De Conducteurspet

[OVE Redactie]

Elke keer is het weer moeilijk om een geschikt onderwerp voor mijn columns te vinden. Niet omdat er zo weinig te vertellen valt, integendeel, het is alleen niet altijd even interessant. Of niet zo handig om op internet te zetten. Niet iedereen hoeft namelijk te weten wat er allemaal voorkomt in en rond de trein. Sommige dingen kun je beter voor je houden, andere dingen vertel je niet om jezelf of een ander in bescherming te nemen.

Je komt namelijk in de gekste situaties terecht als conducteur. Het ene moment ben je de veiligheidsman, niet lang daarna ben je politieagent, dan weer ben je een rechercheur en als het even kan ben je ook nog medewerker van de Klantenservice. Tijdens de opleiding tot conducteur krijg je ook de cursus tot BOA: Buitengewoon Opsporingsambtenaar. Tijdens die cursus wordt er onder andere geleerd dat je als conducteur verschillende petten op moet zetten tijdens je werk. Toen mij dat werd geleerd, leek me dat niet zo heel moeilijk. Ik kon me er toen alleen geen voorstelling van maken dat je dat dan continu moet doen. En terwijl je de ene pet nog op hebt, moet je de andere alvast pakken om op te zetten. Je moet keuzes maken: Ga ik dit als toezichthouder oppakken, of als BOA?


Maar, er zijn veel meer mogelijkheden dan alleen toezichthouder en BOA, zoals ik hierboven al schreef. Het is maar net wie, wat, waar, wanneer en hoe. De vraag waarom komt er expres niet in voor: Vaak kom je daar niet achter of is het totaal niet relevant om jezelf dat af te vragen. Je kunt nu eenmaal niet in het hoofd van een reiziger kijken. De vraag stellen betekent niet dat je een antwoord krijgt.

Ik kreeg Service&Veiligheid mee, van Eindhoven naar Deurne. Terwijl we aan het controleren waren, kwam een van de collega's bij een Poolse meneer terecht. Meneer had geen kaartje, want 'No money' - geen geld, dus. In de tussentijd dat ik naar de deuren was gelopen om het vertrekproces te starten en weer terug de coupé in ben gelopen, heeft mijn collega zich gelegitimeerd en de reiziger zijn identiteitsbewijs gevorderd. "Je weet dat ik je mag fouilleren, hè?", maar meneer bleef beweren dat hij geen identificatie bij zich had. Op wonderbaarlijke wijze (zijn rugtas werd geopend) kwam er toch een paspoort tevoorschijn. "Daarvoor krijg je een proces verbaal." deelde mijn collega de man mee. Die was daar niet heel erg gelukkig mee en begon te protesteren. Met twee boetes, een voor het niet tonen van zijn identiteitsbewijs en een voor het niet hebben van een geldig vervoerbewijs, stapte meneer de trein uit. Als je nu de vraag 'waarom?' zou stellen, is er geen antwoord op te krijgen. De politiepet is hier dus van toepassing.

Met de Sprinter van Hoofddorp naar Almere Oostvaarders ben ik onderweg en rijden we Duivendrecht binnen. Het is rustig vanavond, er zitten niet heel veel mensen in de trein en ik kan op mijn gemak mijn controleronde maken. Tot ik naar buiten kijk: Heel het perron staat vol met allemaal Ajax-supporters. Ze lijken rustig en de hele trein stroomt vol. Ik geef aan sommige reizigers de aanwijzing om even helemaal naar achteren te lopen, omdat de trein daar het rustigst is. Iedereen kan mee en we vervolgen onze weg naar Almere. In dit geval gaat mijn veiligheidspet op: Supporters, zeker in zulke grote groepen, zijn vaak onvoorspelbaar. Er hoeft er maar één te zijn met rare ideeën in zijn hoofd en het kon nog wel eens heel laat worden voor je thuiskomt. Ik neem dus een strategische plaats in de trein in, zodat ik in geval van nood snel overal bij kan zijn. Je weet nooit of er een halsbrekende toeren uit gaat halen terwijl de deuren sluiten, sommige supporters zijn te beneveld om te begrijpen dat er tussen de trein en het perron een stuk lege ruimte is, noem het maar op. De rit verloopt gelukkig soepel en in Almere Oostvaarders is de trein helemaal leeg. "Ze waren mak, niet?" vroeg mijn machinist achteraf. "Maar dat is ook logisch; ze hebben verloren met 3-0." Of dat geholpen heeft, weet ik niet. Maar ze waren inderdaad gelukkig behoorlijk mak.

En dan nog het geval waar ik de details voor het gemak maar even van weg laat. Soms lees je in de krant dat er belangrijke papieren in de trein zijn blijven liggen. Vaak gaat het dan over rechters die hun werk mee naar huis hebben willen nemen, maar in de trein achter hebben gelaten en dat dan via de krant (liefst de Telegraaf, die alles enorm breed uit gaat lopen meten) terug kunnen lezen. Daar wordt dan schande van gesproken en er worden reprimandes uitgedeeld tot schorsingen aan toe. Op het eindpunt van de trein waar ik het in dit geval over ga hebben, stapt een schoonmaker uit met een enorme zwarte weekendtas. "Alsof er een lijk in zit!" zegt hij, terwijl hij de tas met een klap op het perron gooit. "Er zitten allemaal papieren in. Hoe kunnen mensen dat vergeten?" Ik open de tas om te zien waar het precies over gaat en ik tref een enorm pak papier. Allemaal gerechtelijke stukken, op naam van een advocaat. Ik blader snel door het pak papier heen om te zien wie er de eigenaar van is en ik merk dat het verschillende dossiers zijn die ik hier in mijn handen heb. Allemaal klaar om in de rechtszaal tijdens een rechtszaak te behandelen. Ik bel met de centrale die dergelijke spullen verwerkt in de computer en terwijl ik daarmee bezig ben, komt er een servicemedewerker op mij af. "De eigenaar staat twee stations verderop, hij heeft zich al gemeld. Zou jij die tas mee willen nemen en af willen geven aan die man?" Ik til de, enorm zware, tas op en berg hem op in de trein. Samen met mijn collega verwonder ik mij over het idee dat je zo'n tas kunt vergeten. En dan heb ik het nog niet eens over de waarde van de inhoud van de tas...

Op het station waar de man uit was gestapt, staat hij op het perron met een servicemedewerker. Ik krijg een welgemeende hand van de man met een bijbehorend 'Bedankt!". Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij een beetje verstrooid is, hij lijkt me wel het standaard type advocaat: Netjes en heel correct. Maar ook al wel op leeftijd: Geen wonder dat hij die tas vergeet. Maar ook dan begrijp ik nog steeds niet waarom je zo'n tas kunt vergeten. Met de tas in zijn handen sleept hij zichzelf het perron af. En zet ik mijn servicepet weer af. Ik ben benieuwd welke pet ik hierna weer op zal moeten zetten...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdragen kan in het topic zelf.