Scheepsrecht

[Mikos]

Soms komt het voor dat een dienst niet zo gaat als gepland. Als er onderweg ergens een onvoorziene gebeurtenis plaatsvindt, kan de rest van het dienstkaartje in sommige gevallen zo de prullenbak in.

Ik sta op dinsdag in Lelystad naast een Intercity naar Dordrecht. Twee stellen VIRM, Rotterdam op mijn dienstkaartje. Er komt een Rotterdamse collega aangelopen die de trein naar Dordrecht brengt. We maken afspraken over wat we onderweg gaan doen, testen de portofoonverbinding met de machinist en rijden op tijd Lelystad uit. We controleren onderweg naar Almere Buiten het ene stel en gaan daarna zitten.

Er komt een melding binnen op onze telefoons; er is een verstoring tussen Hoofddorp en Leiden.
"Da's niet best," zegt mijn collega. Vanaf Dordrecht mag hij terug naar Rotterdam en dan naar huis. Maar met een verstoring onderweg is het maar afwachten hoever hij daarmee komt. Al snel blijkt het om een defecte bovenleiding te gaan en dat is meestal geen verstoring die snel is opgelost.
Kort erna meldt de machinist via de portofoon dat onze trein tot Almere Centrum rijdt, om vervolgens leeg terug naar Lelystad te worden afgevoerd. Om te voorkomen dat het helemaal volstroomt met treinen op Amsterdam Zuid, Schiphol of het opstelterrein van Hoofddorp, en uiteindelijk alles onoverzichtelijk vastloopt in die hoek, gaat het protocol in werking, waarbij onze trein niet verder rijdt dan Almere Centrum.

De machinist stelt de vraag of wij de trein leeg willen lopen in Almere, om zeker te zijn dat er geen reizigers blijven zitten. Ik roep om voor de reizigers aan boord dat we niet verder gaan en dat nog niet bekend is wat op dit moment alternatieven zijn die wel rijden.

Vervolgens komen we aan in Almere Centrum, waar de reisinformatie nog niet is bijgewerkt en aangeeft dat wij de Intercity naar Dordrecht zijn. Regelmatig omroepen, de trein leeglopen, de enkele reiziger die achter ons alsnog in is gestapt er weer vriendelijk uitzetten en na tien minuten is de trein leeg en gereed om afgevoerd te worden. De collega wordt naar Amsterdam gestuurd en dan met Intercity Direct naar Rotterdam, zodat hij toch nog op tijd naar huis kan. Mijn dienstkaartje gaat ook volledig op de kop, ik krijg Rotterdam die dag niet te zien.

Een week later heb ik dezelfde dienst en sta ik wederom in Lelystad naast de Intercity naar Dordrecht. Twee stellen VIRM, Rotterdam op mijn dienstkaartje. Er komt een Rotterdamse collega aangelopen die meldt dat hij naar Dordrecht gaat.
'Dat kan jij,' spreek ik hem moed in. Waarna ik vertel dat het de collega een week eerder wat minder goed af ging.
We maken afspraken en we vertrekken op tijd. De rit verloopt vlekkeloos; we vertrekken op tijd uit Almere en zijn daarmee al verder dan de week ervoor.

Maar wanneer we de Schipholtunnel net verlaten hebben, krijg ik een melding op mijn telefoon. Er is een verstoring tussen Den Haag en Rotterdam. Er staat bij Schiedam een defecte trein. Dat kan heel lang duren, maar soms is het ook weer zo voorbij. Even afwachten, dus.

Kort erna neemt mijn collega contact met me op.
'Onze trein wordt opgeheven vanaf Den Haag Hollands Spoor, krijg ik net te horen,' meldt hij.
'En jij zei nog wel dat ik dat wel kon, naar Dordrecht...' gaat hij zuchtend verder. Ik roep om voor onze reizigers hoe het allemaal zit. En uiteindelijk rijden we Den Haag HS binnen, waar de trein leegloopt.

'Maar jij kan dat ook wel,' zeg ik lachend van achter mijn mondkapje wanneer we naast elkaar op het perron staan. 'Je vergat alleen dat ik er bij was en ik combineer niet zo lekker met deze trein.'
Op de achtergrond komt de melding voorbij dat de verstoring op dat moment verholpen is, de reizigers kunnen vijf minuten later met een Intercity waar we ze al naar verwezen hadden mee. Wij gaan terug naar Leiden, waarvandaan de Rotterdamse collega alsnog naar Rotterdam en op tijd naar huis kan. Ik neem de sliert dubbeldekkers weer mee terug naar Lelystad. Uiteindelijk kom ik ook deze keer niet in Rotterdam. Wellicht dat een volgende poging kansrijker is..?


Valentrein
Het is 14 februari, Valentijnsdag. Daar merk je verder weinig van, behalve de enorme rij die voor de bloemenwinkel in de hal van Utrecht Centraal staat. Die zijn ook niet gek en durven 45 euro voor een -toegegeven, mooi- boeket rozen te vragen. En de mensen staan er om zes uur 's avonds kennelijk toch nog graag voor in de rij. Later die avond zie ik nog verscheidene dames rondlopen met roze ballonnen.

Ik ben een Intercity van Utrecht richting Nijmegen aan het controleren, laat op de avond. Voor een maandagavond zit er nog aardig wat volk in de trein en het valt me op dat vrijwel iedere dame die in deze trein zit iets Valentijn-achtigs bij zich heeft; ik zie enkele losse rozen, een klein boeketje rozen en zelfs een beertje met een hartje op de tafeltjes.

Halverwege de trein komt er een stelletje door de bakovergang gelopen terwijl ik van de trap af kom. Ik vraag ze om hun kaartjes, die ze direct beginnen te zoeken. Zij is het snelst en overhandigt me haar chipkaart. Wanneer ik die terug geef is de jongen nog steeds aan het zoeken. Hij heeft allerlei papieren in zijn handen en het kost hem moeite om de gevonden chipkaart uit zijn portemonnee te halen en te overhandigen.
'Wat heb je toch allemaal bij je?' vraag ik hem lachend terwijl ik zijn chipkaart aanneem, controleer en terug geef.
'Ja nou, dat zal ik laten zien,' zegt hij glunderend.
Hij vouwt de papieren open en vertelt gepassioneerd:
'We zijn gaan bowlen en ik heb ruim gewonnen!'
'En nu ga je die papieren inlijsten zeker,' zeg ik lachend.
'Absoluut!'
En inderdaad, de papieren bevestigen zijn verhaal.
'De eerste ronde scheelde het niet veel,' zegt hij wijzend naar het papier, 'maar daarna was het wel duidelijk.'
Zijn uitslagen lopen op, die op haar papier blijven achter. Hij is trots als een pauw en zij laat hem dat zijn. Dit stelletje is duidelijk gek op elkaar en vanavond is hij misschien nog wel gekker op de uitslag dan op haar.
Ik wens ze een fijne avond en dat wensen ze me ook weer terug wanneer ze de trap aflopen om een plekje te zoeken in de coupé.

Wanneer we Ede-Wageningen zijn gepasseerd kom ik ze beneden in de coupé nog eens tegen. Ze beginnen te zoeken naar hun kaartjes, maar ik herken ze.
'Die heb ik al gezien,' zeg ik met een knipoog.
'Herkent u ons nog?' vraagt de jongen me.
'Zeker, zij had jou vet ingemaakt met bowlen, toch?'
Zij lacht hardop, hij probeert er lachend tegenin te gaan.
'En ik kan het bewijzen!' hoor ik hem nog zeggen.
Het plezier spat er van af.

Am... euh..
Zondagavond laat vertrek ik vanuit Zwolle met een Intercity naar Amsterdam Centraal. Vanwege de Formule 1 in Zandvoort is de dienstregeling aangepast. Dat in combinatie met werkzaamheden tussen Zwolle en Meppel maakt dat het allemaal net even wat anders verloopt dan normaal.

Wanneer we vertrokken zijn, controleer ik de reizigers. Al snel krijg ik een enkele reis van Zwolle naar Amersfoort in mijn handen gedrukt. En ondanks dat ik heel goed weet dat we via Lelystad naar Amsterdam rijden, twijfel ik toch even een seconde; Amersfoort? Ik vraag de jongen waar hij naar toe reist.
"Amsterdam," is het antwoord dat hij vol overtuiging geeft.
Ik draai het kaartje dat hij me gegeven heeft om en laat zien dat dat niet is waar hij een kaartje naar toe heeft gekocht. Zowel hij als het meisje waar hij mee reist turen een paar seconden naar het kaartje en dan valt het kwartje.
"Oh... euh, dan zal ik bij het intikken van de bestemming op de automaat niet goed hebben opgelet. A, M en dan per ongeluk Amersfoort hebben aangetikt," zegt hij, zoekend naar een verklaring.
Het meisje naast hem kijkt hem vol ongeloof aan, met een blik van: Hoe kun je dat nou doen?!
Hier is geen opzet in het spel. Dus ik stel een creatieve oplossing voor: het kaartje naar Amersfoort is ongeveer zo duur als een kaartje naar Almere, waar we volgens de aangepaste dienstregeling zes minuten stil staan. Ik stel voor dat hij daar het laatste stuk naar Amsterdam bij koopt, zodat hij vervolgens alsnog met ons mee naar Amsterdam kan reizen. Dat voorstel ziet hij wel zitten, waarna hij me bedankt.

Ik stempel zijn kaartje naar Amersfoort en geef die vervolgens terug, waarna hij er nog een paar seconden met ongeloof naar blijft kijken. Het lijkt ook wel zoveel op elkaar...

Mondkapje
Tijdens het controleren kom ik bij een man die zonder mondkapje op in de trein zit. Hij glimlacht vriendelijk naar me wanneer hij zijn chipkaart geeft, die ik controleer en teruggeef.
'Heeft u een uitzondering voor het mondkapje?' vraag ik hem.
Hij kijkt me een seconde vertwijfeld aan, herhaalt de vraag half hardop en zegt dan:
'Nee, ik heb geen uitzondering voor het mondkapje.'
'Wilt u dan even een mondkapje opzetten, alstublieft?' vraag ik hem vervolgens vriendelijk, waarna ik alvast doorloop. Ik hoor hem nog net achter me zeggen:
'Dat wíl ik niet, maar voor u doe ik het.'
Lachend vervolg ik mijn weg.

Conducteur Mike