"Uw inzet is gevraagd"

[OVE Redactie]

Bijdrage van een machinist.

In de verte hoor ik het sms-geluidje van mijn werktelefoon. Half slapend werp ik een blik op mijn wekker. 09:07 staat er in het display. Veel te vroeg, bedenk ik mij en ik draai me om in de hoop nog een uurtje te kunnen slapen. Terwijl ik mij bedenk wat er in het sms'je zou kunnen staan, val ik in een lichte slaap. In de verte hoor ik mijn telefoon rinkelen. Wat nu weer? Ik rol mij op mijn buik en grabbel in de broekzak van mijn broek. Waar is die telefoon gebleven? Net op tijd neem ik op. 'Hallo?' Mijn wekker geeft 09:09 uur aan. 'Er is een belangrijk bericht voor u. Druk op een toets om het bericht te luisteren'.

Het duurde niet lang om te beseffen dat wat er aan de hand was, drastische gevolgen voor het treinverkeer zou hebben. Een verstoring tussen Amsterdam, Leiden, Utrecht, Lelystad, Haarlem en Amersfoort. Terwijl ik de badkamer in loop om mij te wassen, bedenk ik hoe vol de perrons moeten staan. 'Er staat mij iets te wachten...', grap ik in mijzelf. In één beweging druk ik mijn koffiezetapparaat aan en steek mijn sigaret aan. Eerst even wakker worden. Met de koffie in mijn hand loop ik door mijn appartement om alle attributen te verzamelen. Gele vest met een informatielogo op mijn rug, Railpocket van de lader en in de tas, iets te drinken, portofoon niet vergeten. Na een laatste controle of ik alles bij mij heb, stap ik in mijn auto. Het is vanaf mijn huis ongeveer 10 minuten met de auto naar station Maarssen. En daar moest ik zijn.

Aangekomen bij het station zoek ik een plek om mijn auto te dumpen. Nood breekt wet en ik vind een plek onder de loopbrug om mijn auto te parkeren. Ik draai het busplatform op en met mijn alarmlichten aan rij ik over het voetpad. Het is inmiddels kwart voor tien, dus mijn inschatting op de vraag hoe laat ik aanwezig kon zijn op station Maarssen klopte precies. Ik pak mijn telefoon en bel onze centrale om mijn aanwezigheid als VOS op het station kenbaar te maken. Een VOS is 'Vrijwilliger Onbemenste Stations'. In geval van een verstoring, zoals vandaag, worden (kantoor-)medewerkers gebeld die een station 'onder hun hoede' hebben. Als VOS ga je dan naar 'jouw' station om te inventariseren hoeveel reizigers er zijn en welke bestemming ze hebben, zodat als er bussen komen, jij ze de juiste bussen in kan sturen. Ook voor specifieke gevallen ben jij als VOS aangewezen om te kijken wat je kan regelen voor die reiziger(s).

'Bent u van de NS?' wordt mij gevraagd. Ik draai mij om en zie een meisje van een jaar of 20, 25 staan. 'Oh, gelukkig. Ik sta hier al vanaf acht uur en weet écht niet wat ik al die mensen moet vertellen'. Vanaf acht uur zegt ze? Waarom ben ik hier nu pas, bedenk ik mij. 'Ik hoop dat u wel meer informatie kan geven,' vervolgd ze haar verhaal en ik neem haar in me op. Blond haar, een mooie lach siert haar gezicht. De sproetjes rondom haar neus geven haar een speels uiterlijk, terwijl het leren jasje dat ze draagt haar een vorm van kracht en zelfverzekerdheid geeft. Ik zet mijn tas op de grond en pluk het gele vestje er uit. Terwijl ik die aantrek geef ik antwoord op haar vragen. 'Ik hoop dat ik meer dan jij kan vertellen, want ik weet nog niet wat er opgezet gaat worden. Ik zal dat zo even bekijken. Heb jij enig idee of er nog veel reizigers op het perron zijn?'
'Ik denk haast van niet. Vanochtend wel, maar nu niet meer.'
Ze staat naast een enorme berg met koeken, blikjes frisdrank en chocoladerepen. 'Ik ga zo even kijken. Jij bent van..?' en ik kijk haar vragend aan. 'Calamiteitencatering' antwoord ze kort. 'En ik sta hier al vanaf 8 uur, we werden om half 8 al gebeld om hier naar toe te gaan.' Mijn verbazing wordt groter. Waarom werd ik 3 kwartier geleden pas gebeld?
'Ik, eh... Ik loop even naar het perron om te kijken of ik daar nog mensen te woord kan staan en kom dan bij je terug. Hoef je hier in ieder geval niet meer alleen te staan!' ze lacht en ik glimlach naar haar terug. 'Tot zo!' en ik loop de trap op. Bovenaan op de loopbrug werp ik een blik op het perron. Leeg. Ik daal aan de andere kant de trap af en zie 2 mensen in de wachtruimte zitten. Ik doe de deur open en met een 'Goedemorgen' maak ik mijn entree. 'Er is op dit moment geen treinverkeer mogelijk van en naar Utrecht, Breukelen en Amsterdam. Waar wilt u naar toe?' Ze wilden naar Breukelen. Of eigenlijk alleen de man. Zijn vrouw, tenminste dat nam ik aan, bracht hem alleen naar het station. Hij moest naar zijn werk en zat hier al een uur. 'Wie gaat nu mijn baas betalen? Ik kan nu niet werken, dat zal iemand moeten vergoeden!' Ik vertel hem dat hij vooralsnog alleen kan proberen om een 'Geld terug bij vertraging' formulier in te vullen maar dat we helaas niks voor zijn werkgever kunnen betekenen. Hij wist dat ik dit antwoord zou gaan geven. 'Mooi is dat' antwoord hij met een glimlach op zijn gezicht. Ik adviseer hem om een bus naar Breukelen te nemen.

Ik kijk om mij heen en zie verder niemand op het perron staan. Logisch, want iedereen heeft al voor alternatief vervoer gezorgd. Wat doe ik hier nog? Ik loop terug naar de hoofdingang, naar het meisje van de calamiteitencatering. 'Neemt u wat lekkers, dat krijgt u van de NS' vertelt ze een reiziger. 'Wanneer gaan er weer treinen rijden?' Ik kijk op mijn Railpocket. 'Voorlopig rijdt er nog niks. Ik zie om 11:00 uur een trein staan, maar het kan zijn dat die nog wordt opgeheven.'
'Ik ga wel met de bus en zie in Utrecht wel weer verder' en ze loopt richting de bussen. Ik raak aan de praat met het meisje van de calamiteitencatering. Koetjes en kalfjes, waarom ik hier nu pas ben, hoe dat in zijn werk gaat en wat mijn bedoelingen hier zijn. Zij is vanochtend door haar vader uit haar bed gebeld. Ze woont hier vlakbij en heeft dit vaker gedaan. En ze had een weekje vakantie opgenomen van haar werk dus kon ze haar vader hier toevallig mee helpen.

Het is inmiddels kwart over tien en ik zie een intercity aangekondigd staan, die zal stoppen op Breukelen, Abcoude, Amsterdam C en Den Helder. 'Er komen treinen aan!' vertel ik het meisje. Ik besluit om onze centrale te bellen, want áls deze trein gaat rijden wil ik er graag het fijne van weten. De medewerkster van de centrale verteld mij dat er inderdaad een intercity gaat rijden vanaf Utrecht en zal stoppen op alle tussengelegen stations tot Amsterdam Centraal. Inmiddels zijn er een aantal reizigers op de hoogte gesteld en die wachten op het perron, nadat ze wat lekkers hebben meegenomen. Het meisje en ik praten verder en ik zie in mijn ooghoek een VIRM het station binnen schuiven. Op hetzelfde moment komt er nog een handjevol reizigers aanlopen die naar Breukelen of Amsterdam wilden. Ik meld ze dat er NU een trein langs het perron staat die overal stopt richting Amsterdam Centraal en zij haasten zich naar het perron. Snel pak ik mijn portofoon en met een groepsoproep piep ik de collega's op de trein op. 'Oproep voor het treinpersoneel op station Maarssen met de trein richting Amsterdam Centraal, over!' het duurt even maar de chef trein beantwoord mijn oproep. 'Hier het personeel op trein 3536 op station Maarssen. Zegt u het maar, over!'
'Hi, hier jouw collega en VOS op station Maarssen. Ik heb zojuist nog een handjevol reizigers naar jullie toe gestuurd die héél graag met jullie mee willen. Zou je daar even op kunnen wachten, over?'
'Waar zijn die reizigers nu, want we willen wel graag snel weer vertrekken, over?'
'Ze lopen nu de trap af, het perron op, over!'
'Ik zie ze! We kijken hoeveel we er mee kunnen nemen, want het zit al hartstikke vol, over!'
'Bedankt collega! Een goede dienst verder! Uit!'
Ik kijk het meisje aan. 'En nu hopen dat ze allemaal in de trein passen' zeg ik. In mijn Railpocket staat inmiddels ook een trein richting Utrecht aangekondigd. Twee zelfs. Een sprinter naar Rhenen en een intercity richting 's Hertogenbosch, Eindhoven en Heerlen/Maastricht.

Langzaam komt het treinverkeer weer op gang. En dat is ook wat ik de reizigers vertel, die nietsvermoedend naar het station komen. Het is mooi weer en ik sta inmiddels lekker in het zonnetje. De meeste reizigers volgen mijn voorbeeld, ze blijven bij mij in de buurt, want ik ben hun enige bron van informatie op het moment. Ik voel me ineens een stuk minder onnuttig. Het meisje en ik praten ondertussen verder. Hoe zou ze heten, vraag ik mij af. Ik steek mijn hand uit. 'Zal ik me ook nog even voorstellen? Ik sta hier al 2 uur gezellig met je te kletsen, maar ik heb mij nog helemaal niet voorgesteld!' ze beantwoord mijn hand met de hare en lachend vertellen we hoe we heten. 'Wil je koffie?' vraag ik haar. Daar had ze wel oren naar. Ik ga op weg naar een terrasje verderop, in de hoop dat ze open zijn. Halverwege draai ik mij om. 'Wat heb je in je koffie?' roep ik haar. 'Alleen een beetje suiker!' antwoord ze. Ik kom bij het terras, maar het etablissement oogt donker. Ik loop naar de deur waar een stofzuiger achter staat. Op het raam hangt een briefje met de openingstijden. Verdorie, die gaan pas om vijf uur open. Teleurgesteld loop ik terug. Ineens bedenk ik mij, dat de fietsenstalling wel open is. En die mannen hadden inmiddels al een blikje cola en een koek bij ons gescoord, het is tijd om de rollen om te draaien. Ik vertel haar mijn idee en ze stelt voor dat zij het wel even bij die mannen ging proberen. Ze loopt weg en ook onze rollen zijn omgedraaid. Ik vertel de reizigers dat ze wat lekkers voor onderweg kunnen meepakken en het meisje draait zich naar mij toe. 'Wat heb jíj eigenlijk in je koffie?' roept ze met een grote lach op haar gezicht. 'Helemaal niks! Alleen de koffie is voldoende!' antwoord ik haar.

Terwijl ik reizigers te woord sta over treinen die mogelijkerwijs weer gaan rijden komt ze aanlopen met twee mokken koffie. 'Kijk eens!' roept ze triomfantelijk. Ik grap dat ze daar al haar charmes voor in de strijd heeft moeten gooien. Sta ik hier nu te flirten? Ze lacht. Ik kijk haar aan en neem dankbaar de mok koffie in ontvangst. Ze kijkt mij aan en tegelijk nemen we een slok koffie. Zij met een beetje suiker en ik helemaal zwart. Ik bedenk mij hoe het zou zijn om samen met haar 's ochtends op een zonovergoten balkon in het zuiden van Frankrijk de koffie te drinken.
'Verdomme, kan de NS nou nooit eens een paar treinen normaal rijden?!' hoor ik achter mij. Ik ben weer terug waar ik was en draai mij om. Een dame op leeftijd staat omhoog te turen naar het bord met vertrekkende treinen. Bij bijna alle treinen staat vermeld 'Rijdt vandaag niet'. 'Waar wilt u naar toe?' vraag ik voor de zoveelste keer die ochtend. Utrecht was haar antwoord. Ik vertel haar dat de treinen naar Rhenen wel rijden en de eerste die vertrekt die van 11:33 uur is. Het meisje vult mij aan 'Neemt u wat lekkers mee, terwijl u staat te wachten. Dat krijgt u van de NS, vanwege de spoorproblemen van vanochtend'. Het gezicht van de vrouw verdraaid van stand onweer naar een flauw zonnetje en dankbaar pakt ze wat mee.

Inmiddels is de dienstregeling weer enigszins opgestart, alleen de tussentreinen, de sprinter Amsterdam / Breukelen - Utrecht / Veenendaal (17400) rijdt niet. De sprinter Rhenen - Utrecht - Breukelen / Amsterdam (7400) rijdt in zijn geheel en mijn werk zit er eigenlijk op. Ik besluit om nog wat langer te blijven en nog wat met het meisje te kletsen. Ze belt haar vader om te horen of de NS hun al heeft gebeld. Dat was niet het geval dus zou ze er nog wel even staan. Mijn vest heb ik uitgetrokken en in mijn tas gestopt, evenals mijn Railpocket en telefoon. De borden met vertrekkende treinen geven weer de juiste informatie aan dus ik verwacht niet dat ik mijn apparatuur nog nodig heb. Na nog wat informatie gegeven te hebben en koeken en frisdrank te hebben uitgedeeld is het inmiddels kwart over 12 geworden. Haar vader komt aanrijden en stapt uit zijn auto. 'De NS heeft gebeld, we zijn niet meer nodig!' Ik help met het opruimen en opstapelen van de kratten. Het word de auto ingeladen en hij vertrekt. Het meisje zwaait hem gedag en draait zich om. 'Nog één sigaretje dan?' en ik steek haar een sigaret toe. 'Nog ééntje dan,' zegt ze. We vatten de ochtend samen en ik trap mijn sigaret uit. 'Nou, dat was 't dan!'

'Bedankt voor de gezelligheid en de hulp,' zegt ze me. Ze steekt haar hand uit. Ik geef haar een hand en zeg 'Wie weet, bij de volgende verstoring, zien we elkaar weer.'
'Wie weet,' en ze glimlacht. De sproetjes in haar gezicht zijn donkerder geworden door de zon. Die sproetjes, die ze zelf zo verschrikkelijk vindt. Ik vind ze heel mooi.
'Tot ziens!' en ik loop richting mijn auto. 'Tot ziens en nogmaals bedankt, hè!' roept ze.
'Heb je misschien zin om een keer wat te gaan drinken, samen?' maar die vraag heeft ze nooit gehoord, want ik trok op dat moment het portier van mijn auto dicht.
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen.