Onbeheerd

[Mikos]

Het is dinsdagmiddag, spitsuur, en ik sta net met een Intercity naar Den Haag langs het perron op de luchthaven Schiphol. Er komt een reiziger naar me toe:
"Meneer, er staat daar een koffer onbeheerd."
Er is vaak wel wat voor nodig voordat reizigers daar een melding van komen maken, maar hij wordt ook nog eens bijgestaan door nog twee personen die naar me toe komen lopen. Hier is dus zeker iets aan de hand. Sowieso moet je zo'n melding nooit te licht opvatten, dus ik loop met de ene man mee. De ander blijft staan en zegt dat er wel een slapend meisje naast ligt. Maar waar ik dacht dat het om een koffer op het perron zou gaan, stapt de man twee rijtuigen verderop op het raam af en wijst naar binnen.

Bij de vierzits die verder leeg is staat inderdaad een enorme blauwe koffer, met een opvallend label eraan in wit en rood. Ik weet direct van wie de koffer is, want ik heb het bijbehorende Franse meisje onderweg al gecontroleerd. Ze zit echter niet bij de koffer. Schuin achter de vierzits, aan de andere kant van het gangpad, ligt iemand overdwars over twee stoelen. Ik loop de trein in en stap op het meisje af. Omdat onze vertrektijd nadert, pak ik het iets doortastender aan dan anders, door haar bij haar arm te pakken, een paar keer hallo te zeggen en haar naar me toe te trekken. Vaak de snelste manier om leven in de brouwerij te krijgen. Maar het levert geen resultaat op; haar ogen blijven dicht.

Er schiet ineens van alles door me heen; is ze bewusteloos door de slaap of iets anders? Haar gezicht is ook witter dan toen ik haar controleerde, leeft ze überhaupt nog wel? Ik blijf haar verder naar me toe trekken, ben zelfs voorbereid om te beginnen met reanimeren. Maar dan opent ze toch haar ogen, van heel erg ver weg wordt ze wakker. Ze kijkt me ietwat geschrokken aan. Ik vraag haar, retorisch, of het haar koffer is aan de andere kant van het gangpad.
"Suitcase?" stamelt ze, nog niet helemaal wakker.
Ik vraag haar waar ze naartoe reist.
"Schiefhol," is het antwoord, waarna ze zich half omdraait naar het informatiescherm in de coupé waarop staat dat dit Schiphol Airport is. En dan is ze ineens klaarwakker.

Ik stap de trein uit waar de ene melder verwachtingsvol staat te wachten. Ik bedank hem voor de melding en meld dat alles oké is, waarna hij weer instapt. De andere melder staat ter hoogte van de roltrap en vraagt of ze niet moet vliegen met die grote koffer. Dat bevestig ik, waarna ook hij vertrekt. Ik vraag mijn collega via de portofoon nog heel even te wachten met het vertrekproces tot ze is uitgestapt. Dat duurt een halve minuut, want ze moet in allerijl haar koffer naar buiten krijgen, wat nog niet meevalt met haar beperkte lengte gecombineerd met de enorm grote koffer. Wanneer ze op het perron staat bedankt ze me vluchtig. We kunnen vertrekken.

Weigering
Zaterdagavond, er zijn werkzaamheden rondom Almere en Weesp, waardoor de treinen vanuit Zwolle tot Almere Oostvaarders rijden en daar keren. Er hangt wat jeugd op het station en met mijn machiniste sta ik te kijken naar hoe een drietal met de deuren loopt te spelen. We voorzien problemen, dus ik spreek af de deuren te sluiten, de reizigers te controleren en ingangscontrole te houden. Zo gezegd, zo gedaan en al snel kom ik de drie jongens tegen in de trein, waarvan er twee wel heel zenuwachtig naar me toe komen om te vragen of ze de trein uit kunnen, want ze willen helemaal niet met de trein, ze kwamen alleen hun vriendje uitzwaaien. Ze spreken me netjes aan met meneer, dus met wat aangezette woorden laat ik ze de trein uit en vertel ik ze het station te verlaten. Wat ze netjes doen.

Kort erna kom ik bij het toilet, dat bezet is sinds een man voor me wegliep toen hij in de gaten kreeg dat ik kwam controleren. Dus ik klop aan op de toiletdeur, waarna ik het toilet door hoor spoelen en de deur vervolgens opent. Dezelfde man met het knotje die ik al weg zag lopen komt van het toilet. Ik vraag hem om zijn kaartje, waarop hij reageert in het Engels dat hij die niet heeft.
"The police told me that I can travel without. I lost my ID and my money, it's just for one stop."
Er is geen agent die dat zegt, laat staan dat het dan waar zou zijn, dus vraag ik de man om de trein dan te verlaten als hij zich niet kan identificeren. Maar dat is hij niet van plan.
"You call the police," zegt hij terwijl hij langs me loopt en plaatsneemt op een stoel. Dat lijkt mij niet zo'n goede oplossing, dus na wat zinloos aandringen bij de man vraag ik de machiniste of ze een poging wil wagen.
"Denk je dat hij van mij wel onder de indruk gaat zijn, dan?" hoor ik via de porto de lachende machiniste. Maar ze komt toch even kijken.



Zoals verwacht heeft dat geen meerwaarde, maar niet geschoten is altijd mis. De man praat op luide toon tegen haar dat hij dakloos is, hij maar één station mee hoeft en wat al niet meer. Ik bel in de tussentijd onze Meldkamer. Daarvan hoor ik dat Veiligheid&Service al onderweg was naar Oostvaarders voor een andere melding, ze kunnen er ieder moment zijn. In de tussentijd staat er al een aardige groep reizigers op het perron te wachten om in te stappen, dus de machiniste neemt van mij mijn kaartlezer over om de instappende reizigers te controleren terwijl ik ernaast sta te bellen.

"Doe ik mijn oude baan ook weer eens," zegt ze wanneer ik heb opgehangen; ze is vroeger ook conducteur geweest. Ik neem de kaartlezer weer over, zij gaat de treindienstleider bellen om te laten weten dat we nog niet zullen vertrekken. Kort erna komt er een collega van V&S het perron op gelopen. Ik vraag de enkele reiziger die aan komt lopen om heel even te wachten en sluit de deuren, waarna ik met de collega op zoek ga naar de man die ondertussen al in de trein is weggelopen. Een reizigster die er de hele tijd al vlakbij zat wijst ons de goede richting.

Wanneer we bij hem aankomen, start het hele verhaal weer van voren af aan. De collega vraagt om een kaartje, maar dat is er niet. Een identiteitskaart heeft meneer ook niet, uitstappen wil hij ook niet. Ik open de deur zodat ze uit kunnen stappen wanneer het zo uitkomt, ondertussen controleer ik de reizigers die in willen stappen. De machiniste komt poolshoogte nemen en net op dat moment loopt het uit de hand. De collega van V&S wil de man aanhouden, maar dat zint de man niks, dus er ontstaat een gevecht. In mijn ooghoek zie ik de twee collega's van V&S aan komen lopen die beneden twee uitstellen hebben staan schrijven. Ze stappen in en gaan op in het gevecht.

Het is ietwat surreëel; ik controleer de wachtende reizigers bij de deur en vertel ze dat ze links af moeten slaan. Rechts ligt V&S namelijk met een man die weigert mee te werken op de grond te vechten, wat gepaard gaat met een hoop geschreeuw van de man. Om het feest compleet te maken komt er van achter uit de trein een reiziger aanrennen die meent zich er mee te moeten bemoeien door te roepen:
"Jullie moeten hem met respect behandelen!"
De machinist stapt naar de man toe om die uit de situatie te halen, want hij heeft er niks mee te maken en bovendien ligt het verhaal wat anders dan dat hij kennelijk denkt. Ondertussen bel ik de Meldkamer om politie erbij te vragen, vier vechtende mannen is vragen om problemen, dus wat assistentie erbij kan geen kwaad.
De collega's krijgen de man onder controle en nemen hem mee naar buiten. De reizigersstroom droogt op, het is ondertussen ook al twee minuten na vertrektijd. De machinist heeft de treindienstleider gebeld en het sein komt veilig. We vertrekken direct en ik praat even na met de machinist.

Een half uur later spreek ik de collega van de volgende trein die informeert wat er allemaal was in Oostvaarders. Naast de drie collega's van V&S hadden er al vier agenten gestaan bij de aangehouden man, zo vertelde ze me. Ik schud het maar van me af, weer een verhaal om te vertellen...

Hypermodern
Het is maandagavond en ik ben met een sprinter onderweg van Amsterdam naar Haarlem. We komen aan in Halfweg-Zwanenburg en er komt over het perron een meisje naar me toe gerend.
"Meneer, mag ik u iets vragen?" roept ze me toe.
Ze loopt op me af, met haar telefoon in de hand.
"Ja, wacht!" roept ze, duidelijk niet naar mij. Wanneer ze naast me staat, laat ze me het scherm van haar telefoon zien.
"Kijk, mijn vriendin loopt op die brug en moet ook mee, wilt u nog even wachten?"
Op het scherm zie ik inderdaad de reling van de loopbrug over de weg en het spoor, die toegang biedt tot het perron waar we staan, afgewisseld met het gezicht van een rennend meisje. Wanneer ik opkijk naar de brug zie ik hetzelfde meisje aan komen rennen.
"Dan moet ze wel opschieten, want we gaan weg," zeg ik om er nog wat druk achter te zetten.
"Ja, schiet op!" roept het meisje naast me via Facetime naar de ander.
"Maar de trein gaat pas om 36 en het is 35," probeert ze me nog wat tegen te houden.
Niet dat dat nodig is, want ik wacht nog wel heel even, maar dat vertel ik er voor het gemak niet bij.
Het vriendinnetje komt het perron op gerend, het meisje dat naast me staat rent nog een stukje in haar richting, maar niet voordat ze me vluchtig bedankt heeft voor het wachten.
Ik zet de vertrekprocedure in gang en we gaan keurig op tijd weg. De hypermoderne techniek staat voor alles!

Conducteur Mike