Heet

[Mikos]

Het is buiten 33 graden en in de trein heerlijk koel. Ik ben onderweg met een Intercity van Groningen naar Zwolle en de trein is goedgevuld. Er zit een enkeling op het balkon, de ruimte bij de buitendeuren, op een klapstoel. Die stuur ik met plezier de coupé in, want daar heb ik wel airco. Tot ik in het voorste rijtuig kom; hier is het net zo warm als buiten. Een enkele reiziger vraagt me of de airco het niet doet en ik beloof die te resetten. Ik bel meteen met de technische afdeling om te regelen dat er vannacht een monteur naar kijkt om te achterhalen waar het probleem zit. Daarna zal de apparatuur het zelf moeten doen en is het voor mij afwachten of de coupé weer gekoeld zal worden.

We komen aan in Zwolle, waar een Zwolse collega klaar staat om de trein van me over te nemen. Ik loop met hem naar het voorste rijtuig, om te kijken of de airco het ondertussen al doet. Zo niet, dan moeten we maatregelen nemen, zoals de reizigers uit die coupé weg houden of wellicht de trein helemaal niet meer laten rijden. Als er mensen onwel gaan worden door de warmte in de trein hebben we namelijk een nog veel groter probleem. Terwijl we naar voren lopen, zie ik de procesleider perron bij de voorste deur een mindervalide in een rolstoel over de mindervalidenbrug de trein in duwen. Wanneer ik hem zeg dat het daar bloedheet is zodra de deuren dicht gaan, zegt hij:
“Dit is op verzoek van die mensen zelf, die willen op het voorste balkon zitten.”
We kijken elkaar aan en snappen elkaar meteen; dit kan niet goed gaan. En dus spreken we de man en vrouw aan: Het wordt hier bloedheet en op de plek van de mindervalidenplek in de middelste coupé zorgt de airco voor de nodige koeling. De man ziet het probleem en besluit uiteindelijk inderdaad dat dat een beter idee is. En dus moet de vrouw in de rolstoel de trein weer uit, moeten we een andere brug halen voor het smallere gedeelte van het perron en helpen we de vrouw de trein op de juiste plek in. Mijn collega heeft de airco in de voorste coupé gecontroleerd en die schijnt volgens hem te werken:
“Hij koelt hier weer goed, hoor!”
De trein vertrekt met twee minuten vertraging richting Amersfoort, maar die nemen we voor lief; als de man of vrouw wel onwel worden, staat de trein ergens onderweg nog veel langer stil.



Ik help de PLP met het terugzetten van de bruggen.
“Sommige mensen hebben een heel sterke wil, die weten precies wat ze willen en hoe ze het willen en dan is er veel voor nodig om ze van dat idee af te krijgen,” zegt hij. Het is een goede keus geweest om op ze in te praten; de vrouw was flink op leeftijd en zag er naar mijn mening niet uit dat ze in die hitte Amersfoort ging halen. Maar er zijn inderdaad ook mensen waartegen je kunt praten als Brugman, maar die zelf wel weten wat goed voor ze is. Gelukkig wilden deze mensen alsnog verhuizen.
“Een stukje service van je, Mike,” zegt de PLP terwijl we de roltrap naar beneden nemen. Kan ik weer met een goed gevoel mijn dienst vervolgen!

Bliksem
Er is blikseminslag geweest tussen Roosendaal en Dordrecht, waardoor de overwegen tussen Oudenbosch en Lage Zwaluwe in storing liggen. Er rijden geen treinen maar bussen en de monteurs zijn bezig de schade aan de relaiskasten te herstellen. Ze denken tijd nodig te hebben tot 19.45 uur, het tijdstip waarop ik er langs zou moeten komen volgens mijn dienstkaartje. Maar hoe dichter ik bij Roosendaal kom, hoe langer ze denken nodig te hebben en dus krijg ik een aangepast dienstkaartje opgestuurd; we rijden tot Oudenbosch en dan gaan we weer terug.

De treindienstleider maakt de situatie chaotisch door een goederentrein binnen te nemen op mijn geplande vertrekspoor en laat mijn aankomende trein vervolgens op een middenspoor binnenkomen, waar gewacht moet worden op het vertrek van de trein naar Zwolle waar ik mee binnen ben gekomen. Zodra die weg is en mijn trein gereed staat, roep ik nog even om dat we tot Oudenbosch rijden. We vertrekken en ik controleer en informeer de reizigers. Na aankomst in Oudenbosch stappen ze allemaal uit en staan er al nieuwe reizigers klaar:
"Waar gaat deze trein naar toe?" wordt me gevraagd. Het antwoord, Roosendaal, stelt de mensen gerust, ze zeggen blij te zijn dat we er zijn.

De machinist heeft standplaats Roosendaal en wil in Oudenbosch bij het lokale café op de hoek iets te drinken halen; we staan hier toch ruim 25 minuten stil. Ik roep eerst nog even om in de trein hoe laat we vertrekken en loop dan met de machinist mee. Ik trakteer hem op een ijsje en hij kiest een zakje met 5 kleine ijsjes. Die nemen we mee naar de trein. We wandelen de trein in en hij vraagt aan de reizigers of er iemand een ijsje wil. De meesten slaan glimlachend af, maar we vinden er toch nog vier die er wel op zitten te wachten. Ondanks de situatie tóch nog blije mensen! We vertrekken op de geplande vertrektijd en brengen de mensen naar Roosendaal. De situatie is niet optimaal; ze hebben extra reistijd gehad door de verstoring en businzet, maar we hebben toch voor een klein beetje goede sfeer kunnen zorgen in de trein.

Vol
Het is een warme dag en dat heeft zo zijn uitwerking op het spoor, de seinen, de wissels en het materieel. Maar ook de grootste telefoonprovider van Nederland, want het complete netwerk ligt plat. Zelfs het noodnummer 112 is niet te bereiken.

Er is een sein- en wisselstoring aan de westzijde van station Zwolle, waardoor er geen treinen rijden richting Lelystad en Amersfoort. Al die mensen staan op de trein te wachten op spoor 10 om met mijn Intercity richting Roosendaal mee te gaan naar Deventer. De trein uit Roosendaal komt binnen en wordt bestormd; het is een vierdelige dubbeldekker en volgens de materieelomloop hoort er nog een viertje bij aan gezet te worden. Terwijl de reizigers zich als haringen in een ton proppen, komt het tweede treinstel aangereden. Zijn we in ieder geval op sterkte om iedereen mee te kunnen nemen. Ik roep nog even om voor de reizigers die staan dat ze naar het andere stel kunnen verhuizen voor een zitplaats en uiteindelijk vertrekken we zes minuten later dan gepland, omdat het allemaal wat rommelig verloopt. Maar, de meeste mensen kunnen zitten en we zijn onderweg!

Met de mannelijke collega controleer ik de trein onderweg en iedereen heeft alles prima in orde. Het andere treinstel is voor rekening van de twee conductrices die een Teammanager mee hebben. De vertraging loopt onderweg wat op door andere treinen, maar we rijden wel door. Een seinstoring tussen Breda en Roosendaal gooit roet in het eten; we rijden niet verder dan Breda, waar we worden opgeheven.

Op het perron is het chaotisch: er staat in de borden dat wij de Intercity Direct naar Amsterdam zijn, wat we natuurlijk niet zijn. Een paar keer omroepen, een heleboel vragen of deze trein ook naar Rotterdam gaat en wat verwijzingen naar een ander perron verder, keert de rust een klein beetje terug. De mensen voor IC Direct staan nu op spoor 7, de reizigers voor Roosendaal en verder op spoor 6 om met de Sprinter naar Lage Zwaluwe te gaan. Voor de meeste reizigers is het gesneden koek, een enkeling heeft wat extra zekerheid nodig en komt die dan ook vragen.

Zoals een mevrouw die naar Goes moet en al oppert naar Dordrecht te gaan, maar hoe ze daar komt? Als ik haar adviseer de grote meute in Lage Zwaluwe te volgen voor de trein naar Roosendaal, zet ze grote ogen op. Waar dat dat Lage Zwaluwe dan wel niet ligt? Natuurlijk mag ze ook via Dordrecht reizen, aan haar de keus. Ze bedankt me voor de geruststelling.

Dan komt de stroom reizigers op gang die willen weten of dit de trein naar Tilburg is; Intercity Direct richting Eindhoven is net binnen gekomen.
"En toen hebben ze ons hier gedumpt," aldus een man. Ze zijn welkom in mijn trein, die gelukkig nog steeds uit twee dubbeldekkers bestaat; er is een enorme toeloop op mijn trein. Er is alleen nergens een tweede conducteur te vinden die dan officieel ook met me mee moet. Maar om de reizigers nu te laten staan? Ik beslis goed overleg te plegen met de machinist en wat afspraken te maken. Dan is het vertrektijd en sluit ik de deuren. Dat gaat allemaal net; er staan heel veel reizigers op de balkons. Maar we kunnen vertrekken.

Onderweg zoek ik alvast uit wat de mogelijkheden zijn voor de reizigers richting Eindhoven; ze kunnen in Tilburg overstappen op de kleine Sprinter naar Eindhoven, waarin ze geheid hutjemutje moeten staan, of met mij mee naar Den Bosch en daar overstappen op een van de vele Intercity's. Aan hen de keus en dat roep ik ook zo om. In Tilburg loopt een groot deel van de trein leeg; veel mensen die in Tilburg moeten zijn, nog flink wat mensen die toch blijven staan voor de Sprinter naar Eindhoven en er stappen genoeg mensen in.

In Den Bosch loopt de trein nog verder leeg; velen zijn op de plaats van bestemming en toch nog de nodige reizigers die naar de Intercity richting Eindhoven lopen. De rust keert weder; ik heb niet heel veel in de trein kunnen doen, maar wel heel veel reizigers via de omroep kunnen helpen. En vele vragen kunnen beantwoorden op het perron. Voor de reizigers geen leuke situatie, voor mij ook wat hectisch, maar wel een moment waarop je met beperkte middelen kunt excelleren. En dat is af en toe wel leuk. Ik heb wel een ijsje verdiend!

Iedereen een fijne zomer; na de zomer schrijf ik weer verder!
Conducteur Mike