Warmte rond het vriespunt

[OVE Redactie]

Er zijn dagen dat je als conducteur alleen maar problemen tegenkomt. Reizigers met problemen, reizigers die problemen maken, de infrastructuur die tegenwerkt, de treindienstleider die niet meewerkt, enzovoorts. Dat kunnen heel zware dagen zijn. Het heeft invloed op heel veel zaken. Reken maar na: Worden we achter een goederentrein aan gestuurd, dan kun je er donder op tegen zeggen dat je onderweg te laat bent, dan gaat het humeur van de reizigers vijftien graden omlaag en zijn ze ineens een heel stuk minder gezellig dan anders. Als je echter perfect op tijd bent zijn exact dezelfde reizigers helemaal blij en is alles goed.

Ik ben er voor de veiligheid, de controle en de service. De combinatie daarvan maakt het een uitdagende baan. De problemen die ik eerder al noemde kunnen je soms de keel uithangen, maar meestal is het juist een uitdaging om die problemen op te lossen. Voor zover je dat kunt. Maar er zijn ook van die dagen dat op de een of andere manier alles als vanzelf gaat en dan valt het me wel eens op hoezeer ik aan het genieten ben van mijn baan. Zo ook laatst.

Het is maandagavond en ik sta in Rotterdam om de laatste Intercity over Amsterdam naar Zwolle te brengen. Ik krijg een VIRM mee en bij vertrek begin ik meteen met mijn controleronde. Onderweg kom ik diverse mensen tegen. Het is niet al te druk en iedereen die ik controleer is voorzien van een geldig vervoerbewijs. Er zitten wat verdwaalde carnavalsvierders in die terug naar huis gaan. De sfeer is gezellig. In Delft staat er een ietwat aangeschoten jongeman bij de OV-Chippaal zijn vrienden te overtuigen dat het lampje op de paal ook van groen naar geel kan verspringen. "Toch, conducteur?" vraagt hij me. Ja hoor, jongen, wat jij wilt.



We zetten onze reis voort en net voor Schiphol kom ik een jongeman tegen die wat haspelend meedeelt dat hij geen kaartje heeft. Als ik hem vraag waar hij is ingestapt, zegt hij "Middelburg". En hij wil naar Amsterdam. In eerste instantie maak ik uit zijn woorden op dat hij zijn kaartje is kwijtgeraakt, maar als ik hem daar nadrukkelijk naar vraag zegt hij dat hij er überhaupt niet een had. Ik schrijf hem een kaartje uit en na Schiphol ga ik verder met controleren. Er is een wat oudere meneer ingestapt met zijn koffer en hij geeft me zijn kaartje. Hij vraagt er meteen bij: "Is het niet al te laat?" Ik kijk op het kaartje en zie dat hij naar Hengelo wil. Ik zoek in de Railpocket op wat de mogelijkheden zijn en vertel hem dat hij niet verder gaat komen dan Amersfoort. Dat ziet hij niet echt zitten, maar hij zal dan de nacht wel doorbrengen in Amsterdam. Ik schrijf voor hem op hoe hij de volgende ochtend alsnog naar Hengelo kan reizen vanuit Amsterdam en de man bedankt me. Als ik even ga zitten heb ik het gevoel dat er meer moet zijn dat ik op kan zoeken voor de man. Ik bedenk me dat hij natuurlijk ook mee naar Zwolle kan. Ik loop naar hem terug en zeg hem dat dat ook een mogelijkheid is. Het is nog steeds geen Hengelo, maar het is al wel dichterbij dan Amersfoort. Als iemand hem dan op wil halen... Maar nee, de man is vastbesloten om de nacht door te brengen in Amsterdam en vertelt dat hij wel wat rond zal gaan lopen. "In Amsterdam is meer te zien dan in Zwolle, nietwaar?" Daar heeft hij gelijk in. Hij heeft 4 uur om te overbruggen, dus dat moet wel goed komen, niet? Ik draai me om en loop naar de omroep om om te roepen dat we op Amsterdam Centraal aankomen. Ik denk, terwijl we binnenrijden op het station, nog eens na en bedenk me dat de man in een shirt met korte mouwen loopt en alleen zijn koffer bij zich heeft. En dan krijg ik een ingeving.

Terwijl de man uitstapt spreek ik hem nog een laatste keer aan. Ik geef hem de tip om terug te gaan naar Schiphol. "Naar Schiphol terug?" vraagt hij verbaasd. Ja, Schiphol, want daar is het verwarmd, het is overdekt, er zijn toiletten en er is altijd wel een plekje om even te kunnen zitten. Daar zal hij toch een stuk beter kunnen vertoeven dan door Amsterdam te sjouwen met zijn koffer in zijn kielzog bij temperaturen rond het vriespunt. Hij neemt de tip ter harte en vervolgt zijn weg richting Schiphol. "Bedankt!" Ik loop nu met een veel beter gevoel bij de man vandaan.

We vertrekken vanaf Amsterdam Centraal en ik ga kijken bij de nieuw ingestapte mensen. Er zit een man helemaal alleen in de coupé en als ik hem vraag om de extra toeslag daarvoor moet hij lachen. "Dat moest er nog eens bijkomen, ja." Iets verderop zit er een man op een klapstoel op het balkon, met naast hem een grote koffer. Ik vertel hem dat als hij één balkon verderop gaat zitten hij een vierzitter voor zichzelf heeft, wat toch een stuk beter zal zitten dan zo'n klapstoeltje.

Vervolgens kom ik een meisje tegen dat op de beugel van een deur zit op het balkon. Ik geef haar haar kaart terug en zeg erbij dat ik ruimte genoeg heb in de trein om rustig te kunnen zitten. Ze kijkt me aan en zegt wat schuchter: "Tsja, ik heb smetvrees." Jeetje, smetvrees en dan met de trein reizen. Ze zal het wel moeilijk hebben dan. "Och, ik ben eraan gewend, he." En toch lijkt het me moeilijk. Ik controleer verder en kom op een bepaald moment weer bij haar voorbij. Ze zit er nog steeds. Ik vraag haar wat ze van de eerste klas vindt. Ze kijkt me aan alsof dat weinig verschil maakt. Ik leg uit dat daar minder gebruik van gemaakt wordt dan de tweede klas. "Tsja..." Ik merk dat ze niet weet hoe ze er op moet reageren, dus besluit ik met: "Weet je? Er zit beneden helemaal niemand die je ziet en ik ga je niet dwingen. Als ik zo weg ben en je wilt het proberen, dan moet je dat gewoon doen. En als je het niet wilt, dan is het ook goed." "Dat is lief." is het enige dat ze zegt. Of ze het heeft geprobeerd weet ik niet. Ik blijf het een moeilijk idee vinden. Smetvrees en dan met de trein...

Als ik terug naar voren loop, kom ik ook nog langs het balkon met de vierzitter. En ja hoor, daar zit de man die eerder op een klapstoeltje zat. Hij is blij dat hij wat comfortabeler kan zitten en bedankt me voor de tip. Graag gedaan!

Dan kom ik nog een vrolijk stel tegen. "Zo, jij bent nog laat op!" Een kort gesprekje volgt en voor ik het weet zijn we in Lelystad, waar ze uitstappen en me nog een fijne avond toewensen. Het laatste stukje van de reis is rustig en we gaan allemaal op weg naar huis. Het was een mooie avond op de trein.

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen. Reageren op de bijdragen kan in het topic zelf.

[Carpento]

De mooie kanten van het werk, wat kan een dienstverlenend beroep leuk zijn