Nieuwswaardig

[OVE Redactie]

Onderweg met een Intercity richting Roosendaal kom ik aan in Breda. De trein bestaat uit twee treinstellen van het type ICM en beide stellen heb ik al meerdere keren gecontroleerd. Ik kom in dit geval de tussenliggende cabine uit, wens de reizigers op het balkon die uit willen stappen nog een fijne avond toe en zodra ze zijn uitgestapt stap ik het perron op. Daar staat al snel een blondine voor me die een bepaalde ernst in haar blik heeft.
“Meneer? Er heeft net iemand aan me gezeten,” meldt ze vanuit het niets.

De redelijk rustige situatie waarin ik verkeerde, gewoon mijn werk doen, slaat ineens om in een situatie waarin ik heel veel dingen tegelijkertijd moet doen. Want wat is er precies gebeurd? Wie vertelt me dat? Wat waren de omstandigheden? Maar vooral: Wat ga ik er mee doen? En wat mag ik niet over het hoofd zien?

Ik vraag de jongedame wat er gebeurd is. Dat legt ze me in een paar zinnen uit en daaruit moet ik alle informatie halen die ik nodig heb om antwoord te geven op bovenstaande vragen. Ze vertelt dat ze op het balkon zat en dat er een jongen voorbij kwam lopen die een praatje met haar aanknoopte.
“En een praatje, daar kan ik natuurlijk weinig tegen hebben,” zegt ze heel rustig. Vervolgens was hij naast haar komen zitten en voor ze het doorhad, lag zijn hand op haar knie. Die heeft ze weggeslagen; “Hij moet wel gewoon van me afblijven.”
Hij kwam echter alleen maar dichterbij en heeft haar onzedelijk betast. Ik stel de vraag of hij nog in de trein zit.
“Hij zei dat hij naar Roosendaal ging, dus dat denk ik wel.”
Dan heb ik precies genoeg informatie om iets mee te kunnen doen. Ik schakel de collega’s van Veiligheid&Service via de portofoon in. Die zijn aan de andere kant van het station en melden dat het even kan duren voor ze er zijn, maar ze zijn onderweg. In de tussentijd praat ik wat met het meisje dat voor me staat en stel nog wat aanvullende vragen om het verhaal helemaal duidelijk te hebben.

Eén ding weet ik zeker; wie het ook is, hij gaat niet met mijn trein verder. Maar dan is er ook nog een volgend vraagstuk: Wil het slachtoffer aangifte doen? In de meeste gevallen denken slachtoffers helaas dat het weinig zin heeft om dat te doen, vooral omdat het tijd kost. Maar aangezien we nu een dader in beeld hebben die hoogstwaarschijnlijk nog aanwezig is, zou dat erg zonde zijn. Dus ik leg het haar voor en ze zegt er even over te denken.


In de tussentijd komen er twee Servicemedewerkers het perron op lopen. Ze hebben mijn portofoonoproep aan Veiligheid&Service meegekregen en komen tot de collega’s er zijn alvast poolshoogte nemen. De machinist heeft het gesprek ook meegekregen en vraagt ter bevestiging of dat hij het sein moet laten herroepen, om te voorkomen dat we andere treinen in de weg zitten door te blijven staan, terwijl het spoor richting Roosendaal wel voor ons gereserveerd is. Vervolgens komen ook de twee collega’s van Veiligheid&Service het perron op. Ik leg ze de situatie kort uit en vertel dat de dader vermoedelijk nog in de trein aanwezig is. Ik heb de jongedame al gevraagd of ze de dader aan wil wijzen (“Oh zeker! Die kan ik niet over het hoofd zien.”), waarna we, op ruime afstand gevolgd door de collega’s die op de melding zijn afgekomen, langs de trein lopen. Ze wijst aan waar ze heeft gezeten en wanneer we helemaal vooraan de trein komen, waar de machinist buiten staat om te zien of hij iets voor ons kan betekenen, zegt ze ineens:
“Dat is hem.”
Ik wijs de dader aan aan de collega’s van Veiligheid&Service, die naar binnen stappen en de man aanspreken. Ik neem het meisje ondertussen apart om uit te leggen wat er gaat gebeuren. De dader wordt uit de trein gehaald door de collega’s en apart genomen.

Het meisje is helder van geest en heeft ook duidelijk hoe het allemaal in elkaar zit. Ik vraag haar nogmaals of ze aangifte wil doen en gelukkig zegt ze:
“Dat is wel het beste, hè?”
Inderdaad, dat is absoluut het beste. Even afgezien van persoonlijke gevoelens en eventueel gewin bij berechting, is het namelijk ook een signaal naar de dader dat dit absoluut niet oké is. En gelukkig is dit een meisje dat duidelijk haar grens weet aan te geven, want als er iemand anders had gezeten die niet zou weten wat ze er mee zou moeten en het mogelijk doorgang zou laten vinden omdat ze niet weet hoe te reageren, was het wellicht allemaal heel anders gelopen.
Ik noteer haar gegevens, vraag de Coördinator Wal die er bij is komen staan om haar zolang op te vangen tot de opgeroepen politie er is en ik loop vervolgens naar de collega’s van V&S. Ik geef ze alvast de gegevens van het slachtoffer en meld dat ze aangifte wil doen. Ik draag alles officieel over en kan dan vertrekken met de trein.

Ik loop direct naar de machinist die een vlaag van het geheel heeft meegekregen en graag wil weten wat er nu precies aan de hand was. Ook licht ik de reizigers in, want we zijn 10 minuten later uit Breda vertrokken dan gepland. Dit is zo’n situatie waarin ik heel goed begrijp dat de reiziger graag op de hoogte gesteld wil worden waarom de trein maar niet vertrekt. Maar wanneer ik omroep dat we niet weg kunnen omdat er een verdachte in de trein zit en dat we moeten wachten op de politie, kun je wel raden wat die verdachte dan doet. Dus heb ik mijn aandacht volledig voor het meisje ingezet en de rest van de reizigers even laten zitten.
Maar nu heb ik er wel de tijd voor en vertel ik ook eerlijk via de omroep waarom we te laat zijn vertrokken, dat de dader is aangehouden en overgedragen wordt aan de politie. Meer valt er simpelweg niet over te zeggen. Vervolgens loop ik door het voorste treinstel en krijg ik niet één vraag of opmerking; de mededeling was kennelijk duidelijk.

Met wat doorrijden en doorsleutelen komen we 8 minuten te laat aan in Roosendaal. Te laat voor de overstap richting Vlissingen, wat ik ook omroep. Met als toevoeging dat ik dat heel vervelend vind, maar dat ik ook hoop dat de reizigers er begrip voor op kunnen brengen dat er in dit geval andere zaken waren die een hogere prioriteit kregen. Ook na aankomst geen klachten. Wel een opmerking die ik een meisje tegen een ander meisje hoor maken:
“Ik hoop dat ze hem nooit meer vrijlaten.”
En dat gevoel begrijp ik wel.

Wanneer ik vervolgens een uur later weer in Breda aankom, volgens mijn dienstkaartje heb ik er een half uur om weer terug te gaan naar Roosendaal, loop ik nog even de stationshal in. Voor de deur zie ik een politieauto geparkeerd staan, met daarnaast de collega’s van V&S en een agent. De verdachte zit achterin de auto. De situatie is rustig, de collega’s vertellen hoe het ervoor staat. De verdachte werkte mee en is aangehouden door de politie. Het meisje heeft aangifte gedaan en de man wordt meegenomen.

Zodra de agenten de man meenemen naar het bureau, bedank ik zowel de collega’s van V&S als de servicemedewerkers voor hun back-up. De heren van V&S vertrekken weer, want ze zaten eigenlijk te eten toen ik hen opriep.
“Dat zal onderhand wel koud zijn,” lacht de ene collega. Waarna we afscheid nemen en ik mijn dienst weer kan vervolgen.

Soms vallen de puzzelstukjes ineen: Het slachtoffer komt zo snel mogelijk melding maken door me actief op te zoeken, de dader is nog in de omgeving en kan aangewezen worden, er is assistentie aanwezig én het slachtoffer wil nog aangifte doen ook. Ik heb wel eens in ongelukkiger situaties gezeten.

Later die avond ben ik wederom in Breda. Aan de overzijde van het perron komt Intercity Direct uit Amsterdam aan. Die trein biedt een korte overstap op mijn trein en daar wordt in de regel flink gebruik van gemaakt. Na aankomst van de trein gaan de deuren echter niet open, dus stapt er helemaal niemand over. Het is nog geen vertrektijd, dus ik bekijk het geheel van een afstandje. Dan zie ik vrij vooraan de trein een deur opengaan, duidelijk geopend door een collega, waarna er een handjevol reizigers de trein uitstapt. Een tweede deur gaat open, dus een andere collega is ook bezig de reizigers uit te laten stappen. Het loopt echter tegen vertrektijd aan en ik schat in dat de helft van de trein aan de overzijde van het perron nog niet is uitgestapt, dus licht ik de machinist in dat ik dat proces nog heel even afwacht omdat het anders wel heel lullig is voor die reizigers die achterin de trein zitten die wel op tijd was, maar waar ze niet uit konden stappen. Zodra alle deuren open zijn geweest en de reizigers allemaal de overstap hebben kunnen maken, vertrekken wij ook. Met drie minuten vertraging, maar met alle reizigers. Wanneer we in Den Bosch langs het perron staan, komt er nog een man helemaal naar me toegelopen en zegt:
“Nog bedankt voor het wachten in Breda.” Graag gedaan. Ga ik met een dubbel goed gevoel naar huis!

De dag erna wijst een machinist die ik over het voorval in Breda heb verteld op ; het was nieuwswaardig genoeg om te vermelden. Onze afdeling Nazorg neemt het verder over en zal zorgen voor een nette afhandeling van het geheel en eventuele slachtofferhulp achteraf. Ik heb gedaan wat ik kan.

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!