dat de trein kan vertrekken. Ik vraag hem wat er is gebeurd en hij vertelt dat hij onderweg op straat is gevallen. Hij toont mij zijn handen en die liggen beide open. De ene hand ziet er gelukkig niet al te erg uit, hooguit een schaafwond. De andere hand ligt echter wat erger open en bloedt ook meer. Ik haal de EHBO-kist tevoorschijn en met de beperkte spullen die daarin zitten probeer ik de jongen te helpen. Met wat desinfecteerspray maken we zijn handen schoon en met twee pleisters komen we uiteindelijk een heel eind. Ik ben geen dokter en doe alleen het broodnodige, maar het ziet er wel redelijk netjes uit. Hij is blij dat ik hem kon helpen en zal zelf nog naar de huisarts gaan om het wat fatsoenlijker na te laten kijken. Hij zegt normaal een hand te geven om iemand te bedanken, maar dat laten we in dit geval maar achterwege...

Ik ben onderweg met een Sprinter richting Hoofddorp. Op Amsterdam RAI kom ik aan de achterkant van de trein terecht en meen ik iemand te herkennen. Na vertrek neem ik even de tijd om te kijken of het echt is wie ik denk dat het is. Inderdaad, het is de vaste zwerver. Ik besluit hem te vragen naar zijn kaartje, ondanks dat ik weet wat het antwoord gaat zijn. De man is altijd 'vergeten' een kaartje te kopen en als je hem een vorm van identificatie vraagt, heeft hij die ook nooit bij zich. Dat kan ik me nog wel herinneren van de vorige keren dat ik de man trof en helemaal niks met hem kon beginnen. Hij ruikt een uur in de wind, mensen ontwijken hem meestal. En hij reist altijd naar Schiphol. Nou, deze keer niet. Ik zet hem de trein uit op Amsterdam Zuid, waar hij op het perron een uitgetrapte peuk ziet liggen, die opraapt en vervolgens aansteekt. Sommige mensen...

Ik sta in Nijmegen om een trein naar Zwolle te brengen. In de Railpocket zie ik dat de trein in Nijmegen begint en met ander materieel dan normaal rijdt. Ik bel voor de zekerheid om te vragen of ik nog reizigers uit de trein uit Roosendaal meekrijg, maar die trein blijkt onderweg kapot te zijn gegaan, dus ik hoef niet te wachten. Er wordt een DDZ voorgezet en als ik dan ook nog een machinist heb geregeld, gaan we op tijd weg. Ik ga in de achterste cabine zitten om daar mijn eten op te eten. Met de trein hiervoor kwamen we twintig minuten te laat binnen in Nijmegen, waardoor er van mijn pauze precies genoeg tijd overbleef om wat te eten te halen, maar niet om het ook op te eten. Net voor Elst komen we tot stilstand. De machinist roept om dat we moeten wachten op de trein van Arriva uit Tiel die wat te laat is. De situatie in Elst is behoorlijk ongelukkig, omdat de trein uit Tiel met maximaal 40 over het wissel mag rijden, dan een heel stuk naar het perron moet hobbelen met 40 en dan ook nog moet stoppen. Al met al rijden wij Elst uit met 8 minuten vertraging. Vanaf Arnhem ga ik de trein controleren en ik kom een hoop mensen tegen die vragen of ze de overstap op de trein van Syntus naar Hengelo in Zutphen wel gaan halen. Ik kan er nog niks over zeggen of beloven: dat hangt van de situatie onderweg af. Net voor Zutphen komen we tot stilstand. De trein uit Zwolle is iets te laat. Ik pak mijn telefoon en begin meteen te bellen. Op deze manier gaan ze de trein namelijk niet halen. En dat is die dag extra vervelend, omdat er toen geen treinen reden tussen Almelo en Hengelo door een ontspoorde goederentrein. De man aan de andere kant van de telefoon kan niks beloven ("Andere vervoerder, hè..."), maar gaat zijn best doen voor me. Als we langs het perron rijden, staat de trein naar Hengelo er nog, wat ik nog snel even omroep. Een grote horde reizigers rent op die trein af en kan gelukkig nog mee. Wij gaan snel verder.

Net voor Zwolle bel ik met Zwolle. Ik heb gezien dat de trein naar Groningen te laat is, dus die kunnen de reizigers nog wel halen. Maar ik heb ook een grote groep voor de trein naar Almelo. "Ik zal kijken wat ik kan regelen" is de reactie. Net voor aankomst in Zwolle komt de mededeling dat de trein naar Almelo niet kan wachten, want het is een enkelsporige lijn en ze zijn bang dat de vertraging te groot wordt. Jammer. Maar als we bijna langs het perron van Zwolle staan, zie ik dat we onze vertraging een heel eind hebben ingelopen en dat de snelle overstappers nog wel meekunnen. Ook ik loop mee, want ik ga naar huis. De conducteur van de trein naar Almelo wil nog wel even wachten en als ik bij de trein ben, op vertrektijd, zie ik dat de trein ook nog niet mag vertrekken. Als iedereen is ingestapt, gaan we een halve minuut te laat weg. Degene met wie ik gebeld had, belt me terug: "En, zit je erin? De treindienstleider heeft de trein nog heel even tegengehouden, het kon precies." Ik dank hem en de treindienstleider voor de samenwerking en zo kan ik naar huis, net als de groep reizigers die de overstap ook allemaal hebben gehaald.

Als ik thuis ben, kom ik er echter achter dat ik mijn privételefoon in de achterste cabine heb laten liggen van de trein uit Nijmegen. In alle haast om alle overstappen te regelen voor iedereen en uiteindelijk ook voor mezelf, heb ik het ding laten liggen. Ik zoek contact met Zwolle, waar ze me vertellen dat het treinstel ongelukkig ver weg staat en er voorlopig niemand in de buurt komt om voor me te kijken. Maar ze belooft me om de nachtdienst te laten kijken en dat ik de telefoon de volgende dag op kan halen bij de procesleider perron. En ze houden woord: De volgende ochtend kan ik mijn telefoon op komen halen. Op zo'n moment realiseer je je pas hoeveel het voor iemand kan betekenen om verloren goed af te geven, zodat het terug kan naar de rechtmatige eigenaar.

En zo is iedereen weer blij.

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdrage kan in dit topic.