Werken op feestdagen

[OVE Redactie]

Ieder jaar weer zijn er vaste feestdagen, waarop er iets gevierd moet worden. Is het niet de dag dat we de verjaardag van de Koningin vieren, dan is het wel de vrijheid die we hebben gekregen door de bevrijding van de Tweede Wereldoorlog. Op zich zijn dat leuke redenen om een feestje te vieren, maar op de een of andere manier denken mensen dan ineens dat ze zich maar alles kunnen veroorloven.

In de media verscheen al het bericht dat treinpersoneel helemaal niet zit te wachten om te werken met Koninginnedag. NS reageerde daarop in de media dat het allemaal wel meeviel, terwijl de vakbonden juist om strakkere maatregelen begonnen te vragen. Een rondje door het personeelsbestand (oftewel: gewoon vragen aan de collega's met wie ik op stap ben geweest) zorgt voor gemengde antwoorden. Er zijn er inderdaad een aantal die dat soort dagen leuk vinden om te werken, want ze kunnen uitgebreid een babbeltje maken met die mensen die naar het feest gaan en ze kunnen ook meedoen met het feest zelf in de trein. Maar toch het merendeel zit inderdaad niet te wachten op die feestdagen, want de combinatie van veel bier en lang in de trein moeten zitten is niet echt een groot succes.

Zelf heb ik met dit soort feesten een keer met een grappenmaker te maken gehad die vond dat hij, midden in een volle trein vol met feestgangers die naar huis gingen, drie keer aan de noodrem moest hangen. Toen we hem met twee getuigen overdroegen aan de politie, had ik ondanks de vertraging en de grote bekken toch een goed gevoel. Totdat de politie een uur later belde dat ze met die getuigen naar het bureau zouden moeten gaan om hun verklaring op te nemen en ze daar op dat moment de manschappen niet beschikbaar voor hadden...

En met dat in mijn achterhoofd begon ik ook dit jaar aan Koninginnedag. Vooral in mijn achterhoofd, want als je je daar constant mee bezig moet gaan houden, dan kun je beter thuisblijven. Er stond een slag Rotterdam op het programma, twee slagen Kampen en een slag Emmen op het eind. Naar Rotterdam heb ik me strategisch opgesteld: Door de drukke stellen heb ik een serviceronde gelopen om toch te laten zien dat ik aanwezig ben, door de rustige stellen ben ik gaan controleren. Op die manier was in Rotterdam de hele trein een keer gecontroleerd en op de terugweg heb ik het ook op die manier gedaan. Daarbij viel me eens te meer op dat mensen op dat soort dagen niet verder kijken dan hun neus lang is, want het was steeds het stel het dichtst bij de op- en afgang van het perron die volledig zitvol was, het andere stel was zo goed als leeg. Toen ik wat jongens die op het balkon stonden er op wees dat er nog een heel treinstel achter zat waar ze languit konden liggen, verkasten ze naar het achterste stel. Toen ik daar kwam controleren, was er een grapjas bij die zei: "Oh, dáárom moesten we naar dit stel...!" De grijns om zijn gezicht gaf wel ongeveer de sfeer aan: Het was allemaal heel gemoedelijk. "Respect dat jullie komen controleren." voegde een van de andere jongens er aan toe. Alle vier hadden ze netjes een retourtje van Gouda naar Dordrecht. Weer vier blije reizigers.

Verder verliep die dienst rustig. Alleen op de terugweg vanaf Emmen hadden we er een groepje jongen inzitten die het nodig vonden om in de trein te gaan zitten roken. Toen ik er een zag die net voor het uitstappen in Mariënberg een peuk opstak op het balkon, heb ik hem even aan zijn arm gepakt en verteld hoe wij daar over dachten. Hij wist niet hoe snel hij de brandende sigaret de trein uit moest gooien en er aan toe moest voegen het nooit meer te doen...

Wat dat betreft viel Koninginnedag me alleszins mee dit jaar. Ook bij collega's hoorde ik opvallend veel positieve geluiden dat het allemaal wel ging, op de gebruikelijke sores na van dronken zatlappen met grote monden, roken midden in de coupé en kleine vernielingen. Maar al bij al viel het dus wel mee.

Gisteren was het Bevrijdingsdag. Wederom een reden om je vol te laten lopen. Althans, zo leek het. Richting Schiphol was er maar weinig van alle festiviteiten te merken en ook op de terugweg was het opvallend rustig. In Zwolle had ik een ruime pauze, waarvan ik gebruik heb gemaakt om eens te zien wat er zoal over het perron liep. Ook hier de gebruikelijke dronken dropjes, maar het was allemaal nog gemoedelijk. Service&Veiligheid was positief en vond het allemaal lekker lopen. De dames van de Kiosk vonden het allemaal maar rustig, te rustig. Een hoop grappenmakers op het perron die schijnbaar nog nooit eerder een trein hadden gezien (of niet in deze beschonken toestand) en maar bleven vragen op welk perron ze moesten zijn.

Er stond alleen nog een slag Groningen met de Sprinter op het programma. Twee stellen, waarvan ook hier weer het dichtstbijzijnde treinstel volledig vol was en het vooroplopende stel vrijwel uitgestorven. Een collega bleek mee te gaan naar Meppel, hij was samen met een vriendin op pad geweest. Onderweg bespraken we nog dat het allemaal wel meeviel. In Meppel stapten zij uit, samen met bijna het hele achterste treinstel; wat kwam daar een volk uit! Ik sloot de deuren en we reden Meppel uit. Ongeveer tweehonderd meter...

"HC, ik denk dat er iemand aan de noodrem heeft getrokken." was de mededeling van mijn machinist over de portofoon. Het ging allemaal net zo lekker... Ik ben het voorste stel doorgelopen, op zoek naar de bediende noodremtrekker, maar mijn gevoel zei al dat ik die hier niet ging vinden. En inderdaad... Er zat een Zwolse machinist in de trein die naar huis ging, die aanbood met me mee te lopen naar het achterste treinstel om te kijken wat er aan de hand was. Daar was ik wel blij mee, want je weet maar nooit wat je aan gaat treffen...

"HC, ik ben de groene lamp ook kwijt, dus er zal ergens een deur open zijn." was de volgende mededeling van de machinist. Zijn groene lamp gaat branden als alle deuren gesloten zijn, zodra die uit is, is er ergens een deur geopend. Samen met de passagierende machinist ben ik het treinstel uitgeklommen en het achterste stel weer ingeklommen. Daar troffen wij ook meteen de opengemaakte deur aan. Het glas van de knop nooddeurbediening was gebroken en er stonden drie jongeren naar buiten te kijken. "Wij moeten er ook hier uit, mogen we naar het station lopen?" Het lef... maar ze vroegen het tenminste. Ze legden snel uit dat zij de deur niet open hadden gedaan, maar dat er een jongen was geweest die de trein uit was geklommen en richting het station was gelopen. Toen ze nog een keer vroegen of ze naar het station mochten lopen en ik daar resoluut nee op antwoordde, heb ik ze de coupé ingestuurd, zodat wij de deur konden sluiten. Toen dat eenmaal voor elkaar was, moest ook de bediende noodremtrekker nog gevonden worden. Dat duurde gelukkig niet heel lang, want aan het einde van de coupé riepen wat meiden op het balkon dat ik bij hun moest zijn. Om daar te komen moest ik door de coupé heen wandelen die blauw stond van de rook. Maarja, ik heb andere prioriteiten... Terwijl ik de noodrem terugdraaide en de treinleiding zich weer kon vullen, vertelden de dames dat het een jongen was geweest die aan de noodrem had getrokken en daarna de coupé in was gelopen. Dat kwam al overeen met het verhaal van anderen dat er een jongen de trein uit was gesprongen. Ik bedankte de dames voor de uitleg en liep terug naar de passagierende machinist. Ik gaf de machinist toestemming om ons op te geven bij de treindienstleider voor vertrek, zodat we verder konden richting Groningen.

Omdat dit een veiligheidsincident is (noodrem, nooddeurbediening, langs het spoor wandelen), heb ik de Veiligheidscentrale ingelicht, zodat zij het op papier hebben staan. Terwijl ik de melding maakte, verschenen er een jongen en een meisje op het balkon, die met de passagierende machinist begonnen te praten. Nadat ik het telefoongesprek had afgerond, zei de passagierende machinist dat ik maar even naar het verhaal van deze twee reizigers moest luisteren. Er bleek een hele vechtpartij aan vooraf gegaan te zijn. Conclusie van het verhaal was dat er een gewond meisje in de trein zat. Het meisje dat alles kwam vertellen heeft haar aangewezen en ik ben een gesprek aangegaan met het slachtoffer. Een flinke wond net naast haar wenkbrauw en een gezicht dat duidelijk onder het bloed had gezeten. Ook de stoel en de vloer waren bedekt onder het bloed. Ik heb het hele verhaal aangehoord, het signalement van de dader opgeschreven en de gegevens van het slachtoffer genoteerd. Ik heb haar geadviseerd aangifte te doen en ook even langs het ziekenhuis te gaan om te laten kijken naar de wond. Daar was ze wat minder blij mee, maar ze beloofden dat toch te doen, toen ze de trein uitstapten.

Daarna heb ik de materieelcentrale gebeld, de stoelbekleding zat immers onder het bloed ("Heel die stoel zit onder het bloed...!" zei het slachtoffer nog, alsof dat het ergst was van alles.), maar ook het glas van de nooddeurbediening was gebroken. Het stel moest dus uit de dienst genomen worden in Groningen. "Is de dader bekend?" werd mij gevraagd. Op mijn antwoord dat er een goed signalement bekend was en de politie er naar op zoek was, was de reactie: "Mooi, dan gaat de rekening naar de dader." De rest van de rit heeft onze machinist geprobeerd nog wat vertraging eruit te rijden, waarna we met een minuut of zes vertraging in Groningen aankwamen. Maar niet zonder wat rokers er in Haren uit te zetten. De machinist had zoveel last van de rook die voorbij kwam, dat er niks anders op zat dan ze de trein uit te gooien. Ze werkten gelukkig mee en waren verder heel netjes en vriendelijk, maar dat roken moesten ze maar even op het perron doen.

De terugreis zou met dezelfde treinstellen gebeuren, maar het treinstel waar de vechtpartij in plaats had gevonden ging mee in opzending en was dus niet beschikbaar voor de reizigers. Maar, het achterste treinstel was voldoende om iedereen een plekje te kunnen geven. Ook tijdens de terugrit stond de trein weer blauw van de rook, want het is feest en dan mag natuurlijk alles!

De sfeer was gisteren redelijk gemoedelijk. Maar hoe later op de avond, hoe drukker het werd en hoe grimmiger de sfeer. Ik was dan ook blij terug in Zwolle te zijn zonder verdere problemen en weer wat bekende gezichten te zien. De dienstdoend Procesleider Perron (PLP) vertelde dat er een aantal extra treinen waren ingelegd om toch nog zoveel mogelijk mensen naar het station van hun bestemming te kunnen krijgen, maar wist op voorhand al te vertellen dat er, net als alle andere jaren, weer velen zouden zijn die de nacht op het station door moesten brengen...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen.