Amsterdamse frikandellen

[OVE Redactie]

Zit het in de lucht? Of zit het, zoals een machinist mij ooit op Amsterdam Centraal vertelde terwijl we een persoon die zwaar onder invloed was van het een en ander en die de grootste kapriolen op het perron aan het uithalen was, in de frikandellen die ze daar verkopen? Ik weet het niet, maar ik kom steeds vaker opgewonden standjes tegen. Van die mensen die je maar aan hoeft te kijken en ze ontploffen. Of waar je alleen maar tegen hoeft te zeggen dat iets niet kan of mag en dan in eindeloze discussies belanden.

Ik ben onderweg met een Intercity naar Roosendaal en kom net voorbij Zutphen in het achterste rijtuig van de trein. Iedereen heeft een kaartje en ik heb diverse fietskaartjes gezien. Maar wanneer ik op het achterste balkon aan kom, zakt de moed me in de schoenen: Het is het fietsbalkon van de ICM, waar plek is voor maximaal drie fietsen naast elkaar. En zoals van de doorgewinterde reiziger verwacht mag worden is het alom bekend dat fietsen tegen betaling meegenomen mogen worden buiten de spitsuren, mits er plaats is én alle bagage van de fietsen wordt gehaald. Maar kennelijk is dat voor velerlei uitleg vatbaar, want er staan netjes drie fietsen op de juiste plaats naast elkaar. Een vierde fietseigenaar heeft besloten ook mee te gaan, maar heeft zowaar zijn verstand gebruikt door de fiets niet voor de deur naar de machinistencabine te zetten. Hij heeft alleen een seconde te kort nagedacht, want de fiets staat nu in het trapgat van de buitendeur, zodra de deur dan opengaat valt de fiets er uit. Maar hij krijgt wel punten voor de originaliteit. Dat alles is nog tot daar aan toe. Er staat echter ook een tandemfiets dwars over het balkon. Er kan niemand meer in, uit of door.

Op het balkon zit een jongen op een klapstoel die netjes een kaartje voor zijn fiets heeft. Ik vraag hem welke van hem is, waarna hij een van de keurig geparkeerde fietsen aanwijst. Ik draai me om, loop de coupé in en meld en public hardop dat de situatie zoals die nu is op het balkon echt niet kan. Er staat een jongen op, de eigenaar van de fiets die in het trapgat staat.
“Die is van mij, ik wil hem daar wel tussen zetten, mag het dan wel?”
Als jij je fiets daar nog tussen weet te krijgen... Dat wil hij wel, maar:
“Ik kan er niet langs.”
Inderdaad, die tandem staat verschrikkelijk in de weg. Dus ik roep nog een keer door de coupé dat dit opgelost moet worden voor we verder kunnen. Pas dan staat er een stel op, waarvan de vrouw meteen in de verdediging schiet:
“We doen dit al 5 jaar zo.”
Nou, dat mag ik hopen van niet, want u blokkeert het complete balkon en daarmee ieders vluchtweg.
Ook de man staat op en wringt zich om de fiets heen als ze duidelijk wordt dat ik het meen. Maar, de man vindt het allemaal maar onzin en wordt opstandig.
“Waar moeten we dan heen?”
Nou, niet hier in ieder geval. Het andere fietsbalkon in de trein staat ook vol, dus houden de mogelijkheden een beetje op.
De man denkt de fiets dan nog voor de deur naar de cabine te zetten, maar ook dat is de bedoeling niet; daarboven staat mijn brandblusser. Bovendien is het een extra vluchtweg, dus die doorgang moet ook niet geblokkeerd worden.
Ondertussen komen we aan in Dieren. De man weigert om uit te stappen:
“Ik wil eerst mijn geld terug, ik heb betaald om de fiets mee te mogen nemen.”
Maar dat is iets waar ik niks mee kan; als de man zijn geld terug wil, moet hij contact opnemen met de klantenservice.
“Eerst mijn geld terug.”
Ik meld de man dat we dan in een impasse komen, want we kunnen niet eerder vertrekken dan dat het balkon vrij is. Omdat hij nu kennelijk met zijn rug tegen de muur staat, gooit hij het dan maar over een andere boeg:
“Haar broer heeft ziekte!”
Ja meneer, mijn opa ook, en dus?
Er worden drogredenen gestrooid, want omdat er iemand ziek is mag jij ineens andermans vluchtweg blokkeren met een tandemfiets en gelden de regels ineens niet voor jou?
“Je bent een teringlijer!”
Dat moet u nog een keer zeggen, dan ga ik u aanhouden voor belediging.
“Ja, je bent een teringlijer!”
En nu moeten jullie helemaal de trein uit.
In de tussentijd neem ik contact op met de machinist om te laten weten hoe het er voor staat. Die zegt af te wachten. Kennelijk doet dat gesprek over de portofoon ergens een lichtje branden, want de vrouw zegt tegen haar man:
“Kom Joost, we gaan de trein uit, dit wordt niks.”
“Je bent een teringlijer!”
Zo, hebben we dat ook weer drie keer gehoord. Maar, ze gaan de trein uit en zodra ze op het perron staan, vraag ik de machinist om door te geven dat we voor vertrek gereed zijn, want de treindienstleider heeft het vertreksein herroepen.
De vrouw kan het niet laten nog op te merken:
“U bent wel heel streng.”
Inderdaad, met veiligheid moet je niet sollen. Maar het egoïsme komt naar boven drijven bij sommige mensen als ze het risico lopen iets niet te kunnen of mogen. Zoals met fietsen; deze mensen hebben echt zelf ook wel gezien dat het zo niet kan. Maar ze gokken het er evengoed op en als er dan iets van wordt gezegd, dan schelden we gewoon de conducteur uit. Hij is namelijk het probleem, niet die fiets die het hele balkon blokkeert.


Omdat ik in Nijmegen toch van de trein af ga volgens dienstkaartje, bel ik op om te zeggen dat ik wel behoefte heb om even helemaal van de trein af te stappen. Een manager vangt me vervolgens op voor een gesprek om het er eens even over te hebben. Hij geeft me volledig gelijk (hoewel het me daar totaal niet om gaat) en na het gesprek zijn de gemoederen weer bedaard en kan ik na mijn pauze een aantal andere treinen rijden dan die op mijn dienstkaartje staan; het leek me niet goed om met kokend bloed een trein naar Den Helder te brengen. Hoe haal je het in je hoofd om iemand de huid vol te schelden terwijl jij de regels aan je laars lapt?
En begrijp me niet verkeerd; ik snap heus wel dat wanneer jij met je fiets een bepaalde trein voor ogen hebt en als dan blijkt dat die trein al vol staat met fietsen en jij dus niet mee kunt dat het heel vervelend is, maar als het niet kan, dan kan het niet. Laat staan met een tandem...

Iemand anders die kennelijk ook Amsterdamse frikandellen had gegeten zat in de Intercity van Utrecht naar Den Haag. Met een collega ben ik de niet heel drukke trein aan het controleren. We komen in de eerste klas en ik tref een jongen van een jaar of 20 die me een Uitstel van Betaling geeft. Het is een retour van Den Haag naar Utrecht, maar dan wel tweede klas. Dus dat zeg ik tegen hem: Het is wel een kaartje tweede klas. Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen.
“Ik ben vanochtend aangesproken in de eerste klas!”
Dat kan, maar het is een kaartje tweede klas.
“Dan schrijf maar een nieuwe.”
Hij geeft me zijn identiteitskaart en gaat door met mopperen:
“Wat een kutbaan hebben jullie, zeg, een beetje kaartjes schrijven voor mensen die gewoon een fucking kaartje hebben.”
Ik meld de jongen dat hij een beetje moet minderen met de scheldwoorden, want die hebben totaal geen toegevoegde waarde.
“Ik praat zoals ik wil. Schrijf me een nieuwe.”
Nou, ik ben niet je personeel. Als je iets van me wilt kun je dat ook gewoon vragen.
“Schrijf een nieuwe, zeg ik toch?”
Pfff, weer zo’n opgewonden standje, die heel agressief doet. Daar heb ik zo geen zin in. Maar het is niet alleen mij een doorn in het oog; ook de overige reizigers in de eerste klas bekijken het met verbazing en afkeur.
Maar hij blijft doorgaan, dus ik meld hem dat hij me onderhand te vriend moet gaan houden.
“Ja, en anders?”
Dan schrijf ik je een kaartje tot aan Gouda en moet je er daar uit.
“Dan neem ik de volgende.”
Ik ga er verder maar niet op in, maar weet wel dat als het zo ver komt, hij de rest van de avond niet meer per trein verder reist. Ik laat het echter op zijn beloop en schrijf hem het kaartje uit. Die geef ik af en we vervolgen onze weg.

Een coupé verderop zit een ouder stel, waarvan de man heeft gegoocheld met zijn chipkaart, waardoor hij nu niet is ingecheckt. Ik achterhaal met hem waar het probleem zit en geef hem het voordeel van de twijfel gezien zijn reishistorie. Ik vertel hem dat hij in Gouda dan maar in moet checken en leg hem uit hoe hij dat af dient te handelen. De man is een beetje van zijn stuk gebracht dat hij het niet in orde heeft, maar eindigt met:
“Dankuwel voor de geweldige service.”
Die man moest eens weten; een bak eerder was ik kennelijk nog de grootste klootzak die er bestaat...

In Gouda komt er echter een man uit de eerste klas naar ons toe, die het allemaal heeft meegekregen.
“Die gozer met zijn moeilijke gedoe, ik heb me in moeten houden om hem niet een klap voor zijn bek te geven, dat hebben jullie heel goed opgelost, maar nu zet hij de eerste klas op stelten met zijn gevloek en getier.”
We danken de man voor de melding, laten de trein vertrekken en kijken elkaar hoofdschuddend aan; wat moeten we hier nu mee? We besluiten niet terug te lopen, omdat we dan alleen maar kolen op het vuur gooien en hebben we de rest van de rit naar Den Haag sores. Maar als ik zijn gegevens navraag bij onze Veiligheidscentrale, vraag ik wel of ze op Den Haag V&S op het perron aanwezig willen laten zijn. Puur preventief. Mocht de jongen de boel dan nog op stelten gaan zetten, dan zijn ze in ieder geval al aanwezig. Bij aankomst in Den Haag hebben ze al direct in de smiezen om wie het gaat, maar ‘hij nam de kuierlatten’ meldde V&S, dus liep het wat dat betreft met een sisser af.

Minder Amsterdamse frikandellen eten, jongen! Dan kan ik ook gewoon mijn werk doen zonder intimidatie.

Over Amsterdam gesproken: In de Intercity tussen Utrecht en Den Bosch ben ik aan het controleren en ik kom in een tweede klascoupé waarvan alle stoelen gevuld zijn. Ik krijg een Amsterdam Travel Ticket in mijn handen; dagkaartjes bedoeld voor toeristen om in een straal van een vooraf aangegeven aantal stations rondom Amsterdam te reizen. Ik kijk de houder van het kaartje vragend aan, dat blijkt een toerist te zijn.
“Not valid?” vraagt ze.
Nee, niet bepaald. Ik leg uit dat alleen tussen de stations die nota bene op het treinkaartje geprint staan gereisd mag worden met deze kaartjes.
“Oh, we didn’t know.”
Ik vraag waar ze naar toe gaan, het antwoord is licht schokkend:
“Sittard.”
Hoofdschuddend wijs ik ze op het hoesje waar de kaartjes in verkocht worden en die ze in hun handen hebben en vertel ze dat er verdorie een complete overzichtskaart in zit met het geldigheidsgebied. Die hadden ze ook niet gezien. Ze blijken met z’n zessen te zijn en ik gooi ze de trein uit in Den Bosch om dan maar kaartjes te gaan kopen. Onvoorstelbaar.

Het is tijd voor de zomer; dan spaar ik altijd wat verhalen op om na de zomer te kunnen vertellen. Iedereen een fijne zomer en wees lief voor de conducteur!

Conducteur Mike
___________________________________________________________________________
Iedere twee weken verschijnt er een column op ons forum. Lees de eerdere columns . Wil je ook bijdragen als medewerker of juist als reiziger? Neem dan contact met ons op!