Ver heen

[Mikos]

Zondagavond, de intercity naar Zwolle, net na vertrek uit Den Bosch. Mijn collega controleert de benedenverdieping van de VIRM die we bij ons hebben, ik loop boven. Ik kom bij een blonde jongen die geen mondkapje op heeft. Hij heeft eerst niet door dat ik kom controleren, dus controleer ik de reiziger aan de andere kant van het gangpad. Daarna draai ik me om naar de jongen, die ik nogmaals om zijn kaartje vraag.
"Oh, die heb ik wel. Momentje."
Hij pakt zijn telefoon erbij en begint de NS Reisplanner-app te zoeken. Daarin laat hij het scherm zien met de reis die hij heeft opgezocht. Maar dat interesseert mij niet. Dus ik wijs hem waar hij zijn E-ticket in de app vandaan kan halen. Maar daar staan geen E-tickets. Ik vraag hem of hij een kaartje heeft gekocht. Hij stamelt iets over dat hij dat meteen vooraf heeft gedaan. En hij laat wederom het scherm met de geplande reis zien.
"Kijk, dit is de reis die ik maak."
'Prachtig, maar heb je dan een e-mail gekregen met je kaartje?' vraag ik hem lachend. Dit kon wel eens lang gaan duren. Ik merk aan de rest van de coupé dat ze meeluisteren, want het wordt wat stiller. En de vragen die ik stel zijn kennelijk te hoog van niveau, want hij moet steeds langer nadenken voor hij een antwoord weet te produceren.

Op mijn verzoek laat hij de Inbox zien van zijn mailaccount. Tientallen mails van vandaag, maar niks van NS. Dus vraag ik hem:
"Heb je een abonnement?"
"Ja, een Weekend Vrij," is zijn reactie.
"Laat dan die chipkaart zien, man!" zeg ik lachend. Hij zoekt naar zijn kaart, rechts van me komt mijn collega de trap op om de rest van de coupé te controleren.
Ik krijg zijn kaart, die niet is ingecheckt. Maar met het abonnement dat hij heeft kan ik wel een handeling uitvoeren waarbij hij achteraf een rekening krijgt als hij geen geldig vervoerbewijs heeft, daarvoor hoef ik nu verder niks te doen, dat wordt op kantoor verder geregeld. Ik overhandig hem zijn chipkaart.
Voor de zekerheid vraag ik:
"Waar ga je nu naar toe?"
"Amsterdam," is het vrij zekere antwoord dat hij geeft.
"Dan moet je in Arnhem overstappen," concludeer ik.
"Dat denk ik niet," krijg ik terug.



Prachtig, deze benevelde jongen is straal de weg kwijt, is in Den Bosch in de verkeerde trein gestapt en gaat met mij in discussie over hoe hij op zijn bestemming moet komen. Ik zie er de lol wel van in. De discussie gaat verder in de trant van:
"Ik ga altijd met deze trein naar Amsterdam."
Maar mijn collega komt bij me staan en raadt de jongen aan toch naar mijn advies te luisteren. Dus vertel ik hem nog een keer dat hij vanuit Arnhem naar Utrecht en Amsterdam kan reizen.
"Je mag ook blijven zitten," begint mijn collega vervolgens.
"Maar dan kom je in Zwolle uit en in ieder geval vandaag niet meer in Amsterdam," maak ik de inkopper af.
Om het geheel in stijl af te ronden vraag ik de jongen waar zijn mondkapje is.
"Oh, die heb ik hier in zitten," zegt hij, waarna hij in zijn rugtas begint te zoeken. Kort erna vindt hij zijn mondkapje, die hij op zet.

Mijn collega en ik lopen lachend en hoofdschuddend de coupé uit.
"Die gozer is echt volledig de weg kwijt," lach ik.
"Ik dacht al zoiets te ruiken," zegt mijn collega wanneer we op het balkon staan. "En hij kan maar beter naar je luisteren, want anders gaat hij er echt niet komen."
Hoe hij het verder gedaan heeft weet ik niet, maar in Arnhem was zijn stoel leeg. Zou hij dan toch naar me geluisterd hebben?

Druk
In een Intercity van Zwolle naar Roosendaal ben ik aan het controleren en tref ik twee Poolse heren in de coupé. De ene geeft me zijn enkele reis naar Tilburg, die ik na controle gestempeld weer teruggeef. De ander is druk bezig op zijn telefoon iets te zoeken. Hij vindt niet wat hij zoekt, dus de ene man helpt hem. Althans, dat is zijn bedoeling, want ze zijn tegengesteld van elkaar handelingen aan het uitvoeren. De ene swipet naar beneden om het menu voor zich te krijgen, de ander drukt op een van de knoppen om de openstaande apps te openen. Het resultaat is dat ze drie keer achter elkaar op het hoofdscherm uitkomen en niet waar ze willen zijn.

Wat ze niet doorhebben is dat ik het stilletjes lachend vanachter mijn mondkapje aan het observeren ben. Het mooiste vind ik het nog wel dat de achtergrond wel zo allemachtig druk is met allerlei kleuren van wat ik vermoed dat dropjes zijn, dat de kleuren van de apps die er op geselecteerd kunnen worden niet eens van de achtergrond te onderscheiden zijn.

Het lukt de tweede man om een programma open te krijgen waarin heel netjes staat uitgelegd dat de man bestolen is op het werk en nu naar een andere baan op weg is. En daaronder de prachtige vertaling: "kan ik een coupon krijgen?"
Die zal ik voor hem maken, maar niet zonder samen met ze te lachen om die drukke achtergrond. Zelf vindt hij het kennelijk ook wat veel, want hij lacht een beetje als een boer met kiespijn als zijn maatje en ik er hardop om lachen. Vriendelijke jongens wel.

Eindpunt
Zondagavond laat, ik kom aan met de Sprinter vanuit Hoofddorp in Almere Oostvaarders, het eindpunt van de trein. De reizigers stappen uit en ik loop de trein nog even leeg; zeker weten dat er niemand meer in zit voordat we vertrekken. De trein rijdt daarna naar een kopspoortje en rijdt vervolgens terug naar het andere perron om weer terug te rijden richting Hoofddorp, dus heel erg is het niet als er mensen blijven zitten, maar het kan zo'n gedoe geven als mensen daardoor een trein missen.

Ik loop door de lege trein en zie dan dat er tegenover het toilet een fiets staat, met oranje zadelhoes. Het zal toch niet... Wanneer ik van een reiziger met een fiets het fietskaartje controleer zeg ik er altijd bij dat ze straks bij het uitstappen vooral niet moeten vergeten hun fiets mee te nemen. Dat wordt altijd wat weggelachen, maar het zal de eerste niet zijn die achterblijft. Ik zie verder niemand in de trein wanneer ik voor me kijk, dus ik vrees dat ik met een fiets opgescheept blijf zitten. Tot ik nog wat beter kijk en iemand in de hoek zie zitten van een vierzitter aan de andere kant van het toilet.

Ik loop er naar toe en roep van een afstandje alvast een keer vrij luid: "Joehoe, Almere Oostvaarders, eindpunt!"
De vrouw met blauwe jas en haar capuchon over haar hoofd schrikt op en vraagt in half Nederlands:
"Deze trein niet to Dronten?"
Nee, we gaan niet verder. Voor de zekerheid vraag ik of de fiets ook van haar is, wat ze bevestigt en met het fietssleuteltje in haar hand spoedt ze zich naar de fiets. Daarbij mompelt ze iets wat een beetje paniekerig overkomt; hierop was ze dus absoluut niet voorbereid.

In de tussentijd open ik de deur om te zien of de machinist toevallig meekijkt, hij staat al op het perron. Anders zou ik hem via de portofoon oproepen om hem te informeren waarom het wat langer duurt, maar dat blijkt dus niet nodig.

De vrouw stapt uit en ik meld dat de trein naar Dronten tien minuten later op hetzelfde spoor komt.
De vrouw roept terwijl ze van me wegloopt heel vriendelijk en duidelijk opgelucht:
"Dankuwel, fijne avond!"
Ik sluit de deuren en we kunnen vertrekken naar het kopspoortje.
Wanneer we tien minuten later aan de andere kant van het station weer langs het perron staan, staat de trein naar Zwolle er ook. In het voorbijgaan kijk ik nog even bij die trein naar binnen en zie dat de vrouw op een stoel zit, de fiets met het oranje zadelhoesje staat er gebroederlijk naast. Weer een tevreden klant!

Conducteur Mike