Het spoorse leien dakje

[OVE Redactie]

Een tijdje geleden had ik de eer om midden op de dag een ritje naar het Spoorwegmuseum te mogen maken per trein. Omdat het de laatste rit van en naar Utrecht Maliebaan was en het museum kort na ons vertrek aldaar zou sluiten, ging er op de heenweg niemand mee. De trein was volledig leeg. Op de terugweg was dat wel anders...

In het museum staat de trein ongeveer twintig minuten. Dat gaf mij de tijd om een klein stukje het museum in te wandelen en voor ik het wist stond ik te praten met de conservatrice. Voor ik het wist was de tijd die ik had om en moest ik terug naar de trein. Die had zich helemaal gevuld met kinderen en een handjevol begeleidende ouders en opa's en oma's. Perfect op tijd rijden we het Spoorwegmuseum uit, nadat ik nog een paar verwonderde bezoekers van het museum heb uitgelegd dat we met deze trein echt naar Utrecht Centraal rijden. Verwonderde gezichten alom...

In de trein controleer ik iedereen en zodra we bij het keerspoor bij Blauwkapel aankomen, ben ik klaar met mijn ronde. Allemaal enthousiaste kinderen die het leuk vinden dat ik kom controleren en een aantal bijdehandjes die zelf willen stempelen. In Blauwkapel maken we kop om de andere kant uit te kunnen rijden naar Utrecht Centraal. De machinist loopt binnendoor en komt bij me in de cabine. Hij laat de deur open en binnen de kortste keren staan daar wat kinderen die vragen of ze in de cabine mogen kijken. Om de machinist niet af te leiden en om te voorkomen dat we met een hele club kinderen in de voorste cabine staan tijdens het rijden, neem ik alle kinderen in de trein mee naar de achterste cabine en laat ze uitvoerig zien hoe het er allemaal uitziet. Een handjevol vragen, maar de kinderen weten vooral veel feiten op te noemen hoe het allemaal werkt. Als iedereen alles heeft gezien, staan we al op Utrecht Centraal. "Dankjewel, conducteur!" roepen een aantal kinderen, terwijl ze uitstappen. Wat een geweldige trein! Met een glimlach van oor tot oor sluit ik de trein af en ga op weg naar mijn volgende rit.



Vorige week trof ik een meneer tijdens mijn controleronde ergens op het balkon met een Meereiskaartje (ja, daar zijn ze weer!). Verontschuldigend vertelt hij mij dat hij met een vriendin meereist, maar dat hij haar niet kan vinden. In eerste instantie gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen; hoe vaak heb ik deze smoes onderhand niet al aangehoord? Ik kijk goed naar de stempel op zijn Meereiskaartje en zie dat het kaartje in Zwolle is afgestempeld. Hoe kan hij dan ooit zijn vriendin kwijt zijn geraakt? Hij vertelt me waar ze zijn ingestapt en dat hij door een conducteur er op is gewezen dat zijn kaartje nog niet was afgestempeld en dat hij dat in Zwolle heeft gedaan. Daarna is hij vergeten waar ze zat en nu kan hij haar dus niet meer vinden. Dan gaat zijn telefoon. Ik zeg hem dat hij moet vragen in welk treinstel ze zit. "4204, zegt ze." Zijn verhaal klopt dus, want dat is het nummer van het achterste treinstel. Ik stempel zijn Meereiskaartje en vertel hem dat hij op het volgende stopstation over kan stappen naar het achterste treinstel. In Steenwijk zie ik hem dat dan ook doen, terwijl iets verderop een gezicht uit de deur kijkt en naar hem zwaait. Weer een tevreden reiziger.

Maar niet alles gaat van een leien dakje bij het spoor. Voordat ik met die trein vertrok vanuit Zwolle ben ik er eens langsgelopen en hoorde ik halverwege de trein een luid gesis. Toen ik op zoek ging naar de herkomst ervan, bleek het te gaan om het slot van de toiletdeur. Het hele slotwerk was uit de muur gesloopt en lag op de grond naast de deur. Het gesis kwam van het hydraulische deel van het automatische slot van deze ICM-IV, dat was losgeraakt en liet constant lucht lopen. Daarvan heb ik het kraantje dichtgedraaid, zodat er in ieder geval niet constant gesis te horen zou zijn. Een storingsmonteur zou er in Leeuwarden naar kijken, want daar zou het treinstel vanmiddag na deze rit uitlopen. De deur kon ik helaas niet afsluiten, omdat het binnenwerk eruit lag, maar dat zou later op de dag voor me geregeld worden. Heel mooi. Dacht ik toen nog.

Onderweg naar Leeuwarden blijkt het voorste treinstel, een drietje, op het toilet geen water te hebben. Vooral bijster irritant voor reizigers die na hun toiletbezoek hun handen hebben ingezeept en er dan achter komen dat er geen vers water meer voor handen is. Daarom heb ik gebeld met onze centrale, die er voor zou zorgen dat het schoonmaakbedrijf dat te weten zou komen. Vervolgens belde de centralist van het schoonmaakbedrijf op om te laten weten dat er in Leeuwarden tegenwoordig niet meer overdag bijgevuld mag worden. Daarover kan ik hier nu een heel verhaal op gaan schrijven over hoe belachelijk dat wel niet is, maar laat ik het kort samenvatten dat dat een van de drie locaties in heel Nederland is waar het tot voor kort gelukkig nog wel kon. Je rijdt tegenwoordig meer met toiletten zonder water rond dan toiletten met water, maar dat schijnt niet zo veel uit te maken. In ieder geval, ik zou een ander treinstel mee terug krijgen dan het drietje dat ik in eerste instantie mee zou krijgen. Zoveel kon al geregeld worden.

Bij aankomst in Leeuwarden blijkt dat ik het viertje mee krijg, waarvan het slot van een van de twee toiletten kapot is. Ik bel snel de andere centrale om te vragen of de storingsmonteur in Leeuwarden alsnog even kan kijken naar het slot, omdat het treinstel nu zo meteen weer terug gaat richting Zwolle. Niet veel later duikt de storingsmonteur op en met een aantal reserveschroeven in zijn zak zet hij het binnenwerk weer op zijn plaats. De deur sluiten we af, in de hoop dat deze noodoplossing het onderweg zal houden. Ik dank de man en precies op tijd rijden we Leeuwarden uit. Dan wel met maar één werkend toilet, maar dat valt nog te overzien. Samen met mijn collega die in Zwolle de trein verder meeneemt richting Amersfoort controleer ik de trein. Zodra we Heerenveen uitrijden, meldt mijn collega mij dat het andere toilet nu ook op slot zit, omdat er geen water aanwezig is. Stelt u zich mijn hele diepe zucht even voor... Meteen gaan we rondbellen en krijgen we diverse keren te horen dat er vannacht naar gekeken zal worden. Beetje jammer dat het pas zeven uur 's avonds is en de trein nu helemaal naar Rotterdam en dan nog weer terug naar Leeuwarden moet. Keer op keer loop je als treinpersoneel dan tegen een muur aan van onbegrip: "Maar in de afspraken die gemaakt zijn, staat dat dat mag: een trein zonder werkend toilet mag zijn ritten vandaag af maken en moet vannacht gerepareerd worden." Aan reizigers met een blaas hebben zij geen boodschap. Uiteindelijk weten we te regelen dat het treinstel in Amersfoort uitgewisseld wordt met een ander treinstel, omdat er in Zwolle geen reservematerieel voor handen is. Maar daarvoor ben je wel minstens een kwartier aan het rondbellen naar allerlei afdelingen om ze in beweging te krijgen. Een beetje jammer, dat soort dingen. Maar het is ons weer gelukt! En die noodoplossing van dat defecte slot die na onze eerste controleronde al niet afdoende bleek? Die heb ik nog maar een keer heel stevig aangedrukt, daarna bleef het allemaal iets fatsoenlijker zitten.

Gelukkig werkt men op andere momenten iets meer mee: Ik moet de laatste ritten van de dag samen met een Groningse machinist naar Kampen rijden. De eerste twee keer gaat alles goed. De derde keer, meteen ook de laatste rit van de dag, sluit ik de deuren en begin aan mijn controleronde. De trein komt echter niet van zijn plaats en zodra ik de helft van de reizigers heb gehad, roept de machinist me via de portofoon op: "Hij doet het niet!" meldt hij. Ik vraag hem om het te melden als ik moet helpen drukken. Als ik driekwart van de trein heb gecontroleerd, meldt hij zich weer dat hij de trein plat wil gooien. Ik loop door naar de voorste cabine en net voordat hij de trein helemaal uitzet, roep ik dat nog snel even om voor de reizigers. De motoren van de dieseltrein gaan uit, de interieurverlichting gaat terug op de noodstand en het wordt even muisstil in de trein. Na een halve minuut herstart de machinist de motoren en lijkt alles weer te werken, maar de boordcomputer komt niet verder dan het opstartscherm. En zonder boordcomputer kan de trein natuurlijk niet rijden. Computers... Hij belt met de knooppunt coördinator, die al een reservestel heeft geregeld dat op spoor 1a komt te staan. Ik roep dat snel om voor de reizigers, zodat ze over kunnen stappen en wij pakken onze spullen uit de cabine. Als we die verlaten, zitten alle reizigers nog netjes in de trein te wachten. De omroep doet het dus ook niet... We halen alle reizigers uit de trein en ik sluit de trein af. Daar mag de storingsmonteur naar kijken, want anders rijdt dat treinstel geen meter meer. Op spoor 1a staat zowaar al een ander treinstel klaar en terwijl de machinist de boel opstart en in gereedheid brengt, bedenk ik mij dat me net daarvoor is gevraagd of de laatste bus naar Emmeloord in Kampen nog wel wacht. We zijn onderhand tien minuten te laat en hadden al in Kampen moeten zijn. Ik bel snel een van de centrales die we daarvoor kunnen bellen en zij belooft me dat ze haar best zal doen. Terwijl we Zwolle uit rijden, belt ze terug: De centralist van Connexxion heeft belooft zijn best te doen om de bus tegen te houden, garanties geven konden ze niet. Als we, tien minuten te laat, in Kampen aankomen staat de bus nog netjes te wachten op het busstation. Ondanks de vertraging stappen de reizigers tevreden uit. Soms gaat het ietsje gemakkelijker dan in andere situaties...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdrage kan in dit topic.

[mijack1985]

Altijd leuk om te lezen