Onder de loep: Aanrijding met persoon

[OVE Redactie]

In de serie Onder de loep behandelen we actuele onderwerpen rond het Openbaar Vervoer. In onze Besloten Personeelsdelen vragen we het aanwezige personeel hoe zij met bepaalde situaties omgaan, welke protocollen er zijn in die situaties en wat er allemaal bij komt kijken om alles aan de situatie aan te passen. In Onder de loep kan iedereen reageren en discussiëren met het OV-personeel over deze situaties. Lees eerdere delen van Onder de loep in het subforum .

In deze derde aflevering van Onder de loep is het onderwerp 'Aanrijding met persoon'. Dit kan een gevoelig onderwerp zijn voor sommige mensen, daarom hebben we besloten aan dit onderwerp op gepaste wijze aandacht te geven. Wil je er niet mee geconfronteerd worden, dan kun je deze Onder de loep beter overslaan.

Er rust een soort van taboe op het onderwerp Aanrijding met persoon, omdat het in de meeste gevallen zelfmoord betreft. De laatste jaren wordt zelfmoord meer en meer uit de taboesfeer gehaald en kan er vaak meer openlijk over worden gepraat. Experts verschillen daarin vaak van mening: De een beweert dat als je er niet over praat, je mensen ook niet op bepaalde gedachten kunt brengen, de ander beweert dat er een preventieve werking van uitgaat als je het bespreekbaar maakt. Hoe dan ook, aanrijdingen met persoon komen op het spoor helaas maar al te vaak voor. Niet alleen voor familie en vrienden van het slachtoffer vaak een levensveranderende situatie, ook voor het betrokken personeel geen fijne situatie. In 2011 alleen al waren er 215 aanrijdingen met persoon waarvan achteraf bleek dat het om zelfmoord ging. Daarmee zetten de cijfers zich door in een opgaande beweging; steeds meer mensen proberen zelfmoord te plegen door middel van de trein. Steeds vaker kan je er als reiziger, maar vooral als treinpersoneel mee worden geconfronteerd.

In deze Onder de loep bespreken een aantal OV-medewerkers die hier op het forum actief zijn anoniem over hun ervaringen hierin. Hen is gevraagd dat op gepaste wijze te doen, zodat geïnteresseerden er openlijk over kunnen praten, als jullie daar behoefte aan hebben.

Zeer recent is het verhaal van Fleur Bloemen die onderweg naar school ervoor koos een einde te maken aan haar leven door voor de trein te springen. Ook het verhaal van een 16-jarige jongen uit Zwolle die in Dalfsen voor de trein stapte heeft op het internet veel mensen doen schrikken. Met deze Onder de loep willen we jullie de andere kant van het verhaal laten zien, de kant waar vaak maar weinig aandacht aan wordt besteed in de landelijke media. Wil je reageren op onderstaand verhaal, dan ben je van harte uitgenodigd een reactie in dit topic te plaatsen. Houd het echter wel respectvol, zo is alles in deze Onder de loep ook opgebouwd.



Wat doet een conducteur bij een aanrijding met persoon?
Een conducteur vertelt: "Een aanrijding met persoon kan een behoorlijk heftige situatie zijn. De trein komt, over het algemeen, met een snelremming tot stilstand en dan is het wachten op de mededeling die de machinist over de portofoon zal doen. Na de mededeling dat we een aanrijding met persoon hebben gehad, zoek ik de machinist op. Ik vraag hem of hij alle handelingen heeft verricht die hij moet doen. Het kan namelijk voorkomen dat een machinist door de hele situatie zaken vergeet of helemaal niet in staat is om die handelingen te verrichten. In dat geval neem ik die taak op mij en zorg ervoor dat de handelingen alsnog verricht worden; het maken van een alarmoproep om de treindienstleider en treinen in de directe omgeving op de hoogte te stellen en het ontsteken van het gevaarsein. Daarna vraag ik hoe het met de machinist is. Dat klinkt wat onmenselijk, eerst die handelingen verrichten en dan pas vragen hoe het met hem of haar gaat, maar veiligheid staat in dezen voorop. Als treinen in de directe omgeving (en dan vooral tegentreinen op het spoor ernaast) niet op de hoogte zijn van de gevaarlijke situatie (in dit geval een aanrijding) en wij klimmen de trein uit of er lopen mensen in het spoor, dan ben je nog veel verder van huis. Als ik dat niet al gedaan heb terwijl ik naar de machinist ben gelopen, dan roep ik even kort en bondig om voor de reizigers dat we een aanrijding met persoon hebben gehad en dat we nu op onderzoek uitgaan.

Volgens het handboek moet ik daarna eerst het (eventueel) naastliggende nevenspoor (maar als dat er niet ligt op bijvoorbeeld een enkelsporig baanvak, dan gaat dat verhaal natuurlijk niet op) 'veilig' maken door de kortsluitkabel te plaatsen op het nevenspoor. Daardoor krijgt het seinenstelsel de mededeling dat het spoor bezet is en zal het eerstvolgende sein dat het blok waar wij ons in bevinden beveiligt op rood vallen. Daarmee voorkom je dat een tegentrein bijvoorbeeld de alarmoproep niet heeft gehoord en met 140 kilometer per uur op je af komt razen terwijl jij EHBO aan het toepassen bent...

Vervolgens ga ik op zoek naar het slachtoffer. Kortgeleden is er die hele discussie geweest of je dat als HC nou wel of niet moet doen. Het kan namelijk behoorlijk traumatische reacties teweeg brengen. Die discussie wil ik hier niet voeren, dus gaan we even uit van het handboek en de wet, die voorschrijven dat ik als HC dien te gaan kijken of ik EHBO toe kan passen of het slachtoffer af moet dekken.

Om te weten hoe of wat, vraag ik de machinist wat hij of zij gezien heeft en of hij of zij enig idee kan hebben wat ik waar aan kan treffen. De machinist bepaalt voor zichzelf of hij mee gaat of niet. In principe dient de machinist bij de trein te blijven om als aanspreekpunt te dienen voor de treindienstleider. De onderzoekende wandeling naar een eventueel slachtoffer is geen prettige; je weet niet wat je precies aan zult treffen en of je überhaupt iets kunt doen. Als het slachtoffer nog in leven is (een aanrijding met persoon kan immers ook gewoon een ongeluk zijn, het hoeft niet per se een zelfmoordpoging te zijn), pas ik EHBO toe. De persoon aanspreken, vragen wat er is gebeurd, vragen waar het slachtoffer pijn heeft en eventueel wonden afdekken of afplakken met pleisters. Indien de persoon nog wel leeft, maar niet meer bij bewustzijn is, pas ik de juiste EHBO-handelingen toe.

Het kan ook zijn dat het slachtoffer niet meer leeft. In het 'beste' scenario tref je een ontzield lichaam aan, welke je afdekt met een afdekzeil. In het 'slechtste' geval is het slachtoffer niet meer intact en kun je al snel rechtsomkeert maken.

Doordat er een alarmoproep is gemaakt naar de treindienstleider met de melding van een aanrijding met persoon, schakelt de treindienstleider de hulptroepen in. Ondanks dat het een eeuwigheid lijkt te duren voordat brandweer, politie en/of ambulance aanwezig zijn, zijn ze er binnen de verplichte 15 minuten. Ik draag de hele situatie over aan de eerste persoon die zich bij mij meldt, vaak de brandweercommandant, maar het kan net zo goed een politieagent zijn. Ik vermeld wat er gebeurd is, waar het slachtoffer zich bevindt en in welke staat het slachtoffer is. Als ik EHBO aan het toepassen ben op het slachtoffer, draag ik dat over op de ambulancebroeders. Zodra de hulpdiensten alles hebben overgenomen, begint het wachten op de wachtdienst.

De wachtdienst is een Teammanager die op dat moment de taak heeft iedereen die zich bij hem meldt met een vervelende situatie (dat kan agressie zijn, onenigheid over de dienstinhoud, maar ook een aanrijding) op te vangen. De wachtdienst komt je ophalen van de plaats delict of je gaat mee met de trein naar het station waar de wachtdienst zich bevindt, als de trein binnen korte tijd door kan rijden. Daar wordt je opgevangen door de wachtdienst die samen met mij en de machinist (en eventuele andere collega's die aanwezig waren op de trein) het gesprek aan gaat.

Daarna ga je naar huis. Je dienst wordt opgevangen en je kunt ervoor kiezen de volgende dag thuis te blijven om alles te verwerken. Een aanrijding, al dan niet met persoon, kan een heftige situatie zijn. Zoiets kun je beter op je gemak nog een extra dag thuis verwerken door leuke dingen te gaan doen dan dat je het constant met je mee blijft dragen.

Zoals jullie zien is er in het bovenstaande verhaal maar weinig ruimte om uitgebreid de reizigers te informeren. Als het slachtoffer overleden is heb je daar wat meer mogelijkheden toe dan wanneer je wel EHBO toe moet passen. Van een machinist kun je na een aanrijding ook niet altijd verlangen de reizigers op de hoogte te houden; een aanrijding kan een behoorlijke mentale klap veroorzaken, waardoor je een machinist vaak niet nog meer taken wilt geven dan hij of zij al heeft. Als er een gaatje is, roep ik zoveel mogelijk nog even om hoe de stand van zaken is, maar daarbij praat ik niet over het slachtoffer. Dat is ook niet wat reizigers interessant vinden. Die willen alleen maar weten wanneer ze verder kunnen."

Wat doet een treindienstleider bij een aanrijding met persoon?
Een treindienstleider vertelt: "Voor een treindienstleider is een aanrijding met persoon natuurlijk een stuk minder heftig als voor de rijdende collega's. Wij zitten immers veilig en droog ver weg van de plek des onheils en hoeven niet te zien wat er buiten te zien is.

Ook op het gebied van afhandeling en procedures is een aanrijding met persoon voor de treindienstleider niet de lastigste kwestie. Als een (alarm)oproep binnen komt van de machinist, moet ik eerst antwoord krijgen op een paar basale vragen: wat is er precies gebeurd, om welke trein gaat het en waar staat die trein nu? In de meeste gevallen kan de machinist dat nog prima vertellen, maar als hij erg aangeslagen of in shock is, kan het wel gebeuren dat hij me dat niet meer goed kan vertellen. We hebben een speciale training gehad om hiermee om te gaan en hebben daarin technieken geleerd om toch achter de benodigde informatie te komen.

Zodra ik genoeg weet, kan ik de veiligheid rond de ongevalsplek gaan waarborgen. Ik plaats een alarmoproep, herroep seinen voor naderende treinen en zorg ervoor dat er geen treinen meer richting de ongevalsplek kunnen rijden. Daarna alarmeer ik de BackOffice, een afdeling van de calamiteitenorganisatie, die direct hulpdiensten inschakelen.

En daarna wordt het rustig voor de treindienstleider. Meestal neem ik nog eens contact op met de machinist, om te bevestigen dat de hulptroepen in aantocht zijn of nog wat kleine details uit te vragen die ik nodig heb bij de afhandeling. Daarna kan ik me richten op het overige treinverkeer, dat natuurlijk danig ontregeld raakt en bijsturing behoeft.

Ter plaatse wordt de coördinatie overgenomen door de Algemeen Leider, een soort Officier van Dienst van ProRail, die verdere communicatie met de hulpdiensten e.d. verzorgt. Hij geeft, samen met de politie, aan wanneer de aanrijdingstrein (en eventuele gestrande treinen) verplaatst mag worden en wanneer het treinverkeer hervat zou mogen worden. Is de aanrijding op de overweg gebeurd, dan moet deze ook nog gecontroleerd en vrijgegeven worden door de storingsdienst van het SMC. De installatie zou beschadigd kunnen zijn geraakt, maar het is ook mogelijk dat deze vooraf al niet naar behoren werkte en daarmee een oorzaak voor de aanrijding was.

Op mijn scherm is de trein niet meer dan een geel lijntje dat niet meer beweegt en ik merk hoe ver je als treindienstleider soms van de werkelijkheid bent verwijderd."

Wat doet een machinist bij een aanrijding met persoon?
Een van de machinisten hier aanwezig op het forum heeft zijn eigen ervaring met een aanrijding met persoon speciaal voor ons volledig uitgeschreven. Zijn verhaal plaatsen we hieronder. Er worden, met opzet, geen specifieke details vertelt in dit verhaal, maar het kan evengoed erg indrukwekkend zijn. Zijn verhaal is als volgt:

"Terwijl ik net de trein heb overgenomen van een collega, stuif ik gelijk op met een andere intercity die was vertrokken uit het station. Er zitten een paar dames naar mij te wijzen, omdat mijn cabine gelijk op gaat met hun raam. Ze zwaaien en ik zwaai terug. Ik geef geen tractie meer en laat de andere intercity voorbij razen. Langzaam maar zeker rijdt hij aan mij voorbij. Terwijl ik de trein laat uitrollen komt een station in zicht. Uit automatisme scan ik het perron: hoeveel reizigers staan er, waar staan ze en staat er niemand te dicht op de perronrand. In mijn ooghoek zie ik iemand komen aanrennen. Ik tyfoneer (toeter) om het gevaar af te wenden. Maar de persoon stopt niet met rennen. Ik tyfoneer ononderbroken en ineens realiseer ik het: hij wilt helemaal niet stoppen...

In fracties van secondes heb ik de eerste handeling al verricht: de trein remt als een malle, want die heb ik in de snelremming getrokken. Dan is er de klap. Ik druk op de alarmtoets van onze GSM-R, hierdoor zullen alle treinen in de regio direct langzaam gaan rijden. Want wat ik zie, hoeven tegemoet komende treinen helemaal niet te zien. Terwijl de GSM-R het alarmsignaal uitzend (een oorverdovend gepiep uit het apparaat zelf) geeft het mij de opdracht om de spreekhoorn te bedienen. Maar wat hoor ik toch? Ik merk dat ik nog steeds de tyfoon ingedrukt heb. Snel laat ik die los. Ik meld, terwijl de trein nog ongeveer 70km/u rijdt, aan de treindienstleider welke trein ik ben, dat ik een aanrijding met een persoon heb, waar het gebeurt is en waar ik ongeveer tot stilstand ga komen. De treindienstleider vraagt mij om het nog een keer te herhalen, en terwijl ik het herhaal komt de trein tot stilstand. "En ik sta nu stil." De treindienstleider meldt mij dat hij de hulptroepen gaat inschakelen en we hangen op. Tijd om het personeel op de trein in te lichten.

"Oproep voor het personeel op trein xx, we hebben een aanrijding met een persoon." Door mijn abrupte remming, was één van de HC's op mijn gedeelte van de trein onderuit gegleden, want ze was net bezig om de cabine te openen om haar jas op te hangen en haar controle ronde te gaan starten. Haar portofoon was alleen uit gevallen doordat hij klem was komen te zitten tussen haar lichaam en de deur. Maar een passagierende collega had mijn oproep wel gehoord. "Meester, ik heb het gehoord en ik kom naar U toe. Collega, heb jij de oproep ontvangen, over?" Een paar seconde is het stil. "Wat is er aan de hand, over?" De HC had haar portofoon weer aangekregen. Ik meld haar dat we een aanrijding met een persoon hebben. "Collega's op het andere stel, hebben jullie meegeluisterd?" Oh ja. We hadden nog een ander stel. "Jazeker, wij lopen nu naar de achterkant van de trein, pakken de EHBO koffer en het afdekzeil en gaan naar buiten toe." Fijn, ook dat is geregeld. "OK, ik ben bijna bij de machinist en blijf op de treinen informatie geven." Terwijl ik haar komst afwacht, kijk ik nog een keer door mijn cabine. 'ALARMOPROEP' prijkt er nog in het display van de GSM-R. Heb ik alles gedaan..? De trein staat stil, die kan niet meer weg, maar voor de zekerheid druk ik toch nog even handmatig de magneetremmen op het spoor. Geen geluid, want die waren al lang naar beneden. Het controle lampje gaat wel branden. Gevaarsein, oh! Die had ik nog niet gemaakt. Snel maak ik het gevaarsein en zie verderop de intercity die naast mij reed weer langzaam in beweging komen. De HC klopt op de deur en draait hem open.

"Meester, hoe gaat het met u?!" vraagt ze beduusd. "Nou, ik leef nog, dus het gaat wel!" grap ik. "Oh gadver..." ze heeft de vlek op mijn frontruit inmiddels ook opgemerkt. "Ja, ik weet niet of ik dat mag weg borstelen, maar dat hoor ik straks wel van de KLPD. Ik zal het zonnescherm even naar beneden trekken," antwoord ik haar. Maar ze was niet alleen. Een reiziger? Staat hier nu een reiziger in mijn cabine? Waarschijnlijk zag hij me kijken, want snel stak hij zijn hand uit. "Meester, ik ben jouw collega. Een teammanager van service en veiligheid en ik was onderweg naar mijn werk. Ik hoorde de oproep van jou over de portofoon en ben direct met je HC mee gekomen naar voren." We stellen ons aan elkaar voor. Ook geef ik mijn HC een hand. "Heb je alles gedaan wat je moest doen?" vraagt ze mij. Ik kijk nog eens door mijn cabine, alarmoproep, gevaarsein, geremd. "Ja, alleen heb ik nog geen kortsluitkabel geplaatst."
"Ik ga even de reizigers informeren," zegt de HC. Ze pakt de hoorn van de haak en begint haar mededeling. ".. we komen zo langs in de trein om uw vragen te beantwoorden en zullen u over de intercom op de hoogte houden." Ze klikt de hoorn weer op de haak. "Met jou gaat het goed?" vraagt ze me nogmaals. Ik schud mijn hoofd. "Mjoah, ik kan nu toch niet meer zoveel doen. Ik ga zo even een peuk roken en mijn koffie opdrinken." Ze knikt. "Ik begrijp het. Ik ga even door de trein heen en kom straks weer bij je terug, OK?" "Dat is goed, hoor. Succes."

De teammanager blijft even bij mij, zegt hij. "Eerste aanrijding?" Ja, mijn eerste. "En ik hoop mijn laatste, maar dat kan je helaas niet uitkiezen..." Hij begint te vertellen wie er zometeen allemaal komen. Welke procedures, dat de KLPD een verklaring van me wilt hebben en wat er op het station gaat gebeuren. We kletsen nog wat over koetjes en kalfjes en dan gaat ook hij nog even door de trein heen. Ik open aan de niet aanrijding zijde van de trein mijn cabinedeur en steek een peuk op. In de verte hoor ik brandweer en politieauto's. Die zullen wel naar het station gaan. En nu maar wachten, bedenk ik mij. Ik stap mijn cabine uit om de schade aan de voorkant te inspecteren. Dat valt reuze mee. Een deuk in de cabine, een gebroken glas van een frontsein. Het gevaarsein brand wel en is zichtbaar. Dat is goed.

Na een tijdje komt de teammanager weer terug. "Ben je al gebeld?" vraagt hij. "Nee. Niemand." Dat vind hij maar raar. "Ik had op zijn minst verwacht dat de wachtdienst je wel zou bellen." Nou, ja. Ach, ik zit hier toch nog wel ff, ze weten me te vinden... In mijn ooghoek zie ik een witte auto voorbij komen en omdraaien. "Daar zal je de wachtdienst hebben," wijs ik naar buiten. Ze openen het hekje aan de weg en komen naar mijn trein. Ik open de deur voor ze. Ook zij vragen hoe het met me gaat. Ik antwoord dat het nu wel weer gaat. Ook zij willen door de trein heen. "Waar is je HC?" Die zal wel ergens in de trein zwerven, merk ik op. Weet alleen niet op welk stel ze nu zit. Kan best zijn dat ze naar het achterste stel gelopen is. Ze gaan de trein in en ik blijf achter met de teammanager. "Van mij mag je ook nog wel een keer door de trein heen, hoor" zeg ik hem. Hij gaat de collega's assisteren. Na een tijdje wordt er op mijn binnendeur geklopt. Ik doe hem open op een kier en blokkeer het zicht naar buiten. Een reiziger. "Meneer, het spijt me ontzettend dat ik u stoor, maar.. eh... Weet u misschien hoe lang dit gaat duren?" Hij durft me nauwelijks aan te kijken, of hij is verlegen, of hij schaamt zich nu hij weet dat hij tegenover de machinist staat. Vriendelijk geef ik hem antwoord. "De ervaring leert dat je al gauw 2 uur verder bent. Hou daar maar rekening mee, maar het zou ook langer kunnen duren. Alles dat korter is, is mooi meegenomen!" zeg ik met een glimlach. "Kan ik je verder nog ergens mee helpen?" Hij schud nee. "Bedankt, meneer. Ik weet genoeg. Sterkte..."

Inmiddels zijn wel al bijna 40 minuten verder als de KLPD ter plaatse komt. Eén van de heren gaat direct telefoneren op het balkon en de trein in, nadat hij zich aan mij had voorgesteld. De ander blijft bij mij. "Vertel eens wat er is gebeurt?" Ik bied hem de bijrijdersstoel aan en begin te vertellen wat ik gezien en gedaan heb. "Duidelijk verhaal." zegt hij. Na wat oproepen via de portofoon van hem en een paar telefoontjes naar weet ik wie allemaal, komt hij weer bij me terug. "Het verhaal wat je zojuist verteld hebt, wil ik graag noteren als verklaring. Ga je daar mee akkoord?" Ineens schiet mij te binnen dat je, als je gehoord wordt, altijd gezegd moet worden of je wordt gehoord als getuige, of als verdachte. Maar dat heeft hij nog niet gedaan. En voordat hij een druppel inkt op het papier zet, wil ik dat toch wel even weten. "Ja, is goed... Maar, eh. Wordt dat genoteerd als verklaring van een getuige, of als een verdachte?" Verschrikt kijkt de agent mij aan. "Als getuige, natuurlijk! Nee, joh... Wat had je willen doen? Even je trein optillen? Nee hoor... Jij bent hier het slachtoffer!" Ik glimlach. "Just to be sure!"
De agent begint met schrijven. Waar nodig vul ik hem aan of corrigeer ik hem. Er worden nog wat formulieren ingevuld, ik zet mijn handtekening en we praten wat over ons werk. Een ontzettend leuk gesprek verder en het was een hele toffe man. "Ik denk dat de wachtdienst je zo mee gaat nemen naar de standplaats. Voor mij ben je hier niet meer nodig." Inmiddels is ook de nieuwe machinist gekomen om de trein af te voeren. Ook de wachtdienst is weer naar voren gekomen en we overleggen kort even over het hoe en wat. Ik draag de trein over aan mijn collega machinist en vertel wat ik heb ingeschakeld en dat er aan de voorzijde een frontsein gesneuveld is. Ik pak mijn jas en tas, en klim de cabine uit. Ik kijk op mijn horloge. Zo laat al? Inmiddels zijn we ruim anderhalf uur verder. Terwijl ik naast de trein sta, wordt ik gewaarschuwd door de Algemeen Leider, iemand van ProRail die ter plaatse het treinverkeer regelt in samenspraak met de KLPD en de treindienstleider. De evacuatietrein is in aantocht en staat een paar meter verderop te wachten tot het spoor vrij is van hulpverleners en overstekende HC's en wachtdienstmedewerkers. Ik steek het spoor over en loop naar de auto. Ik zie de HC die mijn oproep in eerste instantie beantwoorde, maar die ik nooit voor heb gezien. "Joh, waar ben jij naar toe gegaan?" vraag ik hem. "Ja, ik zag de HC al naar voren gaan met een collega, dus we hebben afgesproken dat ik met de andere collega's mee ging naar het station om het af te dekken."

Terug op de standplaats was het tijd voor koffie. De andere collega's waren daar al, die waren met een taxi vanaf het station waar de aanrijding plaats had gevonden terug gekomen. Na ook daar wat formulieren te hebben ingevuld en elkaars bevindingen te hebben gehoord was het tijd voor ons om naar 'huis' te gaan. Ik was niet op mijn eigen standplaats, maar er was ook nog geen treinverkeer mogelijk die kant uit. Kortom, mijn collega die ik pas aan het einde van het verhaal tegen was gekomen bij de auto van de wachtdienst en ik gingen met de taxi terug. Beide dezelfde standplaats, dus dat was makkelijk. In de taxi terug naar onze standplaats nog wat gesproken over het ongeval en toen we aankwamen op onze standplaats wilde de wachtdienst daar nog even met ons praten. Wederom het verhaal gedaan en er werd ons verteld wat nu de volgende stappen waren. Ook mijn eigen teammanager wilde nog even met mij spreken en afspraken maken over het vervolg en wanneer ik weer even een stukje zou gaan rijden. Inmiddels waren we 4 uur verder vanaf het moment dat de aanrijding plaats vond en wilde ik eigenlijk wel naar huis. We spraken af dat mijn teammanager mij morgen nog even zou bellen om te horen hoe ik de nacht was doorgekomen en aan de hand van dat gesprek een afspraak te maken voor een begeleidingsritje. En toen was het eindelijk tijd om naar huis te gaan..."

Een andere machinist wilde ook nog een ervaring delen:
"Mijn laatste keer betrof een vrouw. Heb daarop natuurlijk meteen alarm gegeven, gevaarsein gemaakt en gemeld waar ik stond en wat er gebeurd was. Ook meteen via de portofoon de HC ingelicht en gevraagd of hij naar voren wilde komen voor overleg. De conducteur vroeg me of ik mee wilde schouwen (kijken langs de spoorbaan). Ik heb toen een zware overweging gemaakt: Ik was nog herstellende van eerdere gebeurtenissen in mijn spoorcarrière. De beslissing was dat ik er niet tegen opgewassen zou zijn en dat ik bijna zeker wist dat ze niet meer leefde. En ook minstens zo zeker van mezelf was dat ik dan compleet uit de running zou zijn. En dat dit waarschijnlijk voorgoed zou zijn geweest. De HC had het er heel moeilijk mee. Maar ik moest deze afweging maken. Maar wat had ik met de HC te doen! Hij wilde zo graag nog wat betekenen voor het slachtoffer. We hebben toen samen kort nagedacht over een oplossing, want de HC had ook echt geen zin om alleen te gaan, maar wilde toch wel kijken of ik gelijk had. Uiteindelijk is de HC met een collega van Service&Veiligheid, die in de trein aanwezig was, alsnog gaan kijken. Ik ben bij de trein gebleven en heb voor de reizigers gezorgd. Dat voelde goed, want ik was bezig! En ook dat stukje werk had zijn verantwoordelijkheid."

Wat doet Service&Veiligheid bij een aanrijding met persoon?
Zodra er ergens een aanrijding met persoon plaatsvindt, gaan er in ieder geval twee collega's van Service&Veiligheid naar de locatie van de aanrijding. Afhankelijk van de omstandigheden nemen zij de zorg over de reizigers van de HC over. Ze gaan de trein in om reizigers verder te informeren, gerust te stellen of zorgen voor alternatief vervoer. Als er bijvoorbeeld bussen ingezet worden om de gestrande reizigers op te halen, moet de trein geëvacueerd worden. Daarin is Service&Veiligheid getraind en zij zorgen voor een goede afhandeling. De hulpdiensten kunnen zich dan ontfermen over het slachtoffer, eventueel puinruimen en het opschonen van de locatie. Service&Veiligheid draagt dan zorg voor de reizigers zodat het treinpersoneel opgevangen kan worden door de wachtdienst. Zodra de trein weer kan vertrekken, al dan niet met reizigers, kan Service&Veiligheid ook terug naar hun standplaats of volgende klus.

En daarmee hebben we geprobeerd jullie een kijkje in de keuken te geven van het spoorpersoneel dat betrokken kan raken bij een aanrijding met persoon. Er komt veel meer bij kijken dan een simpele melding "In verband met een aanrijding met persoon is er geen treinverkeer mogelijk tussen..." In dit topic geven we iedereen de mogelijkheid inhoudelijk te reageren. Wil je erover praten of vragen stellen, dan kan dat. We vragen je wel om het respectvol te houden.
___________________________________________________________________________
Onder de loep gaat over actuele onderwerpen in het OV. OV-personeel geeft in de Besloten Personeelsdelen een reactie op het onderwerp. Daarmee wordt Onder de loep gemaakt. Wil je ook iets weten van het OV-personeel? Heb je een leuk onderwerp waar je meer over wilt weten?

[Joop]

Een zeer duidelijk en helder verhaal hierboven! Chapeau!!

[Fabian318]

Heftig, indrukwekkend verhaal!
Sinds het werd ook hier erover gediscuteerd wat zo'n zelfdoding voor het spoorpersoneel betekent.

Hier is ook de "Werther-Effekt" bekend: Doordat in de media over zelfdodingen (b.v. met de trein) wordt bericht, stijgen de cijfers. Daardoor bericht de pers bijna nooit over zelfdodingen. In de vier weken na de Enke-suïcide sprongen 121 mensen voor de trein, i. p. v. 53 een jaar vroeger.

[Jennifer1234]

Bedankt voor dit informatieve en belangrijke item. Ik vond de laatste ervaring van de machinist treffend: uit zelfbescherming koos hij ervoor om niet mee te gaan schouwen. De HC wilde ook niet alleen gaan. De aanblik van een aangereden lichaam zal ook zeker gruwelijk zijn. Nu vraag ik mij het volgende af. Politiemensen, brandweer, ambulancediensten en artsen worden evanals soldaten, erop getraind om heel nare aanblikken emotioneel 'afstandelijk' te ervaren. Dit zijn speciale trainingen. Ik vroeg mij af of conducteurs en machinisten zulke trainingen ook krijgen. Ik denk dat dat geen overbodige luxe zou zijn.

Heel veel succes en bewondering voor jullie werk! Jullie houden Nederland in beweging!

[flierefluiter]

Prachtig artikel. Vanuit mijn opleiding journalistiek zou ik heel graag een interview willen houden met een machinist die zijn ervaringen van deze verschrikkelijke gebeurtenissen zou willen delen. Iemand enig idee wie ik daar voor het beste kan benaderen? De NS weigert er duidelijk over te praten.

[SuicidepreventieKerk]

Aan flierefluiter van 12 okt. 2018. Kijk eens bij joosvanderzanden.com , zij is en kunstenares en treinmachinist en schrijver van het boek isbn 9789062168675