Terug

[Mikos]

Het is de tweede treinrit na mijn vakantie; ik ben met een Zutphense machinist net vertrokken vanuit Nijmegen richting Wijchen met een sprinter. Ik ben begonnen met controleren en tref een jongen die onderuitgezakt op zijn stoel zit. Wanneer ik hem om zijn kaartje vraag, kijkt hij me een seconde aan en zegt dan verontschuldigend:
"Die heb ik niet. Kun je misschien een boete voor me schrijven?"
Wanneer je een identiteitskaart kunt laten zien wel, maar die zegt hij niet te hebben. Dan houdt het voor mij op en moet hij het volgende station uitstappen. Dat accepteert hij, duidelijk tegen zijn zin in.

Ik vervolg mijn controleronde en sta midden in de coupé, wanneer de trein ineens volop remt. We komen schokkend tot stilstand en het is heel even heel erg stil in de trein. Tot de machinist me oproept via de portofoon: "Er gooit er een een steen tegen mijn frontruit, ik schrik me helemaal wild, joh!"
Ik antwoord dat ik naar hem toe kom.
Hij vraagt daarop direct: "Zie je nog iemand buiten?" Maar ik zie niemand.

Ik kom bij de machinist voor in de cabine, terwijl hij naar buiten hangt om te zien of hij nog een dader kan vinden. Hij wijst me aan waar hij de klap hoorde, maar er is weinig te zien. Ik klim naar buiten om de boel vanaf de buitenkant te zien, maar gelukkig is er ook daar geen schade. Ik klim de trein weer in en roep kort om voor de reizigers dat we tot stilstand zijn gekomen omdat er iemand een steen tegen de trein heeft gegooid. Op dat moment gaan we ook weer rijden.

De machinist is wel aardig geschrokken, dus ik blijf nog even bij hem. "Zo ineens vanuit het niets zo'n knal, onvoorstelbaar. Ik heb niemand gezien, dus of ze stonden achter dat witte busje verstopt of het moet vanuit een van de aangrenzende tuinen zijn geweest." Op Nijmegen Goffert stapt de jongen zonder kaartje en identiteitsbewijs volgens de afspraak, en zonder morren, uit. Ik laat de machinist weer alleen en ga verder met waar ik mee bezig was. Op de terugweg sta ik met opzet op dat stuk bij de machinist voorin, maar we zien niets. We rijden zonder problemen door naar Nijmegen.

Ik ben terug en er is meteen spanning en sensatie. Maar voor mij hoeft dat nog even niet.



Gekke vraag
Met een sprinter rijd ik 's avonds over de Veluwe richting Utrecht. In de trein zit een groepje asielzoekers, allemaal met een geldig vervoerbewijs. Op één na, die laat me een enkeltje Kampen-Zwolle zien. Hij begint een spelletje te spelen dat hij naar Zwolle wil en dat hij het kaartje net heeft gekocht. Uiteraard. Hij mag van me kiezen; een geldig kaartje laten zien, een identiteitsbewijs laten zien en een boete ontvangen of uitstappen. Hij kiest voor het laatste.

Wanneer ik de rest van de groep aanspreek op hun voeten op de bank ontstaat er een discussie. Het gaat er een beetje om dat ik volgens de jongens niet zo veel daarover te zeggen heb. De discussie is zinloos, maar ik vind het ergens wel vermakelijk; de ene jongen heeft bloeddoorlopen ogen van zijn drankgebruik, een van de andere jongens komt tegenover me staan en begint in uitstekend Nederlands te analyseren hoe de situatie verloopt. Want het ligt natuurlijk aan mij dat zij hun voeten op de bank hebben. Ik laat de discussie een beetje lopen en uiteindelijk ronden we die met een glimlach af. De dronken jongen heeft nog de grootste lol, maar hij zit nu wel fatsoenlijk rechtop.

Een stuk verderop komt een jongen me achterop gelopen. Ik ben net klaar met controleren en loop naar mijn tas. Hij loopt me voorbij en zegt dan:
"Misschien een gekke vraag, maar heeft u last van uw rechtervoet?"
Mijn rechterknie geeft inderdaad af en toe wat klachten. Die interesse die hij toont, triggert me, dus ik geef hem dat antwoord. Je weet nooit in wat voor situatie je kunt belanden en na de discussie met de groep jongens net ervoor heb ik er wel plezier in.
"Mag ik voor uw knie bidden?" vraagt hij dan. Die had ik nog niet eerder meegemaakt, en voor ik er erg in heb, flap ik er uit: 'Als jij daar gelukkig van word...'
Hij vraagt naar mijn naam, die ik hem geef, waarna hij vraagt of hij mijn knie aan mag raken. Hij legt zijn hand erop en begint te hardop te bidden. Dat de pijn maar weg mag gaan, is waar het op neer komt. Hij is overtuigd van zijn verhaal, want hij blijft naar mijn been kijken en zegt dan, terwijl ik drie stappen zet: "Ja, dat ziet er al een stuk beter uit. Dát is de liefde van Jezus Christus." Ik vind het wel vermakelijk, dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Dat kan ik dan ook weer van mijn lijstje strepen!

Maliebaan
Een voor mij zeldzaam ritje is de Museumtrein; die pendelt tussen Utrecht Centraal en Utrecht Maliebaan, waar het Nederlands Spoorwegmuseum is gevestigd. Deze trein valt buiten alle andere categorieën: er zitten vrijwel geen forensen in en de mensen die er wel in zitten, gaan naar het Spoorwegmuseum. De trein zet je midden in het museum af en haalt je daar ook weer op. Daardoor is de trein het ideale vervoermiddel om mee naar het museum te gaan.

Door mijn late werktijden kom ik er vrijwel nooit; tegen de tijd dat mijn diensten beginnen, gaat het museum richting sluitingstijd. Maar deze keer heb ik een dienst gekregen die net wat eerder begint dan gebruikelijk en daardoor kan ik de laatste slag van de dag nog maken. Op de heenweg zitten er welgeteld vijf reizigers in; vier jonge jongens die hun Dagkaart optimaal willen benutten en toch nog iemand die in de wijk naast het museum wil zijn, want hij toont een enkele reis naar de Maliebaan.

Om op de openingstijden van het museum aan te sluiten, vertrekt de laatste rit van de dag om 17.10 uur, waardoor we 20 minuten blijven staan in het museum. Een mooie gelegenheid om er nog even doorheen te wandelen. Een aantal kinderen wijzen zodra ze me zien lopen, een aantal ouders zeggen hardop: "Hé, een echte conducteur!"

Wanneer het museum de deuren sluit, stromen de dagjesmensen mijn trein binnen. Het is vertrektijd en met een van de meest moderne treinen van het Nederlandse spoorwegnet rijden we het museum uit. Tijd om de reizigers met een bezoekje te vereren! Die zijn van verschillende soorten pluimage; een enkele, oudere treinfanaat, een handjevol buitenlandse toeristen, maar vooral veel Nederlandse families met kinderen. Die vinden het prachtig om zelf hun kaartje te geven. Vroeger had ik een pons bij me, waarmee ik figuurtjes in kinderkaartjes ponste. Maar met de invoering van de OV-chipkaart werd het steeds moeilijker zonder problemen een gaatje in een kaartje te ponsen. Voor de kinderen met een uitgeprint E-ticket heb ik mijn stempeltang bij me en om ze extra blij te maken, geef ik ze er allemaal een sticker op. Kinderen met een eigen chipkaart krijgen ook een sticker van me. En de allerkleinsten, die zonder kaartje mogen reizen, krijgen van mij een speciaal kinderkaartje.

Terwijl ik daar druk mee ben, komt de machinist door de trein gelopen, omdat we bij Blauwkapel van rijrichting veranderen. Hij heeft een paar uiterst geïnteresseerde kinderen achter zich aan lopen, die even in de cabine willen kijken. Terwijl hij de remproef neemt, mogen ze even mee kijken, daarna moeten ze de cabine uit. Net voor we aankomen in Utrecht Centraal heb ik alle reizigers gecontroleerd en alle kinderen blij gemaakt met een stempel of sticker. Er komt nog wel een papa met een triest kijkend meisje naar me toe: "Dit meisje is nogal jaloers op haar zusje die een kaartje van je kreeg..." Ook dat meisje laat ik stralend de trein uitstappen, met haar eigen kinderkaartje. Dat ze een eigen chipkaart met sticker had, was kennelijk niet voldoende. Maar iedereen is weer tevreden bij het uitstappen; ik vond het een heerlijke rit!

Werkgelegenheid
Omdat ik door het hele land kom, kom ik ook heel veel in aanraking met heel veel verschillende mensen. De meesten gaan onopgemerkt aan me voorbij, sommigen vallen een beetje op en anderen blijven je eeuwig bij. En dan is er het handvol mensen dat je een tweede of derde keer tegenkomt. Als dat dan kort achter elkaar is, herken ik ze vaak uit mezelf.

Ik ben onderweg met een Sprinter van Utrecht richting Zwolle en ben aan het controleren. Er zit een ouder stel waarvan de vrouw zich min of meer afvraagt of mijn controle wel zinvol is: "Je komt toch anders niet binnen?" Een mooi voorbeeld zit aan de andere kant van de muur, op het balkon. De jongen vraagt me netjes om een kaartje naar Dronten. Ik herken hem vaag en wanneer hij zijn identiteitskaart geeft, valt het kwartje; nog geen vijf dagen ervoor heb ik hem ook al een kaartje geschreven, toen ik hem in een late Intercity tegenkwam tussen Lelystad en Zwolle en hij ook al vroeg om een handgeschreven kaartje. Dus, terwijl ik hem een kaartje schrijf, overwint mijn nieuwsgierigheid het en vraag ik hem oprecht geïnteresseerd hoe het zo komt dat hij geen kaartjes koopt.
"Ja, nou, dat is voor de conducteurs. Dan zijn er meer banen."
Het mooiste is dat hij het met droge ogen zegt en ook echt meent. Dat zijn de momenten waarop je geacht wordt je lach in te houden; wat een prachtig verhaal! Wanneer ik reageer dat hij dat toch niet in zijn eentje op zijn schouders hoeft te dragen, zegt hij:
"Ja, dat is ook wel zo."
Als ik voor hem uitreken dat hij deze week door alleen mij al 100 euro meer heeft betaald dan nodig, zegt hij met een kleine glinstering in zijn ogen:
"Ach, het komt allemaal wel goed. Als het maar gezellig is!"

En zo laat ik weer een tevreden klant achter. Met een Uitstel van Betaling, dat wel.

Conducteur Mike