Alles tegelijk

[Mikos]

Mijn columns bestaan uit stukjes die ik in de afgelopen periode heb meegemaakt. Die voeg ik samen tot één column die geplaatst wordt. Normaal merk je daar als lezer niet zo veel van, maar nu de hele wereld op zijn kop staat, lijken onderstaande verhalen uit een ver achter ons gelegen tijd te komen. Op verzoek van mijn kleine schare lezers plaats ik de column toch, in een poging het Corona-virus even te kunnen doen vergeten.

Alles tegelijk
Het is donderdagmiddag en ik heb me net in dienst gemeld. Ik ben altijd ruim op tijd op mijn standplaats Zwolle, voor het geval er onderweg naar het werk iets zou gebeuren. Ik heb dus alle tijd om mijn dienstkaartje uit te printen en even wat bij te kletsen in het personeelsverblijf. En zo kan ik ook op tijd richting mijn eerste trein wandelen. Ik kom het personeelsverblijf uit en zie een Sprinter staan op het perronloze spoor 2. De trein staat stil, dat is apart. En er zitten reizigers in, ook al niet de bedoeling. Het blijkt dat de treindienstleider een fout heeft gemaakt; er staat namelijk een werktrein op spoor 2. En dus staat de Sprinter uit Utrecht, bestaande uit 3 stellen SNG er achter vast. Terwijl ik richting de tunnel loop, zie ik de machinist van de Sprinter uitstappen, het spoor oversteken en het perron opklimmen. Hij is onderweg naar de andere kant van de trein. Ik loop richting mijn trein, die net binnenkomt wanneer ik op het perron ben. De conductrice van de trein draagt de trein aan mij over en dan heb ik tijd om naar mijn machinist te wandelen. Een kort praatje later valt het me op dat de Sprinter naar Amsterdam, die om 15.37 uur had moeten vertrekken, nog steeds langs het perron staat. Toen ik naar het verblijf liep vanaf de parkeerplaats kwam ik de machinist voor die trein tegen; de collega die eind vorig jaar met mij in Nieuw-Vennep heeft vast gestaan toen onze tegentrein een aanrijding met persoon had. Ik wandel naar hem en de Zwolse conducteur die er naast staat toe. Ik grap nog even dat ik blij ben dat het kennelijk niet aan mij ligt wanneer die Sprinter in een verstoring terecht komt.
‘Wanneer heb je voor het laatst sterretjes gezien?’ grapt de machinist terug, terwijl hij me bij mijn jasje pakt. En me vervolgens met een knipoog ook weer los laat.
We kijken naar de Sprinter die nog steeds op het perronloze spoor 2 staat; de trein is te lang, waardoor het wissel voor zowel de Sprinter naar Amsterdam als voor mijn Intercity naar Utrecht geblokkeerd is. We kunnen geen kant op. Dan komt de trein op spoor 2 in beweging; die wordt een stuk in de richting van Amersfoort opgetrokken, zodat de machinist de trein weer om kan bouwen om in één keer op spoor 1 aan te komen. Het sein van de Sprinter naar Amsterdam wordt groen en de trein vertrekt.

Ik wandel naar mijn machinist en roep in de trein om wat er gaande is en dat het allemaal nog even kan gaan duren. Dan gaat ook mijn telefoon; de Bijsturing. Die meldt me dat de conductrice die op de Sprinter uit Utrecht zit, met mij mee moet. Of ik daar nog even op wil wachten. Haar trein is nog niet terug van het wisselen van spoor 2 naar spoor 1, maar ik schat in dat het niet lang hoeft te duren. Bovendien moet de Intercity uit Groningen nog binnen komen, daarin zitten veel reizigers die ook met mij mee willen. Dus ik beloof het in de gaten te houden. Ik groet de machinist en loop over het perron langs de trein. Een tweede werktrein komt binnen op spoor 2; waarschijnlijk heeft de treindienstleider zich vergist en had hij de Sprinter aangezien voor de werktrein. Een duur foutje, want de treinenloop wordt er nogal door verstoord. In de achtergrond hoor ik de Sprinter uit Utrecht alsnog binnenkomen op spoor 1, aan de overzijde van het perron is de Intercity uit Groningen inmiddels binnen gekomen.


Er komt een Zwolse conducteur naar me toe;
‘Mike, er komt een reiziger uit jouw trein naar me toe die melding maakt van een achtergebleven tas.’
Dit is de middag dat het station van Leeuwarden volledig afgesloten is na de vondst van een verdacht pakket. Terwijl ik op het perron in Zwolle sta, is de politie in Leeuwarden bezig te onderzoeken wat het precies is dat is achtergelaten in de trein van Arriva. Op deze momenten worden mensen vaak een stuk waakzamer. De conductrice die uit de Sprinter komt en met me mee moet komt het perron op gelopen en meldt zich bij mij, met z’n drieën lopen we richting de man die buiten de trein staat te wachten.
‘Hij zei dat hij wel even buiten zou wachten, want hij vertrouwt het niet,’ zegt mijn collega over de melder.
De man wijst naar een vouwfiets en een zwarte tas op het balkon.
‘Ik zag een man de trein in stappen, hij zette dit neer en toen is hij al bellend de trein uit gelopen. Ik kan hem nu niet meer vinden, dus ik dacht: ik meld het even.’
De Intercity aan de overzijde van het perron is inmiddels vertrokken, het zal niet lang meer duren voordat ook wij weg kunnen, dus ik pak het rigoureus aan en loop naar de omroep. Een kort verzoek of de eigenaar van de vouwfiets en de zwarte tas zich wil melden levert meteen op dat er een meneer uit de coupé komt lopen en zich meldt. Ik vraag hem of hij de zwarte tas bij zich wil houden, waarna hij hem meteen meeneemt. Probleem opgelost.

Dat is ook het moment dat het sein groen wordt en wij kunnen vertrekken. De conductrice en ik stappen in, de Zwolse collega blijft achter op het perron. Een korte omroep dat we zes minuten later zijn vertrokken door de verstoorde treinenloop verder, raak ik in gesprek met de conductrice die bij me is ingestapt. Ze is ontzettend blij dat ze alsnog met me mee kon, want ze is bijgestuurd om via Amersfoort terug naar Enschede te gaan. Maar er blijkt meer achter te schuilen; ze is nog maar een jaar in dienst en heeft de week ervoor haar eerste aanrijding gehad. En straks gaat ze voor het eerst weer het traject Amersfoort-Apeldoorn rijden, waar de aanrijding plaats vond. En dat vindt ze stiekem toch wel een beetje spannend. Ik bied een luisterend oor en hoor het verhaal aan dat ze vertelt, hoe zij het heeft meegemaakt. Het heeft wel indruk gemaakt, blijkt uit haar verhaal.
‘Misschien zijn het de hormonen, ik ben ook nog zwanger,’ vertelt ze.
Maar in Amersfoort staat haar beste vriendin om met haar mee te gaan.
‘Puur toeval, want eigenlijk had ik niet via Amersfoort gehoeven vandaag, maar de Bijsturing vroeg het. En omdat ik wist dat zij vanuit Amersfoort naar me toe zou komen, heb ik ja gezegd. En dan ben ik er maar vanaf, die eerste keer daar weer langs te komen, in het donker.’
Ze kan er goed over praten, dus ik schat in dat het allemaal wel goed komt. We rijden ondertussen door Harderwijk. Ze zucht een keer diep, alles overdenkend, en kijkt me dan aan.
‘Wil je nog wat met die trein doen, eigenlijk?’ vraagt ze dan. Dat was wel het plan.
‘Heb ik ook meteen weer gecontroleerd, kan ik dat ook afvinken,’ voegt ze toe.
En zo controleren we samen de helft van de trein. En dat gaat prima. Wanneer we in Amersfoort op het perron staan vraag ik aan haar hoe het beviel.
‘Ja, was wel even een beetje spannend, maar het ging goed.’
Ik herken het gevoel van na mijn eerste aanrijding. En de tweede, derde, vierde en vijfde... Ik leg kort mijn hand op haar schouder en wens haar succes met de volgende rit.
Ze bedankt me voor het luisterend oor, wenst me een fijne dienst en draait zich dan om. Die komt er wel. Een nieuwe collega staat klaar om met me mee te gaan, samen knippen we de andere helft van het treinstel. In Utrecht stap ik van de trein af. En kom ik terug in relatieve rust. De ene situatie volgt de andere op, vanuit het niets kan er van alles op je afkomen. En voor je het weet is het ook allemaal weer verdwenen.

Sokken
Vrijdagavond, de laatste trein terug naar het noorden. Met een collega ben ik de trein aan het controleren en het is me opgevallen dat er nogal veel reizigers zijn ingecheckt op Amsterdam Bijlmer Arena, een teken dat er ofwel voetbal is geweest of dat er een concert was. Ze hebben alleen geen van allen een voetbalsjaal of -kleding aan, dus het zal een concert zijn.
“Meneer, wat vindt u van mijn sokken?” vraagt een van de concertgangers wanneer ik zijn chipkaart terug geef en hij me twee sokken in zijn handen laat zien.
Dat is altijd een lastige vraag; wat nu als ik ze niet mooi vind? Want deze zijn echt spuuglelijk; turquoise blauw met daarop de tekst “Why me?” De eigenaar laat ook de andere zien, waarop staat: “Why not?”
Ik vraag voor het gemak zijn maatjes die aan de andere kant van het gangpad zitten:
“Wat vinden we van zijn sokken, jongens?”
Ze beginnen te lachen; ze denken er hetzelfde over als ik.
“Ik vind ze zelf ook niet heel mooi, hoor,” zegt de eigenaar.
“Waarom koop je ze dan?” vraag ik lachend.
“Ja, nou, we waren dus bij het concert van Liam Gallagher en ik wilde wel iets kopen, maar er stond een flinke rij. Ik wilde een trui kopen, maar toen ik na tien minuten aan de beurt was bleek die 50 euro te kosten! Dat werd me te gek, dus ik heb verder gekeken, een mok met dezelfde tekst: 25 euro! Nou ja, deze sokken waren 20 euro en daarmee het goedkoopst en ik vond het ook zonde om na dat wachten met lege handen te vertrekken...”
En dus zat hij daar, met zijn lelijke, nieuwe sokken van twee tientjes...

Hamburger
Zondagavond, vertrek uit Groningen. Ik begin te controleren en kom in een vrij lege coupé met aan de ene kant van het gangpad drie jongeren van een jaar of vijftien, een meisje en twee jongens, en aan de andere kant een oudere mevrouw. Ik vraag om de kaartjes, waarop een van de twee jongens tegen de andere jongen zegt:
"Ja, Daniël, kaartjes."
En terwijl zijn maatje zijn telefoon erbij pakt, pakt hij zelf een hamburger uit de verpakking. Net voordat hij een hap van de hamburger neemt, zeg ik wijzend naar de hamburger:
"Daar zou ik nog heel even mee wachten als ik jou was, want als hij nou geen goed kaartje voor je heeft, moet je 'm inleveren."
Prompt haalt hij de hamburger uit zijn mond en stopt hem weer in het omhulsel.
"Echt?" vraagt hij er zelfs nog bij.
Zijn maatje zoekt nog op de telefoon, dus ik draai me eerst om naar de mevrouw aan de andere kant om haar chipkaart te controleren. Die overhandigt ze met een grote glimlach en ik geef haar een knipoog terug.
Dan draai ik me om en krijg ik de E-tickets op de telefoon te zien, als eerste die van de jongen met de hamburger. En natuurlijk is die goed, net als de andere twee. En dus kan de hamburger wederom uit de verpakking gehaald worden en verorberd. Ik wens de jongen smakelijk eten. En de groep een fijne avond.
Terwijl ik van ze wegloop, hoor ik achter me:
"Ja, van hetzelfde. Oh nee, zonder eet smakelijk dan."

Conducteur Mike
Blijf veilig! Reis nu alleen met de trein als dat echt noodzakelijk is.