Toeristen

[OVE Redactie]

Bijna iedere plek op deze wereldbol kent ze wel: Mensen die niet van daar zijn en er op bezoek komen. Vaak wordt de term toerist gehanteerd voor buitenlanders die een aantal dagen of weken op bezoek komen, maar een Groninger die een dagje Amsterdam doet is net zo goed een toerist. Er zijn verschillende soorten toeristen. De ene toerist komt musea bezoeken, de andere toerist komt puur en alleen voor het strand en dan zijn er ook nog de drugstoeristen. Dat behoeft volgens mij geen verdere uitleg...

Ook in de trein zitten toeristen, heel veel toeristen. Een toerist hoeft nog altijd geen buitenlander te zijn. Maar, die benoem ik wel eerst: Buitenlandse toeristen zijn er bij voorkeur in twee smaken: Je hebt de toerist die volledig voorbereid op pad gaat en de toerist die van toeten noch blazen weet, gewoon instapt en wel ziet hoe het verloopt.

Vooral die laatste groep is erg vermakelijk: Dan kom je uit Lelystad en rijd je richting Amsterdam en dan kom je een Engelssprekende meneer tegen met een enkele reis van Schiphol naar Amsterdam. "Wrong train...", verontschuldigen ze zich dan. Of je rijdt vanaf Schiphol weg met een trein richting Amsterdam Zuid en Duivendrecht en dan kom je hordes niet-Nederlandssprekende mensen tegen, vaak voorzien van heel veel en heel grote bagage, met een kaartje naar Amsterdam Centraal. Als je die dan zegt dat je niet op Centraal stopt, kijken ze je met grote ogen aan alsof ze water zien branden. Ze schieten meteen volledig in paniek en rennen het liefst naar de noodrem om ter plekke nog uit te stappen. Het alternatief, overstappen in Duivendrecht, moet je minstens vier keer geduldig uitleggen, want anders razen ze er overheen en kom je ze in Almere of Hilversum alsnog tegen.



De uitspraken van de buitenlandse toerist zijn trouwens ook altijd leuk. Zo heb ik eens op Schiphol gestaan, toen er een meneer naar mij toe kwam en mij vroeg om de trein naar Su-iet. Waarheen? "Su-iet." En dan begin ik met gokken. Soest? Nee. Susteren? Fout. Laat dan dat kaartje maar even zien. Oh, Amsterdam Zuid...

In de vorige dienstregeling reden wij nog treinen van Schiphol via Amersfoort naar het noorden. De reizigers waren op Schiphol aan het instappen, toen mijn Friese machinist me opriep via de portofoon dat het even iets langer ging duren. Uiteindelijk vertrokken we een minuut te laat en achteraf vertelde hij me waarom: "Ja, ik zag dat er een noodrem werd bediend en hoorde beneden gestommel, dus ik ben even gaan kijken. Stond daar zo'n Japanner aan de noodrem te hangen, die dacht dat daardoor de deur van het HC-hok open zou gaan en hij daar naar de wc kon."

Onvoorbereid de trein ingaan mogen ze overigens ook graag doen; vorige week heb ik nog vier heren uit laten stappen op Amsterdam Lelylaan omdat ze geen geldig vervoerbewijs hadden. Deze met Brits accent sprekende mannen wilden bij mij een kaartje kopen. "Four times Central, please." Als je die dan uitlegt dat ze dat 140 euro extra gaat kosten, bovenop de ritprijs van nog geen 4 euro, is de standaard reactie: "You're fucking kidding me!" Als je dan serieus blijft kijken, valt het kwartje snel. En iedere keer zeggen ze er dan bij dat ze dachten dat ze in de trein gewoon een kaartje kunnen kopen. Als je nou gewoon de reisinformatie achterin je reisgids zou lezen, had je dat allemaal kunnen weten. En de volgende keer ook gewoon in de tweede klas plaatsnemen als je niet eerste klas wilt reizen, graag. Ook zoiets waar ze niet naar op of om kijken.

De andere smaak buitenlandse toerist is de toerist die volledig voorbereid op pad gaat. Die weet precies te vertellen wat de eindbestemming van de trein is en ze proberen met het uitgeprinte of opgeschreven reisadvies de overstapstations uit te spreken. Ze zoeken nog wel een klein beetje bevestiging, want ze zijn in het buitenland en spreken de taal niet goed, maar als je ze zegt dat het klopt wat ze hebben uitgezocht, dan vinden ze hun weg vanzelf wel.

En dan de binnenlandse toerist... In het cursusboek 'De binnenlandse toerist' is regel nummer één dat, zodra iemand je er op wijst dat je iets niet goed doet, je meteen roept: "Oh, maar dat wist ik niet, want ik ga nooit met de trein / ik kom nooit in Amsterdam / ik heb nog nooit Turks gegeten" (doorhalen wat niet van toepassing is).

U bent niet ingecheckt, mevrouw.
"Maar ik ga nooit met de trein."
Dat maakt niet uit, mevrouw, ook dan moet u gewoon inchecken.
"Maar hoe moet dat dan?"
Op dezelfde manier als dat u deze kaart in de bus gebruikt, mevrouw. Zoals vanochtend nog.

Daarna maakt het niet uit welke oplossing je aandraagt; die is nooit goed. Op het volgende station uitstappen en daar alsnog inchecken: "Maar ik heb een afspraak en ik móet met deze trein mee!" U krijgt van mij een boete, omdat u geen geldig vervoerbewijs heeft. "En het is een schande, het is belachelijk, u bent een vreselijke man!" U mag blijven zitten, maar let er de volgende keer op, want het kan u heel veel geld gaan kosten als u niet incheckt en een conducteur treft die niet zo meegaand is als ik: "U bent geweldig! U krijgt van mij de warme douche! Maar het is wel een stom systeem!"

Nee, echt. Ik verzin het niet.

En dan de halve toerist: Net doen alsof, noem ik dat. We staan op Amsterdam Centraal met een Intercity naar Amersfoort. Ik stem wat zaken af met mijn machinist als er een meisje op de openstaande cabinedeur klopt. Waar dat ze hier in kan checken. Bijna in koor reageren wij: Beneden, in de hal. "Maar dan mis ik mijn trein!" Tsja, je bent er zelf langsgelopen... Vervolgens blijft ze drie minuten mopperen en dralen en vraagt ze of we een jongen met een contrabas hebben gezien. Nee, die heb ik niet gezien. Dan is het bijna vertrektijd en vraag ik haar wat ze wil doen: Uitstappen en in gaan checken en de volgende trein nemen of blijven staan en dan krijgt ze van mij een boete. Uit het feit dat ze stil blijft staan op de plek waar ze staat, maak ik op dat ik moet gaan schrijven. Ik sluit de overige deuren, bied haar nog één keer aan om uit te stappen, sluit vervolgens mijn deur en vraag haar naar identiteitsbewijs. Als ik begin te schrijven, moppert ze verder: "Lekker makkelijk verdienen, zo." Oftewel: Het ligt aan mij. Uiteraard, het ligt namelijk altijd aan mij. "Ik ga nooit met de trein.", merkt ze nog op. Als ik klaar ben met het opschrijven van haar gegevens en haar om een reden vraag, zegt ze: "Ik dacht dat die kutpoortjes op het perron stonden." Die verklaring neem ik letterlijk over en ik leg haar uit dat ze met een week tot veertien dagen een acceptgiro op de deurmat kan verwachten. Daarop vraagt ze me hoe lang ze daarna heeft om te betalen. Ik geef antwoord en merk op dat haar dat in een maand tijd wel moet lukken. Ze kijkt me glazig aan en dan komt de aap uit de mouw: "Nou, eigenlijk niet..." Ze heeft dus gewoon geen geld. En daar maakt ze dan een heleboel stampij om, schuift mij de schuld in de schoenen en doet ze net alsof ze het allemaal maar heel moeilijk vindt om in drie minuten even de tunnel in te lopen, in te checken en alsnog in te stappen.

Tijdens mijn ronde door de trein kom ik haar weer tegen, ze zit naast de jongeman die tegenover zich een tas met een contrabas heeft staan. Ze kijkt me aan en ik zie de twinkeling in haar ogen; ze is hartstikke verliefd op hem, maar hij mag gewoon niet weten dat ze geen cent te makken heeft... En de kosten van dat reisje vanuit Amsterdam naar het oosten? Ach, dat zien we na de reis wel weer. Net een echte toerist...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdrage kan in dit topic.