Weekendreizigers

[OVE Redactie]

Aan het einde van de week wordt het langzaamaan drukker in de trein. Het type reiziger veranderd van de vaste forens naar de uitgelaten mens. Hoe later in de week, hoe meer volk er op de been is zo lijkt het wel. 's Avonds gaan clubjes mensen allerlei gezellige dingen doen, variërend van een avondje theater tot een potje kaarten bij vrienden thuis. Sommigen pakken hier en daar een concert mee en weer anderen gaan met de trein richting de grote stad omdat ze daar wel een bioscoop hebben.

Maar vanaf vrijdagmiddag komt daar nog weer een ander type reiziger bij: De weekendreiziger. Zowel van het mannelijk als het vrouwelijk geslacht. En die zijn dan weer onder te verdelen in de gezelligheidsmensen en de liefdeszoekers.



De liefdeszoekers herken je vaak aan de hoopvolle blik in de ogen. Als je die komt controleren vinden ze dat prachtig. De glimlach en de twinkeling in de ogen verraad alles: Op weg naar zijn of haar geliefde. Als we dan aankomen op het station van bestemming van de liefdeszoeker, ontstaat er een vast ritueel: Er staat iemand op het perron of naast de auto op de parkeerplaats, wachtend op die ene persoon die de trein uitstapt. In de trein staat iemand bij de deur net zo lang op het knopje "Openen" te drukken tot de deuren eindelijk open gaan. Twee personen die naar elkaar zoeken op een paar honderd meter perron. Zodra ze elkaar in het oog krijgen, verschijnt er bij beide een brede glimlach. Soms rent een van de twee op de ander af, maar als ze eenmaal bij elkaar zijn is er eerst de uitgebreide knuffel en dan de kus: Iedereen mag zien dat wij samen gelukkig zijn! Terwijl iedereen zijn eigen weg zoekt, zoeken zij de knusheid en gezelligheid met elkaar op. Op de achtergrond fluit ik, sluit ik de deuren en breng ik alle andere liefdeszoekers en gezelligheidsmensen een station verder.

De gezelligheidsmensen zijn vaak dagjesmensen die of de hele dag op pad gaan (voor een leuk prijsje met een goedkope dagkaart naar Maastricht, bijvoorbeeld) of die met een groepje naar een concert, optreden of wedstrijd gaan kijken. Op de heenweg allemaal vol energie en vaak vrolijk. Vol verhalen waar ze heengaan als je ze er naar vraagt. Op de terugweg is dat vaak anders. Uitgeblust van het vele wandelen, de vele indrukken die zijn opgedaan of gewoon moe omdat het dan meestal al laat op de avond is. De terugreis is dan ook meestal een verplicht nummertje, dat ze niet snel genoeg voorbij kan zijn. Aan papieren kaartjes kan ik vaak zien hoe vroeg ze die dag op pad zijn gegaan en vooral de dagjesmensen hebben er een handje van zo vroeg mogelijk op pad te gaan, want in het weekend mogen ze ook vóór 09.00 uur al reizen. Als je ze dan vraagt waar ze heen zijn geweest en hoe het was, zijn de meesten vol van hoe mooi de dag was. Vaak wordt er dan door de partner, met een diepe zucht, aan toegevoegd: "Maar wel lang..."

Het humeur van de wedstrijdgangers hangt vaak heel erg af van het wedstrijdverloop. Als ze gewonnen hebben zijn ze erg uitbundig en kunnen ze met z'n allen de wereld aan. Een hoop kabaal op het perron en vaak in de trein niet de rustigste. Als ze verloren hebben kan er ook een heleboel geluid uitkomen, maar zijn ze vaak wat rustiger. Informeren naar de eindstand levert in beide gevallen gemor op. Als ze gewonnen hebben, had het 'veel beter' kunnen zijn en als ze verloren hebben, was de scheidsrechter vaak partijdig of speelde die ene speler als een natte krant. Ook voor hen is de terugreis een moetje; hoe sneller het voorbij is, hoe beter.

Concertgangers en theaterbezoekers zijn vaak wat oudere reizigers. De hele groep vindt het achteraf geweldig, maar er is er altijd één die er toch minder van gecharmeerd van was. Een stempel van de conducteur op het kaartje kan dan soms toch nog een leuk einde aan de avond brengen. Terwijl de dames volop kletsen over wat ze allemaal hebben gezien, kakken de mannen in.

Omdat in het weekend de meeste werkzaamheden plaatsvinden, krijg je daar meestal ook wel wat over te horen. Hoe slecht het allemaal geregeld is, hoeveel langer de reis nu duurt, maar ook opvallend vaak complimenten dat het allemaal zo soepel verloopt. Heel typisch. Vaak zijn het mannen die klagen, vrouwen hoor je er niet zo over, hoewel die soms heel direct uit de hoek kunnen komen als het over werkzaamheden gaat en vaak een kort lontje hebben in die gevallen. Maar de meeste mensen zijn er inmiddels aan gewend en weten hoe het allemaal werkt. Er zijn toch ook genoeg weekendreizigers die graag bevestiging krijgen over wat ze al hebben opgezocht of te horen hebben gekregen. "Stopt deze trein echt in Deventer?" of "Waar kan ik de bus vinden?", terwijl je net daarvoor hebt omgeroepen dat de bussen vertrekken vanaf de voorzijde van het station...

Zodra iedereen op zondagavond op de terugreis is richting huis, komen hier en daar de verhalen naar boven over wat er dat weekend allemaal gebeurd is. Maastricht was toch mooier dan ze hadden gedacht, maar ook verder weg. De film in de bioscoop was leuker dan de recensie had gezegd en 'dat moeten we vaker doen!' Alle dagjesmensen zoeken een plekje in de trein en onderweg pikken we de liefdeszoekers op. Ook dat gaat volgens een vast ritueel. Een auto draait de parkeerplaats op en één van de geliefden stapt uit en neemt de weekendtas met vuile was weer mee. Een vluchtige afscheidskus, want de trein komt eraan. Met een druk op de claxon wordt het weekend beëindigd, terwijl de trein het station binnen rolt en de auto de weg opdraait en wegrijdt. Of de romantischer variant, waarbij hand in hand het perron opgelopen wordt en er samen op de trein wordt gewacht. Als de trein dan binnenrijdt en de deuren worden geopend, staat er altijd wel één stelletje afscheid te nemen. Als ik zie dat iedereen uit- en ingestapt is, blaas ik op mijn fluitje, wat het sein is voor het innig zoenende stelletje om echt afscheid te nemen. Één van de twee stapt de trein in en ondanks het hoogteverschil dat daar vaak door ontstaat is er toch nog ruimte voor die ene, laatste kus. Die verbreek ik door de deuren te sluiten, waardoor er nog één persoon op het perron achterblijft. Als ik naast een van de geliefden op het balkon sta en de deur daar sluit, stel ik vaak voor om samen te zwaaien terwijl we wegrijden. Het perron glijdt weg en buiten wordt alles weer donker. De jongen of het meisje zoekt een plekje om te zitten en gaat met een voldaan gevoel naar huis. De herinneringen aan het weekend zorgen voor een kleine twinkeling in de ogen, die vaak dichtvallen van vermoeidheid.

Terwijl iedereen vermoeid terugdenkt aan het weekend, zorg ik er samen met de machinist voor dat iedereen veilig op het station van bestemming komt. Wat een mooi beroep hebben we toch...

Mikos, Hoofdconducteur
___________________________________________________________________________
Verhalen in Vanaf de Werkvloer komen onder andere uit de Besloten Personeelsdelen voor OV-personeelsleden. Wil je ook (eventueel anoniem) bijdragen aan Vanaf de Werkvloer? Vertel dan je verhaal in de Besloten Personeelsdelen. Voor toegang vragen we je om een kopie of scan van je personeelspas in te sturen.